Φεστιβάλ Βενετίας: Το καινούριο “Halloween” και οι άδειοι δρόμοι

Καθώς το 78ο Φεστιβάλ Βενετίας είναι στις τελευταίες του ώρες, στο Διαγωνιστικό πλέον παρακολουθούμε ταινίες είτε αρκετά πιο δύσκολες, είτε -όσο κυνικό κι αν ακούγεται- όσο το δυνατόν περισσότερο κρυμμένες από τους δημοσιογράφους.

Για τον όποιο λόγο, το Φεστιβάλ πάντα πρέπει να εξυπηρετεί κάποιες ισορροπίες, και το αποτέλεσμα είναι κάθε χρόνο το Διαγωνιστικό να περιλαμβάνει ταινίες που ειλικρινά απορείς γιατί βρίσκονται εκεί. Οι δε Ιταλικές ταινίες, όσο πιο προς το τέλος του προγράμματος βρίσκονται, τόσο περισσότερο πρέπει να μείνεις μακριά- είναι εκεί καθαρά επειδή το Φεστιβάλ δεν θέλει να τις δει η πλειοψηφία των ξένων ανταποκριτών.

Μπορεί λοιπόν οι τελευταίες μέρες πολύ φυσιολογικά (δεδομένου του πώς είναι δομημένο αυτό το Φεστιβάλ) να είναι πιο πεσμένες, όμως και πάλι βρήκαμε αξιόλογες δουλειές. Όσο για μεγάλες πρεμιέρες, εκεί είχαμε την παγκόσμια πρώτη για το σίκουελ “Halloween Kills” με την Τζέιμι Λι Κέρτις, η οποία βρέθηκε στη Βενετία για να παραλάβει και το τιμητικό Χρυσό Λιοντάρι για το σύνολο της καριέρας της.

Ο ΜΑΪΚΛ ΜΑΪΕΡΣ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ… ΞΑΝΑ ΚΑΙ ΞΑΝΑ

Το “Halloween Kills”, που προβλήθηκε εκτός συναγωνισμού, είναι μια ταινία πρακτικά έτοιμη εδώ κι ένα χρόνο, κρατημένη όμως στο συρτάρι λόγω της πανδημίας. Αναρωτιόμαστε αν θα έπαιζε διαφορετικά κυκλοφορώντας στα τελειώματα της εποχής Τραμπ από ό,τι σήμερα: Ένα μεγάλο μέρος της οπτικής του φιλμ και της κοσμοθεωρίας του, έχει να κάνει με τη συλλογικότητα του κακού, έτσι όπως αυτό καταλαμβάνει κοινότητες και πλήθη, μετατρέποντας ανθρώπους σε ορμητικά κτήνη. Είναι φυσικά μια ενδιαφέρουσα ιδέα σε κάθε εποχή, κι η οποία δεν τραβά φτηνές και προφανείς παραλλήλους με την τραμπική εικονογραφία, όμως η σύνδεση (έστω σε ένα ασαφές επίπεδο έμπνευσης) είναι και πάλι σαφής.

Στο σίκουελ της ταινίας του 2018, η δράση συνεχίζεται ακριβώς από το σημείο που την αφήσαμε (θεωρώντας πως όλα έχουν τελειώσει, ως είθισται), αλλά εμπλέκει και στοιχεία τόσο από την ορίτζιναλ ταινία του 1978, όσο και επιπλέον ιδέες και χαρακτήρες που εφευρίσκει εμπλουτίζοντας αφηγηματικά εκείνη τη νύχτα. Αυτό το ελαφρύ πείραγμα του κλασικού αριστουργήματος του Τζον Κάρπεντερ είναι ήδη κάτι που ενδεχομένως παίξει άσχημα σε μερίδα του κοινού, όμως αυτό που κυρίως θα συζητηθεί (και που εικάζουμε έχει να κάνει με τις κατά βάση αρνητικές κριτικές που συγκεντρώνει σε πρώτη φάση η ταινία) είναι ο τρόπος που ο Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν δένει παρελθόν και παρόν υπό μια νέα κατεύθυνση, διερωτώμενος για την επίδραση του κακού πάνω μας, πλέον.

Είναι μια slasher ταινία με πραγματικά πάρα πολύ φονικό (δεν τους λυπάται τους σκοτωμούς) που την ίδια στιγμή κοιτάζει προς τα μέσα, όχι προς τα έξω. Μεγάλο κομμάτι του μύθου της, η ορίτζιναλ ταινία το οφείλει στα εμβληματικά steadicam πλάνα του κακού που κοιτάζει προς τα θύματα. Το “Halloween Kills” κοιτάζει τον εαυτό του, φέρνοντας μια νέα οπτική, οπερατικής εκτέλεσης, σε έναν εξαιρετικά γνώριμο μύθο. Η ταινία θα διχάσει για αυτό το λόγο (αλλά και για πολλούς ακόμα, στους οποίους δε θα αναφερθούμε καθόλου για να μην μπούμε σε spoiler περιοχές), όμως αξίζει μιας προσεκτικής ματιάς και συζήτησης πάνω στις ιδέες που καταθέτει.

«Ο πρώτος μας στόχος το 2018 ήταν να φτιάξουμε κάτι που αν για τον οποιονδήποτε λόγο δεν συνδεόταν με το κοινό, θα μπορούσε να μοιάζει με μια αυτοτελή ταινία». Εκείνο το φιλμ φυσικά αποδείχτηκε τεράστια εμπορική επιτυχία, ανανεώνοντας το franchise με εισπράξεις άνω των $250 εκατομμυρίων παγκοσμίως, και οδηγώντας στην δημιουργία δύο ακόμα σίκουελ, πρώτο εκ των οποίων είναι το “Halloween Kills”. Το αναμενόμενο τρίτο και τελευταίο μέρος, “Halloween Ends”, θα κυκλοφορήσει τον Οκτώβρη του ‘22 και «θα είναι η δική μας εκδοχή του διαλογισμού και επίλυσης», σύμφωνα με τον σκηνοθέτη.

Η ταινία κυκλοφορεί τον Οκτώβριο στην Ελλάδα και υπό κανονικές συνθήκες θα έχει μια καλή εμπορική διαδρομή, αν και πιθανώς με μικρότερο ταβάνι από την ταινία του ‘18, όπως συμβαίνει συχνά με μεσαία κεφάλαια τριλογιών που δεν ακολουθούν την ακριβή διαδρομή του πρώτου φιλμ.

ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΔΡΑΠΕΤΕΣ

Δεν είμαστε σίγουροι πόσοι από τους τίτλους του τελευταίοι τριημέρου θα απασχολήσουν στην πραγματικότητα το κοινό στο μέλλον- έτσι κι αλλιώς δεν υπήρξε κάτι αληθινά σπουδαίο.

Μια ταινία που θα δούμε σίγουρα μες στη σεζόν θα είναι το “7 Prisoners”, ένα βραζιλιάνικο δράμα από το Netflix, με πρωταγωνιστή τον Ροντρίγκο Σαντόρο (“300”, “Love, Actually”) που ακολουθεί 4 άντρες που νομίζουν πως πιάνουν δουλειά για ένα σκιώδες, πολιτικά καλωδιωμένο αφεντικό, μόνο για να διαπιστώσουν πως στην πραγματικότητα είναι φυλακισμένοι και πρέπει να δουλεύουν για εκείνον σαν σκλάβοι. Είναι μια πραγματικά συγκλονιστική ιστορία βγαλμένη από αληθινές διηγήσεις (ένας από τους ηθοποιούς μάλιστα έχει ζήσει κάτι τέτοιο) η οποία εν τέλει δεν ξεφεύγει από το σχηματικό αλλά παραμένει δυνατό θέαμα. Το κοινό της πλατφόρμας σίγουρα θα ενδιαφερθεί για αυτό τον τίτλο.

Το “Madeleine Collins” με την παντού και πάντα φανταστική Βιρζινί Εφιρά (“Benedetta”, “Σεξ και Ψυχανάλυση”) ακολουθεί μια γυναίκα που ζει διπλή ζωή, με δύο οικογένειες, δύο σπίτι, δύο αλήθειες- μέχρι που τα ψέματα δημιουργούν έναν ετοιμόρροπο πύργο. Όχι κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί, αλλά μοιάζει βέβαιη επιλογή για το επόμενο Γαλλόφωνο Φεστιβάλ και πολύ πιθανώς να βρει το δρόμο της προς τις ελληνικές αίθουσες, με τη δυνατότητα να κερδίσει το κοινό του δραματικού γαλλόφωνου σινεμά.

Το γουέστερν “Old Henry” με τον Τιμ Μπλέικ Νέλσον (ο Μπάστερ Σκραγκς της πρόσφατης ταινίας των αδελφών Κοέν) δημιουργεί το πορτρέτο ενός μυστηριώδους αγρότη στην Άγρια Δύση, που κρύβει περισσότερα από όσα φαίνεται, και που θα μπλέξει σε ένα αιματηρό παιχνίδι πολιορκίας με μια ομάδα παρανόμων που θέλουν κάτι από αυτόν. Έχει διασκεδαστική ανατροπή, αλλά δύσκολα θα βρει κοινό στην Ελλάδα. Αντιθέτως, το πολωνικό κοινωνικό δράμα “Leave No Traces”, που ακολουθεί με αναλυτικότατη (στα όρια του πληκτικού) λεπτομέρεια μια αληθινή υπόθεση θανάτου ενός νέου στα χέρια της αστυνομίας, και της έρευνας που ακολουθεί, μπορεί να είναι γεμάτο τοπικές και χρονικές αναφορές άγνωστες σε εμάς, όμως το ζήτημα που πραγματεύεται είναι αρκετά παγκόσμιο ώστε να έχει ενδιαφέρον. Δεν είναι ακριβώς καλή ταινία, μιας και χάνεται αρκετές φορές στις διαδρομές που δημιουργεί και πνίγεται σε πομπώδεις εξάρσεις και τονικές ανισορροπίες- όμως διαθέτει οργή και αφοσίωση στο process, δύο πάντα θετικά στοιχεία.

Δύο από τις χειρότερες ταινίες του προγράμματος είναι Ιταλικές, κι είναι από αυτές που κρύφτηκαν επιμελώς στις τελευταίες μέρες του Φεστιβάλ, όπως λέγαμε στην αρχή. Το υπερηρωικό fantasy “Freaks Out” φαντάζεται 4 νέους με ιδιαίτερες δυνάμεις που δουλεύουν ως φρικιά σε τσίρκο, αλλά ξαφνικά βρίσκονται στο μέσον του απελευθερωτικού αγώνα από τους Ναζί στην Ρώμη. Κενό και κυνικό, γεμάτο επιφανειακές αναφορές και κλεισίματα του ματιού κάνει «α λα Ιταλικά» κάτι που οι Αμερικάνοι κάνουν ήδη τέλεια. Στο “America Latina” βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ένα ανυπόφορο προσωπικό όραμα βίας και καταπίεσης, με γυναίκες τίποτα άλλο παρά νεράιδες και μια αφήγηση που παίζει κρυφτό με το θεατή επειδή δεν έχει τίποτα να επιδείξει. Ανάμεσα στα δύο, το “Freaks Out” μπορεί πάντως εύκολα να αποτελέσει κρυφή καλτ επιτυχία στο μέλλον.

Η πιο θετική έκπληξη αυτών των τελευταίων ημερών ήταν πάντως το “Captain Volkonogov Escaped” (φανταστικός τίτλος!), ένα Ρωσικό ιστορικό δράμα εξιλέωσης μέσα από τη σκοπιά κάποιας δοξασίας που μεταδίδεται στόμα σε στόμα. Μια μέρα ένας λοχαγός στη Σοβιετική Ρωσία των ‘30s κηρύσσεται εγκληματίας κι αποδρά κρατώντας στην αγκαλιά του ένα μάτσο φακέλους με στοιχεία νεκρών φυλακισμένων. Η αποστολή, που φαινομενικά του έχει ανατεθεί από έναν αγγελιοφόρο από τον κάτω κόσμο, είναι να καταφέρει να συγχωρεθεί έστω από έναν άνθρωπο προκειμένου να πάει στον παράδεισο κι όχι στην κόλαση. Προσπαθώντας να σώσει την ψυχή του, ξεκινά ένα ταξίδι μέσα στην πόλη που μοιάζει βγαλμένη από από κάποιο σκληρό, ανατριχιαστικό παραμύθι, αναζητώντας τους συγγενείς των νεκρών με σκοπό να τους πει την αλήθεια. Από τις πιο ιδιοσυγκρασιακές ταινίες του Φεστιβάλ, γεμάτη κίνηση, επιθετικές λήψεις και συναρπαστικές τονικές αντιθέσεις, που ελπίζουμε να δούμε σε κάποιο από τα ελληνικά Φεστιβάλ του χειμώνα, μιας κι η ταινία δύσκολα θα βρει άλλες εμπορικές προοπτικές.

ΤΟ ΧΡΥΣΟ ΛΙΟΝΤΑΡΙ ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΤΟ ΠΑΡΕΙ;

Καθώς το Διαγωνιστικό ολοκληρώνεται, οι προβλέψεις τοποθετούν ορισμένες ταινίες ως φαβορί για το φετινό Χρυσό Λιοντάρι. Ανάμεσά τους οι “Παράλληλες Μητέρες” του Πέδρο Αλμοδόβαρ, το “Spencer” του Πάμπλο Λαραϊν, αλλά και το “L’Evenement” της Όντρεϊ Ντιγουάν. Σε κάποιο από τα μεγάλα βραβεία αναμένουμε ακόμα να δούμε το “Power of the Dog” της Τζέιν Κάμπιον, το ουκρανικό δράμα “Reflection” και το “Card Counter” του Πολ Σρέιντερ (πιθανώς για την ερμηνεία του Όσκαρ Άιζακ).

Τα βραβεία απονέμονται το Σάββατο το βράδυ από την επιτροπή του Μπονγκ Τζουν-χο, κατά την τελετή λήξης του Φεστιβάλ.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις