ΧΟΡΕΥΟΝΤΑΣ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΛΙΩΣΕΙ Ο ΠΑΓΟΣ – ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ!

Το αίσθημα ματαιότητας και απόγνωσης που προκλήθηκε μετά τις καλοκαιρινές πυρκαγιές που σάρωσαν την Αυστραλία το 2019/2020 αποτέλεσε την έμπνευση για το “THAW”, μια από τις πιο αντισυμβατικές και φιλόδοξες παραστάσεις των τελευταίων ετών, που όχι μόνο κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για το περιβάλλον, αλλά παράλληλα συνιστά ένα τεράστιο υλικοτεχνικό επίτευγμα.

Πώς αλλιώς να χαρακτηρίσει κάποιος το γεγονός πως τρεις καλλιτέχνιδες χόρεψαν πάνω σε ένα τεράστιο κομμάτι πάγου 2,7 τόνων που αιωρούταν 20 μέτρα πάνω από το λιμάνι του Σίδνεϊ, στους πρόποδες της Όπερας της πόλης;

Όπως οι περισσότεροι καλλιτεχνικοί οργανισμοί, έτσι και η εταιρεία σωματικού θεάτρου Legs on the Wall τα τελευταία δύο χρόνια έχει διανύσει μεγάλες περιόδους καλλιτεχνικής σιωπής εξαιτίας της πανδημίας του κορονοϊού. Ο καλλιτεχνικός διευθυντής της, Joshua Thomson, πάσχιζε όλο αυτόν τον καιρό να συμβιβαστεί με την περιβαλλοντική αυτή καταστροφή και το εθνικό τραύμα του “μαύρου” καλοκαιριού του 2019-2020, το οποίο κόστισε 18,6 εκατομμύρια εκτάρια γης, κατέστρεψε σχεδόν 3.000 σπίτια και στοίχισε τη ζωή τουλάχιστον 34 ατόμων.

«Ένιωσα συγκινημένος, απελπισμένος και ίσως λίγο θυμωμένος… Απλώς ένιωσα ότι δεν μπορούσα να κάνω τίποτα για να βοηθήσω», λέει χαρακτηριστικά ο Thomson, «αλλά μετά άρχισα να σκέφτομαι σε τι είμαι καλός και πώς θα μπορούσα να συνεχίσω να προωθώ τη συζήτηση και την ευαισθητοποίηση γύρω από την κλιματική αλλαγή. Μετά άρχισα να σκέφτομαι το αντίθετο από τη φωτιά – και τότε προέκυψε η ιδέα του πάγου. Η Αυστραλία είναι η πιο ξηρή ήπειρος στη Γη και ήθελα να βάλω κάτι εύθραυστο σε αυτό το είδος εχθρικού περιβάλλοντος».

Στο φεστιβάλ του Σίδνεϊ έτσι, από τις 14 έως τις 16 Ιανουαρίου, τρεις γυναίκες καλλιτέχνιδες, η Isabel Estrella, η Vicki Van Hout και η Jenni Large, εκτελούσαν διαδοχικά σε ένα γλυπτό πάγου 2,7 τόνων αιωρούμενο 20 μέτρα πάνω από το λιμάνι του Σίδνεϊ μία εντυπωσιακή χορογραφία που είχε επινοηθεί από κοινού από τις ίδιες και τον Joshua Thomson, με την υπόκρουση πρωτότυπης μουσικής από τον συνθέτη, καλλιτέχνη ήχου και οικο-ακουστικό από την Αλάσκα Matthew Burtner (ο οποίος είναι επίσης διευθυντής της μη κερδοσκοπικής οργάνωσης περιβαλλοντικών τεχνών της Αλάσκας, EcoSono).

Μια λυρική και εμπνευσμένη μεταφορά για τον εύθραυστο και φθίνοντα φυσικό κόσμο που λιώνει κάτω από το βάρος της ανθρωπότητας.

Κάθε χορεύτρια, απομονωμένη για τρεις ώρες σε αυτόν τον παγωμένο κόσμο, προσπαθούσε να τον προστατεύσει από τα στοιχεία, αλλά και από τον τεράστιο βιομηχανικό γερανό που έδινε την εντύπωση πως “έπαιζε” και με τους δύο.

Το αερομεταφερόμενο αυτό παγόβουνο έλιωνε σιγά σιγά μεσούντος του καλοκαιριού στο Σίδνεϊ, ενώ μια ανθρώπινη φιγούρα διαπραγματευόταν επισφαλώς την ολισθηρή και ολοένα φθίνουσα επιφάνειά του. Μια λυρική και εμπνευσμένη μεταφορά για τον εύθραυστο και φθίνοντα φυσικό κόσμο που λιώνει κάτω από το βάρος της ανθρωπότητας.

Χρειάστηκαν περίπου 2.700 λίτρα νερού για να δημιουργηθεί καθένα από τα τέσσερα παγόβουνα (το ένα χρησιμοποιήθηκε για την πρόβα), με κάθε από αυτά να απαιτεί περίπου 10 ημέρες για να παγώσει σε ένα προσαρμοσμένο καλούπι από χάλυβα αξίας 30.000 δολαρίων. Η διαδικασία κατάψυξης τους ξεκίνησε δύο μήνες πριν, τον Νοέμβριο δηλαδή.

Πόσο καιρό χρειαζόταν καθημερινά το παγόβουνο για να λιώσει; Αυτό ήταν το βασικό ερώτημα των εκατομμυρίων δολαρίων.

Ορισμένες καιρικές συνθήκες έκαναν τον πάγο να λιώσει πιο γρήγορα από άλλες, διαλύοντάς το γρηγορότερα ακόμη και κατά 50% κατά τη διάρκεια του χρόνου απόδοσης των εννέα ωρών. Οι δοκιμές των υπευθύνων απέδειξαν πως ο συνδυασμός του καιρού που έκανε τη μεγαλύτερη διάβρωση στο παγόβουνο ήταν ο άνεμος και ο ήλιος μαζί. Φυσικά η ζέστη το έλιωνε, αλλά ο άνεμος είναι αυτός που έκανε αυτή την επιφάνεια να λιώνει ακόμη πιο γρήγορα. Παραδόξως, λιώνει πολύ πιο αργά από ό,τι θα φανταζόσασταν όταν απλώς εκτίθεται στον άμεσο ήλιο σε μια ήσυχη μέρα.

«Αυτό είναι μέρος της ουσίας: ότι μερικές μέρες μετά από μια κουραστική μέρα, μπορεί να φαίνεται πολύ διαφορετική από αυτό που κατέληξε την προηγούμενη μέρα, ανάλογα με τον καιρό, και αυτό από μόνο του είναι αρκετά συναρπαστικό», λένε οι υπεύθυνοι.

Χαρακτηριστικό και ιδιαίτερα συμβολικό είναι πως οι παραστάσεις στο φεστιβάλ του Σϊδνεϊ έλαβαν χώρα σε πλήρη θέα στο Kirribilli House, τη δευτερεύουσα επίσημη κατοικία του πρωθυπουργού της Αυστραλίας Scott Morrison, ο οποίος – στον απόηχο του Cop26 – έγινε διεθνώς διαβόητος για την αδράνειά του στην κλιματική αλλαγή.

Η παράσταση αυτή είναι αναμφισβήτητα πολιτική, αλλά όχι με τη διδακτική έννοια. “Υπάρχει μια ευκαιρία και μια ευθύνη για αυτό το έργο να πει κάτι… και ναι, έχει ένα στοιχείο θεάματος”, λέει ο καλλιτεχνικός διευθυντής της ομάδας και συνεχίζει “ελπίζουμε ότι, μέσω του θεάματος και της κλίμακας του, θα φέρουμε κόσμο, θα αιχμαλωτίσουμε τα μυαλά των ανθρώπων και θα μεταδώσουμε αυτό το μήνυμα μέσα από μια στιγμή σκέψης».

Το THAW έχει απήχηση σε όλους μας, καθώς ο καθένας παλεύει με τον δικό του ρόλο στην κλιματική έκτακτη ανάγκη και δεσμεύεται στη συλλογική μας υποχρέωση για ένα βιώσιμο μέλλον.