Φιλαρέτη Κομνηνού: “Η ενισχυμένη από την εξουσία τεστοστερόνη δίνει άλλοθι στους νταήδες – θύτες”

Θα μπορούσα να συνομιλώ μαζί της για ώρες ολόκληρες και να μην καταλάβω πώς κύλησαν. Η “πάστα” της έχει κάτι υπνωτικό: Δεν είναι μόνο η ομορφιά της και η μεστή φωνή που θυμίζουν αρχόντισσα παραμυθιού της Πηνελόπης Δέλτα. Αυτά που την κάνουν να ξεχωρίζει είναι η εσωτερικότητά της και το βλέμμα της, το θυμόμουν από μικρός να διαπερνά τη μικρή οθόνη και να με ταξιδεύει σε άλλους τόπους και χρόνους, όπως στη Σμύρνη του 1887  με τις “μάγισσες” και τα μαντζούνια τους, στην Ελλάδα του ’30, όπως τη γνώρισε ο Γιούγκερμαν ή στη Σπιναλόγκα του «Νησιού».

Η Φιλαρέτη Κομνηνού είναι μία από τις πιο σπουδαίες ντάμες του ελληνικού θεάτρου. Η ζωή της θυμίζει κάτι από μυθιστόρημα: Γεννήθηκε στη Δράμα, μεγάλωσε στην Καβάλα (και σε άλλες πόλεις λόγω των συχνών μεταθέσεων του πατέρα της), σπούδασε στη Θεσσαλονίκη και ζει στην Αθήνα. Μπήκε στην υποκριτική σχολή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδας (ΚΘΒΕ) από… σύμπτωση και έκτοτε έχει αναμετρηθεί με τους μεγαλύτερους ρόλους του ρεπερτορίου. Εκτός σκηνής και πλατό ταξιδεύει σε μέρη μακρινά με στόχο να γνωρίσει όσα περισσότερα μπορεί για άλλους λαούς και πληθυσμούς.

Αφορμή για τη συνέντευξή μας ήταν η συμμετοχή της στην «Πλατεία Θεάτρου», τη ραδιοφωνική απόδοση θεατρικών παραστάσεων μέσα από τη συχνότητα του Αθήνα 9.84. Αύριο, Δευτέρα (17/5) στις 21.00 θα την ακούσουμε να ερμηνεύσει τη Λίλη από τη σπαρταριστή κωμωδία «Φωνάζει ο ψεύτης» του Δημήτρη Ψαθά, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του σκηνοθέτη, ηθοποιού, μουσικού και γιου της, Γιώργου Παπαγεωργίου. Η κουβέντα φυσικά δεν μπορούσε να μην πάει και στην «Αγγελική», τη δραματική σειρά του ALPHA που σηματοδότησε την επιστροφή της μετά από 10 χρόνια στην τηλεόραση.

Η Φιλαρέτη Κομνηνού μιλά στο NEWS 24/7 για τη ζωή της, τις μεγάλες στιγμές της καριέρας της, το φινάλε της «Αγγελικής» και την επικαιρότητά της με τις εξελίξεις στο #MeToo και τις επιθέσεις στη Νέα Σμύρνη και για τη συνάντησή της με τους Ινδιάνους του Αμαζονίου.

Πρώτη ερώτηση φυσικά ήταν από πού πήρε το βλέμμα της: «Δεν ξέρω αν είναι κληρονομικό, δεν το φαντάζομαι έτσι. Θεωρώ απλά ότι σε μερικές ερμηνείες και ειδικά αυτές που αφορούν στην κάμερα, όπου έχεις την ευκαιρία να παίξεις μόνο με το πρόσωπο στο γκρο πλαν, η υποκριτική μοιραία επικεντρώνεται στα μάτια. Θεωρώ ότι ένα “γεμάτο” βλέμμα είναι το αναπόφευκτο και το αυτονόητο όταν η ερμηνεία σου έχει εσωτερικότητα, βαθύτερο αίσθημα και σκέψη. Καμιά φορά ευγνωμονώ το γκρο πλαν γιατί το βλέμμα μπορεί να αντικαταστήσει τα λόγια. Πολλές φορές στα κείμενα, όταν αισθάνομαι ότι τα λόγια είναι λίγο φλύαρα, προτιμώ να τα συμπυκνώνω και να αντικαταστήσω το περιττό και να επικεντρωθώ περισσότερο σε ένα βλέμμα ή μια βουβή αντίδραση.»

