“Κυριολεκτικά μας δολοφονούν”: Μία ποιητική συλλογή προσπαθεί να φέρει κοντά την LGBT κοινότητα

Έχει περιθωριοποιηθεί απίστευτα λόγω των σεξουαλικών της προτιμήσεων. Την έχουν χαστουκίσει στον δρόμο. Ωστόσο, τα παθιασμένα και νοσταλγικά ποιήματα της Joelle Taylor “C+nto and Othered Poems” για τη λεσβιακή υποκουλτούρα την περασμένη εβδομάδα κέρδισαν το βραβείο TS Eliot.

Μπορεί, ωστόσο, μια ποιητική συλλογή να θεραπεύσει και να “λειάνει” τους διαχωρισμούς που αφορούν την ταυτότητα φύλου;

Από τότε που κέρδισε το συγκεκριμένο βραβείο ποίησης, η Joelle Taylor έχει χαρακτηριστεί ως «slam ποιήτρια». Αυτό, όπως η ίδια λέει, είναι συναρπαστικό: «επειδή μέχρι σήμερα δεν υπάρχει ο όρος ποιητής slam». Ένα ποιητικό slam είναι ένας διαγωνισμός προφορικού λόγου, όχι ένα είδος ποίησης.

Η Τέιλορ είχε ανακηρυχθεί πρωταθλήτρια της slam ποίησης του Ηνωμένου Βασιλείου το 2000 και μάλιστα τότε ίδρυσε το εθνικό πρωτάθλημα slam νέων SLAMmbassadors. Αυτού του είδους η ποίηση είναι ένας τρόπος με τον οποίο οι άνθρωποι προσπαθούν να κατανοήσουν ένα διαφορετικό είδος ποίησης. Γίνεται, ωστόσο, ξεκάθαρο ότι αυτή η ανάγκη να διακρίνουμε τον προφορικό λόγο από άλλες μορφές ποίησης είναι μία μορφή σνομπισμού.

«Δεν μπορείς να μιλάς για δημοσιευμένη ποίηση χωρίς να μιλάς για τάξη, φύλο, φυλή ή σεξουαλικότητα», λέει η Taylor στην Guardian. «Επειδή όλες αυτές οι πόρτες είναι κλειστές – εξακολουθούμε να βρισκόμαστε σε μια κατάσταση όπου η πλειοψηφία των ανθρώπων που καταφέρνουν να εκδίδουν τα ποιήματά τους είναι λευκοί και μάλιστα άνδρες».

Φυσικά, το γεγονός ότι η ποιητική συλλογή “C+nto and Othered Poems” της Taylor, το οποίο ξεκίνησε ως ένα ποίημα προφορικού λόγου για τη λεσβιακή butch υποκουλτούρα, κέρδισε ένα από τα πιο διάσημα βραβεία ποίησης του Ηνωμένου Βασιλείου είναι ένα σημάδι ότι μερικές από αυτές τις πόρτες ανοίγουν. «Οι κριτές που επιλέγουν κάποια σαν εμένα, λένε κάτι πολύ βαθύ για τον τρόπο με τον οποίο αλλάζει η λογοτεχνία και η ποίηση» ομολογεί.

Είναι γεγονός πως αυτή είναι μια συγκινητική στιγμή για την 54χρονη ποιήτρια, που έχει περάσει ολόκληρες δεκαετίες στο περιθώριο. Μεγαλωμένη σε μια εργατική οικογένεια στο Lancashire όπου «δεν τολμούσες να πεις καν τη λέξη λεσβία», η Taylor αντιμετώπισε κακοποίηση από τους συμμαθητές της στο σχολείο. «Η φράση «coming out» μοιάζει τόσο εορταστική τώρα», λέει.

