Δύο Γιάννηδες για τον Γιάννη: “Ο Πουλόπουλος ήταν μοναχικός, αλλά ήταν και φίλος πραγματικός”

Δύο επιστήθιοι φίλοι του που κατάφεραν να “τρυπώσουν” στον στενό του κύκλο, κυρίως τον φιλικό και όχι τον επαγγελματικό, δύο άνθρωποι που πέρασαν πολλές στιγμές μαζί του, δύο… Γιάννηδες, αποχαιρετούν τον δικό τους Γιάννη, τον αγαπημένο τους Γιάννη Πουλόπουλο.

Γιάννης Τζουανόπουλος και Γιάννης Μπουρνέλης, αμφότεροι με μεγάλη πορεία, είτε στον χώρο του θεάτρου, είτε της μουσικής, είτε του ραδιοφώνου, αλλά και ποιοτική παρέα στο πλευρό της βελούδινης φωνής του λαϊκού τραγουδιού, του “πρεσβευτή” του Νέου Κύματος, μιλούν στο News 24/7 για τον σπουδαίο καλλιτέχνη και άνθρωπο. Μοιράζονται συναισθήματα, άγνωστες ιστορίες, αλλά και άγνωστες πτυχές της προσωπικότητας του Γιάννη Πουλόπουλου, για τον οποίο, λες και ήταν συνεννοημένοι, έκαναν λόγο για έναν άνθρωπο μοναχικό, όχι εύκολο, όχι συνηθισμένο σε μεγάλες και θορυβώδεις παρέες, αλλά “όταν γινόταν φίλος και αγαπούσε, δεν σε πρόδιδε ποτέ, σε αγαπούσε πραγματικά“, όπως “συμφώνησαν” με τα λόγια τους.

Ο σπουδαίος στιχουργός και ραδιοφωνικός παραγωγός (αλλά και ηθοποιός στη διάρκεια της καριέρας του), Γιάννης Τζουανόπουλος και ο άνθρωπος που έβαλε τη σφραγίδα του ως ηθοποιός, μίμος και κονφερασιέ στις έξι προηγούμενες δεκαετίες, Γιάννης Μπουρνέλης αποχαιρετούν τον πολυαγαπημένο τους φίλο μέσα από το News247.gr και μοιράζονται μερικές δικές τους στιγμές μαζί του.

Γιάννης Τζουανόπουλος: “Η παραμονή Πρωτοχρονιάς στο ραδιόφωνο και το τραγούδι του Λιδάκη”

Ο Γιάννης Τζουανόπουλος έχει συνεργαστεί με ονόματα “κολοσσούς” του ελληνικού πενταγράμμου, “ντύνοντας” με τους στίχους του σπουδαία τραγούδια, κορυφαίων ερμηνευτών. Με τον Γιάννη Πουλόπουλο, ωστόσο, δεν κατάφερε, ή μάλλον δεν πρόλαβε να συνεργαστεί. Κατάφερε, όμως, να γίνει φίλος του και μαζί να περάσουν αρκετές βραδιές στο αγαπημένο τους μπαράκι στο Κολωνάκι, αλλά και μία βραδιά, παραμονή Πρωτοχρονιάς για την ακρίβεια, πίσω από τα μικρόφωνα του ραδιοφώνου. Ο γνωστός στιχουργός, ηθοποιός και επί σειρά ετών παραγωγός ιστορικών εκπομπών της ΕΡΤ λέει το δικό του “αντίο” στον Γιάννη Πουλόπουλο, μνημονεύοντας μερικές από τις κοινές τους στιγμές.