Οι ιστορίες του μπαρμπα-Σάββα και η ακρόαση Βατερλό

«Είμαι πολύ τυχερή και ευλογημένη γιατί ανήκω στα παιδιά που παίξανε στον δρόμο, στις αλάνες και δεν ήταν κλεισμένα σε ένα διαμέρισμα με ένα τάμπλετ ή κινητό στο χέρι. Ήμουν λίγο αγοροκόριτσο, δεν ανήκα στα κοριτσάκια που φορούσα τα φουστανάκια τους κι έπαιζαν με κούκλες. Έπαιζα ομαδικά παιχνίδια με τα παιδιά της γειτονιάς, μάτωναν τα γόνατά μας. Μια πολύ δυνατή εικόνα που έχω είναι μαζί με τον παππού μου, τον μπαρμπα-Σάββα, να σκαρφαλώνουμε πάνω σε ένα δέντρο που ήθελε να το κλαδέψει. Τον θυμάμαι να κάθεται μαζί μου εκεί και να μου λέει ιστορίες, να μου τραγουδάει, μια εικόνα υπέροχη και τρυφερή. Ο παππούς μου ήταν Μικρασιάτης και άνθρωπος με φοβερή δύναμη επιβίωσης.»

Ο πατέρας μου ήταν αστυνομικός, είχαμε πολλά φορτηγά μετακόμισης στη ζωή μας. Αυτό είναι κάτι που με έχει σημαδέψει και ίσως από άμυνα -για να προστατευτώ από αυτές τις πολύ μεγάλες αλλαγές που γινόντουσαν κάθε τόσο στη ζωή μας με τα σπίτια και τα σχολεία που άλλαζα – έγινα ιδιαίτερα προσαρμοστική, πιο ευέλικτη δηλαδή στο να ενσωματώνομαι κάθε φορά σε ένα καινούργιο περιβάλλον. Αυτό βέβαια είχε κι έναν πόνο, κάθε φορά που αποχαιρετούσα τους φίλους και το σχολείο μου και το σπίτι που μέναμε. Έχω χάσει τον λογαριασμό με τα πόσα σπίτια αλλάζαμε τότε. “Σπίτι” μου πλέον θεωρώ την οικογένειά μου, όχι τον χώρο του σπιτιού αυτόν καθεαυτόν. Η οικογένειά μου είναι η “άγκυρά” μου- η μητέρα μου (ο πατέρας μου δυστυχώς δεν ζει πια), η αδερφή μου, τα ανίψια μου και φυσικά ο γιος μου.

Αυτό το αεικίνητο που υπήρχε τότε, το βίωσα στη συνέχεια και στο θέατρο, γιατί και εκεί ποτέ δεν μπορείς να έχεις κάτι σταθερό: Τα θέατρα αλλάζουν, τα καμαρίνια αλλάζουν, τα έργα, οι καινούργιες γνωριμίες, οι καινούργιες συναδελφικές συντροφιές.

Ένιωσα ότι απέτυχα παταγωδώς στην ακρόασή μου στο ΚΘΒΕ. Εάν δεν ήταν ο Μίνως Βολανάκης, ίσως να μην επιχειρούσα ποτέ ξανά να δώσω εξετάσεις

«Η επαφή μου με το θέατρο έγινε τελείως συμπτωματικά. Από παιδί όταν έπαιζα στις σχολικές παραστάσεις, αισθανόμουν κάτι περίεργο να συμβαίνει όταν έβγαινα να πω το ποίημά μου και ένιωθα από κάτω τον κόσμο να συγκινείται. Αλλά δεν μου είχε περάσει ποτέ από το μυαλό τότε να γίνω ηθοποιός, γιατί στο οικογενειακό μου περιβάλλον ήταν καχύποπτοι για να μην πω εχθρικοί με τον κόσμο του θεάτρου. Είχαν άλλες φιλοδοξίες για εμένα και ξεκίνησα κι εγώ να σπουδάζω στη Φιλοσοφική Σχολή του ΑΠΘ, σκοπεύοντας να κάνω μια πανεπιστημιακή καριέρα. Τυχαία ένα βράδυ άκουσα σε μια παρέα ότι θα πάνε να δώσουν εξετάσεις για τη δραματική σχολή του ΚΘΒΕ και αποφάσισα να πάω κι εγώ, χωρίς να το σκεφτώ ιδιαίτερα, απλώς για να δω πώς είναι.

Δεν είχα χρόνο να προετοιμαστώ παρά μόνο δυο μέρες. Έδωσα τις εξετάσεις σε ένα τελείως άγνωστο περιβάλλον για εμένα και έπαιξα μπροστά στην επιτροπή, πολύ τρακαρισμένη, με κλειστά μάτια, ζήτησα μια καρέκλα να καθίσω. Αυτά δεν ήταν επιτρεπτά τότε. Όλη η αίσθηση που είχα όταν έφυγα από τις εξετάσεις είναι ότι ήταν ένα Βατερλό και απέτυχα παταγωδώς. Έτυχε στην επιτροπή να είναι πρόεδρος ο Μίνως Βολανάκης και παρ’ όλη την εικόνα που παρουσίασα, έμαθα ότι επέμενε ιδιαίτερα για να περάσω, ενώ οι υπόλοιποι καθηγητές δεν ήταν και τόσο θετικοί απέναντί μου.

Δεν ξέρω τι είδε αυτός ο άνθρωπος σε εμένα, συνέβη αυτό που λέμε “το μοιραίο”, αυτές οι συναντήσεις που έχουμε με κάποιους ανθρώπους που αλλάζουν τη ζωή μας. Ήταν μια στιγμή που με καθόρισε. Εάν δεν ήταν ο Βολανάκης, ίσως να μην επιχειρούσα ποτέ ξανά να δώσω εξετάσεις.

Πήγαινα στη Δραματική κρυφά από τους γονείς μου για ενάμιση χρόνο. Έλεγα ότι πήγαινα να παρακολουθήσω μαθήματα στο Πανεπιστήμιο. Κι ενώ στη Φιλοσοφική που σπούδαζα παράλληλα, θα έλεγα ότι ήμουν μια καλή φοιτήτρια, στη δραματική δεν ήμουν συνεπής, γιατί έκανα πολλές απουσίες, οριακά με κρατούσαν. Επίσης στις αρχές δεν είχα βάλει στόχο να γίνω επαγγελματίας ηθοποιός, έκανα ό,τι μου άρεσε και μου έκανε κέφι. Η στιγμή που το πήρα σοβαρά ήταν λίγο πριν τις τελικές εξετάσεις για την αποφοίτηση. Τότε “σπιντάρησα” που λέμε και οι καθηγητές μου με βαθμολόγησαν με 19, πήρα δηλαδή το άριστα. Όταν έπαιρνες το άριστα, αυτόματα σε περίμενε ένα συμβόλαιο στο Κρατικό.

Εκείνο το καλοκαίρι, μετά το το συμβόλαιο, άρχισα να σκέφτομαι σοβαρά ότι θα γίνω ηθοποιός. Όσο ασχολούμουν με την υποκριτική και ήμουν ανάμεσα σε ανθρώπους του θεάτρου και των τεχνών, ένιωθα μια ευφορία, ήταν σαν να είχε καταργηθεί ο χρόνος. Εμένα πάντα η αγωνία μου ήταν ο φόβος της πλήξης. Στο θέατρο δεν έπληττα ποτέ, ούτε κουραζόμουν, ένιωθα ίτι αναπνέω καλύτερα, ότι υπάρχω με έναν τρόπο που το είχα ανάγκη. Πήρα τη μεγάλη απόφαση και το ανακοίνωσα στους δικούς μου. Δεν το καλοδέχτηκαν καθόλου. Τα πρώτα χρόνια ήταν δύσκολα ώσπου να συμφιλιωθούν με την ιδέα ότι η κόρη τους είναι ηθοποιός. Η αγωνία πολλές φορές των γονιών είναι ο φόβος ότι το θέατρο θα σε παρασύρει – είναι άλλωστε ένα επάγγελμα με μόνιμη οικονομική ανασφάλεια – και δεν θα μπορέσεις να κάνεις οικογένεια ή παιδιά. Εγώ πολύ γρήγορα, σχεδόν στον πρώτο χρόνο ως επαγγελματίας ηθοποιός και παντρεύτηκα και γέννησα τον γιο μου. Αυτό σιγά σιγά τους καθησύχασε. Κατάφερα και συνδύασα και την οικογένεια και την καριέρα. Θέλω να πιστεύω ότι επειδή ακριβώς συνυπήρχαν στη ζωή μου και τα δύο σε πολύ έντονο βαθμό, μου δημιούργησαν μια ισορροπία. Για αυτό θεωρώ ότι τώρα είμαι ένας άνθρωπος χορτασμένος και ήρεμος μέσα του.»