Οταν αργοτερα “δραπεύτεσε” στο Λονδίνο, η Taylor αποτέλεσε μέρος της underground butch σκηνής της πόλης, μιας σκηνής που πρόσφατα έγινε ντοκιμαντέρ με τίτλο Rebel Dykes. Αυτά τα χρόνια διασκέδασης, αλλά και διαμαρτυρίας αποτέλεσαν την έμπνευση για το βιβλίο της και είναι μια εποχή νοσταλγική γι αυτήν, παρά το γεγονός ότι την έσπρωχναν ή τη χαστούκιζαν τακτικά στον δρόμο. Εξαιρετικά γλαφυρός είναι ο τρόπος που περιγράφει μία πορεία διαμαρτυρίας το 1988 ως μια από τις καλύτερες μέρες της ζωής της: «Ήταν η πρώτη φορά που κρατούσα ποτέ το χέρι μιας γυναίκας στο δρόμο».

Αντί να τσακώνεται μεταξύ της στο διαδίκτυο, η κοινότητα LGBTQ+ «πρέπει να επικεντρωθεί. Πέντε ώρες μακριά από το Λονδίνο τραβούν τις λεσβίες στους αυτοκινητόδρομους και τους χτυπούν τα κρανία. Συμβαίνει στην Τσετσενία, στην Ουγγαρία, στη Ρωσία. Συμβαίνει στην Ουγκάντα και την Γκάνα. Τα τρία τέταρτα της Πολωνίας είναι πλέον μια ζώνη απαλλαγμένη από LGBT».

Στη συλλογή της αναφέρει δεκάδες λεσβιακά μπαρ, το φανταστικό Maryville που συχνάζουν οι χαρακτήρες των ποιημάτων, αλλά και αληθινά όπως το Bell και το Y Bar. Σήμερα, έχει απομείνει μόνο ένα λεσβιακό μπαρ στο Λονδίνο, το She Soho.

Όπως αναμενόταν, το βιβλίο αυτό πυροδότησε συζητήσεις γύρω από την ταυτότητα φύλου, αλλά και γύρω από το γυναικείο σώμα και του τρόπου με τον οποίο πολιτικοποιείται. Πριν περιοδεύει με τη συλλογή της, ήταν «τρομοκρατημένη» για τις αντιδράσεις που θα προκαλούσε. Ωστόσο, έχει εκπλαγεί ευχάριστα από τη θετική της υποδοχή. Έχει μιλήσει με ακτιβιστές για τα τρανς δικαιώματα, τρανς άντρες και φεμινίστριες που κριτικάρουν το φύλο που όλοι έχουν δει τον εαυτό τους στα ποιήματα.

Στην πραγματικότητα, η Taylor βλέπει το βιβλίο της ως μια «γέφυρα» που μπορεί να φέρει ξανά κοντά μια διασπασμένη κοινότητα.

Αντί να τσακώνεται μεταξύ της στο διαδίκτυο, η κοινότητα LGBTQ+ «πρέπει να επικεντρωθεί. Πέντε ώρες μακριά από το Λονδίνο τραβούν τις λεσβίες στους αυτοκινητόδρομους και τους χτυπούν τα κρανία. Συμβαίνει στην Τσετσενία, στην Ουγγαρία, στη Ρωσία. Συμβαίνει στην Ουγκάντα και την Γκάνα. Τα τρία τέταρτα της Πολωνίας είναι πλέον μια ζώνη απαλλαγμένη από LGBT».

«Όλα αυτά τα μικρά πράγματα είναι πολύ σημαντικά σε ατομικό επίπεδο, κυριολεκτικά μας δολοφονούν. Θα μπορούσαμε λοιπόν να μαζευτούμε;»

Η συλλογικότητα είναι αυτό στο οποίο η Taylor επιστρέφει ξανά και ξανά – είναι ο μόνος τρόπος, κατά τη γνώμη της, προκειμένου να εξαλειφθούν τα εγκλήματα μίσους της LGBTQ+ τόσο στη Βρετανία όσο και σε άλλες χώρες.