Η διαφθορά (δεν) είναι κοινωνικό φαινόμενο Γιάννο και Κώστα

Οι θαυμαστές του Κώστα Σημίτη μιλούσαν πάντα με θαυμασμό για τον καθηγητή με την τεχνοκρατική σκέψη και την οργανωτική ικανότητα. Αντιπαρέβαλλαν τη σύνεση του στο λαϊκισμό των προηγούμενων (καρφώνοντας βασικά τον ίδιο τον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ Ανδρέα Παπανδρέου). Αυτός ήταν ένας πολιτικός έλεγαν που δεν έταζε στον κόσμο παροχές. Απλά το Χρηματιστήριο πήγαινε καλά και θα γινόμασταν όλοι πλούσιοι- κάποιοι όντως έγιναν και χάρη στις μετοχές φούσκες και με άλλους τρόπους.

Και κυρίως ήταν οργανωτικός και χειριζόταν τα προβλήματα με τάξη. Το περίφημο μπλοκάκι στο οποίο σημείωνε τα πάντα είχε αποκτήσει θρυλικές διαστάσεις. Φαίνεται όμως ότι δεν σημείωνε τις μίζες που έπαιρναν υπουργοί του…

Ο κόσμος τα είχε τούμπανο και ο Κώστας Σημίτης κρυφό καμάρι. Τελικά κατά την περίφημη ρήση της Ελένης Βλάχου, ή ήξερε τι έπρατταν Γιάννος Παπαντωνίου και Άκης Τσοχατζόπουλος και δεν έκανε για πρωθυπουργός. Ή δεν ήξερε και πάλι δεν έκανε για πρωθυπουργός. Δεν ξέρουμε εάν διάβαζε τα χρόνια του εκσυγχρονισμού. Ή πάλι πρόσεχε την Πολυχρονοπούλου, που πρόσεχε την Ξανθοπούλου που μίλαγε με τη Γιαδικιάρογλου.

Φυσικά ο Γιάννος Παπαντωνίου δεν ήταν ο διάβολος μεταμορφωμένος, ένας σατανικός τύπος που ξαφνικά βρέθηκε υπουργός και πιάστηκε με το δάχτυλο στο μέλι. Ούτε όμως ένα σύμπτωμα της διαφθοράς της κοινωνίας, κατά τη ρήση του Κώστα Σημίτη στην τελευταία συνέντευξη του πως “η διαφθορά είναι κοινωνικό φαινόμενο”.

Ο πρώην πρωθυπουργός που έχει τόσα να πει, δικαίως και αδίκως, για τις κυβερνήσεις των άλλων, προηγούμενες και επόμενες, αλλά και κάθε τόσο για την τρέχουσα πολιτικοοικονομική επικαιρότητα, δεν είχε σημειώσει τίποτε στο μπλοκάκι του για όσα γινόταν επί δικής του κυβέρνησης και για τα οποία βοούσε ο τόπος. Αν έφταιξε σε κάτι η κοινωνία, είναι που τις εποχές των παχιών αγελάδων, ανεχόταν τον προκλητικό νεοπλουτισμό του εκσυχρονισμού. Τότε τα λεφτά βλέπετε ήταν πολλά και κάπου θα έπεφταν μερικά ψίχουλα. Τα ΜΜΕ άλλωστε εκθείαζαν σχεδόν μονόπαντα τον κύριο καθηγητή, που έβανε και κροτίδες επί Χούντας.

Ακόμη και σήμερα βέβαια κάποιοι θρηνούν για το τέλος του εκσυχρονισμού, που άλλαξε τη χώρα. Και επειδή τα πράγματα στη ζωή δεν είναι άσπρο μαύρο, αλλά όλες οι αποχρώσεις του γκρι, είναι αλήθεια πως την εποχή εκείνη έγιναν και έργα και βήματα. Είναι όμως αλήθεια πως οι παθογένειες της ελληνικής πολιτικής και οικονομίας ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο και έβαλαν το λιθαράκι τουςστην κρίση που ακολούθησε. Τα κονδύλια που σκορπίστηκαν μάλλον ήταν περισσότερα από αυτά που επενδύθηκαν τελικά.

Ο Γιάννος Παπαντωνίου στο βιβλίο του “Στάσεις και αποστάσεις” (εκδόσεις Παπαζήση) το σημείο καμπής για την κυβέρνηση Σημίτη ήταν η απόσυρση του ασφαλιστικού του Τάσου Γιαννίτση το 2001. Ισως να απογοητεύθηκε και για αυτό στη συνέχεια στο υπουργείο Άμυνας δε φέρθηκε θα λέγαμε καθόλου εκσυγχρονιστικά. Δε λέμε ότι τα 400 εκ ευρώ θα έσωζαν το ασφαλιστικό, πάντως κακό δε θα του έκαναν και σίγουρα θα προσέφεραν περισσότερα από την απόδειξη του τυροπιτά.

Τώρα μιλά ουσιαστικά για πολιτική δίωξη και σκευωρία, βασισμένος σε δηλώσεις του Παύλου Πολάκη. Βέβαια το ΣΥΡΙΖΑ “δεν τον χαλάει” καθόλου να λέει ο κόσμος πως αυτός έβαλε στη φυλακή τον Γιάννο, τον κάποτε πανίσχυρο τσάρο της οικονομίας του Σημίτη. Αλλά ένας Γιάννος στη φυλακή δε φέρνει την άνοιξη, αν δε σημαίνει αλλαγή του συστήματος που θα αποτρέπει τις μίζες και τη διασπάθιση δημοσίου χρήματος από όλους και από όλα τα κόμματα. Σε δέκα χρόνια μπορεί να έχουμε νέους Γιάννους.

Και βέβαια τη ρητορική του Γιάννου δε μπορεί να υιοθετήσει η ΝΔ, όσο και να ήθελαν κάποιοι να σιγοντάρουν την κατηγορία περί πολιτικών διώξεων για προεκλογικούς λόγους από φόβο και για τους ίδιους. Διότι οι νεοδημοκράτες δεν έχουν ξεχάσει το καθεστώς Σημίτη. Και γενικότερα οι πολίτες δεν έχουν ξεχάσει τα λόγια και τα έργα του εκσυγχρονισμού.