Πώς θα ήταν η ζωή μας, αν τα όνειρα μας δεν είχαν ματαιωθεί;

Δυο ηθοποιοί γίνονται οι παρουσιαστές ενός αρχείου μη πραγματοποιημένων ατομικών και συλλογικών ”σχεδίων” στη νέα παράσταση του Παντελή Φλατσούση που συνεχίζοντας – μετά το Εθνικό Ντεφιλέ και τη Λάθος Χώρα – να διερευνά τα όρια μεταξύ μυθοπλασίας και πραγματικότητας, συστήνει το «Μετά το τέλος του κόσμου· ένα αρχείο ματαιωμένων σχεδίων» που θα παρουσιαστεί από τις 18 Μαΐου στο θέατρο Κάμιρος στην Κυψέλη.

Ποια είναι η δυναμική του ακόμα ανεκπλήρωτου, του μη πραγματοποιημένου, του ανολοκλήρωτου; Ποια η θέση του ματαιωμένου σχεδίου σε μία κοινωνία προσανατολισμένη στην επιτυχία; Και ποια μπορεί να είναι η λειτουργία του τόσο σε ατομικό, όσο και συλλογικό επίπεδο σε μια εποχή σημαδεμένη από την πανδημία του covid 19, όπου τα ματαιωμένα σχέδια συσσωρεύονται και το μέλλον αποτελεί ξανά ένα ανοιχτό διακύβευμα; Μπορεί ένα αρχείο ματαιωμένων σχεδίων, ένα αρχείο συσσωρευμένης συλλογικής και ατομικής τρωτότητας να αποτελέσει εφαλτήριο για μια νέα αντίληψη της κοινωνίας;

“Είχα πάντα την σκέψη ότι η ζωή των ανθρώπων, οι ζωές όλων μας, αλλά και η ιστορία αποτελείται πολύ περισσότερο από ματαιωμένα παρά από πραγματοποιημένα σχεδια. Προσωπικά, με έλκυε πάντα μια ιστορία της αποτυχίας, αυτού που εν τέλει δεν κατάφερε να πραγματωθεί, πιθανότατα γιατί στις ζωές όλων μας αυτά είναι πολύ περισσότερα από τα πλήρως υλοποιημένα. ‘Ισως έπαιξε βέβαια ρόλο και η εμπειρία της οικονομικής κρίσης. Πάντως, με ενδιαφέρει πολύ περισσότερο μια ιστορία της ευαλωτότητας, μια αρχειακή καταγραφή της τρωτότητας, ένα αρχείο δηλαδή που δεν είναι ένα αρχείο που στέκεται απέναντι στο κυρίαρχο, αλλά λειτουργεί παράλληλα κι ανταγωνιστικά με το κυρίαρχο αφήγημα και επιδιώκει να κερδίσει την θέση του στα μεγάλα αφηγήματα, αν και πληγωμένο από αυτά.

Λίγο αργότερα η αλήθεια είναι η εμπειρία του covid και του εγκλεισμού μάλλον έκανε πολλούς ανθρώπους να ματαιώσουν σχέδια ή πιο ορθά μας έκανε να δούμε τις ίδιες τις ζωές μας ως ματαιωμένα σχέδια. Στιγμιαία αυτό μας ένωσε, αν και πρέπει να πούμε ότι ναι μεν όλοι αισθανθήκαμε ευάλωτοι κατά την διάρκεια της πανδημίας και αυτό δεν πρέπει να το ξεχάσουμε, όμως η ευαλωτότητα δεν μοιράζεται με ίσο τρόπο, είναι κατ’εξοχήν άνισα μοιρασμένη. Όμως, μια κοινότητα που χτίζεται πάνω στην ίδια την τρωτότητα είναι κάτι που θα είχε μεγάλη δυναμική, κάτι που θα ανέτρεπε την κυρίαρχη αφήγηση, που μας κάνει κυνηγούς της επιτυχίας. Οι αποτυχίες μας είναι που μας κάνουν ανθρώπους” αναφέρει χαρακτηριστικά ο Παντελής Φλατσούσης στο NEWS 24/7 εξηγώντας τι τον γοήτευσε προκειμένου να δημιουργήσει τη νέα αυτή παράσταση.

