Νίκος Βέρτης: “Δούλευα σε βενζινάδικο από 11 χρονών”

Ο Νίκος Βέρτης βρέθηκε στην εκπομπή “Ενώπιος Ενωπίω” με τον Νίκο Χατζηνικολάου και μίλησε για τα παιδικά του χρόνια. Γι’ αυτόν και την οικογένειά του η ζωή ήτα πολύ δύσκολη. Από Ολλανδία γύρισαν Ελλάδα και μετά πάλι πίσω, αφού η κατάσταση δεν βελτιώθηκε. Από πολύ μικρός αναγκάστηκε να δουλεύει για πολλές ώρες. Αλλά από τις δυσκολίες, όπως δήλωσε και ο ίδιος, ήταν ένα μάθημα. Τώρα έχει μάθει να είναι ικανοποιημένος από αυτά που του φέρνει η ζωή, ο,τι κι αν είναι.

“Είμαι πολύ τυχερός γιατί θεωρώ πως έχω ζήσει μια ζωή σαν βιβλίο, σαν να διαβάζεις ένα μυθιστόρημα. Ξεκίνησα από μια οικογένεια που τα έβγαζε πέρα δύσκολα από οικονομικής πλευράς. Πολλές φορές λέω ότι μεγάλωσα στην Ολλανδία και επειδή όλοι πηγαίνουν ένα ταξίδι στο Άμστερνταμ θεωρούν ότι είναι μια πολύ ωραία χώρα.

Αλλά υπάρχει πολύ μεγάλη διαφορά στο να ζεις στο εξωτερικό ως οικονομικός μετανάστης, δηλαδή από ανάγκη και από το να κάνεις διακοπές. Περάσαμε πολύ δύσκολα χρόνια οικογενειακά. Τα θυμάμαι πολύ έντονα, όμως και πολύ γλυκά.

Στην Ελλάδα επιστρέψαμε όταν ήμουν περίπου 6 ετών, οι γονείς μου το επέλεξαν γιατί ήθελαν να μάθουμε την ελληνική γλώσσα καλύτερα, την κουλτούρα και να αποκτήσουμε την “ελληνική καρδιά”, το φιλότιμο που λέμε.

Ο πατέρας μου τα βρήκε πολύ δύσκολα. Συνηθισμένος να ζει στην Ολλανδία με μια πιο “τετράγωνη” νοοτροπία τα πρώτα 8 χρόνια πέρασε πολύ δύσκολα και με ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα υγείας. Έτσι το ’91 αναγκαστήκαμε να επιστρέψουμε πάλι πίσω. Τότε ήμουν 14. Όμως υπήρχε πάρα πολλή αγάπη.

Μάλιστα, παραδέχτηκε πως όταν η μητέρα του δεν μπορούσε να του προσφέρει κάτι λόγω οικονομικής κατάστασης προσπαθούσε να τους μεταπείσει “ιδεολογικά” και το κατάφερνε πολύ καλά. “Έκανε την καρδιά της πέτρα και μια φορά έστω προσπαθούσε να αγοράζει αυτά που θέλαμε.

Όμως δεν με πειράζει, όλα αυτά στη ζωή προκύπτουν. Αν έχεις τα μάτια σου ανοιχτά και τα εκλαμβάνεις διαφορετικά, ως ένα “μάθημα”, μαθαίνεις να ικανοποιείσαι με αυτά που έχεις.

Σε μια περίοδο της ζωής μου πήγα με τον αδερφό μου να δουλέψω σε ένα εργοστάσιο ξυλείας. Όταν λοιπόν ξεκίνησα, ήμουν στην τελευταία θέση, κουβαλούσα κορμούς, στεγνώναμε ξύλα και οδηγούσαμε κλαρκ. Όταν πήγα να δουλέψω στο εργοστάσιο αυτό που θυμάμαι και μου έχει καρφωθεί στο μυαλό, είναι ότι οι μεγαλύτεροι, 50-60 χρονών δεν με έβαζαν να κάνω τις αγγαρείες. Αντιθέτως έκαναν πιο πολλά από εμένα για να μου δείξουν ότι πρέπει να δουλέψω σωστά. Στην Ελλάδα έχουμε διαφορετική νοοτροπία.

Από την ηλικία των 11 δούλευα σε ένα βενζινάδικο για δύο με τρία χρόνια. Πήγαινα στη δουλειά 6.30 το πρωί, δεν ήταν ξύπνιοι ούτε ο πατέρας ούτε η μητέρα μου και γυρνούσα 12 η ώρα το βράδυ. Η μητέρα μου έπαιρνε τηλέφωνο στο βενζινάδικο και φώναζε να με διώξει”, παραδέχτηκε ο τραγουδιστής Νίκος Βέρτης.