Ένας Γιατρός Χωρίς Σύνορα περιγράφει την “κόλαση” στην Kunduz του Αφγανιστάν

Οι μάχες στην πόλη Kunduz στο βορειοανατολικό Αφγανιστάν ολοκληρώθηκαν στις 8 Αυγούστου. Κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων, οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα μετέτρεψαν τον χώρο των γραφείων τους σε προσωρινή μονάδα τραύματος για τη φροντίδα των τραυματιών. Η μονάδα αυτή είναι πλέον κλειστή και στις 16 Αυγούστου όλοι οι ασθενείς μεταφέρθηκαν στο σχεδόν ολοκληρωμένο Κέντρο Τραύματος των Γιατρών Χωρίς Σύνορα στην πόλη Kunduz. Η τοπική κοινότητα εξακολουθεί να χρειάζεται Κέντρο Τραύματος. Ένας γιατρός από την ομάδα των Γιατρών Χωρίς Σύνορα της Kunduz περιγράφει την εμπειρία του από τις πρώτες ημέρες των συγκρούσεων και τη δουλειά που γίνεται σήμερα.

Ας ξεκινήσω από το βράδυ που ξέσπασαν οι μάχες στην Kunduz… Εκείνο το πρώτο βράδυ υπήρχαν συνεχείς βομβαρδισμοί και πυροβολισμοί, οπότε έπρεπε να τρέξουμε στο καταφύγιο και μείναμε εκεί όλη τη νύχτα, χωρίς να κοιμηθούμε καθόλου. Οι ασθενείς δεν μπορούσαν να φτάσουν στη μονάδα τραύματος σε εκείνη τη φάση, λόγω των ασταμάτητων συγκρούσεων στους δρόμους.

Το επόμενο πρωί, ενημερωθήκαμε ότι πολλοί τραυματίες έφταναν στη μονάδα, αλλά δεν μπορούσαμε να πάμε ως εκεί επειδή υπήρχαν συγκρούσεις κατά μήκος της διαδρομής από το μέρος που μέναμε έως τη μονάδα. Οι συνάδελφοί ζητούσαν τη βοήθειά μας άμεσα επειδή είχαν έναν ασθενή που είχε τραύμα από πυροβολισμό στο στήθος και το στομάχι του. Έπρεπε να χειρουργηθεί άμεσα και χρειάζονταν βοήθεια για αυτό.

Κάποια στιγμή η κατάσταση ηρέμησε και είχαμε τη δυνατότητα να μετακινηθούμε – τρεις από εμάς έτρεξαν στην άλλη πλευρά του δρόμου προς το χειρουργείο. Ο ασθενής είχε μόλις χάσει τον σφυγμό του, οπότε ξεκινήσαμε μαλάξεις στο θώρακα, ενώ ο αναισθησιολόγος έψαχνε για αναπνευστική οδό. Έκανα δύο τρύπες στο στέρνο – για να βεβαιωθώ ότι το αίμα θα απομακρύνεται και θα επιτρέψει στους πνεύμονες να διασταλούν. Εν τω μεταξύ, ένας άλλος συνάδελφος προσπαθούσε να σταματήσει την αιμορραγία κάτω από το στέρνο. Η σφαίρα είχε πιθανώς χτυπήσει μέρος της καρδιάς και γρήγορα καταλάβαμε ότι δεν υπήρχε τρόπος να τον σώσουμε.

Δύσκολες μέρες

Αυτή ήταν η αρχή μιας ημέρας βγαλμένης από την «κόλαση». Και η πρώτη στιγμή που η ομάδα μας ήταν πραγματικά συντετριμμένη. Ήρθαν πολλοί ακόμη τραυματίες που έπρεπε να χειρουργηθούν: από πυροβολισμούς, από εκρήξεις βομβών και πολλοί που βρέθηκαν εν μέσω ανταλλαγής πυρών.

Ήταν μια μέρα ατελείωτη. Μεγάλο μέρος του προσωπικό μας δεν μπορούσε να φτάσει στη μονάδα τραύματος. Το προσωπικό της νυχτερινής βάρδιας δούλευε όλη την ημέρα. Κάποιοι κοιμόντουσαν όσο οι άλλοι δούλευαν, ώστε να μπορεί να συνεχίσει το προσωπικό να εργάζεται από το πρωί μέχρι το βράδυ.

Περίπου στις 6:30 π.μ. το επόμενο πρωί ένας γιατρός στα επείγοντα με κάλεσε στον ασύρματο, λέγοντας: «Χρειάζομαι τη βοήθειά σου τώρα». Καθώς οι μάχες είχαν υποχωρήσει λίγο εκείνη τη στιγμή, διέσχισα με τον χειρουργό το δρόμο. Όταν μπήκαμε στη μονάδα υπήρχε πολύς κόσμος.

