ΜΑΝΙΝΑ ΝΤΑΝΟΥ: “ΠΗΡΑ ΜΙΑ ΑΠΟΦΑΣΗ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΣΩ ΜΟΝΗ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ, ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΣ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ”

Σε μια κοινωνία που μέχρι και σήμερα, σε μικρότερο βαθμό μεν, “επιβάλλει” με τον τρόπο της στους νέους ανθρώπους να παραμείνουν πιστοί στο πατροπαράδοτο πρότυπο της κλασικής, πλήρους οικογένειας, πολλές γυναίκες δεν το ακολουθούν. Θέλοντας και μη.

Οποιοδήποτε άλλο είδος οικογένειας, που αποτελείται μόνο από έναν γονέα, παραμένει ως επί το πλείστον κατακριτέο, πέραν των περιπτώσεων που η ζωή τούς ανάγκασε βίαια να μεγαλώσουν μόνοι τους ένα παιδί.

Κι ενώ οι εικόνες της “ιδανικής οικογένειας” ακόμη λαμβάνουν σημαντικό χώρο τόσο σε ενημερωτικά μέσα, όσο και στα social media, η πραγματικότητα έρχεται να τις διαψεύσει. Μια πραγματικότητα που προβάλλεται -δυστυχώς- ελάχιστα.

Τη δική της πραγματικότητα αφηγείται η Μανίνα Ντάνου, μητέρα της 5χρονης Αγγελικής που ήρθε με τον πιο απρόσμενο τρόπο στη ζωή της και την άλλαξε ριζικά.

Η Μανίνα δεν κρύβεται. Εξιστορεί τον τρόπο με τον οποίο απέκτησε την Αγγελική, την αντιμετώπιση του βιολογικού της πατέρα, αλλά και όσες δυσκολίες ακολούθησαν μετά τη γέννησή της. Δυσκολίες τις οποίες, όπως η ίδια τονίζει, πρέπει να ακουστούν και όχι να παρουσιάζεται “μια κατάσταση εξωραϊσμένη”.

Η απρόσμενη εγκυμοσύνη

Η περίπτωση της Μανίνας είναι από εκείνες που η εγκυμοσύνη δεν ήταν στο πλάνο. Έτυχε. Τότε διατηρούσε ερωτική σχέση με έναν σύντροφο, μια σχέση “χωρίς υποχρεώσεις” όπως λέει. Ήταν λίγο πριν κλείσει τα 40 και ο γιατρός της τη συμβούλευε πως, αν θέλει να κάνει παιδί, ίσως χρειαστούν επεμβάσεις.

Είχε ήδη στο μυαλό της ορισμένες πρακτικές με τις οποίες θα μπορούσε να γίνει μητέρα, όπως την τράπεζα σπέρματος ή να κάνει παιδί με κάποιο φίλο της. Ωστόσο, όπως λέει, δεν είχε ποτέ έντονη αυτή την επιθυμία και αυτός ήταν ο λόγος που δεν είχε προχωρήσει.

Και τότε έμεινε έγκυος. Κι ενώ υπήρχαν αρκετές ενδείξεις, εκείνη δεν το πίστευε. Σάστισμα, έκπληξη, αλλά και ενθουσιασμός, ήταν τα πρώτα της συναισθήματα και η σκέψη να μην το κρατήσει δεν πέρασε από το μυαλό της.

Ήθελε να γίνει μητέρα και ο φόβος για το άγνωστο που την κυρίευσε, δεν στάθηκε εμπόδιο.

“Δεν έχεις ιδέα τι σε περιμένει και εννοώ για τις μητέρες που είναι σε σχέση, σε γάμο, που το έχουν πάρει απόφαση, που το έχουν επεξεργαστεί μέσα τους. Θεωρώ ότι δεν ξέρουν στην πραγματικότητα τι έχουν να αντιμετωπίσουν. Βοηθάει αυτό, γιατί αν ξέραμε, δεν ξέρω αν θα το έκανε κανένας, θα το σκεφτόταν πολύ περισσότερο. Θα προσπαθούσε να είναι όλα τέλεια, που ποτέ δεν είναι και δεν ξέρω αν τελικά θα το έκανε, σκεπτόμενος ένας σώφρων άνθρωπος.

