Η κραυγή μιας Γιατρού Χωρίς Σύνορα από το Ιράκ: Αναγκαζόμαστε να διαλέγουμε τους ασθενείς που θα σώσουμε

H Δρ. Aurelie Godard βρίσκεται αυτή τη στιγμή στη Βαγδάτη του Ιράκ, στο κέντρο εντατικής φροντίδας των Γιατρών Χωρίς Σύνορα όπου λειτουργεί μια μονάδα 53 κλινών για ασθενείς που βρίσκονται σε σοβαρή ή κρίσιμη κατάσταση με COVID-19. Η πόλη βυθίζεται σε ένα δεύτερο κύμα πανδημίας, ακόμα μεγαλύτερο και πιο θανατηφόρο από το πρώτο. Στη μονάδα των Γιατρών Χωρίς Σύνορα έχουν παραπεμφθεί από τον Σεπτέμβριο 454 ασθενείς, 196 από τους οποίους παραπέμφθηκαν στις αρχές Μαρτίου. Αντιμέτωπη με μια τρομακτική εισροή σοβαρά ασθενών με υψηλό επίπεδο θνησιμότητας, η Δρ Godard περιγράφει τις επιλογές που αναγκάζεται να κάνει, στην προσπάθειά της να σώσει ανθρώπους που είναι ολοένα και πιο νέοι.

Πλέον επιλέγουμε ποιον θα μεταφέρουμε στην αίθουσα έκτακτης ανάγκης. Έχουμε μόνιμα έξι με δέκα άτομα – που χρειάζονται υποστήριξη από ειδική συσκευή θετικής πίεσης (CPAP), η οποία στέλνει αέρα με πίεση δια μέσου ενός σωλήνα και μιας μάσκας στην μύτη ή/και το στόμα – στην αίθουσα έκτακτης ανάγκης που περιμένουν ένα κρεβάτι στη μονάδα μας, η οποία είναι συνέχεια γεμάτη. Πάντα υπάρχουν τουλάχιστον έξι άτομα που χρειάζονται κρεβάτι και δεν έχω πουθενά αλλού να τους στείλω.

Έτσι είσαι αναγκασμένος να διαλέξεις. Δεν είναι ωραία λέξη, αλλά αυτό κάνουμε. Έχεις τις οικογένειές τους δίπλα στα κρεβάτια τους που σε βλέπουν να παίρνεις έναν άλλο ασθενή στη μονάδα, ενώ έφτασε μετά από τον δικό τους άνθρωπο. Καταλαβαίνουν πολύ καλά ότι αν δεν έχουμε πάρει τα αγαπημένα τους πρόσωπα, ίσως είναι γιατί δεν πιστεύουμε ότι θα τα καταφέρουν. Ωστόσο, δεν έχω άλλη επιλογή, γιατί δεν θα πάρω μια ηλικιωμένη γυναίκα 77 ετών, αφήνοντας έναν 40χρονο άνδρα στο φορείο.

Ωστόσο, δεν ξέρω πάντα ποιον να μεταφέρω. Προχθές, είχαμε μια γυναίκα 33 ετών, η οποία εισήχθη και ήταν έγκυος. Το μωρό ήταν νεκρό όταν έφτασε, επειδή η γυναίκα ήταν σε υποξαιμία . Η γυναίκα πέθανε σε λιγότερο από 24 ώρες, παρά το γεγονός ότι της κάναμε αμέσως εισαγωγή. Έμεινε μόνο πέντε λεπτά στην αίθουσα έκτακτης ανάγκης.

Από την άλλη, υπήρξε η περίπτωση μιας άλλης γυναίκας που περίμενε εφτά μέρες στην αίθουσα έκτακτης ανάγκης, και της έκανα σήμερα εισαγωγή, επειδή άρχισε να πηγαίνει καλύτερα. Υπήρχαν άλλοι που έγιναν δεκτοί πριν από αυτήν, επειδή εκείνη είναι 62 ετών. Νόμιζα ότι θα πέθαινε πριν από λίγες μέρες. Το επόμενο πρωί, όμως, ήταν ακόμα εκεί και ήταν λίγο καλύτερα. 24 ώρες αργότερα, ήταν ακόμα καλύτερα. Τώρα, δεν είναι καλά αλλά νομίζω ότι θα επιβιώσει.

Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου υπήρχαν άνθρωποι 19, 21 και 33 ετών που πέθαιναν. Προς το παρόν, το νεότερο άτομο στη μονάδα είναι 17 ετών και είναι στο CPAP. Είναι μόλις 17!

Είναι πραγματικά δύσκολο να «διαλέξω» τον σωστό ασθενή, γνωρίζοντας ποιος θα έχει πραγματικά μια ευκαιρία και σε ποιον, συνεπώς, πρέπει να αφιερώσω χρόνο και ενέργεια.

