Η πάλη των τάξεων του κορονοϊού: Οι “ξεχασμένοι” και οι αδικημένοι

Η πανδημία του κορονοϊού έχει προκαλέσει μεγάλη αναστάτωση και έχει φέρει μαζί της ραγδαίες αλλαγές σε πολλούς τομείς της ζωής μας.

Η νέα τάξη των πραγμάτων έχει προκαλέσει την ανάδυση τεσσάρων κοινωνικών ομάδων στις ΗΠΑ τη συγκεκριμένη περίοδο, οι οποίες όμως δεν έχουν ό,τι είναι απαραίτητο για να επιβιώσουν στις παρούσες συνθήκες.

Όπως αναφέρει σε ανάλυσή του στον Guardian, ο Robert Reich, αυτές λειτουργούν αλυσιδωτά και στο μέλλον θα επηρεάσουν η μία την άλλη. Σύμφωνα με τον Reich, οι “τάξεις του κορονοϊού”, πού έχουν αρχίσει να δημιουργούνται είναι οι εξής:

Εργαζόμενοι μέσω Τηλεργασίας

Αυτοί είναι οι επαγγελματίες, διευθυντικοί και τεχνικοί εργαζόμενοι, περίπου το 35% του εργατικού δυναμικού- των οποίων το μεγαλύτερο μέρος της εργασίας βασίζεται στην χρήση υπολογιστή, παρευρίσκονται σε συνέδρια μέσω του διαδικτύου και λαμβάνουν την ίδια περίπου αμοιβή που έπαιρναν πριν από την κρίση.

Πολλοί είναι ανήσυχοι ή πλήττουν, ωστόσο βρίσκονται σε καλή κατάσταση σε σύγκριση με τις άλλες τρεις τάξεις.

Οι βασικοί

Πρόκειται για περίπου το 30% των εργαζομένων, συμπεριλαμβανομένων των νοσοκόμων, των εργαζομένων στο σπίτι και στην παιδική μέριμνα, εκείνοι που εργάζονται σε αγροκτήματα, στον τομέα των τροφίμων, οι οδηγοί φορτηγών, οι υπάλληλοι σε αποθήκες, οι υπάλληλοι φαρμακείων, οι εργαζόμενοι στον τομέα υγιεινής, οι αστυνομικοί, οι πυροσβέστες και ο στρατός.

Ένα μεγάλο μέρος από τους “Βασικούς” στερούνται από επαρκή προστατευτικό εξοπλισμό, αμειβόμενη άδεια ασθενείας και ασφάλισης υγείας. Οι εργαζόμενοι αυτοί επίσης δικαιούνται αποζημίωση λόγω κινδύνου που διατρέχουν στη δουλειά τους.

Το γεγονός ότι μεγάλος αριθμός εργαζομένων είναι ευάλωτοι σε τόσους κινδύνους, είναι καύσιμη ύλη για μελλοντικές αντιδράσεις και διεκδικήσεις.

Οι απλήρωτοι

Πρόκειται για πολυπληθέστερη ομάδα ανθρώπων απ’ ό,τι οι άνεργοι. Εκτιμάται ότι το ποσοστό όσων ανήκουν σε αυτή την τάξη μπορεί σύντομα να αγγίξει το 25%, όπως κατά την περίοδ της Μεγάλης Ύφεσης. Ορισμένοι από αυτούς έχουν παραιτηθεί ή εξαντλήσει την άδεια μετ ‘αποδοχών τους. Μέχρι στιγμής σε αυτήν την κρίση, το 43% των ενηλίκων αναφέρουν ότι κάποιος στο νοικοκυριό τους έχει χάσει τη δουλειά του ή απλά δεν πληρώνεται, σύμφωνα με το Pew Research Center.

Υπολογίζεται ότι 9,2 εκατομμύρια έχουν χάσει την ασφάλιση υγείας που δικαιούνταν από τον εργοδότη τους.

Πολλές από αυτές τις εργασίες ανήκουν στην κατηγορία των υπηρεσιών που πραγματοποιούνται αποκλειστκά μέσω διαπροσωπικών σχέσεων και που δεν γίνεται να τετελεστούν εξ αποστάσεως, π.χ. εργασία σε εστιατόριο και στη φιλοξενία.

Καθώς οι καταναλωτές έχουν μειώσει κατά πολύ τις δαπάνες σε αυτές τις υπηρεσίες, είναι ολοένα και συχνότερο το φαινόμενο πολλοί εργαζόμενοι σε αυτούς τους τομείς να παραμένουν απλήρωτοι για πολύ καιρό.
 

Οι απλήρωτοι χρειάζονται περισσότερα μετρητά για να ταΐσουν τις οικογένειές τους και να πληρώσουν το ενοίκιο του σπιτιού τους. Λιγότεροι από τους μισούς υποστηρίζουν πως έχουν κάποιο κεφάλαιο έκτακτης ανάγκης για να καλύψουν τα έξοδα τριών μηνών, σύμφωνα με έρευνα που διενήργησε αυτόν τον μήνα η Pew.

Μέχρι στιγμής, η κυβέρνηση των ΗΠΑ έχει αποτύχει να τους βοηθήσει. Οι επιταγές που τους παραδόθηκαν από το Υπουργείο Οικονομικών την περασμένη εβδομάδα ήταν σχεδόν ασήμαντες. Επιπλέον παροχές θα μπορούσαν να βοηθήσουν, αλλά τα γραφεία ανεργίας της χώρας ισχυρίζονται πως δεν μπορούν να αποζημιώσουν όσους το δικαιούνται. Τα δάνεια που θα δίνονταν σε μικρές επιχειρήσεις έχουν μεταφερθεί σε μεγάλο βαθμό σε μεγάλες, καλά δικτυωμένες επιχειρήσεις.

Την Τετάρτη, η ηγέτης της ρεπουμπλικανικής πλειοψηφίας στη Γερουσία, Μιτς Μακόνελ, “άνοιξε την πόρτα” προς την κατεύθυνση να επιτραπεί στις αμερικανικές Πολιτείες να χρεοκοπήσουν, προκειμένου να αντιμετωπίσουν τις απώλειες εσόδων που έχουν από το ξέσπασμα της COVID-19, που προκαλεί μεγάλα ελλείμματα στους προϋπολογισμούς τους.

Αυτό σημαίνει ακόμη λιγότερα χρήματα για ασφάλιση ανεργίας, ιατρικής περίθαλψης και άλλων απαραίτητων αναγκών.

Η απογοήτευση που προκαλείται τροφοδοτεί τις ολοένα και αυξανόενες πιέσεις και απαιτήσεις για το “άνοιγμα της οικονομίας”, αρκετά πριν να είναι εξασφαλισμένο πως δεν τίθεται θέμα υγείας για τους εργαζομένους.

Στο δίλημμα “Να ρισκάρω τη ζωή μου προκειμένου να υπάρχει φαΐ στο τραπέζι ή όχι;”, πολλοί θα προτιμήσουν να διατρέξουν κίνδυνο.

Οι ξεχασμένοι

Αυτή η ομάδα περιλαμβάνει όλους εκείνους που τους είναι σχεδόν αδύνατο να τηρήσουν τις απαραίτητες κοινωνικές αποστάσεις για την αποφυγή μετάδοσης του ιού, καθώς βρίσκονται “στοιβαγμένοι” σε ασφυχτικά μέρη που οι περισσότεροι δεν ερχόμαστε καν σε επαφή: φυλακές, φυλακές για μετανάστες χωρίς έγγραφα, πρόσφυγες σε κέντρα κράτησης, καταφύγια άστεγων.

Οι ξεχασμένοι δεν λαμβάνουν αυτό που χρειάζονται προκειμένου να επιβιώσουν σε αυτήν την κρίση, επειδή δεν έχουν λομπίστες και επιτροπές πολιτικής δράσης για να διαπραγματευτούν και να τους εκπροσωπήσουν.

Αξίζει να λάβει κανείς υπόψη ότι όλη η κατάσταση λειτουργεί αλυσιδωτά και ότι ο ένας επηρεάζει τον άλλον.

Έτσι, εάν οι “Βασικοί” δεν προστατεύονται επαρκώς, οι “Απλήρωτοι” θα αναγκαστούν να επιστρέψουν στις δουλειές τους νωρίτερα απ’ ό,τι είναι ασφαλές, και εάν οι “Ξεχασμένοι” συνεχίζουν να αφήνονται στο “έλεός τους”, κανείς δεν θα είναι ασφαλής.

Εάν η κατάσταση παραμείνει ως έχει, ο κορονοϊός θα συνεχίσει να μεταδίδεται και μαζί του να φέρνει τον θάνατο σε χιλιάδες ανθρώπους.