“Ο Γιάννης Πουλόπουλος είναι (εγώ χρησιμοποιώ ενεστώτα χρόνο γιατί μπορεί σαν φυσική παρουσία να φεύγει αλλά μένουν τα τραγούδια του στις καρδιές μας και θα τις κρατούν πάντα ανθισμένες) ένας πολύ μεγάλος ερμηνευτής, ένας ωραίος άνθρωπος. Ήταν μοναχικός, δεν ήταν από τους ανθρώπους τους εκδηλωτικούς, αλλά όταν αγαπούσε αγαπούσε πραγματικά. Ευτύχησα να τον γνωρίσω έφηβος στο Σικάγο όταν ήρθε να παρουσιάσει τα τραγούδια του. Έφηβος εγώ τότε και ενθουσιασμένος με τα τραγούδια του γιατί το Νέο Κύμα είναι ο Γιάννης Πουλόπουλος και ο Γιάννης Πουλόπουλος είναι το Νέο Κύμα. Δεν ξέρω πώς θα ήταν χωρίς τη φωνή του Γιάννη Πουλόπουλου και χωρίς τη ζεστασιά που την διέκρινε η διάθεση και η ικανότητα να ξεχωρίζει τα καλά τραγούδια γιατί δεν είναι μόνο ότι του έδωσαν πολύ καλά τραγούδια, αλλά και ότι τα έψαχνε και αυτός.

Σαν στιχουργός συνεργάστηκα με τον Μίμη Πλέσσα σε πολλά τραγούδια, ήταν η εποχή όμως που πλέον ο Γιάννης δεν έκανε συνεργασίες όταν εγώ συνεργάστηκα σαν στιχουργός με την Μαρινέλλα, τον Χατζή, τον Καλογιάννη, την Τζένη Βάνου, την Ελένη Βιτάλη, την Καίτη Γκρέυ, αλλά δεν συνεργάστηκα καθόλου μαζί του.

Το τραγούδι που λέει ο Μανώλης Λιδάκης το “Σαράντα δυο κομμάτια” ήταν γραμμένο και επιλεγμένο από τον Γιάννη στο δίσκο που θα έκανε. Επέλεξε το στίχο πρώτα και μου είπε να το δώσουμε στον Γιάννη Σπανό να γράψει μουσική. Έτσι κι έγινε σε αυτό και σε ένα άλλο τραγούδι, όμως δεν έκανε ποτέ αυτόν το δίσκο και όταν είχε περάσει ο καιρός και ο Γιάννης πλέον δεν εμφανιζόταν, το άκουσε ο Μανώλης Λιδάκης και έτσι μπήκε με τη δική του φωνή σε ένα δίσκο προσωπικό δικό μου.

Με τον Γιάννη ήμασταν φίλοι μαζί με τον Δημήτρη Αλεξιάδη τον φωτογράφο. Σε ένα παλιό μπαράκι στο Κολωνάκι σμίγαμε τα βράδια, εγώ νέο παιδί τότε δεν έπινα καν ποτό. Πάντα μου άρεσε να κάνω παρέα με τους θρύλους του τραγουδιού, του κινηματογράφου, του θεάτρου γιατί είμαι και ηθοποιός. Ο Γιάννης έβρισκε σε μένα κάτι. Όταν εγώ τον γνώρισα και κάναμε παρέα δεν έκανε πια τραγούδια.

Τα τελευταία χρόνια είχαμε χαθεί κάπως, Η γυναίκα του η Μπέττυ η οποία είναι μία σπουδαία κυρία, ένας πολύ ωραίος άνθρωπος που συμπαραστάθηκε δίπλα στον Γιάννη εκπληκτικά. Είχαμε κοινούς φίλους καρδιάς.

Και κάτι ακόμη. Ο Γιάννης μαζί με τη Μπέττυ και την κορούλα τους την Άντα, μικρή τότε, είχαν έρθει στην εκπομπή μου “Ζωντανή Γραμμή” με τους Έλληνες του κόσμου. Ήρθαν παραμονή Πρωτοχρονιάς. Δεν έχει ξαναγίνει αυτό. Ναι μεν βλέπουμε καλλιτέχνες στην τηλεόραση να κάνουν παραμονή Πρωτοχρονιάς σε εκπομπές αλλά αυτό είναι μαγνητοσκοπημένο. Εκεί ήταν ζωντανά και δεν το έχει κάνει ποτέ κανείς αυτό. Ήρθε με την οικογένεια του και μίλησε με τους ξενιτεμένους και μου είπε το προτιμώ από το να πάω σε ένα κέντρο να μιλήσουμε με τους φίλους και μαζί να κουβεντιάσουμε ήρεμα όπως όταν έρχεσαι σπίτι. Όπως επίσης είχε έρθει και σε έναν άλλο σταθμό που ήμουν, το Αιγαίο, παρά το γεγονός ότι δεν πήγαινε σε σταθμούς.

Ο Γιάννης ήταν πάρα πολύ καλή ψυχή. Ίσως να μην το έδειχνε πάντα γιατί ήταν κλεισμένος στον εαυτό του πολλές φορές. Δεν ξέρω γιατί, ίσως επειδή όταν ήταν μικρός κουράστηκε πάρα πολύ για να ξεχωρίσει. Τον απέρριπταν. Όταν περνούσε από ακρόαση τον είχαν κόψει τις περισσότερες φορές. Ο Μίκης ήταν εκείνος που τον πήρε πρώτος στη Γειτονιά των Αγγέλων.

Ίσως γι’ αυτό να ήταν κλεισμένος λίγο στον εαυτό του, με τους φίλους του όμως ήταν χαρά Θεού. Ήταν υπέροχος άνθρωπος, δεν ήταν καθόλου βεντέτα, ήξερε ποιος είναι. Δεν ξέρω πώς συμπεριφερόταν στους θαυμαστές γιατί δεν με άφησε ποτέ να νιώσω θαυμαστής. Με έβλεπε σαν φίλο και σαν συνεργάτη. Ότι ήθελε να ανακοινώσει στο ραδιόφωνο το ανακοίνωνε πάντα στις εκπομπές μου.

Είναι ένα μεγάλο μουσικό κεφάλαιο που δεν έκλεισε. Το τραγούδι Βαθιά Σιωπή είναι επίκαιρο γιατί τώρα πια ήρθε μια βαριά σιωπή στον καλλιτεχνικό χώρο του τραγουδιού, του κινηματογράφου, γιατί ο Γιάννης σφράγισε και τον κινηματογράφο με την παρουσία του και το όμορφο παρουσιαστικό του που ξεσήκωνε τις γυναίκες. Άρεσε πάρα πολύ, ήταν ένας μεγάλος σταρ, ένας σπουδαίος άνθρωπος.

Καλό ταξίδι στα αστέρια γιατί αστέρι είναι ο ίδιος στον ουρανό, θα λάμπει πάντα στα καρδιές μας, τον ευχαριστούμε για αυτή την κληρονομιά την μεγάλη γατί σίγουρα είναι ο μοναδικός Έλληνας τραγουδιστής που δεν έχει πει ούτε ένα τραγούδι λάθος”.

Γιάννης Μπουρνέλης: “Το Ξημέρωμα, τα ανέκδοτα και η γνωριμία με τη γυναίκα της ζωής του”

Ο Γιάννης Μπουρνέλης άφησε το στίγμα του στον ελληνικό κινηματογράφο, τα κέντρα διασκέδασης και τις θεατρικές σκηνές ως ένας σπουδαίος κωμικός, μίμος και κονφερασιέ. Τα πρώτα του βήματα έγιναν σχεδόν ταυτόχρονα με αυτά του Γιάννη Πουλόπουλου, όταν και για τους δύο ξημέρωνε… Κυριακή στο κέντρο “Ξημερώματα” της οδού Πατησίων. Έκτοτε, έγιναν δύο πολύ καλοί φίλοι, με τη σχέση αυτή να παραμένει δυνατή και την επικοινωνία τους να είναι τακτική μέχρι τις τελευταίες ημέρες της ζωής του.

“Ήταν πολύ καλός μου φίλος ο Γιάννης. Ξεκινήσαμε σχεδόν μαζί πριν πολλά χρόνια, Τότε τραγουδούσε τη Γειτονιά των Αγγέλων και δουλέψαμε μαζί του στα Ξημερώματα στην Πατησίων. Εκεί, λοιπόν, για μια σεζόν το είχε ο Χρήστος Κολοκοτρώνης, ο στιχουργός πολλών μεγάλων επιτυχιών. Εκεί εγώ, ο Γιάννης και ένας άλλος τραγουδιστής τότε ξεκινήσαμε και πήγαμε καλά. Κάποια στιγμή το πρόγραμμα έκανε μια κοιλιά και φέραμε την Καίτη Γκρέυ που βοήθησε στο να τελειώσουμε τη σεζόν με πολύ μεγάλη επιτυχία και ειδικά για τον Γιάννη. Έπειτα έφυγε για στρατό και όταν γύρισε ήμασταν κάθε μέρα μαζί. Ήταν ένας υπέροχος ερμηνευτής. Ήταν λίγο αποστασιοποιημένος από τις παρέες, δεν ήταν εύκολος, όμως ήταν καλόψυχος. Όταν άνοιξα το ΑΚΡΟΝ είχε έρθει εκεί και μάλιστα μου είχε πει ότι “Γιάννη δεν θέλω να με πληρώσεις από τώρα, ούτε να ορίσουμε από τώρα τι λεφτά θα πάρω. Να πάρω ό,τι φέρω από τα εισιτήρια”. Ήταν σίγουρος ότι θα είχε επιτυχία και πάντα τελικά έπαιρνε περισσότερα από αυτά που είχαμε συμφωνήσει, αν είχαμε συμφωνήσει.

Ήταν πολύ απλός άνθρωπος. Ζωγράφιζε πολύ ωραία, ωραίους πίνακες με όμορφα χρώματα και μου χάριζε συχνά πίνακες. Ο Γιάννης ήταν οικογενειακός φίλος. Ερχόταν εδώ και μου μαγείρευε. Ήξερε από μικρός να μαγειρεύει. Επειδή ήταν ορφανός από μητέρα είχε μάθε και μαγείρευε στον πατέρα και στον αδερφό του. Τόσο απλός ήταν που ερχόταν και μου μαγείρευε. Ήταν πολύ απλός. Δεν ήταν εύκολος στις φιλίες του, αλλά όταν έκανε κάποιον φίλο ήταν πραγματικός φίλος. Δεν θα σε πρόδιδε ποτέ. Η δική μας φιλία κράτησε από το 1961 μέχρι τη στιγμή που έφυγε. Σχεδόν μέρα παρά μέρα μιλούσαμε ή βλεπόμασταν.

Η συγκινητική στιγμή με τη γυναίκα της ζωής του έγινε στο ΆΚΡΟΝ. Εγώ την είχα πάει στο καμαρίνι. Εγώ του την παρέδωσα. Εκείνο το βράδυ την είχα πάρει αγκαλιά και του λέω σου έφερα τη γυναίκα της ζωής σου.

Μου είχε μείνει επίσης το εξής. Τον είχα προγραμματίσει για μία εβδομάδα να δουλέψει. Ο καιρός, όμως, δεν ήταν τόσο καλός. Είχε έρθει, λοιπόν, στο σπίτι μου την εβδομάδα εκείνη και μου είχε πει “μη στενοχωριέσαι, θα… ψοφήσει ο Γάλλος, Μπόμπο”. Έτσι με αποκαλούσε, Μπόμπο. Και εννοούσε ότι θα γυρίσει ο καιρός.

Είχαμε πάει στο Λονδίνο μαζί μια φορά και ήταν συγκινητικό όταν πήγαμε σε μία ταβέρνα. Τον γνώρισαν εκεί και σηκώθηκε όλο το μαγαζί και στήθηκαν στην ουρά για να περάσουν από κοντά του και να τον χαιρετήσουν. Μάλιστα, τους είπε και ένα τραγούδι για να τους ευχαριστήσει εκείνο το βράδυ: Θα πιω απόψε το φεγγάρι.

Με τον Γιάννη συνεργαστήκαμε σαν καλλιτέχνες αλλά μετά γίναμε φίλοι. Η σχέση μας από ένα σημείο και έπειτα ήταν πρώτα φιλική και μετά επαγγελματική. Μία αδελφική φιλία που κράτησε μέχρι τις τελευταίες μέρες της ζωής του. Δεν θα ξεχάσω πόσο ωραία ανέκδοτα έλεγε”.