Κατά τη διάρκεια του πρώτου κύματος εδώ, ο νεότερος ασθενής που είχαμε ήταν 38 ετών. Έγινε καλά και έφυγε από το νοσοκομείο μετά από μερικές μέρες. Οι άλλοι, ήταν όλοι περίπου 60 ετών, που φυσικά δεν θεωρούνται ηλικιωμένοι, αλλά δεν ήταν και 17, 19, 21 ή 33 και μάλιστα έγκυες γυναίκες. Δεν είναι φυσιολογικό.

Οι ασθενείς παλεύουν να αναπνεύσουν. Είναι σαν να έχεις καταπιεί νερό όταν βρίσκεσαι μέσα σε πισίνα. Φαντάσου να ζεις έτσι για μια ολόκληρη βδομάδα, ίσως και περισσότερο. Οι οικογένειες δίπλα στα κρεβάτια υπνωτίζονται κοιτάζοντας συνεχώς την ένδειξη του οξυγόνου του αγαπημένου τους. Το κοιτάς και ξέρεις ότι όταν πέφτει, δεν πάνε καλά τα πράγματα. Ωστόσο, στα μάτια τους υπάρχει ταυτόχρονα το άγχος και η ελπίδα, όταν σου δείχνουν μια φωτογραφία που έβγαλαν μέσα στη νύχτα όταν η ένδειξη έφτασε τα 95 ή 97 και είναι τόσο χαρούμενοι ενώ γνωρίζεις ότι μερικές φορές αυτό είναι απλώς ένα ψευδές σήμα.

Καθένας από τους ασθενείς καταναλώνει 40 λίτρα οξυγόνου ανά λεπτό, κατά μέσο όρο, που είναι τεράστια ποσότητα. Γεμίζουμε κάθε μέρα δεξαμενές 4.000 λίτρων υγρού οξυγόνου στο νοσοκομείο.

Είμαστε μόνο ένα νοσοκομείο. Είμαστε μόνο η κορυφή του παγόβουνου και δεν έχω ιδέα τι συμβαίνει στα σπίτια των ανθρώπων, στην περιοχή. Δεν έχω ιδέα. Αυτό που κάνουμε είναι απλώς μια σταγόνα νερού στον ωκεανό.

Είναι πραγματικά δραματικό και οι άνθρωποι που πεθαίνουν τώρα, είναι αυτοί που θα μπορούσαμε να εμποδίσουμε να πεθάνουν αν είχαν εμβολιαστεί. Έτσι, είναι ακόμη πιο άσχημο να βλέπουμε νέους να πεθαίνουν από κάτι που τουλάχιστον θα έπρεπε να ελέγχεται εν μέρει από τον εμβολιασμό.

Η προσπάθεια εμβολιασμού έχει μόλις ξεκινήσει με αργούς ρυθμούς, ενώ έχουν περάσει ήδη πολλές εβδομάδες που το Ιράκ βρίσκεται στο δεύτερο κύμα. To πρώτο κύμα, δεν ήταν πραγματικά ένα κύμα αλλά μια τρομερή κατάσταση πολλών μηνών. Επομένως, είναι μια προσπάθεια εμβολιασμού σε εμβρυακό στάδιο, η οποία μόλις ξεκίνησε. Πρέπει να εμβολιαστούμε όλοι μαζικά και επειγόντως.

Δεν λέω ότι όλοι θα μπορούσαν ήδη να έχουν εμβολιαστεί, αλλά οι θάνατοι θα μπορούσαν να έχουν αποτραπεί. Αυτό, από όλα όσα βλέπω εδώ, με κάνει να απογοητεύομαι ακόμα περισσότερο.

_________________________________

Οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα κλείνουν φέτος 50 χρόνια διεθνούς δράσης σε εστίες πολέμου, σε χώρες που έχουν υποστεί φυσικές καταστροφές και σε περιοχές που μαστίζονται από επιδημίες. Μετά από χρόνια ένοπλων συγκρούσεων και αστάθειας, ο τομέας της υγείας στο Ιράκ, δεν μπορεί να καλύψει τις ιατρικές και ανθρωπιστικές ανάγκες που παραμένουν υψηλές. Ταυτόχρονα, ενώ η επιδημία COVID-19 έχει επιδεινώσει το σύστημα περίθαλψης, πολλές από τις υγειονομικές εγκαταστάσεις που εξακολουθούν να λειτουργούν, δεν έχουν τον απαραίτητο ιατρικό εξοπλισμό και τους εξειδικευμένους γιατρούς. Οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα βρίσκονται εκεί και παρέχουν ιατρική και ψυχολογική βοήθεια σε μητέρες και παιδιά, σε εκτοπισμένους ανθρώπους οι οποίοι ξεπερνούν το ένα εκατομμύριο, σε ασθενείς με φυματίωση και με COVID-19.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις