ΟΙ ΠΙΟ ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟΙ ΤΑΦΟΙ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Έχει οικειοποιηθεί τόσο πολύ την ιδέα του “καταραμένου τάφου” το Χόλυγουντ, που καμιά φορά ξεχνάμε ότι προϋπήρχε του σινεμά, και γενικά της σύγχρονης εποχής. Όπως επίσης ξεχνάμε ότι η κατάρα δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο των αιγυπτιακών τάφων. Υπάρχουν σε πολλά μέρη αλλόκοτες ιστορίες συνδεδεμένες με την τελευταία κατοικία κάποιου σημαντικού -συνήθως- προσώπου.

Ακολουθούν μερικοί από τους πιο καταραμένους τάφους -αν είναι δόκιμος αυτός ο όρος, βέβαια, γιατί δεν ξέρω κατά πόσο στέκει ένα σύστημα μέτρησης της κατάρας:

Η κατάρα της μούμιας

Δεν μπορείς καν να πεις αυτές τις δύο λέξεις “καταραμένος τάφος” χωρίς να σκεφτείς αμέσως τον “πατέρα” όλων των καταραμένων τάφων -εκείνον του Τουταγχαμών.

Πολλά παράξενα πράγματα συνέβησαν από εκείνη τη μέρα του 1923 που ο τάφος του Αιγυπτίου βασιλιά ανακαλύφθηκε από μια αρχαιολογική ομάδα, πράγματα που επεκτάθηκαν πέρα από τους δύο άνδρες που ήταν υπεύθυνοι για την έναρξη της ανασκαφής. Παρεμπιπτόντως αυτοί οι δύο ήταν ο αρχαιολόγος Χάουαρντ Κάρτερ και ο φίλος του, Τζορτζ Χέρμπερτ, Λόρδος του Κάρναρβον.

Σύμφωνα με το History.com, μόλις δύο μήνες μετά το άνοιγμα του τάφου, ο Χέρμπερτ πέθανε από δηλητηρίαση στο αίμα που του προκλήθηκε απ’ το τσίμπημα ενός κουνουπιού στο μάγουλό του. Τα μέσα ενημέρωσης εκείνης την εποχής δεν έχασαν την ευκαιρία για clickbait, γράφοντας ότι ο Χέρμπερτ έπεσε θύμα μιας κατάρας που προειδοποιούσε με θάνατο όσους ενοχλούσαν τους βασιλικούς τάφους της περιοχής.

Ωστόσο, οι θάνατοι δεν τελείωσαν με τον Χέρμπερτ. Σύμφωνα με το “Google Arts and Culture”, και ο ετεροθαλής αδερφός του πέθανε από δηλητηρίαση στο αίμα. Και άλλοι όμως, όπως ο Ντάγκλας Ρέιντ, ακτινολόγος που εξέτασε τη μούμια, και ο Τζορτζ Τζέι Γκουλντ, που επισκέφτηκε τον τάφο, γνώρισαν πρόωρο θάνατο.

Η κακή τύχη συνεχίστηκε και για άλλους ανθρώπους, όπως για παράδειγμα για τον Σερ Μπρους Ίνγκραμ, φίλο του Κάρτερ, που είδε το σπίτι του να καίγεται και πολύ αργότερα να πλημμυρίζει. Λέγεται ότι αυτό έγινε επειδή δέχτηκε ως δώρο ένα απ’ τα αντικείμενα που βρέθηκαν στον τάφο.

Παρότι μια ιατρική μελέτη από την Εθνική Βιβλιοθήκη Ιατρικής έκανε ό, τι μπορούσε για να διαψεύσει την ύπαρξη της κατάρας, ε, είναι κάπως δύσκολο να μην παρατηρήσει κανείς μία μικρή σύνδεση σ αυτούς τους θανάτους.

Η “Μάστιγα του Θεού”

Όπως αναφέρει λεπτομερώς το αμερικανικό σάιτ “Atlas Obscura”, ένας Σοβιετικός επιστήμονας ονόματι Μικαήλ Γερασίμοφ, ήθελε να ξεθάψει τον Ταμερλάνο, τον διαβόητο κατακτητή, την “μάστιγα του Θεού”, προκειμένου να ανακατασκευάσει το πρόσωπό του. Γενικά, αυτό ήταν το αντικείμενο στο οποίο είχε έφεση αυτός ο γιατρός, καθώς πρωτοστάτησε στον τομέα της παλαιοανθρωπολογίας -που είναι απλώς ένας άλλος τρόπος για να πεις “αναδημιουργία των νεκρών”.

Θρησκευτικοί ηγέτες βγήκαν μπροστά και του φώναξαν “όχι”, αλλά εκείνος το έκανε έτσι κι αλλιώς, ξεθάβοντας το πτώμα του και αγνοώντας τις δύο διαδοχικές προειδοποιήσεις που υπήρχαν στον ίδιο τον τάφο. Η πρώτη προειδοποίηση ήταν γραμμένη σε κοινή θέα και ήταν γνωστή: “Όταν αναστηθώ από τους νεκρούς, ο κόσμος θα τρέμει”. Η δεύτερη ήταν μια έκπληξη, κρυμμένη μέσα στον ίδιο τον τάφο: “”Όποιος ανοίξει τον τάφο μου θα εξαπολύσει έναν εισβολέα πιο τρομερό από εμένα”.

Τρεις ημέρες αργότερα, η Γερμανία ξεκίνησε την περίφημη “Επιχείρηση Μπαρμπαρόσα”, δηλαδή την εισβολή της στη Ρωσία. Προφανώς είναι εύκολο να πεις ότι η κατάρα βρίσκεται μόνο μέσα στη φαντασία του κάθε προληπτικού, καθώς η επιχείρηση σχεδιαζόταν καιρό πριν, δεν έγινε έτσι σε μια μέρα. Άσε που ο “τρόμος” του Χίτλερ είχε ήδη ξεκινήσει από πιο πριν. Απ’ την άλλη, όταν το 1942 το σώμα επιστράφηκε και θάφτηκε σύμφωνα με τα ισλαμικά τελετουργικά, ένα μήνα μετά, η Μάχη του Στάλινγκραντ είχε κερδηθεί, αλλάζοντας την πορεία του πολέμου προς όφελος των Σοβιετικών. Και εκεί λένε ότι η κατάρα “αντιστράφηκε”. OK, ας πιστέψει ο καθένας ό,τι θέλει.

Η τελευταία προφητεία του Νοστράδαμου

Δεν μας προκαλεί και μεγάλη έκπληξη που ο άνθρωπος, ο οποίος “έβλεπε” το μέλλον, προσπάθησε να προστατεύσει τον τόπο ανάπαυσής του με μια κατάρα -αλλά και με μια πρόβλεψη για το πότε θα γινόταν επιδρομή στον τάφο του.

Λέει, λοιπόν, σε ένα τετράστιχο που έγραψε ακριβώς για αυτόν σκοπό:

“Αυτός που θα ανοίξει τον τάφο

Και θα έρθει να τον κλείσει αμέσως

Το κακό θα του έρθει, και κανείς δεν θα μπορέσει να αποδείξει

Αν θα είναι καλύτερο να είναι βασιλιάς Βρετανός ή Νορμανδός”.

Αρκετά ποιητικό. Πάντως, μία αναφορά στο Πανεπιστήμιο του Γιορκ περιγράφει λεπτομερώς τι συνέβη όταν ο τάφος του Νοστράδαμου συλήθηκε το 1793. Μέσα στον πυρετό της Γαλλικής Επανάστασης, μια μερίδα Γάλλων στρατιωτών βρήκαν τον θρυλικό τάφο, αγνόησαν την όποια κατάρα λεγόταν ότι υπήρχε και τον άνοιξαν.

Και εδώ έρχεται η φαντασία για να συμπληρώσει την ιστορία. Λέγεται ότι ο στρατιώτης που άνοιξε τον τάφο βρήκε μία επιγραφή γύρω από το λαιμό του Νοστράδαμου που προέβλεπε ακριβώς αυτήν την ημερομηνία που τελικά θα ανοιγόταν ο τάφος. Ο στρατιώτης όμως δεν πτοήθηκε, πήρε το κρανίο του, το γέμισε κρασί και ήπιε μέσα από αυτό. Δευτερόλεπτα μετά, έπεσε νεκρός από μία αδέσποτη σφαίρα.

Αν και ακούγεται ως ένα τεράστιο ψέμα όλο αυτό, οι θρύλοι και οι κατάρες γύρω απ’ τον τάφο του εξακολουθούν να κυκλοφορούν μέχρι σήμερα.

Το κρανίο του Ουίλιαμ Σαίξπηρ

Τώρα για ποιον λόγο ο τάφος του Ουίλιαμ Σαίξπηρ να θεωρείται καταραμένος, πραγματικά, δεν έχουμε ιδέα. Είναι ο πιο διάσημος συγγραφέας όλων των εποχών, ούτε βασιλιάς ούτε κάποιος αιμοδιψής κατακτητής. Πώς συνδέονται οι κατάρες με αυτήν την ιδιοφυία;

Ξεκινάμε με μια επιγραφή που υπάρχει πάνω στον ίδιο τον τάφο. Το όνομα του ίδιου του συγγραφέα δεν αναγράφεται, σύμφωνα με το Reuters, παρά μόνο αυτά τα λόγια:

“Καλέ φίλε, για χάρη του Ιησού, συγκρατήσου από το να σκάψεις τη σκόνη που περικλείεται εδώ. Ευλογημένος να είναι ο άνθρωπος που δεν πειράζει αυτές τις πέτρες. Και καταραμένος να είναι αυτός που θα μετακινήσει τα κόκαλά μου”.

Αν και η προειδοποίηση είναι κάτι παραπάνω από σαφής, βρέθηκε κάποιος που όντως μετακίνησε τα κόκαλά του. Μετά από μια έρευνα που έγινε στον τάφο του, βρέθηκε ότι κάποιος άγνωστος, σε κάποια χρονική στιγμή όλων αυτών των χρόνων που είναι νεκρός, είχε σκάψει το φέρετρο και είχε πάρει κάτι σαν αναμνηστικό. Σύμφωνα με τον αρχαιολόγο Κέβιν Κολς, υπάρχουν λόγοι να πιστεύουμε ότι το εν λόγω αναμνηστικό ήταν το ίδιο το κρανίο του βάρδου.

Ποιος μπορεί να το πήρε -αν το πήρε- είναι ένας γρίφος που παραμένει άλυτος, αλλά αν η επιγραφή του Σαίξπηρ έχει την παραμικρή δόση αλήθειας, τότε αυτός ο κλέφτης δεν πρέπει να πήγε και πολύ μακριά.

Η κατάρα του σαμουράι

Ο Ταΐρα νο Μασακάντο ή αλλιώς ένας απ’ του πρώτους και μυθικότερους σαμουράι που έζησαν ποτέ, είχε σύμφωνα με τον Guardian το ίδιο συναρπαστικό θάνατο με τη ζωή του. Ατρόμητος μαχητής και θεωρητικά ανίκητος, υπήρχε μόνο ένα σημείο πάνω στο σώμα του που θα μπορούσε να τραυματιστεί θανάσιμα: το κεφάλι του. Και αυτό, γιατί όπως έλεγαν αργότερα οι θρύλοι, ήταν το μόνο μέρος που ξέχασε να γλείψει το ερπετό που τον γέννησε.

Οπότε ήδη υποψιάζεσαι τι ακολούθησε. Ναι, οι εχθροί του του έκοψαν το κεφάλι. Αυτό ήταν τελικά και το μόνο μέρος του σώματός του που πρόλαβαν να θάψουν οι δικοί του, σε μια τοποθεσία που σήμερα ανήκει στην πόλη του Τόκιο.

Όταν, λοιπόν, το Υπουργείο Οικονομικών κάηκε κατά τη διάρκεια ενός σεισμού το 1923, ο δεισιδαίμων Ιάπωνας αυτοκράτορας κατηγόρησε τον Μασακάντο γι’ αυτό κι ας ήταν νεκρός για περισσότερο από χίλια χρόνια. Η πολιτεία σχεδίαζε να ανοικοδομήσει το υπουργείο πάνω από τον τάφο του Μασακάντο, αλλά τότε ήταν που άρχισαν άνθρωποι να πεθαίνουν ξαφνικά. Συνολικά 14 ζωές χάθηκαν μέσα σε πέντε χρόνια στις εγκαταστάσεις και μετά τον θάνατο και του ίδιου του υπουργού Οικονομικών, τα σχέδια εγκαταλείφθηκαν. Σοφή κίνηση, αλλά δεν αρκούσε.

Τα παράξενα περιστατικά συνεχίστηκαν σε τέτοιο βαθμό που ακόμη και ο κατοχικός στρατός των Ηνωμένων Πολιτειών αρνήθηκε να το αγγίξει το 1945, σύμφωνα με τον Guardian.

Το πιο εξωφρενικό το έκανε μία τράπεζα, λίγο αφότου έχτισε ένα υποκατάστημα στην τοποθεσία. Κάμποσο καιρό μετά, το 2002, κήρυξε πτώχευση και προκειμένου να τα εξευμενίσει το πνεύμα που είχε στείλει την κατάρα, άνοιξε λογαριασμό στο όνομά του, δηλαδή στο όνομα του νεκρού σαμουράι! Ήταν όμως ήδη αργά, η τράπεζα δεν μπόρεσε να αναστρέψει το εις βάρος της μομέντουμ και έκλεισε οριστικά.

Σήμερα, στο σημείο υπάρχει ένας μικρός κήπος αφιερωμένος στη μνήμη του Μασακάντο και -λογικά- πολύ δύσκολα κάποιος θα προσπαθήσει να ξαναχτίσει το οτιδήποτε εκεί.