Τέσσερις ασθενείς χρειάζονταν άμεσα επείγουσα χειρουργική επέμβαση – ταυτόχρονα. Ξεκινήσαμε να χειρουργούμε δυο ασθενείς, και εν τω μεταξύ κάναμε ό,τι ήταν δυνατόν για να κρατήσουμε τους άλλους δύο στη ζωή. Οι δύο που περίμεναν επέζησαν και μπορούσαμε να προχωρήσουμε σε επέμβαση. Στο τέλος ένας ασθενής πέθανε, αλλά τρεις επέζησαν, γεγονός που εξακολουθεί να είναι αρκετά εντυπωσιακό – όλοι είχαν πολύ σοβαρά τραύματα από πυροβολισμούς και τραυματισμούς από έκρηξη βόμβας. Ενώ περιμέναμε να ανοίξει χώρος στο χειρουργείο, προσπαθώντας παράλληλα να κρατήσουμε τους άλλους δύο ζωντανούς στα επείγοντα, έπρεπε να βοηθήσουμε άλλους ασθενείς που είχαν έρθει και χρειάζονταν φροντίδα. Προσπαθήσαμε να τους βοηθήσουμε παράλληλα με την φροντίδα των επειγόντων περιστατικών. Ήταν μια δύσκολη μέρα.

Ένα απροσδόκητο περιστατικό

Ένας από τους ασθενείς μας ήταν ένα νεαρό αγόρι. Τον έφερε ο πατέρας του στα επείγοντα με έναν επίδεσμο ήδη στο χέρι του. Δεν έκλαιγε και απλά κοιτούσε πολύ σιωπηλά μπροστά του. Επέβλεπα τα επείγοντα μαζί με τη νοσηλεύτρια της Μονάδας Εντατικής Θεραπείας. Το αγόρι φαινόταν να είναι άνετο και καλά. Δεν υπήρχε άμεση επείγουσα ανάγκη κατά τη γνώμη μου.

Επειδή από τα δάχτυλα που προεξείχαν από τον επίδεσμο φαινόταν καλή η κυκλοφορία και ήταν ζεστά, εκμεταλλεύτηκα το χρόνο για να δείξω στο προσωπικό πώς να κάνει μια σωστή εξέταση του χεριού για βλάβη των νεύρων. Παραδόξως, το αγόρι δεν φαινόταν να αισθάνεται τίποτα σε όλο του το χέρι, πράγμα που υποδήλωνε ότι και τα τρία διαφορετικά νεύρα ήταν κομμένα.

Συνέχισα και ξετύλιγα απαλά τον επίδεσμο από το χέρι του. Θυμάμαι τη στιγμή που βγήκε ο επίδεσμος και φάνηκε μια τρύπα στο μπράτσο του παιδιού. Μεγαλύτερη ήταν η τρύπα παρά ο ιστός που είχε απομείνει! Ο πατέρας μου είπε ότι μια αδέσποτη σφαίρα τον χτύπησε ενώ το παιδί έπαιζε.

Θυμάμαι τα πρόσωπα του προσωπικού. Οι εκφράσεις τους έλεγαν: Δεν το περίμενα αυτό! Ούτε κι εγώ. Έτσι τυλίξαμε ξανά την πληγή και προσπαθήσαμε να σταθεροποιήσουμε το χέρι όπως ήταν. Το μόνο που είχε απομείνει ήταν η αρτηρία η οποία έφτανε έως τα δάχτυλα, αλλά τα νεύρα ήταν όλα κομμένα.

Από ιατρικής άποψης, όλοι συμφωνήσαμε ότι ο ακρωτηριασμός ήταν ίσως η καλύτερη επιλογή. Ο πατέρας δεν συμφωνούσε με αυτό. Ήθελε να του δώσει μια ευκαιρία. Κάναμε το καλύτερο δυνατό για να καθαρίσουμε την πληγή και να κρατήσουμε τον ιστό ζωντανό, και προσθέσαμε έναν εξωτερικό σύνδεσμο, ένα μεταλλικό στήριγμα για να κρατήσουμε τα οστά στη θέση τους ενώ ράβαμε, προσπαθώντας να το αφήσουμε να επουλωθεί για όσο το δυνατόν περισσότερο. Δεν θα έχει ποτέ ξανά το χέρι που είχε πριν αυτό είναι σίγουρο. Αλλά το χέρι είναι ακόμα εκεί και αυτό είναι κάτι που δεν το περιμέναμε.

Ο πατέρας ήταν πολύ φιλικός, αλλά το μικρό αγόρι ξέρει ότι αν ένας γιατρός πλησιάσει, αυτό σημαίνει ότι θα πονέσει. Δεν χαμογελάει σε κανέναν μας, αλλά μπορούμε να τον δούμε να χαμογελάει στον πατέρα του.

Ατέρμονη προσπάθεια

Αφού οι μάχες είχαν αρχίσει να μειώνονται, αρχίσαμε να βλέπουμε περισσότερους ασθενείς να έρχονται. Πολλοί από αυτούς είχαν ήδη λάβει κάποιου είδους άμεσης φροντίδας. Όταν τραυματίστηκαν, πήγαν στο πλησιέστερο νοσοκομείο όπου μπορούσαν να τους φροντίσουν και οι γιατροί εκεί έκαναν ό,τι μπορούσαν.

Βλέπουμε μια αύξηση των ασθενών που παραπέμπονται σε εμάς από επαρχιακά νοσοκομεία, όπου οι ασθενείς είχαν υποβληθεί σε πολλαπλές χειρουργικές επεμβάσεις. Και καταλήγουν στα επείγοντα. Και πολύ συχνά πραγματοποιούμε επεμβάσεις και συνειδητοποιούμε ότι δεν υπάρχουν πολλές επιλογές – δεν μπορούμε να κάνουμε πολλά για να σώσουμε κάποιους ανθρώπους. Ακόμα προσπαθούμε όμως. Προσπαθούμε να σταθεροποιήσουμε, να βάλουμε τα πράγματα σε τάξη με κάποια χειρουργική επέμβαση.

Πηγαίνοντας στο καινούριο νοσοκομείο

Εδώ στην πόλη Kunduz, το χτίσιμο του νοσοκομείου μας συνεχίζεται εδώ και αρκετό καιρό. Η κοινότητα περιμένει να ανοίξει το νοσοκομείο. Πριν από δύο εβδομάδες μεταφέραμε τους ασθενείς από την προσωρινή κλινική μας στο νοσοκομείο για πρώτη φορά. Αυτό είναι ένα τεράστιο βήμα.

Αυτό που βλέπουμε είναι μια αλλαγή όσον αφορά στους ασθενείς που έρχονταν με τραύματα από πυροβολισμούς και εκρήξεις βομβών. Τώρα βλέπουμε κυρίως επιπλοκές από τραύματα που χρειάζονται παρακολούθηση από προηγούμενη θεραπεία καθώς και τροχαία ατυχήματα, τα οποία αυξάνονται απότομα. Όλοι εδώ οδηγούν τις μοτοσικλέτες τους χωρίς κράνος, και όταν πέφτουν, τραυματίζονται στο κεφάλι. Μερικές φορές δεν μπορούμε να κάνουμε πολλά σε αυτές τις περιπτώσεις καθώς δεν διαθέτουμε νευροχειρουργούς.

Στο Κέντρο Τραύματος της πόλης Kunduz, δουλεύουμε καθώς η κατασκευή ακόμη συνεχίζεται. Αλλά η ταχύτητα με την οποία όλη η ομάδα κατασκευής και οι υπόλοιποι διορθώνουν τα πράγματα είναι εκπληκτική. Είδαμε έναν τραυματιοφορέα να πηγαίνει να παραλάβει ασθενή και να δυσκολεύεται να περάσει το φορείο πάνω από το ανώμαλο έδαφος επειδή υπάρχουν πάρα πολλά ερείπια. Σε χρόνο μηδέν, υπήρχαν άνθρωποι που έβαζαν τσιμέντο πάνω από τα συντρίμμια. Είναι απίστευτο πώς όλη η κατασκευαστική ομάδα βοηθά τόσο πολύ να διορθώσει όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζει το ιατρικό προσωπικό.

Έχουμε αντίστοιχη υποστήριξη από την ομάδα που είναι υπεύθυνη για το νοσοκομειακό συγκρότημα. Ένας από αυτούς είναι πάντα πάνω σε ένα ποδήλατο, πηγαίνει από το ένα τμήμα στο άλλο, διορθώνει τα πράγματα απίστευτα γρήγορα. Το ίδιο και για τον εφοδιασμό, βλέπεις ιατρικό εξοπλισμό και προμήθειες να εμφανίζονται ξαφνικά μπροστά στα τμήματα και λίγο αργότερα από άλλη δίοδο έρχονται δωρεές σε άλλα πακέτα για μας για να φροντίσουμε τους ασθενείς μας.

Γίνονται επίσης και προσλήψεις – αυξανόμαστε και πάλι. Έχουμε εξετάσεις για το προσωπικό και ελπίζουμε να αρχίσουμε να προσλαμβάνουμε προσωπικό ψυχικής υγείας, κάτι που χρειαζόμαστε επειγόντως.

Αυτή είναι η αίσθηση που υπάρχει προς το παρόν – όλες οι ομάδες πραγματικά αλληλοβοηθούνται, προσπαθώντας να κάνουν τα πράγματα να δουλέψουν.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις