Εκλογές στο Βέλγιο: Γαλανόλευκη επέλαση υποψηφίων – Γνωρίστε τους

Αφίσες έξω από τα δημοτικά κτίρια, κύριοι με γραβάτες που μοιράζουν φυλλάδια, πόστερ με πρόσωπα υποψηφίων στα τζάμια των σπιτιών. Αυτές οι εικόνες είναι συχνές τον τελευταίο μήνα στις Βρυξέλλες και τις άλλες περιοχές του Βελγίου, όπου την Κυριακή 14 Οκτωβρίου πραγματοποιούνται οι Δημοτικές και Περιφερειακές εκλογές.

Οι πολίτες θα προσέλθουν στις κάλπες προκειμένου να αναδείξουν τους εκπροσώπους και τα μέλη των Δημοτικών Συμβουλίων των διαφόρων Δήμων. Δεν θα ψηφίσουν όμως μόνο οι Βέλγοι ή όσοι τέλος πάντων έχουν τη βελγική υπηκοότητα. Από το 2000, οι Ευρωπαίοι πολίτες που κατοικούν στο Βέλγιο έχουν δικαίωμα συμμετοχής στις Δημοτικές Εκλογές, ένα δικαίωμα που το 2006 επεκτάθηκε και σε πολίτες εκτός ΕΕ.

Σύμφωνα με την ιστοσελίδα της ελληνικής παροικίας, κατά τις προηγούμενες δημοτικές εκλογές (του 2012), σχεδόν 141.000 αλλοδαποί του Βελγίου συμμετείχαν στις εκλογικές διαδικασίες. Οι 141.000 προέκυψαν από ένα πλήθος 800.000 αλλοδαπών. Από όσους ψήφισαν, οι 120,826 ήταν Ευρωπαίοι, ενώ οι 20,571 ήταν μη Ευρωπαίοι πολίτες. Με μέσο ποσοστό συμμετοχής 17% των αλλοδαπών ψηφοφόρων, το Βέλγιο βρίσκεται πολύ ψηλότερα από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο, που κυμαίνεται στο  10%.

Ανάμεσα στους ψηφοφόρους είναι φυσικά και Έλληνες, τόσο μόνιμοι κάτοικοι, όσο και εκείνοι που βρίσκονται εδώ για κάποιο συγκεκριμένο χρονικό διάστημα και θέλησαν να συμμετέχουν στη διαδικασία. Λόγω του κατακερματισμού των δήμων, αλλά και των εκλογικών καταλόγων που ανανεώνονται συνέχεια, ακριβής αριθμός της «ελληνικής» ψήφου δεν υπάρχει.

Πέραν όμως από τους ψηφοφόρους, περισσότεροι από 25 ελληνικής καταγωγής Βέλγοι κατέρχονται στον στίβο των εκλογών σε διάφορες περιοχές της χώρας. Συγκεντρωτικά στοιχεία δεν υπάρχουν, αφού όλοι τους είναι υποψήφιοι ως Βέλγοι υπήκοοι.

Σε ειδική εκδήλωσή της, η Ελληνική Κοινότητα Βρυξελλών προσκάλεσε υποψηφίους και ψηφοφόρους για μια γνωριμία. Ήταν μια ευκαιρία επικοινωνίας των πολιτών με εκπροσώπους όλων των παρατάξεων.

Το Νews24/7 μίλησε με κάποιους από τους υποψηφίους, επιλέγοντας τις περιπτώσεις που είναι αντιπροσωπευτικές για το σύνολο τους. 

Χρήστος Δουλκερίδης: Το “βαρύ” χαρτί

Το όνομά του είναι ποντιακό, αλλά εδώ και χρόνια, οι Βέλγοι έχουν μάθει να το προφέρουν σωστά: Δουλκερίδης Χρήστος. Έχει διατελέσει πρόεδρος της Βουλής των Βρυξελλών, υπουργός Οικισμού και τώρα είναι βουλευτής! Την Κυριακή, ωστόσο, κατέρχεται ως υποψήφιος Δήμαρχος με τους Οικολόγους στο Ixelles, έναν από τους πιο κεντρικούς Δήμους της βελγικής πρωτεύουσας με πληθυσμό περίπου 90.000 κατοίκων.

«Αν εκλεγώ Δήμαρχος θα παραιτηθώ», μας διαβεβαιώνει ο Χρήστος Δουλκερίδης. Στην κουβέντα μας για το όραμά του για το Δήμο, μας περιγράφει τις σκέψεις του για «ανοιχτές» και «ζωντανές» πόλεις όπως το Φράιμπουργκ, η Κοπεγχάγη και η Γάνδη. «Νομίζω τελικά ότι ένα μεγάλο μέρος του δημοκρατικού διακυβεύματος βρίσκεται στην τοπική αυτοδιοίκηση. Και νιώθω ότι αυτό που λείπει είναι το όραμα και η εμπειρία. Θεωρώ ότι τα έχω και τα δύο και μπορώ να βοηθήσω», μας λέει.

Ο Δουλκερίδης γεννήθηκε στις Βρυξέλλες το 1968, σε μια συνοικία από τις πιο φτωχές της πόλης, κοντά στο Gare du Νord. «Έμεναν κυρίως Τούρκοι και Έλληνες μετανάστες και κάποιοι ηλικιωμένοι Βέλγοι. Μέχρι επτά χρονών μείναμε εκεί, σε ένα δυάρι. Στο ένα δωμάτιο κοιμούνταν οι γονείς και το άλλο λειτουργούσε ως σαλόνι, καθιστικό, κουζίνα και υπνοδωμάτιο για μας τα παιδιά», θα πει ο ίδιος. Ο πατέρας του είχε έρθει ως ανθρακωρύχος, αλλά λόγω ατυχήματος έκανε όλες τις δουλειές για να ζήσει την οικογένειά του. Ο μικρός Χρήστος τον βοηθούσε όπως μπορούσε.

Στο πανεπιστήμιο εντάχθηκε στο Οικολογικό Κίνημα και έκτοτε ασχολείται με αυτό. Το κίνημα του έχει εμπιστευτεί πολύτιμες θέσεις και εκείνος έχει ανταποκριθεί με τον καλύτερο τρόπο. «Η πολιτική και η οικολογία πάνε μαζί. Γιατί το τι τρώμε, τι αναπνέουμε, τι κάνουμε στη γη μας, είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με το τι θα αφήσουμε στα παιδιά μας και τι μέλλον θα έχουμε, αν έχουμε», μας λέει. «Εδώ και 30 χρόνια, έχω αυτήν την ευαισθησία. Και η πρόκληση είναι να κάνεις αυτήν την ευαισθησία πολιτική πράξη».

Και η ελληνική ψήφος; Είναι σαφές ότι για να εκλεγεί Δήμαρχος, η ψήφος των Ελλήνων δεν αρκεί. «Μου παραπονιούνται οι Έλληνες ότι δεν βοηθάω Έλληνες. Αυτό που φροντίζω είναι να μην αδικηθούν, να μην αδικηθεί κανείς. Εδώ είναι η χώρα που δίνει δικαίωμα σε ένα μη Βέλγο να ψηφίσει, να εκλεγεί. Θα ήταν ντροπή μου αν νοιαζόμουν μόνο για τους Έλληνες», μας λέει ο Χρήστος Δουλκερίδης.

Νταβίντ Κυριακίδης: Ο ρομαντικός

Γεννήθηκε στο Βέλγιο το 1963. Ο πατέρας του είχε έρθει οχτώ χρόνια νωρίτερα από το Σιδηρόκαστρο Σερρών για να δουλέψει στα ανθρακωρυχεία. «Θα πήγαινε Αυστραλία αλλά τελευταία στιγμή μπήκε στο τρένο για Βέλγιο. Καλύτερα. Ριζώσαμε εδώ», μας λέει ο Νταβίντ Κυριακίδης.

Σήμερα, μας διαβεβαιώνει ότι είναι ο μοναδικός Έλληνας του Warneton, ενός μικρού βαλλωνικού χωριού κοντά στα σύνορα με τη Γαλλία. «Γεννήθηκα στη Μονς. Εκεί πήγαν οι γονείς μου. Στη συνέχεια, οι δουλειές με έφεραν εδώ. Άνοιξα μαγαζί και πλέον είμαι 35 χρόνια εδώ», διηγείται. Σήμερα, διατηρεί ακόμη το μαγαζί του στην πόλη κι όλοι αναφέρουν ότι «πάμε στου Έλληνα».

Μέχρι τώρα, ο Κυριακίδης ήταν δημοτικός σύμβουλος με το Σοσιαλιστικό κόμμα, με το οποίο εξελέγη τρεις φορές. Τώρα όμως κατεβαίνει με το δικό του, ανεξάρτητο κόμμα με το όνομα Mouvement Citoyen Indépendant που μετράει 70 μέλη.

«Έφυγα από τους Σοσιαλιστές γιατί δεν συμφωνούσα με όσα έλεγε. Δεν μπορούσα να κρατήσω τη γραμμή. Τώρα, δεν έχω πιθανότητα να εκλεγώ Δήμαρχος. Όμως θέλω να αλλάξω το σύστημα της πολιτικής.  Εγώ θέλω να είμαι διαφανής, καθαρός. Όταν είσαι πολιτικός, δεν μπορείς να είσαι και τόσο καθαρός…», λέει.

Αυτή τη φιλοσοφία θέλει να εφαρμόσει και στο Δήμο. «Θέλω οι πολίτες να ξαναπάρουν στα χέρια τους το μέλλον τους. Μέχρι σήμερα, οι πολίτες ψηφίζουν, αλλά τις αποφάσεις τις λαμβάνουν οι πολιτικοί. Αυτό πρέπει να αλλάξει», εξηγεί. Κι όταν τον ρωτάμε αν αυτό ακούγεται ρομαντικό, μας απαντά αφοπλιστικά: «και πριν από το 1830, όσοι λέγανε για ίδρυση του Βελγίου, τους λέγανε τρελούς. Αλλά τελικά τα κατάφεραν».

Μαρίνα Βαμβακάς: Η καλλιτεχνική ψυχή

Το σπίτι της θυμίζει περισσότερο γκαλερί τέχνης, με τις μορφές και τα χρώματα να ξεχειλίζουν στο χώρο. Τα περισσότερα έργα είναι δικά της και σου δίνουν την εντύπωση ενός πραγματικά εμπνευσμένου και δυνατού ανθρώπου, μιας καλλιτεχνικής ψυχής.

Λίγα λεπτά να μιλήσεις με τη Μαρίνα Βαμβακά, όμως, καταλαβαίνεις ότι αυτή η γυναίκα έχει τσαγανό και αποφασιστικότητα. Ότι δε διστάζει να ακολουθήσει το όνειρό της και να το κάνει πράξη.

«Ήρθα το 1984 στις Βρυξέλλες με τον σύζυγό μου. Νωρίτερα είχα σπουδάσει στη Σορβόννη Ιστορία της Τέχνης και στην Ελλάδα εργαζόμουν στον ΟΤΕ. Όταν έφτασα, όλοι μου έλεγαν να δώσω εξετάσεις στην Κομισιόν, αφού με τις σπουδές μου θα ήταν εύκολο να περάσω. Όμως εγώ δεν ήθελα να γίνω υπάλληλος. Ήθελα να υπηρετήσω την τέχνη μου», ξεκίνησε τη διήγησή της η Μαρίνα Βαμβακά. Και αυτό έκανε σε ολόκληρη τη ζωή της, είτε συνεχίζοντας τις σπουδές της, ή συμμετέχοντας σε εκθέσεις και βραβεία. 

Εδώ και 35 χρόνια, κατοικεί στο Woluwe-Saint-Pierre, όπου κατέρχεται ξανά ως υποψήφια. Από το 2006 έως το 2018 είναι δημοτική σύμβουλος και είναι η πρώτη εκλεγμένη μη Βελγίδα στα 170 χρόνια ιστορίας του Δήμου! «Να το γράψεις αυτό», μου λέει. «Γιατί όταν όλοι θα φύγουμε, θα έχει μείνει η ιστορία. Ότι Ελληνίδα ήταν η πρώτη εκλεγμένη μη Βελγίδα στο Δήμο αυτό!», επαναλαμβάνει.

Είχε προηγηθεί ένας θυελλώδης καβγάς με τον Δήμαρχο. Γιατί ο ίδιος το 1999 είχε οργανώσει ένα πρόγραμμα τέχνης στην περιοχή με τίτλο «Ma decouverte», η ανακάλυψή μου, και είχε υποσχεθεί να περάσει από όλους τους δημότες που θα συμμετείχαν σε αυτήν. Η Μαρίνα Βαμβακά έκανε ο,τι καλύτερο μπορούσε: μετέτρεψε το γκαράζ της σε ατελιέ, έβαλε τα έργα της στη σειρά, ακόμη και γκαρσόνι προσέλαβε για να υποδεχτεί το Δήμαρχο. Κι εκείνος δεν ήρθε –«προτίμησε τους Βέλγους του».

Στην επόμενη συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου για το θέμα, η κυρία Βαμβακά πήγε. Κι όταν ο Δήμαρχος ρώτησε τους παρόντες αν τους άρεσε το πρόγραμμα, εκείνη πήρε το λόγο και του… τα είπε ένα χεράκι πριν αποχωρήσει από την αίθουσα. Ο… «τσαμπουκάς» της Ελληνίδας, η αξιοπρέπεια αλλά και το δίκιο της, έκαναν το Δήμαρχο να ασχοληθεί. Και από το 2000 να τη θέσει επικεφαλής ενός πολιτιστικού ιδρύματος στο Δήμο και τελικά και στο ψηφοδέλτιό του.

Ο Δήμος του Woluwe-Saint-Pierre έχει περίπου 41.580 κατοίκους, από τους οποίους το 30% είναι μη Βέλγοι, οι περισσότεροι υπήκοοι κρατών της ΕΕ. Ανάμεσά τους πολλοί Έλληνες, περισσότεροι από 300, υπολογίζονται. Η Μαρίνα Βαμβακά είναι η μόνη Ελληνίδα υποψήφια. «Πολλοί με στηρίζουν, πολλοί όμως με στενοχωρούν. Γιατί δεν θέλουν να βάλουν την αφίσα μου στο τζάμι τους, όπως συνηθίζεται εδώ. Και γιατί όταν ξεκίνησα να παίρνω τους Έλληνες τηλέφωνο να με στηρίξουν, ένας μου είπε ότι δεν ψηφίζει Δεξιά. Μα πού να ξέρω εγώ σε ποιο κόμμα ανήκει. Και τι με νοιάζει, αλήθεια;», αναρωτιέται.

Η ίδια πλέον δεν κατέρχεται με την συντηρητική παράταξη. Το αποφάσισε στις 30 Ιουνίου του 2015, όταν κατά τη δύσκολη ελληνική διαπραγμάτευση, είχε έναν μεγάλο καβγά με τον συνδυασμό της. «Είχαμε συνεδρίαση στο Δήμο εκείνη τη μέρα και εγώ ήμουν πολύ πεσμένη συναισθηματικά με όλα αυτά που γίνονταν στην Ελλάδα. οι συνάδελφοι από άλλες παρατάξεις έσπευσαν να με αγκαλιάσουν και να μου δώσουν κουράγιο ή να μου πουν ότι “Ευρώπη χωρίς Ελλάδα δε γίνεται”. Όμως τα μέλη του δικού μου –τότε-συνδυασμού, μού έκαναν πλάκα, στο όριο του bullying. “Αύριο θα αγοράζετε το μουσακά με δραχμές”, είπε ένας. Και τότε σηκώθηκα και τους τα είπα ένα χεράκι. Ξεχάστε με, τους είπα. Να θυμόσαστε πάντα όμως ότι είμαι Ελληνίδα», μας λέει. 

Μέσα από τη δουλειά που έχει κάνει από τα πόστα που έχει υπηρετήσει, την γνώρισαν οι Βέλγοι ψηφοφόροι –και όχι μόνο- και την στηρίζουν. Σε κάθε εκδήλωση που οργανώνει, γεμίζει μεγάλα αμφιθέατρα. Και η ίδια φροντίζει να αποκαθιστά την επικοινωνία με όλους τους πολίτες –στην προεκλογική της καμπάνια εντάσσεται και ένα γράμμα προς τους δημότες, σε όλες τις γλώσσες τους!

Η Μαρίνα Βαμβακά είναι και δημοφιλής συγγραφέας, αφού έχει εκδώσει δύο ιστορικά μυθιστορήματα εμπνευσμένα από την οικογένειά της, την «Σεκερίμ» και το «Εγώ η Ελισάβετ», από τις εκδόσεις Λιβάνη.

Γιώργος Καραμανής: Ο βετεράνος

Είναι από τους… βετεράνους των δημοτικών εκλογών. Εδώ και 12 χρόνια είναι δημοτικός σύμβουλος στον Δήμο Sint-Pieters-Leeuw, που ανήκει στην φλαμανδική Περιφέρεια Vlaams Brabant. Επίσης, είναι τέσσερα χρόνια σύμβουλος της αστυνομίας στην περιοχή, αλλά και σύμβουλος της Περιφέρειας.

Ο Γιώργος Καραμανής έφτασε στο Βέλγιο το 1963, όταν ο ίδιος ήταν 8 χρονών. Φοίτησε στα βελγικά σχολεία, σπούδασε ηλεκτρονικός και από πολύ μικρός άρχισε να συνδικαλίζεται. Στα 20 του μπήκε και στο συνδικάτο του Σοσιαλιστικού Κόμματος, μια ταυτότητα που κρατάει μέχρι σήμερα.

Αν και μέλος του Σοσιαλιστικού κόμματος, ο Καραμανής κατέρχεται αυτή τη φορά στον στίβο ως μέλος του UF. «Πρόκειται για μια ένωση των Γαλλόφωνων, με συμμετοχή από κάθε παράταξη. Στο επίκεντρο είναι τα δικαιώματα των γαλλόφωνων. Κατά τον ίδιο τρόπο, την περασμένη Κυριακή πρότεινα κι εγώ στην Ελληνική Κοινότητα πως πρέπει να ενωθούμε κατά τα πρότυπα της UF», μας είπε.

Περίπου 200 Έλληνες ζουν στο Δήμο, πολλοί εξ αυτών ωστόσο έχουν διπλή υπηκοότητα. Κατά την τελευταία μέτρηση, μόλις το 16% ήταν εγγεγραμμένο στους εκλογικούς καταλόγους. «Οι περισσότεροι Έλληνες δεν βοηθούν, δεν εγγράφονται και δεν ψηφίζουν», μας λέει με παράπονο. «Δείχνουν μεγάλη αδιαφορία, αλλά μετά έχουν απαιτήσεις. Στις Δημοτικές και Περιφερειακές εκλογές, που οι δημοτικοί σύμβουλοι βρίσκονται πιο κοντά στον κόσμο, πρέπει να είναι εκλεγμένοι για την αξία τους. Αν είναι και Έλληνες, ακόμα καλύτερα».

Ο Καραμανής έχει βγει στην προ-σύνταξη για να μπορέσει να υπηρετήσει όλα αυτά τα χρόνια στην τοπική αυτοδιοίκηση…  χωρίς να πληρώνεται. «Αυτό που εμένα με κάνει να ασχολούμαι είναι η δυνατότητα που έχω να βοηθάω τον κόσμο. Όταν ξεκίνησα στο συνδικάτο, με ενδιέφερε να βοηθάω τους νέους, στο εργοστάσιο και τη δουλειά, αυτόν που έχει πολλά προβλήματα. Μ’ αρέσει να προσφέρω. Κι αν μπορέσω να προσθέσω κι εγώ το πετραδάκι μου, αυτό είναι αρκετό», μας λέει.

Ο ίδιος ασκεί την κριτική του στο σοσιαλιστικό κόμμα. «Το σοσιαλιστικό κόμμα έχει κάνει λάθη εδώ, όπως και σε όλη την Ευρώπη. Κατά τη γνώμη μου το πρόβλημα είναι ότι δεν μιλάμε πια τη γλώσσα των νέων, ότι απομακρυνθήκαμε. Προσπαθούμε τώρα να αλλάξουμε Και οι νέοι ειδικά. Αλλά τα πράγματα είναι δύσκολα γιατί ο κόσμος πια δεν πιστεύει…», εξηγεί.

Ελένη Μπρέγιαννου: Η πρωτοεμφανιζόμενη

Η Ελένη Μπρέγιαννου είναι υποψήφια στο δήμο του Ζάβεντεμ. Κι αν κάτι σας θυμίζει, έχετε δίκιο. Είναι ο δήμος του διεθνούς αεροδρομίου, ένας από τους μεγαλύτερους Δήμους της φλαμανδικής περιφέρειας των Βρυξελλών. 

Στις Βρυξέλλες έφτασε το 1987 μετά από γενικό διαγωνισμό του Συμβουλίου της –πάλαι ποτέ- ΕΟΚ. Σήμερα εργάζεται στη Γενική Γραμματεία του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής  Ένωσης, όπου και εργάζομαι μέχρι σήμερα.

Για την Μπρέγιαννου είναι η πρώτη φορά που κατέρχεται ως υποψήφια με την Ένωση των γαλλόφωνων (Union des Francophones). «Δεν πρόκειται  για πολιτικό κόμμα αλλά για μια Ένωση», εξηγεί. «Η Ένωση όλων των Γαλλόφωνων κομμάτων καθώς και ανεξαρτήτων όπως είμαι εγώ. Δηλαδή ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στους υποψηφίους και υποψήφιες είναι η γλώσσα».

Γιατί το τόλμησε, τη ρωτάμε. «Πάντα ενδιαφερόμουν για τα κοινά. Κατοικώ στο Βέλγιο από το 1987. Αν θυμάμαι καλά, λίγα χρόνια μετά το Βέλγιο, προσαρμόζοντας την πολιτική του στους νέους κανόνες που η Συνθήκη του Μάαστριχτ όριζε, παραχώρησε το δικαίωμα ψήφου στους  πολίτες ενός κράτους μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Πάντα συμμετείχα σε διάφορες εκδηλώσεις κοινού ενδιαφέροντος αλλά μέχρι τώρα δεν είχα κάνει το μεγάλο βήμα. Αυτήν την απόφαση την πήρα και κάτω από την παρότρυνση ενός πολύ καλού φίλου, του κ. Σπανούδη, συνυποψηφίου,  ο οποίος είναι δημοτικός σύμβουλος στο Ζάβεντεμ. Η αλήθεια είναι ότι η εκλογική μορφή της ‘Ένωσης’ με ενέπνευσε, δεδομένου ότι δεν είναι εύκολο να βρει κανείς ΟΛΑ τα κόμματα στην ίδια λίστα, με ό,τι αυτό θετικό και αρνητικό μπορεί να συνεπάγεται. Θεωρώ ότι χρειάζεται πίστη και πολύ κουράγιο για ένα τέτοιο εγχείρημα. Είναι μια μεγάλη πρόκληση», απάντησε.

Η ίδια λέει ότι δεν προσδοκά ότι τελικά θα εκλεγεί. «Ξέρω ότι οι πιθανότητες εκλογής μου είναι μηδαμινές. Θα ήμουν αφελής να πίστευα το αντίθετο. Θεωρώ ότι είναι μια πολύ καλή εμπειρία η συμμετοχή μου. Με ανάγκασε να διαβάσω πολύ και να εμβαθύνω σε κάποιες πολύ επιφανειακές γνώσεις σχετικές με αυτήν την χώρα και το διοικητικό της σύστημα. Πάνω απ’όλα μ΄έκανε να αισθανθώ ότι είμαι ΚΑΙ πολίτης της. Η μη εκλογή μου δεν θα  με εμποδίσει από το να συνεχίσω να ενδιαφέρομαι και να συμμετέχω όσο πιο ενεργά μπορώ στην αντιμετώπιση των προβλημάτων της πόλης μας», λέει.

«Ο ενθουσιασμός των φίλων και συναδέλφων (Ελλήνων στην πλειοψηφία) με ενθαρρύνει να συνεχίσω την προσπάθεια και δεν με αφήνει να μετανιώσω για το τόλμημα. Δεν θεωρώ σωστό όμως να γίνεται η καταγωγή το μοναδικό κριτήριο για την επιλογή των  υποψηφίων. Σίγουρα μέσα στη καρδιά μας  παίζει ρόλο δεδομένου ότι ο δεσμός της πατρίδας γίνεται ιδιαίτερα έντονος κάτω από το «σύνδρομο του εκπατρισμού» μας», καταλήγει η Ελένη Μπρέγιαννου.

Είναι μητέρα τριών παιδιών, του Ντονάτο, της Ασπασίας και του Νικολάου. «Τα παιδιά μου είναι ελληνο-ιταλοί δεδομένου ότι ο πατέρας τους είναι Ιταλός.  Κι εγώ έχω επίσης και την ιταλική υπηκοότητα.

Λένα Πάντσιου: Η Κρητικιά

Βρίσκεται στον ιστορικό δήμο του Σαν Ζιλ από το 1963. Σε αυτήν, την ίδια περιοχή είναι υποψήφια η Λένα Πάντσιου, ιδιοκτήτρια του εστιατορίου «Κρήτη». Πρόκειται για τον Δήμο με τις περισσότερες καταγεγραμμένες εθνικότητες στην Ευρώπη, ένας δήμος «ανοιχτός», με μεγάλη ανεκτικότητα και πολυπολιτισμικότητα.

«Δραστηριοποιούμαι επαγγελματικά στις Βρυξέλλες από το 1977 με τα τελευταία 20 χρόνια δυναμικά στην Πλας Βηθλεέμ (Place Bethléem). Η περιοχή είχε πολλά προβλήματα. Γύρω στο 2000 δημιουργήσαμε μία εθελοντική ομάδα κατοίκων οι οποία είχε ως στόχο την βελτίωση της γειτονιάς. Εδώ Δήμαρχος είναι πολλά χρόνια ο γνωστός Βέλγος σοσιαλιστής Πικέ. Ως μέλος της λίστας του κατεβαίνω σε αυτές τις εκλογές», μας λέει.

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, οι Έλληνες κάτοικοι του Saint Gilles είναι γύρω στους 600. Από αυτούς, οι 300 είναι εγγεγραμμένοι στους καταλόγους. Ο συνολικός ελληνικός πληθυσμός, μαζί με τους «βελγοποιημένους» εκτιμάται στα 900 άτομα.

«Έχω υπάρξει και άλλες φορές υποψήφια, αλλά δεν είχα εκλεγεί. Δεν μπορείς να είσαι μέλος μιας κοινωνίας στην οποία μένεις αμέτοχος. Η προσέλευση στις κάλπες σημαίνει ενδιαφέρομαι, είμαι ενεργός πολίτης, προσπαθώ και ενδιαφέρομαι για ένα καλύτερο αύριο», είπε.

Σύμφωνα με την ίδια, το μοναδικό κίνητρο για να ασχοληθεί με τα κοινά ήταν και είναι η προσφορά. «Το να μπορείς να προσφέρεις τον χρόνο σου και τον κόπο σου όχι μόνο για ένα καλύτερο παρόν και μέλλον αλλά κυρίως βοηθώντας τους συνανθρώπους σου στα καθημερινά προβλήματά τους. Όπως τα ελληνικά σχολεία που σήμερα έχουν δυσκολίες», εξήγησε.

«Θα ήταν ευχής έργον να υπήρχαν «ελληνικές φωνές» όχι μόνο στον δικό μας Δήμο, αλλά σε όλους τους Δήμους των Βρυξελλών. Όμως κριτήριο δεν μπορεί να είναι μόνο η καταγωγή. Κριτήριο θα πρέπει να είναι η προσφορά και η αξία του καθενός», κατέληξε η Ελ. Πάντσιου.

Αναστασία Παπαδοπούλου: Από το σχολείο στο Δήμο

Δίνει τον προεκλογικό της αγώνα στη μεγάλη μάχη της πόλης των Βρυξελλών, του μεγαλύτερου Δήμου της πόλης. Η Αναστασία Παπαδοπούλου κατέρχεται για δεύτερη φορά στον στίβο της πολιτικής με το Σοσιαλιστικό κόμμα. Τα βασικά «χαρτιά» της είναι τα θέματα που την ενδιαφέρουν: η παιδεία, η απασχόληση και η θέση του πολίτη.

Γεννημένη στο Βέλγιο από γονείς ανθρακωρύχους, που είχαν έρθει να δουλέψουν στις στοές του Σαρλερουά, η Αναστασία Παπαδοπούλου είναι εδώ και χρόνια μέλος στο Σοσιαλιστικό κόμμα. «Είμαι μέλος των Σοσιαλιστών πάνω από 20 χρόνια», μας είπε, εξηγώντας ότι οι σοσιαλιστές οφείλουν να απαντήσουν με πράξεις στους λαϊκιστές.

«Τα θέματα της μετανάστευσης, της ανεργίας και της ασφάλειας, για παράδειγμα, τα χρησιμοποιούν οι λαϊκιστές κατά το δοκούν, για να αναπτύξουν τη ρητορική τους που είναι κατά της ΕΕ. Αυτό που θα μας σώσει είναι η ενότητα. Όλα τα αριστερά κόμματα που σήμερα είναι διχασμένα, θα πρέπει να ενωθούν με ένα κοινό πρόγραμμα και κοινό όραμα», εξηγεί η υποψήφια.

Σήμερα, η Παπαδοπούλου είναι διευθύντρια σε σχολείο που λειτουργεί για τους μη Βέλγους, προκειμένου να μάθουν τη γαλλική γλώσσα και να ενταχθούν στην βελγική κοινωνία. Η ίδια φροντίζει να βοηθήσει όπως μπορεί μέσω της δουλειάς της, αλλά και μέσω των κοινών.

«Είναι αρκετοί οι Έλληνες που ζουν στο Δήμο των Βρυξελλών. Δυστυχώς δεν βλέπω να υπάρχει μαζική υποστήριξη στους Έλληνες υποψηφίους, όπως παρατηρούμε σε άλλες εθνικότητες, πχ. στους Τούρκους ή τους Μαροκινούς. Ωστόσο, αυτό δεν μας πτοεί. Είμαστε εδώ για όλους, όσοι μένουν στην περιοχή», καταλήγει.