Και το λέω περισσότερο για το παιδί, όχι για σένα. Φοβάσαι αν θα μπορέσεις να προσφέρεις στο παιδί αυτά που χρειάζεται να προσφέρεις, όταν τελικώς θα έρθει”.

“Ήταν μια δική μου απόφαση και όποιες συνέπειες μπορεί να έχει αυτή, είμαι έτοιμη να τις αναλάβω”

Μια από τις δυσκολότερες αποφάσεις πάρθηκε. Έμενε πλέον να το ανακοινώσει και στο σύντροφό της, τον οποίο η ίδια δεν χαρακτηρίζει “μπαμπά” πλέον.

“Θεωρώ ότι ήταν ένας δωρητής σπέρματος έτσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα. Του το είπα φυσικά, γιατί δεν θα μπορούσα να τον αφήσω στο σκοτάδι. Εκείνος με παρακάλεσε να μην το κρατήσω, ήταν μικρότερος από μένα, ήταν σε πολύ διαφορετική φάση. Το καταλαβαίνω απόλυτα και γι’ αυτό του είπα από την αρχή “δεν είσαι υποχρεωμένος, εγώ όμως είμαι 40 χρονών, αν ρίξω αυτό το παιδί αυτή τη στιγμή, δεν θα έχω πολλές ευκαιρίες -οργανικά- να ξαναμείνω έγκυος εύκολα και δεν θέλω να το κάνω. Καταλαβαίνω ότι εσύ δεν είσαι έτοιμος, δεν είμαστε καν σε σχέση, δεν θέλουμε να είμαστε σε σχέση, οπότε κάνεις ό,τι θέλεις”.

Στην αρχή είπε ότι δεν μπορεί. Επανήλθε κάποια στιγμή στο τέλος της εγκυμοσύνης μου και τους πρώτους μήνες μετά τη γέννηση της Αγγελικής, αλλά τελικώς δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί”.

Η απουσία του βιολογικού πατέρα της Αγγελικής, συνέπεια αυτής της απόρριψης, ήταν η αφετηρία για τη Μανίνα να ακούει εκφράσεις του τύπου “πώς μπόρεσε, το παιδί του, να ξέρει ότι υπάρχει ένα παιδί του εκεί έξω”, κάτι που σκεφτόταν και η ίδια στην αρχή, όπως λέει.

Με πολλή προσωπική δουλειά όμως, κατέληξε σε ένα συμπέρασμα, που μόνο ωφέλιμο για την κόρη της μπορούσε να είναι.

“Θεωρώ ότι είναι πιο τίμιο να κάνεις αυτό, αν δεν είσαι έτοιμος και δεν μπορείς να προσφέρεις στο παιδί σου αυτά που πρέπει να προσφέρεις. Δεν ήταν καθόλου δική του επιλογή, θα μου πεις “ας πρόσεχε…”. Όμως συνέβη, ήταν ένα πράγμα που δεν φανταζόμασταν ότι θα συμβεί και βρέθηκε μπροστά σε αυτό το δίλημμα.

Θεωρώ πιο τίμιο να πεις “δεν μπορώ και πάρε την απόφαση μόνη σου και δέξου κι εσύ τις συνέπειες” και δεν πιστεύω ότι και γι’ αυτόν δεν έχει ένα κόστος αυτό. Εννοώ ότι δεν είναι εύκολο να πάρεις αυτή την απόφαση και να ζήσεις με αυτή. Οπότε νομίζω ότι και ο ένας και ο άλλος εδώ πήραν μια απόφαση και δέχονται τις συνέπειες της απόφασης αυτής.

Από το να ήταν με το ζόρι σε αυτό το σχήμα και να έπρεπε εγώ να τον κυνηγάω να είναι παρών, να είναι συνεπής, να κάνει αυτά που πρέπει απέναντι στη μικρή, να υπάρχει δηλαδή με τον τρόπο που πρέπει να υπάρχει και αυτός να μην μπορεί να ανταποκριθεί, λόγω χαρακτήρα, λόγω ηλικίας, το θεωρώ πολύ χειρότερο. Και είμαι απολύτως σίγουρη ότι θα ήταν χειρότερο και για τη μικρή, το να έχει δηλαδή μπαμπά και αυτός να μην είναι συνεπής και να της δημιουργεί την αίσθηση ότι δεν είναι αρκετά καλή για να της δίνει τη σημασία που πρέπει”.

Ο αντίκτυπος της απουσίας του πατέρα στην Αγγελική

Η απουσία ενός εκ των δύο γονέων, αποδεδειγμένα τις περισσότερες φορές έχει άμεσο αντίκτυπο στην ψυχολογία των παιδιών. Η Μανίνα έχει καταφέρει, μέχρι στιγμής όπως λέει, να “καλύψει” αυτό το κενό στην Αγγελική, αν και η ίδια διερωτήθηκε “αν έχει μπαμπά”.

“Είμαι σίγουρη ότι κάποια στιγμή θα το αντιμετωπίσει αυτό μέσα της, το τι έγινε εκεί, αλλά είναι πολύ πιο ελαφρύ όταν ο άλλος δεν σε ξέρει. Δηλαδή, δεν μπορεί να σε απορρίψει κάποιος που δεν σε έχει γνωρίσει, είναι πολύ διαφορετικό. Οπότε θεωρώ ότι έτσι όπως έγιναν τα πράγματα, αυτή ήταν η καλύτερη πιθανή εξέλιξη”, λέει η Μανίνα.

Η προσωρινή επιστροφή του βιολογικού πατέρα της Αγγελικής στη ζωή της Μανίνας, θα μπορούσε να την είχε γεμίσει ελπίδες για να φτιάξουν μια “φυσιολογική” οικογένεια. Η ίδια, ωστόσο, ήταν συνειδητοποιημένη, κυρίως για τον άνθρωπο που είχε απέναντί της.

“Εγώ δεν είχα κάποια προσδοκία, δεν με ενδιέφερε συνολικά. Θα ήθελα να είναι ένας άνθρωπος που θα μπορεί να έχει μια σχέση μαζί της, γιατί θα ήταν πολύ ωραίο να μπορεί να έχει τον μπαμπά της, αλλά δεν μπορείς να διαμορφώσεις έναν άνθρωπο. Αυτός ήταν, αυτό μπορούσε να προσφέρει. Κάνεις με αυτά που έχεις, όχι με το ιδανικό. Το ιδανικό θα ήταν να ήμασταν σε μια σχέση και να αγαπιόμασταν πολύ και να ήταν ένας πολύ καλός μπαμπάς και να ήταν όλα τέλεια.

Δεν θεωρώ ότι είναι πάρα πολλές οι περιπτώσεις που είναι όλα τέλεια έτσι κι αλλιώς. Και βάση του δικού μου χαρακτήρα, νομίζω ότι αυτή η εξέλιξη, έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα δηλαδή, είναι μάλλον η καλύτερη. Θα μου ήταν πολύ δύσκολο να μεγαλώνω κι ένα δεύτερο παιδί, νταντεύοντας έναν άνθρωπο που δεν μπορούσε να ανταποκρίνεται στην Αγγελική με τον τρόπο που θα έπρεπε.

Ήμουν πολύ συνειδητοποιημένη για την απόφασή μου σε σχέση με εκείνον, για τα υπόλοιπα τα είδα στην πορεία. Αλλά εγώ δεν νιώθω αδικημένη από αυτό που έχει συμβεί, θεωρώ ότι ήταν μια δική μου απόφαση και όποιες συνέπειες μπορεί να έχει αυτή, είμαι έτοιμη να τις αναλάβω.

Το γεγονός ότι η Αγγελική δεν γνώρισε τον μπαμπά της και ο μπαμπάς της δεν γνώρισε την Αγγελική, δεν σημαίνει ότι απορρίφθηκε με κάποιο τρόπο, απορρίφθηκε η πιθανότητα του να γίνει μπαμπάς, όχι το παιδί συγκεκριμένα. Νομίζω ότι αυτό θα την βοηθήσει να καταλάβει ότι δεν έχει να κάνει με αυτήν”.

“Ξαναέφτιαξα μια οικογένεια”

Έχοντας χάσει και τους δύο γονείς της και χωρίς αδέλφια, η Μανίνα ένιωθε μόνη. Όταν ήρθε η Αγγελική στη ζωή της, έγινε εκείνη η οικογένειά της. Και ο περίγυρός της βοήθησε σημαντικά για να νιώσει πιο σίγουρη ότι μπορεί να τα καταφέρει.

“Αρνητική αντίδραση από τον κύκλο μου δεν είχα. Η θεία μου, η αδερφή της μαμάς μου που είναι η πιο κοντινή συγγενής από την πλευρά της μαμάς, με ρώτησε αν είμαι σίγουρη ότι μπορώ, ότι είναι δύσκολο, περισσότερο για να σιγουρευτεί ότι το έχω σκεφτεί καλά. Αλλά κι αυτό κράτησε πολύ λίγο, επειδή με είδαν σίγουρη κι επειδή είμαι ένας άνθρωπος πολύ ανεξάρτητος, ο κόσμος δεν με φοβάται στα πράγματα που πρέπει να αναλάβω. Ένιωσαν ότι “το’χει, αφού το θέλει το’χει. Θα βοηθήσουμε κι εμείς”.

Οπότε αρνητική αντίδραση από τον περίγυρό μου δεν είχα. Τώρα, αν κάποιοι από μέσα τους σκέφτηκαν “τι βλακεία πάει να κάνει” δεν το ξέρω, δεν το εξέφρασαν και ομολογώ ότι ήταν πολύ θετική η αντίδραση. Πολύ μεγάλη χαρά και οι συγγενείς του μπαμπά μου που είναι στο χωριό, που θα έλεγε κανείς ότι λόγω επαρχίας θα μπορούσαν να είναι διαφορετικοί, ήταν τρομερά χαρούμενοι.

“Όλοι μιλάνε για τη γέννηση και για το να γίνεις μητέρα ως το πιο φοβερό πράγμα που σου έχει συμβεί και πόσο delirious πρέπει να είσαι. Αυτό που σου σκάει είναι πολλές τύψεις όταν δεν νιώθεις καλά”

Νομίζω είχε να κάνει και με το γεγονός ότι εγώ ήμουν πολύ μόνη μου από οικογένεια, επειδή είχαν πεθάνει οι γονείς μου, δεν έχω αδέλφια. Θεώρησαν ότι με αυτό τον τρόπο ξαναφτιάχνεται μια οικογένεια και νομίζω ότι με έναν τρόπο όντως ήταν κάτι τέτοιο και για εμένα, χωρίς να το συνειδητοποιώ, ότι η οικογένειά μου έφυγε, δεν έχουν απομείνει πολλοί κοντινοί, πρώτου βαθμού συγγένειας δεν υπήρχαν μέχρι να γεννηθεί η Αγγελική. Σαν να ξαναέφτιαξα την οικογένειά μου.

Για να είμαστε ειλικρινείς, επειδή έχω δει πολλές περιπτώσεις, ήμουν τυχερή σε αυτό, δηλαδή είμαι σε ένα περιβάλλον πολύ προοδευτικό και από άποψη επαγγέλματος. Δηλαδή ήμουν στην “Καθημερινή”, ήμουν σε μια εφημερίδα, με ανθρώπους που ήταν προοδευτικοί. Ήμουν σε ένα περιβάλλον ήδη πολύ προοδευτικό, πολύ ανοιχτό, δεκτικό, με ανθρώπους, όχι με πολλούς συγγενείς, αλλά με ανθρώπους που με αγαπάνε και ενδιαφέρονται για μένα”.

“Η καημένη…”

Αν και κανείς από το περιβάλλον της δεν την έχει αντιμετωπίσει ανοιχτά “διαφορετικά”, κάτι που στην ελληνική κοινωνία μόνο σύνηθες μπορεί να χαρακτηριστεί, θεωρεί σίγουρο για κάποιους ότι σκέφτηκαν αρνητικά.

“Είμαι σίγουρη ότι ίσως κάποιοι από μέσα τους θα με θεωρούν άτυχη. “Η καημένη…”. Αυτό πιστεύω ότι πιθανότατα έχει συμβεί και δεν έχει εκφραστεί από ανθρώπους που δεν με ξέρουν καλά ή έχουν αυτό τον τρόπο σκέψης. Πιστεύω ότι πιθανότατα αυτό θα σκέφτονται, “η καημένη, ήταν άτυχη”. Δεν το βλέπω έτσι εγώ, γιατί δεν πιστεύω ότι όλα αυτά που μου συμβαίνουν είναι τυχαία.

Εντάξει, κάποια είναι, αλλά νομίζω ότι είναι επιλογές δικές μας, αλλά θα μπορούσα κάλλιστα να μην κρατήσω αυτό το παιδί, θα μπορούσα να είχα πει ότι θα προσπαθήσω σε κάποια άλλη φάση. Δεν ξέρω αν θα τα κατάφερνα. Είναι μια επιλογή σου, άτυχη δεν μπορείς να την πεις. Το ότι έμεινα έγκυος ήταν τύχη, όχι ατυχία.

Βοήθησε ότι υπήρχε πάρα πολύ θετική ανταπόκριση από όλους. Δεν είδα δεύτερες σκέψεις ούτε στα μάτια των άλλων. Περίμεναν περισσότερο από μένα, αν τις είχα. Αυτό βοήθησε σίγουρα.

Και βέβαια υπάρχει κι ένα κομμάτι, ανεξαρτήτως της μονογονεϊκότητας ή της κανονικής πυρηνικής οικογένειας, που θεωρώ ότι ο κόσμος γενικά δεν σε τρομάζει γι’ αυτό που έρχεται. Καλώς πιθανότατα, αλλά δεν νομίζω ότι μιλάμε με απόλυτη ειλικρίνεια για το τι σημαίνει η γονεϊκότητα γενικά, πόσω μάλλον η μητρότητα. Την εξωραΐζουμε λιγάκι”.

Η επιλόχειος κατάθλιψη, οι κρίσεις πανικού και οι τύψεις

Κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης της η Μανίνα δεν αντιμετώπισε ιδιαίτερες δυσκολίες. Παρόλα αυτά, εκείνη δεν μπορεί να “ακολουθήσει” τις γυναίκες που μιλούν για “την καλύτερη περίοδο της ζωής τους”.

Αγωνία, φόβος, μεγάλες αλλαγές στο σώμα, είναι μόνο μερικά από εκείνα που κλήθηκε να αντιμετωπίσει. Μέχρι να έρθει η επιλόχειος κατάθλιψη, μια από τις πιο “σκοτεινές” στιγμές για τις γυναίκες μετά την εγκυμοσύνη.

“Όταν γέννησα πέρασα μια κρίση ψυχολογική, κυρίως ορμονική. Ήμουν πάρα πολύ ψηλά σε ενθουσιασμό και σε διάθεση μέχρι να γεννήσω. Τις πρώτες ημέρες μετά τη γέννα με έπιασε μια επιλόχειος θεωρώ. Πέρασα μια πολύ μεγάλη κρίση πανικού μέσα στο νοσοκομείο που δεν έχω ξαναζήσει τέτοια. Είχα ξανά στο παρελθόν, οπότε ήξερα περίπου την φάση. Ήταν ένας συνδυασμός ορμονών, πολύ μεγάλης αϋπνίας, είχα να κοιμηθώ τέσσερις μέρες, είχε αγγίξει την παράνοια η κατάσταση και συνειδητοποιείς ότι αυτό τέλειωσε, δεν κάνεις πίσω από εδώ, αυτό είναι.

Επειδή ήμουν πάντα alert σε σχέση με τα ψυχολογικά, ήμουν εξοικειωμένη με αυτό, δεν το είδα σαν τον σατανά, ότι δηλαδή δεν πρέπει να μου συμβαίνει αυτό. Νομίζω ότι το δύσκολο σε αυτή τη φάση είναι ότι όλοι μιλάνε για τη γέννηση και για το να γίνεις μητέρα ως το πιο φοβερό πράγμα που σου έχει συμβεί και πόσο delirious πρέπει να είσαι με αυτό και νομίζω αυτό που σου σκάει είναι πολλές τύψεις όταν δεν νιώθεις καλά.

Δηλαδή, παθαίνεις κρίση πανικού και λες “τι σόι μάνα είμαι που αντί να χαίρομαι παθαίνω κρίση πανικού, που γεννήθηκε το παιδί μου υγιές και είναι όλα καλά”. Αυτό όμως νομίζω ότι είναι κοινωνικό. Το instagram να κοιτάξεις, αν δεν είσαι λίγο υποψιασμένος, μπορεί να σου προκαλέσει αυτού του είδους την αντίδραση, ότι “κάτσε ρε συ, εγώ γιατί δεν νιώθω αυτό που νιώθουν οι άλλες; Εγώ γιατί φοβάμαι; Εγώ γιατί φρίκαρα και δεν νιώθω τη μεγαλύτερη ευτυχία του κόσμου αυτή τη στιγμή;”.

Δεν το έπαθα με αυτή την έννοια, ήξερα ότι δεν θα είναι ακριβώς έτσι, είχα ανθρώπους δίπλα μου που μου έλεγαν να χαλαρώσω, αλλά νομίζω ότι αυτό είναι ένα δύσκολο κομμάτι, να πρέπει να νιώσεις πάρα πολύ ευτυχισμένος και να μην μπορείς. Δεν μπορείς να το κάνεις, είσαι τόσο αγχωμένος, τόσο μπροστά στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα που δεν μπορείς να το νιώσεις. Και αυτό είναι οκει”.

Δεν είναι όλα ουτοπικά

Η Μανίνα ήταν διστακτική στο να πάρει την απόφαση να παρουσιάσει τη δική της πραγματικότητα. Και δεν ήταν μόνο η “προβολή” όπως είπε που την έκανε να έχει δεύτερες σκέψεις. Είναι γεγονός ότι στην πλειοψηφία τους, όταν αναδεικνύονται τέτοια θέματα, παρουσιάζεται μια κατάσταση “εξωραϊσμένη” όπως τη χαρακτηρίζει.

Παρουσιάζονται οι τέλειες συνθήκες, μια καθημερινότητα ήρεμη, χωρίς προβλήματα, χωρίς φωνές, μια κατάσταση που, όπως λέει η Μανίνα, σε κάνει να λες “εγώ γιατί δεν α καταφέρνω;”.

Η πραγματικότητα ωστόσο, απέχει… μίλια από αυτό.

“Στην πραγματικότητα είναι ένας ωκεανός από ζόρια που πάει πακέτο και δεν εννοώ ζόρια λόγω της μονογονεϊκότητας. Είναι ένας ωκεανός από λάθη που κάνεις κάθε μέρα, ένας ωκεανός από τύψεις που έχεις για το πώς είσαι ως μαμά, ένα σωρό φορές που έχεις μετανιώσει για το πώς έχεις φερθεί, αν έχεις φωνάξει, τι τραύματα θα αφήσει στο παιδί σου ο τρόπος που διαχειρίζεσαι την πραγματικότητα.

Πολλές φορές νιώθεις απομονωμένος, η μητρότητα το δημιουργεί λίγο αυτό, ότι γενικά λίγο φεύγεις από τους κύκλους σου, από τους φίλους σου, δεν μπορείς να ακολουθήσεις σε πολλά πράγματα. Οπότε πολύ συχνά νιώθεις μόνος σου, χωρίς να υπάρχει ευθύνη απαραίτητα στους άλλους.

Και αυτά πολλές φορές δεν βγαίνουν σε μία τέτοια συζήτηση, που θέλεις να δείξεις και καλώς θέλεις να δείξεις, ότι είναι καλό και μπορούμε όλοι να το κάνουμε και πρέπει να το κάνουμε. Και δεν θέλω να δοθεί η εντύπωση σε κάποιον που διαβάζει, σε κάποια κοπέλα που διαβάζει, ότι εδώ είναι όλα λυμένα. Δεν είναι.

Έχω άπειρες τύψεις και άπειρους προβληματισμούς καθημερινά για το πώς κάνω αυτό που κάνω. Δεν είμαι καθόλου σίγουρη ότι το κάνω σωστά, ξέρω ότι προσπαθώ πάρα πολύ, το δουλεύω όσο μπορώ, βλέπω τα λάθη μου και προσπαθώ όσο μπορώ να τα διορθώσω. Δεν νιώθω καλή μαμά πάντα, τις περισσότερες φορές νιώθω ότι δεν είμαι αρκετά καλή μαμά. Είτε ήμουν σε ζευγάρι είτε όχι. Απλά στη μονογονεϊκότητα εντείνεται αυτό. Δεν μοιράζεται κάπως, δεν νιώθεις ότι έχει και κάποιος άλλος τώρα το φταίξιμο ή ότι θα το φτιάξει εκείνος.

Θα σου πω το πιο απλό. Τσακώνεστε με το παιδί, φεύγεις λίγο εσύ και αναλαμβάνει ο μπαμπάς, παίρνεις μία ανάσα, ξεφυσάς, ξαναμπαίνεις και μιλάς ήρεμα. Εδώ δεν υπάρχει αυτό, πάω στο διπλανό δωμάτιο και πετάω παιχνίδια στον τοίχο. Τα λέω απλά, γιατί δεν θέλω να δοθεί η εντύπωση ότι πρέπει αναγκαστικά και το παιδί και εσύ να βρίσκεστε συνέχεια σε instagrammable φάση. Και θεωρώ ότι είναι οκει κάποιες φορές να το λέμε αυτό, γιατί νομίζω ότι υπάρχει μία βιομηχανία τύψεων γύρω από την γονεϊκότητα.

Υπάρχουν πλέον τόσα άρθρα, τόσοι ειδικοί που σου λένε πώς πρέπει να είσαι, πώς να μιλάς. Σου λένε δεν πρέπει ποτέ να φωνάζεις και εσύ που το έχεις κάνει πολλές φορές λες “πόσο αισχρός είμαι”. Μην παρεξηγηθώ, δε λέω ότι πρέπει να φωνάξεις. Λέω ότι θα φωνάξεις. Ας το παραδεχτούμε, θα κάνει και τους άλλους να νιώσουν καλύτερα αντί να πλασάρουμε μονίμως μια ψεύτικη, εξωραϊσμένη πραγματικότητα που μόνο τύψεις προκαλεί στους υπόλοιπους. Δεν λέω ότι οι φωτογραφίες στο Instagram ή οι αστείες ιστορίες για τα χαριτωμένα παιδιά μας δεν είναι κι αυτές μια πραγματικότητα. Είναι. Αλλά δεν είναι ολόκληρη. Ας μην επικοινωνούμε μόνο αυτήν”.