Οι “γκρίζες” περιοχές και η τηλεόραση στα 90’s

«Θα ήμουν αγνώμων εάν έλεγα ότι συνάντησα μεγάλες δυσκολίες, συγκριτικά με άλλους συναδέλφους. Τα πράγματα μού ήρθαν πολύ ευνοϊκά κι ήμουν τυχερή γιατί από την πρώτη στιγμή που δραστηριοποιήθηκα ως ηθοποιός και ρόλους μεγάλους έπαιξα και καλές συνεργασίες είχα με φωτισμένους ανθρώπους της Τέχνης.. Ένας από αυτούς που ήταν πολύ σημαντικός στη ζωή μου ήταν ο Γιώργος Σεβαστίκογλου, ο πρώτος μου σκηνοθέτης και ένας πολύ σημαντικός άνθρωπος. Ο Γιώργος και η Άλκη Ζέη ήταν οικογένειά μου.

Η δυσκολία που μπορεί να αντιμετώπισα ήταν σε θέματα συντονισμού με κάποιους συναδέλφους. Η δουλειά μας είναι ομαδικό άθλημα και πολλές φορές συγκρούονται τα “εγώ” των ατόμων που συγκεντρώνονται για να δημιουργήσουν ένα καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Εκεί ίσως να συνάντησα κάποιες “γκρίζες περιοχές”στη θεατρική μου πορεία. Ο καθένας μας κουβαλά το δικό του παρελθόν, τη δική του στάση ζωής και διάθεση συνεργασίας. Και είναι μια δουλειά, η οποία εκτρέφει τον εγωισμό και τον ναρκισσισμό.»

Τη ρωτώ αν μπορεί να ξεχωρίσει κάποιες στιγμές της καριέρας της (προτού της ζητήσω να σχολιάσει δύο που ξεχωρίζω εγώ): «Θυμάμαι με πολλή νοσταλγία τις παραστάσεις που κάναμε τότε με τον Ανδρέα Βουτσινά. Ήταν ο μέντοράς μου και μου έμαθε πολλά πράγματα για το θέατρο και την υποκριτική. Νιώθω ότι εκπαιδεύτηκα θεατρικά κοντά του, οι παραστάσεις που κάναμε ήταν πολύ έντονες. Θα έλεγα είχαμε μια σχέση με μεγάλες εντάσεις που με έχουν καθορίσει και με έχουν σημαδέψει.

Η τηλεόραση μού χαρίστηκε με τον καλύτερο τρόπο, στις πιο ευνοϊκές συνθήκες

Στην τηλεόραση δεν μπορώ να μην αναφερθώ στον Κώστα Κουτσομύτη, ένας άνθρωπος που επίσης έγινε οικογένειά μου. Κάναμε τουλάχιστον έξι σίριαλ μαζί. Πέρασα πολύ όμορφα, ειδικά με τα ταξίδια που κάναμε για τις ανάγκες των γυρισμάτων. Είχαμε πάει Βιέννη, Κωνσταντινούπολη, Αλεξάνδρεια… Ήταν σαν πενθήμερη εκδρομή, πολλή χαρά και ξεγνοιασιά και συγχρόνως σκληρή δουλειά. Η τηλεόραση μού χαρίστηκε με τον καλύτερο τρόπο, στις πιο ευνοϊκές συνθήκες. Τα τελευταία χρόνια σταμάτησα να κάνω τηλεόραση γιατί άλλαξε το τηλεοπτικό τοπίο…»

Πενθεσίλεια και Τζάνις Τζόπλιν

Λίγοι ίσως ξέρουν ότι η Φιλαρέτη Κομνηνού είναι η πρώτη ηθοποιός στην Ελλάδα που υποδύθηκε την «Πενθεσίλεια» του Χάινριχ Φον Κλάιστ, το 1986. Η Πενθεσίλεια ήταν μια βασίλισσα των Αμαζόνων που κατά τον μύθο σκοτώθηκε παλεύοντας με τον Αχιλλέα, ο οποίος όταν έβγαλε το κράνος της στην ερωτεύτηκε παράφορα. Της ζητώ να μου μιλήσει για την παράσταση αυτή, που ήταν πολύ πρωτοποριακή για τα δεδομένα της εποχής:

«Με αυτήν την παράσταση ο Γιάννης Χουβαρδάς έσπασε τότε όλες τις θεατρικές συμβάσεις που υπήρχα. Οι φιγούρες των Αμαζόνων θυμίζαμε κάτι από ιαπωνικά manga. Δεν ήταν ρεαλιστικό αυτό που παρουσιάζαμε, ήταν εξωπραγματικό, φαντασιακό και ποιητικό.  Η εικόνα που ήθελε ο Γιάννης για την Πενθεσίλεια ήταν βασισμένη στην Τίνα Τάρνερ. Η ενδυματολόγος Λιλή Κεντάκα χρωμάτιζε και έβαφε το κοστούμι μου, ενώ το φορούσα. Και στη σκηνή της αυτοκτονίας μου, άνοιγα το μεταλλικό γιλέκο που φορούσα και από μέσα έβγαιναν κόκκινα τριαντάφυλλα. Αυτά τότε ήταν πρωτόγνωρα. Ο κόσμος δεν την είχε εισπράξει την παράσταση όπως έπρεπε, δεν την πολυκατάλαβαν ίσως, σαν να ήταν λίγο πρόωρη για την εποχή της. Στη μουσική υπόκρουση έπαιζε το “Summertime” της Τζάνις Τζόπλιν. Όσες εκτελέσεις του κομματιού αυτού και αν ακούσω, καμία δεν θα μπορέσει να αντικαταστήσει την ερμηνεία της Τζόπλιν. Όποτε το ακούω, σκέφτομαι την Πενθεσίλεια» μου διηγείται.

Μάνα Αττάρτη και μαγιολίκια

Ο άλλος της ρόλος που έχω ξεχωρίσει είναι η Αττάρτη στις «Μάγισσες της Σμύρνης», ένας ρόλος μικρός που ωστόσο άφησε εποχή: «Ήξερα ότι δεν παίζεις εύκολα τέτοιο ρόλο – μια μάγισσα, που επικοινωνεί με το πέραν του ρεαλιστικού – , ούτε στην τηλεόραση ούτε στο θέατρο. Όταν μου την πρότεινε ο Κώστας (Κουτσομύτης), ενώ ήταν ένας ρόλος guest ουσιαστικά, δέχτηκα με πολύ μεγάλη χαρά. Κάναμε έρευνα για το πώς θα είναι η μορφή της και τι χρώματα θα φοράει επειδή ήταν η μάγισσα το καλού, είχε φως. Εμείς θέλαμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό επειδή ήταν η μάγισσα του καλού, είχε φως.

Αφού τη βρήκαμε σαν όψη, θυμάμαι ήταν ο πιο ξεκούραστος ρόλος που έχω παίξει ποτέ. Πήγαινα στο γύρισμα και με το πού φορούσα το κοστούμι της και καθόμουν δίπλα στο σκηνικό όπου άναβαν λιβάνια και κεριά, έμπαινα στον ρόλο. Μου κάνει και εμένα εντύπωση πόσο γρήγορα συγκεντρωνόμουν και βυθιζόμουν σε αυτό που έκανα. Στην Αττάρτη λειτούργησε πολύ το φαντασιακό μου, την πρότεινα στον Κώστα όπως τη φαντάστηκα και από εκεί και πέρα όλα κύλησαν σαν νεράκι.

Η Αττάρτη ήταν εξαιρετικά επικίνδυνος ρόλος και το ήξερα. Θα μπορούσε να βγει σαν καρναβάλι

Σε αυτούς τους ρόλους, επειδή είναι ένα ανοίκειο πλάσμα, ανώτερο, πρέπει να την “πλάσεις” από την αρχή, να προσέξεις ακόμα και τον ήχο της φωνής της. Όταν υπάρχει μια άλλη σχέση με το πέραν του ρεαλιστικού, ο ήχος της φωνής δεν έχει τις εντάσεις της κανονικότητας. Αυτά ήταν όλα μελετημένα, δεν βγήκαν τυχαία. Δεν θέλαμε να βγαίνει μουσουλμάνα γιατί είναι ένα πρόσωπο που δεν είχε καταγωγή ή χρόνο, δεν ήταν κάπου τοποθετημένη. Αν την έκανες πολύ συγκεκριμένη, υπήρχε ο κίνδυνος να γίνει γραφική και καρικατούρα. Ήταν εξαιρετικά επικίνδυνος ρόλος και το ήξερα. Θα μπορούσε να βγει σαν καρναβάλι.»

“Φωνάζει ο κλέφτης”

Η κουβέντα μας πάει στο Θέατρο στο Ραδιόφωνο και το ανέβασμα του “Φωνάζει ο κλέφτης” σε σκηνοθεσία του γιου της. «Ήταν πρόταση του Γιώργου (Παπαγεωργίου) να κάνουμε το “Φωνάζει ο κλέφτης” του Ψαθά, για να θυμηθούμε αυτά τα σπαρταριστά κείμενα που έχουμε δει και μέσα από τις ελληνικές ταινίες και μας μεγάλωσαν. Ο Γιώργος ήξερε ότι έχω απωθημένο να παίξω έναν κωμικό ρόλο – έχω υποδυθεί ελάχιστους.

Υπάρχει καιρό αυτό το θέλω, μάλιστα ήθελα να παίξω και σε τελείως σουρεαλιστικές κωμωδίες όπως είναι οι ταινίες του Αλμοδοβάρ με αυτές τις περσόνες τις περίεργες, αλλά δεν μου έτυχε να το κάνω. Επομένως απόλαυσα πού τώρα που μου δόθηκε η ευκαιρία να παίξω τη Λία, την οποία έχει ερμηνεύσει στον κινηματογράφο η Ρένα Βλαχοπούλου με τόσο σπαρταριστό και υπέροχο τρόπο. Υπήρχε μεγάλη χαρά στις πρόβες που κάναμε και στην εγγραφή.

Ήταν πολύ ενδιαφέρουσα εμπειρία: Επικεντρώνεσαι μόνο στη φωνή και στη σχέση που δημιουργείς με τον συμπαίκτη σου. Το “Θέατρο στην Πλατεία” δημιουργήθηκε βέβαια και από αναγκαιότητα, λόγω της κατάστασης που έχει δημιουργηθεί από την πανδημία. Επειδή δεν μπορούσαμε να κάνουμε θέατρο, διοχετεύτηκε μέσω των μεταδόσεων – είτε ραδιοφωνικών είτε live streaming – η δημιουργικότητα των καλλιτεχνών.

Δεν μπορεί να μη μας έχει επηρεάσει αυτός ο χρόνος και όσα έχουν συμβεί στον τρόπο που θα γίνονται πλέον οι θεατρικές παραστάσεις

Πιστεύω ότι αυτή η αναταραχή που δημιουργήθηκε τώρα έχει αλλάξει λίγο τους όρους και τους κανόνες αυτών που γνωρίζαμε έως τώρα. Δεν πιστεύω ότι θα ξαναγυρίσουμε στα ίδια. Δεν μπορεί να μη μας έχει επηρεάσει αυτός ο χρόνος και όσα έχουν συμβεί στον τρόπο πια που θα γίνονται πλέον οι θεατρικές παραστάσεις. Θα το δούμε βέβαια στη συνέχεια αλλά κάτι έχει αλλάξει, η τράπουλα δηλαδή έχει ανακατευτεί. Να δούμε τι θα φέρει σαν αποτέλεσμα. Είμαι αισιόδοξη, ξέρω πολύ καλά τι ζούμε και τι περνάμε όλοι σε όλον τον πλανήτη – όχι μόνο η θεατρική οικογένεια. Υπάρχει όμως ευτυχώς μια συσπείρωση απέναντι σε κάτι που ήρθε στις ζωές μας και πρέπει να αντιμετωπιστεί.»

Τη ρωτώ ποια είναι η σχέση της με τον γιο της, επισημαίνοντας πόσο περήφανη τη βλέπω σε όσες φωτογραφίες, τους έχω δει μαζί. «Στη δουλειά μας είμαστε επαγγελματίες. Δεν λειτουργούν οι συναισθηματισμοί. Ο Γιώργος είναι ένας σκηνοθέτης που ξέρει τι θέλει, μέσα στο πεδίο της έρευνας που κάνει, έχει συγκεκριμένες απαιτήσεις και εγώ ως ηθοποιός οφείλω να ανταποκριθώ στο ζητούμενο και να υπηρετήσω το όραμά του.»

«Στη ζωή αυτό που βλέπετε στις φωτογραφίες είναι αληθινό. Με το που γυρνάω και κοιτάζω τον γιο μου αμέσως το μάτι μου γεμίζει από λατρεία. Ας χαρακτηριστώ “χαζομαμά”, δεν με πειράζει. Τον γιο μου τον λατρεύω και με όλα αυτά που έχει κάνει στη ζωή του, με κάνει περήφανη. Το μόνο που μπορώ να πω για εκείνον είναι ότι νιώθω τόσο περήφανη και ήσυχη για αυτόν. Έχει αυτονομηθεί και πορεύεται στη ζωή του με μια δημιουργικότητα που με έχει εκπλήξει.»

“Αγγελική” και σεξουαλική παρενόχληση

Αναπόφευκτα η συζήτηση πηγαίνει στη δραματική σειρά του ALPHA «Αγγελική», στην οποία πρωταγωνιστεί, και την επικαιρότητα των ημερών: «Είναι μια ιστορία που θίγει τη σεξουαλική κακοποίηση, ένα θέμα που είναι πολύ καυτό και εκ των υστέρων έγινε και επίκαιρο. Ο χαρακτήρας που παίζω της Αθηνάς Αργυρού θεωρώ είναι ένας περίπλοκος και αντιφατικός χαρακτήρας, δεν μπορείς εύκολα να την ταξινομήσεις. Ενώ γνωρίζει μια βίαη πράξη που έγινε, η μητρική αγάπη και η προστατευτικότητά της την οδήγησαν στο να τη συγκαλύψει. Το περίγραμμά της είναι λίγο ρευστό, την ίδια στιγμή που συμπεριφέρεται μαλακά μπορεί να γίνει πολύ σκληρή και έχει ένα μυαλό που δουλεύει σαν μηχανή κάθε φορά που αισθάνεται κάτι να απειλεί τα παιδιά της. Είναι μια μηχανή εφευρετικότητας για το πώς θα ξεπεραστεί κάθε φορά η καινούργια απειλή. Είναι βέβαια ένα ζήτημα που η προστατευτικότητά της την κάνει να εθελοτυφλεί και να μην προχωρά σε μια κίνηση καταγγελίας.

Είναι ευνόητο ότι το σενάριο τάσσεται υπέρ του θύματος. Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, το έγκλημα είναι έγκλημα. Σε προσωπικό επίπεδο, όταν μιλάμε για αυτό το θέμα, μου είναι αρκετά στενάχωρο, αισθάνομαι μια δυσφορία στις σκηνές. Ως ηθοποιός βέβαια βρίσκω ότι έχει πολύ πλούσιο ερμηνευτικό υλικό. Είναι δύσκολος χαρακτήρας, δεν είναι εύκολο να την ταξινομήσεις.»

Τη ρωτώ αν μπορεί να μας αποκαλύψει κάτι για το φινάλε της «Αγγελικής»: «Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι θα είναι πάρα πολύ δυνατό και συγκλονιστικό. Δεν θα είναι “εύκολο” το φινάλε της σειράς, τουλάχιστον για τα πρόσωπα που έχουν διαπράξει το έγκλημα. Πρέπει να γίνει αποκατάσταση της δικαιοσύνης αλλά δεν μπορώ να σας πω τον τρόπο που θα γίνει αυτό. Πάντως θα υπάρχει μετακίνηση από την ξένη σειρά, στην οποία βασίστηκε η “Αγγελική”, μην περιμένετε να δείτε το ίδιο.»

Το θέατρο είναι ιερό για να γίνει άλλοθι σε κάτι ανίερο

Της ζητώ να μου σχολιάσει αυτήν την αλλαγή στη νοοτροπία του Έλληνα απέναντι στο ζήτημα της σεξουαλικής κακοποίησης, που παρατηρείται με το ξέσπασμα του #MeToo: «Αισθάνομαι ότι γίνονται κοσμογονικές αλλαγές, ο πλανήτης θαρρείς και αλλάζει δέρμα, πετάει βαρίδια και επαναπροσδιορίζει το Μodus Vivendi. Δεν γίνεται βεβαια αναίμακτα. Το πατριαρχικό μοντέλο – υπεύθυνο για τόσες παθογένειες – έχει αρχίσει να εκτίθεται και να εκφυλίζεται. Στις ενδοοικογενειακές σχέσεις τα φαινόμενα βίαιης συμπεριφοράς, ο πατέρας-πατριάρχης τα προκαλεί. Οι σεξουαλικές παρενοχλήσεις στον χώρο εργασίας κατά συντριπτική πλειοψηφία γίνονται από άνδρες αφεντικά.

Το κιίνημα #MeToo που ξεκίνησε σαρωτικά από την Αμερική, γυναίκες το τόλμησαν. Εδώ, στη χώρα μας, γυναίκες τόλμησαν και έσπασαν το απόστημα που κακοφόρμιζε χρόνια τώρα. Η υπερχειλίζουσα τεστοστερόνη, ενισχυμένη από τη μέθη της εξουσίας και την αλαζονεία του ταλέντου έδωσε άλλοθι στους νταήδες – θύτες για να κακοποιούν και να εξευτελίζουν νεαρά ευάλωτα κορίτσια και αγόρια…

Ελπίζω το κιίνημα #MeToo να περάσει και σε άλλους “αμαρτωλούς” χώρους και να βοηθήσει στην αποκάλυψη και κάθαρση. Ελπίζω να εφαρμοστούν οι νόμοι. Ελπίζω να απομονωθούν οι εξουσιαστές και σεξιστές. Να ανοίξει το παράθυρο και να καθαρίσει ο αέρας από το σάπιο, κοινωνικό απόστημα. Μπορεί να φαντάζει ουτοπικό, αλλά στο θέατρο η αρχή έγινε. Το θέατρο είναι ιερό για να γίνει άλλοθι σε κάτι ανίερο.»

“Δεν μπορώ τη λογική ‘μπαίνω στο πούλμαν και φεύγω'”

Κλείνω τη συνέντευξη ρωτώντας τη για μια μεγάλη της αγάπη, τα ταξίδια. Ποια είναι τα πιο περίεργα μέρη, όπου έχει ταξιδέψει: «Σίγουρα θα αναφέρω το Capo Verde, το Εκουαδόρ και το Μεξικό, όπου έχω πάει τουλάχιστον τέσσερις φορές. Έμεινα εκεί έναν μήνα κάθε φορά, πιστεύω ότι δεν μπορείς να γνωρίσεις έναν τόπο αν πας για λίγες μέρες. Δεν μπορώ τα ταξίδια με γκρουπ, όπου τρέχουμε και βλέπουμε κάτι λίγο από όλα και περιορίζεσαι στα μουσεία και τη λογική “μπαίνω στο πούλμαν και φεύγω”

Όταν είσαι ταξιδιώτης σημαίνει ότι πρέπει να πας να μείνεις σε έναν τόπο όσο μπορείς, να περπατήσεις στους δρόμους του χωρίς να έχεις το άγχος του χρόνου, να φας τα φαγητά των ντόπιων, να ακούσεις τη γλώσσα τους.

Όταν είχα πάει στον Αμαζόνιο και είχαμε επισκεφτεί τις ντόπιες φυλές των Ινδιάνων, μου έμαθαν κάτι πάρα πολύ σοφό: την ανταπόδοση

Στο Capo Verde κάναμε σαν παρέα κάναμε θαλάσσιες διαδρομές με ένα καταμαράν από νησί σε νησί. Ώρες ατελείωτες πλεύσης και κολύμπι σε παρθένες θάλασσες… Η ομορφιά της φύσης είναι αποστομωτική. Δεν μπορείς εύκολα να περιγράψεις τι είναι να ταξιδεύεις και ξαφνικά μπροστά σου να πετάγεται ένας φυσητήρας – φάλαινα να κάνει τη βουτιά του και να βλέπεις την ουρά του να πετάγεται πάνω από το νερό.

Όταν είχα πάει στον Αμαζόνιο και είχαμε επισκεφτεί τις ντόπιες φυλές των Ινδιάνων, μου έμαθαν κάτι πάρα πολύ σοφό: την ανταπόδοση, πως αν κάτι σου χαριστεί πρέπει να βρεις έναν τρόπο να το ανταποδώσεις. Και για του λόγου του αληθές θα σας πω κάτι που μου συνέβη: Είχαμε επισκεφτεί μια φυλή Ινδιάνων Κέτσουα που μας καλοδέχτηκαν, μας προσέφεραν ψάρι του ποταμού σε φύλλα μπανανιάς, και την ώρα που φεύγαμε είδα μια γυναίκα μεγάλης ηλικίας ξυπόλυτη. Άφησα τα παπούτσια μου δίπλα από τη φωτιά τους κι έφυγα. Την ένιωσα να έρχεται από πίσω, μου χτύπησε τον ώμο, γύρισα και με ένα πλατύ χαμόγελο – δεν μιλούσαμε άλλωστε η μια τη γλώσσα της άλλης – βγάζει τα σκουλαρίκια που φορούσε και μου τα δίνει. Αισθανόταν ότι έπρεπε να μου δώσει και αυτή κάτι. Αυτοί είναι οι Ινδιάνοι, αυτή είναι η φιλοσοφία τους.»

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις