ΣΑΒΒΑΣ ΠΟΥΜΠΟΥΡΑΣ: ΜΟΝΟ ΜΠΡΑΒΟ ΣΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΜΑΡΤΣΟΥΛΙΟΝΙΣ ΠΟΥ ΔΟΥΛΕΨΕ ΤΖΑΜΠΑ
Ο άρχοντας του Instagram και της απλήρωτης εργασίας ενθουσιάστηκε με τις αποκαλύψεις του Λιθουανού μύθου για το Eurobasket του ‘87.
Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια αυτά που κατήγγειλε ο κύριος Μαρτσουλιόνις, αλλά και μόνο που είναι τόσο αόριστα και αστεία, εγώ δεν θέλω κάτι παραπάνω για να τα πιστέψω. Έχω βασίσει όλη τη ζωή μου πάνω σε τέτοιες κουβέντες, τρελαίνομαι να τις ακούω, να τις λέω, να τις πιστεύετε, να βγάζω λεφτά, τα πάντα όλα.
Το θέμα μας όμως εδώ είναι άλλο, διαφορετικό. Αφορά την οικονομική θεωρία που ανέλυσα σε πρόσφατο επιστημονικό μου βίντεο και βασικά δεν την αφορά απλά, αλλά την επιβεβαιώνει.
Έχουμε και λέμε, λοιπόν.
Αν πράγματι κάποιοι Σοβιετικοί τα είχαν αρπάξει για να ηττηθούν στον τελικό του ’87 κι ο κύριος Μαρτσουλιόνις είχε μείνει στην απ’ έξω, αυτό σημαίνει ότι ενώ οι άλλοι πληρώθηκαν για να χάσουν, αυτός έχασε τζάμπα. Κατ’ επέκταση αυτό σημαίνει ότι δούλεψε χωρίς να πληρωθεί.
Και τι σημαίνει αυτό;;; ΑΚΡΙΒΩΣ.
Ότι ο Λιθουανός Πούμπουρας έχει ύψος 1,96, βρωμόχερο και στα ‘80s κυκλοφορούσε μέσα στα γήπεδα με ένα αραιό καστανό ποντικομούστακο.
Και μόνο η μετέπειτα πορεία του αποδεικνύει το αλάνθαστο της οικονομικής θεωρίας μου.
Ο Σαρούνας κατάλαβε από νωρίς ότι μόνο να κερδίσει είχε δουλεύοντας δίπλα σε Τσατσένκο, Μπαμπένκο, Τιχονένκο, και Μιχάλη Ρωμανίδη -ίσως και Γκάλη. Δεν δέχτηκε να πληρωθεί σε χρήμα αλλά προτίμησε να πληρωθεί σε εμπειρίες και γνωριμίες.
Τι είναι καλύτερο; Να βαράς τριποντάκια στην αυλή του σπιτιού σου μέσα στον πάγο και τον κομμουνισμό ή να κατέβεις στην Ελλάδα και να παίξεις με τους καλύτερους; Πήγε στο NBA μετά, δεν πήγε; Άρα όλοι ξέρουμε τη σωστή απάντηση.
Επίσης ξυρίστηκε μετά, δεν ξυρίστηκε; Από πού τις αποκόμμισε όλες αυτές τις grooming παραστάσεις; Και στυλιστικά εφόδια από την απλήρωτη εργασία, απίστευτα πράγματα, θα τα προσθέσω στο επόμενο βίντεο μου αυτά τα οφέλη να τσιμπήσω και give away από χίπστερ μπαρμπέρηδες.
Όλα όσα έγιναν στο Eurobasket, τα θυμάμαι πολύ καλά. Εφτά χρονών ήμουν το 1987, πήγαινα πρώτη δημοτικού, ή πιο σωστά, δούλευα δίπλα σε μια δασκάλα τζάμπα για να μάθω πρόσθεση, χειροτεχνία και να φυτεύω φακές μέσα σε κεσέδες από γιαουρτάκια. Απ’ το να καθόμουν σπίτι να βλέπω Κάντι Κάντι, χίλιες φορές αυτό και ας μην έβγαλα μία.
Και κάλαντα είχα πει τζάμπα εκείνη τη χρονιά, δίπλα στους καλύτερους, μόνο και μόνο για να μάθω. Αυτοί τσίμπαγαν το εικοσάρικο και εγώ έναν κουραμπιέ ή ένα μελομακάρονο που είχε καεί από κάτω και το είχαν ξύσει με αληθινή μαεστρία.
Αλλά δεν με ένοιαζε, κάπως έπρεπε να ξεκινήσω. Το χρήμα, το κασέρι, το ντινέρο θα ερχόταν μετά.
Δεν μεγαλώσαμε όλοι μέσα στα πούπουλα, κύριοι. Μη μ’ αναγκάσετε να βγάλω βίντεο και γι’ αυτό.