Ποια η δυναμική του ανεκπλήρωτου, του ματαιωμένου; Μπορούν αλήθεια κάποια αρχεία ματαιωμένων σχεδίων να αποτελέσουν αφορμή επανεκκίνησης για την κοινωνια;

Παντελής Φλατσούσης: Ένα αρχείο ματαιωμένων σχεδίων σίγουρα δεν είναι ένα επίσημο αρχείο. Δεν καταγράφει νίκες, δεν είναι από την πλευρά των νικητών. Καταγράφει την ήττα, αυτό που δεν έγινε. Αλλά καταγράφει και επιθυμίες. Επιθυμίες που δεν υλοποιήθηκαν, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι σταμάτησαν να απαιτούν την με κάποιον τρόπο εκπλήρωσή τους.

Τα προσωπικά ή συλλογικά ματαιωμένα σχέδια είναι ένα παιχνίδι με τον χρόνο. Δεν αφορούν το παρελθόν, αναμένουν ένα μέλλον να τα δει υπό άλλο πρίσμα και να γίνουν έναυσμα για νέα σχέδια, νέες ατομικές και συλλογικές επιθυμίες. Βλέπετε το πλεονέκτημα των ματαιωμένων σχεδίων είναι ότι μας συντροφεύουν πάντα, ενώ τα υλοποιημένα μπαίνουν όντως στο αρχείο.

Στην πραγματικότητα τα ματαιωμένα σχέδια είναι πάντα ζωντανά μέσω της διαρκούς υπόσχεσης τους και με αυτόν τον τρόπο ένα αρχείο ματαιωμένων σχεδίων είναι ένα αδύνατο αρχείο, δεν μπορεί να υλοποιηθεί γιατί τα συλλογικά και ατομικά ματαιωμένα σχέδια είναι τόσο ατίθασα, που επιστρέφουν πάντα και με απρόβλεπτους τρόπους δεν ταξινομούνται.

Τι σας γοητεύει στην παράσταση αυτή;

Άλκηστις Πολυχρόνη: Αρχικά το θέμα – Τα ματαιωμενα σχέδια ατομικά και συλλογικά. Η ιστορία και κατά επέκταση και η ζωή μας είναι ένα σύνολο από ματαιωμενα σχέδια, από προσδοκίες και όνειρα που δεν πραγματοποιήθηκαν. Τα σχέδια αυτά είναι πολύτιμα, είναι η κινητήρια δύναμη για να υπάρχουμε σε έναν κόσμο όχι και τόσο ιδανικά φτιαγμένο.
Πώς θα ήταν ο κόσμος αν είχαν πραγματοποιηθεί άλλα σχέδια; Πώς θα ήταν η ζωή μας αν τα όνειρα μας δεν είχαν ματαιωθεί; Δεν νομίζω ότι μπορούμε με σιγουριά να απαντήσουμε αν θα ήταν καλύτερα ή όχι, θα ήταν πάντως σίγουρα αλλιώς.

Ένα μεγάλο κομμάτι του κειμένου είναι βασισμένο πάνω σε απαντήσεις που πήραμε από ερωτηματολόγια που στείλαμε σε κόσμο, αλλά και σε απαντήσεις που δίνει το κοινό ζωντανά στην παράσταση. Η διαχείριση ενός τέτοιου υλικού είναι τόσο ευαίσθητη και σημαντική.

Συχνά διαβάζεις κομμάτια της δικής σου αφήγησης, συχνά οι απαντήσεις που λαμβάνουμε μας υπερβαίνουν. Η αλήθεια των ανθρώπων είναι τόσο δυνατή, και νιώθω ότι μέσα από τα ματαιωμενα σχέδια μας οι άνθρωποι μπορούμε να ενωθούμε πιο ουσιαστικά.
Αυτή η ζωντανή συνάντηση με τα όνειρα και τις ζωές των θεατών είναι πολύτιμη.

Γιώργος Κριθάρας: Η παράσταση υπάρχει όταν έρχεται και το κοινό. Και ελπίζουμε να το γοητεύσει. Είμαστε στη διαδικασία των προβών, όπου το πιο γοητευτικό κομμάτι για μένα είναι η προσδοκία, η προσμονή και η αγωνία για το πώς θα απαντηθούν τα ερωτήματα που θα τεθούν κατά τη διάρκεια της παράστασης στο κοινό. Δηλαδή αυτή τη στιγμή υπάρχει ένα κομμάτι της παράστασης που ουσιαστικά δεν μπορούμε να το κάνουμε πρόβα, γιατί δεν υπάρχει μέχρι να έρθει το κοινό για να το συμπληρώσει. Κι αυτή η αναμονή για το άγνωστο είναι το πιο γοητευτικό κομμάτι της δουλειάς αυτή τη στιγμή.

Πώς συνδιαμορφωνεται το κείμενο με τη βοήθεια του κοινού;

Άλκηστις Πολυχρόνη: Κατά τη διάρκεια της παράστασης ζητάνε στο κοινό μέσω των κινητών τους τηλεφώνων που είναι συνδεδεμένα σε ένα ειδικά διαμορφωμένο λογισμικό, να απαντήσει σε διάφορες ερωτήσεις. Οι απαντήσεις αυτές διαβάζονται κατά την διάρκεια της παράστασης.

Το κείμενο διαμορφώνεται βάση των απαντήσεων αυτών. Οι εμπειρίες μας, οι ανεκπλήρωτοι πόθοι μας γίνονται δημόσιοι. Και συχνά διαμορφώνεται ένα Εμείς τόσο ουσιαστικό. Αυτή η συνειδητοποίηση ότι το εγώ δεν απέχει και τόσο από το εμείς είναι για μένα κέντρο της παράστασης. Πώς το ατομικό γίνεται συλλογικό.

Γιώργος Κριθάρας: Το κείμενο αποτελείται από τρία μέρη: α. τους διαλόγους των ηθοποιών, β. τα αρχεία (υλικό που έχει συντεθεί από απαντήσεις ανθρώπων σε ερωτηματολόγια πριν την παράσταση) και γ. τις ανώνυμες απαντήσεις του κοινού σε ερωτήσεις που θα τους θέτουμε κατά τη διάρκεια της παράστασης μέσω ενός λογισμικού και των κινητών τους τηλεφώνων. Το τελευταίο μέρος διαμορφώνεται ζωντανά και θα είναι διαφορετικό σε κάθε παράσταση.

Πώς λειτούργησαν τα podcasts που προηγήθηκαν της πρεμιέρας της παράστασης;

Παντελής Φλατσούσης : Διαφωτιστικά! Προσπαθήσαμε να κάνουμε πέντε συζητήσεις με πέντε ανθρώπους – Βαρβάρα Σαββίδη, Λίνα Ρόκου, Λευτέρη Σταύρακα, Δημήτρη Παπανικολάου, Αντώνη Λιάκο – από τελείως άλλες οπτικές γωνίες. Και το πιο διαφωτιστικό για μένα ήταν ότι ακριβώς επειδή, όπως είπα πριν, τα ματαιωμένα σχέδια έχουν ένα κοινό, βασίζονται σε μια κοινή αν και όχι ίσα μοιρασμένη τρωτότητα, οι συζητήσεις μας ακόμα και με ανθρώπους όπως ο Δημητρης Παπανικολου, που πέρα από φίλος, είναι καθηγητής στη Οξφόρδη ή ο Αντώνης Λιάκος, που μας τίμησε με μία συζήτηση δεν είχαν να κάνουν με γνώση, αλλά με ένα κοινό μοίρασμα από διαφορετικές οπτικές γωνίες.

Πώς επικοινωνεί το έργο αυτό με το σήμερα;

Άλκηστις Πολυχρόνη: Μα ζούμε σε μια ιστορική στιγμή που οι ματαιώσεις έρχονται η μία μετά την άλλη. Η δική μου γενιά, έρχεται αντιμέτωπη καθημερινά με ματαιώσεις σχεδίων, ονείρων, πολιτικών προσδοκιών. Μεγαλώσαμε σε μια εποχή που μας προετοίμαζε για μια πορεία εντελώς διαφορετική από ότι διανύουμε τώρα . Και τώρα ήρθε η ώρα να επαναπροσδιορίσουμε τις ιδέες, τους στόχους μας για το μέλλον.
Αυτό δεν είναι απαραίτητα αρνητικό. Μας δίνεται η δυνατότητα να οραματιστουμε και να παλέψουμε για μια ζωή που επιτέλους μας εμπεριέχει.

Γιώργος Κριθάρας : Η ιδέα του σκηνοθέτη και των δραματουργων να συνθέσουν ένα αρχείο ματαιωμενων σχεδίων συνδέεται με την εποχή του κοβιντ και όλο αυτό που συνεχίζουμε να ζούμε με κάθε είδους και τύπου ανατροπή που βιώνουμε λόγω της πανδημίας. Αλλά πέρα από το περιεχόμενο του κειμένου, η παράσταση υπογραμμίζει και την χρήση των σύγχρονων τεχνολογικών μέσων επικοινωνίας.

Το κείμενο της παράστασης συνδιαμορφώνεται με την συμμετοχή του κοινού, ενώ όπως σημειώνει ο ίδιος ο σκηνοθέτης «Κύριος στόχος πρόκειται να είναι η δημιουργία μίας παράστασης μεταξύ μυθοπλασίας και πραγματικότητας. Ταυτόχρονα μέσω της χρήσης νέων τεχνολογιών, τόσο στο παραστασιακό κομμάτι, όσο και στην ”κατασκευή” της γίνεται η απόπειρα να θεματοποιηθούν ερωτήματα, σχετικά με την σχέση τεχνολογίας και θεατρικής τέχνης, που τέθηκαν από την συγκυρία της πανδημίας: Ποιο θέατρο ανταποκρίνεται στις ανάγκες του σύγχρονου θεατή; Πώς έχει τροποποιήσει την θεατρική τέχνη η ολοένα και αυξανόμενη προσφορά, πρωτότυπου και μη, παραστασιακού υλικού μέσω διαδικτύου; Ποιος τρόπος να κάνουμε θέατρο ανταποκρίνεται στο αλλαγμένο από τις περιστάσεις βλέμμα μας;

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ: Σύλληψη και Σκηνοθεσία: Παντελής Φλατσούσης/Κείμενο παράστασης: Παντελής Φλατσούσης & η ομάδα, με την συμμετοχή του κοινού/Δραματουργία: Παναγιώτα Κωνσταντινάκου, Έλενα Τριανταφυλλοπούλου/Σκηνικός Χώρος: Κωνσταντίνος Ζαμάνης /Ηχητικός σχεδιασμός & Πρωτότυπη μουσική σύνθεση: Παναγιώτης Μανουηλίδης /Βοηθός ηχητικού σχεδιασμού: Άγγελος Κονταξής/Σχεδιασμός και υλοποίηση λογισμικού: Κωνσταντινος Νησίδης/Σχεδιασμός φωτισμών: Τζάνος Μάζης/Βοηθοί σκηνοθέτη: Σόνια Καλαϊτζίδου, Θανάσης Κριτσάκης/ Με τους: Γιώργο Κριθάρα, Άλκηστις Πολυχρόνη

Η παράσταση επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ: Παραστάσεις: από 18 Μαΐου έως 5 Ιουνίου κάθε Τετάρτη με Κυριακή στις 21:30/Διάρκεια: 70’/Εισιτήρια: 15, 10 ευρώ (φοιτητικό, λοιπές κατηγορίες)/Χώρος: Θέατρο Κάμιρος, Ιθάκης 32 /

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις