Η Βάσω και η Χαρά έκαναν ένα ταξίδι ελπίδας στη Ζιμπάμπουε

Στη Νιάγκα μια περιφέρεια της Ζιμπάμπουε, κάπου στα 272 χιλιόμετρα μακριά από την πρωτεύουσα της χώρας, βρίσκεται ένα φράγμα. Ένα φράγμα ελπίδας που χτίστηκε κάτω από τον καυτό ήλιο της Αφρικής από μία ομάδα 45 Ελλήνων και Κυπρίων.

Μέλη της ομάδας αυτής, η Βάσω και η Χαρά. Ανάδοχοι και οι δύο της ΑctionAid, άφησαν πίσω την Κέρκυρα και την Αθήνα και ξεκίνησαν για ένα ταξίδι πολύ διαφορετικό απ’ όσα είχαν κάνει.

Η Βάσω, είναι επί 20 χρόνια Ανάδοχος της Nituze, στην κοινότητα Μουκο της Ρουάντα. Όπως λέει, η γνωριμία της με την ActionAid ήταν για εκείνη φυσική εξέλιξη των πραγμάτων, καθώς από μικρή τη στοίχειωνε η αδικία του κόσμου. Έγινε Ανάδοχος σχεδόν αμέσως και μέχρι σήμερα δηλώνει ότι δεν το μετάνιωσε στιγμή. Η Χαρά έγινε Ανάδοχος αρχές του 2008 με το Ανάδοχο παιδί να ζει στο Νεπάλ. Σήμερα, μαζί με τα παιδιά της είναι Ανάδοχοι άλλων δύο παιδιών στη Βραζιλία και στην Καμπότζη.

Οι δυο τους μιλούν για το ταξίδι στη Ζιμπάμπουε με ενθουσιασμό και συγκίνηση. Η Βάσω πήγε στο ταξίδι χωρίς να έχει ιδέα τι την περιμένει, «που να ήξερα», λέει χαριτολογώντας! «Από την πρώτη κιόλας μέρα, με την επίσκεψή στο τοπικό σχολείο, ομολογώ ότι ήταν μια εμπειρία σοκαριστική. Η απερίγραπτη χαρά των παιδιών, οι χοροί, τα τραγούδια, οι αγκαλιές…Στα μάτια τους καθρεφτίζεται όλη η ομορφιά του κόσμου», λέει.

Για τη Χαρά ήταν η τρίτη της φορά σε ταξίδι αλληλεγγύης και ήθελε πολύ να συμμετάσχει. H πρώτη απάντηση ήταν αρνητική (οι άνθρωποι που έχουν κάνει ήδη ένα ταξίδι με την οργάνωση, μπαίνουν σε κλήρωση για να κάνουν κάποιο επόμενο) αλλά τελικά ως επιλαχούσα βρέθηκε να ταξιδεύει με την υπόλοιπη ομάδα! «Για μένα αυτά τα ταξίδια είναι κάθε φορά, πρώτη φορά. Νιώθω ότι αυτά που παίρνω είναι μοναδικά και ανεπανάληπτα και μένουν ανεξίτηλα στο μυαλό μου. Τα γέλια των παιδιών, ο ασταμάτητος χορός τους, τα τραγούδια τους, οι γκριμάτσες τους, άλλοτε ευχάριστες και άλλοτε δυσάρεστες, τα θλιμμένα πρόσωπα τους καμία φορά είναι εικόνες που μου συντροφεύουν τις σκέψεις μου για μεγάλο χρονικό διάστημα και μου θυμίζουν ότι πρέπει να αναθεωρούμε πολλές από τις θέσεις μας και τις απόψεις μας για τη ζωή».

Η ομάδα κατά τη διάρκεια του ταξιδιού βοήθησε στη κατασκευή τουαλετών στο σχολείο της κοινότητας και στη δημιουργία ενός φράγματος που θα βοηθήσει στα αποθέματα νερού. Η Ζιμπάμπουε είναι μια χώρα που πλήττεται από έντονη ξηρασία. «Οι γυναίκες που συναντήσαμε εκεί ήταν ένας κόσμος ολόκληρος», λέει χαρακτηριστικά η Βάσω. «Κάθε μια τους είναι ένας βράχος, φορτωμένος τα παιδιά του και μαζί τα βάσανα του κόσμου. Ούτε να διανοηθώ μπορώ πώς τα καταφέρνουν οι γυναίκες της Νιάγκα, της Ζιμπάμπουε, της Αφρικής. Από τη στιγμή που γεννιούνται, η ζωή τους είναι λίγο πολύ προδιαγεγραμμένη. Μια καθημερινή μάχη για τα πιο στοιχειώδη πράγματα, όπως το νερό. Σαν να μην έφτανε όλο αυτό, έρχονται πολύ συχνά αντιμέτωπες με κακοποίηση κάθε είδους, ακόμα και βιασμούς.

Και το χειρότερο, στην κουλτούρα της κοινωνίας, αυτά είναι συχνά αποδεκτά! Δεν θα ξεχάσω, κάπου στο δρόμο για τη Νιάγκα, το τεράστιο ταμπλό που έγραφε: επειδή είμαι άντρας, δεν χτυπάω τη γυναικά μου. Κάπου εδώ έρχεται η ActionAid. Την τελευταία μέρα, κατάλαβα πραγματικά πόσο πολύ επηρεάζει η ActionAid τις ζωές των γυναικών που εντάσσονται στις ομάδες της. Οι γυναίκες αυτές που καταφέρνουν να πάρουν τον έλεγχο της ζωής τους, ενάντια σε όλες τις πιθανότητες στέκονται δυνατές και γι’ αυτο πανέμορφες. Είναι ζωντανά παραδείγματα για τις άλλες, ήταν η νότα αισιοδοξίας που χρειαζόταν για να ολοκληρωθεί αυτό το μοναδικό ταξίδι».

Η Χαρά θυμάται με νοσταλγία τις μέρες που όλη η ομάδα μαζί με τους ντόπιους δούλευε στην κατασκευή του φράγματος. «Η ομάδα μας ήταν τρομερή και ανεπανάληπτη από νέα παιδιά γεμάτα όλο χαρά, γέλια, ενθουσιασμό, που σκέφτονται και αποφασίζουν να διαθέσουν το χρόνο τους και τα χρήματα τους για ένα τόσο ιερό σκοπό, με μεγάλη προθυμία για κάθε δουλειά αλλά και παιχνίδι με τα παιδιά του σχολείου. Εδώ θα με συγχωρέσει η ομάδα αλλά θέλω να αναφερθώ σε δυο πολύ νέα παιδιά, τον Ζήση και τη Ντενίς που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση η ενέργεια τους. Τα θαυμάζω πραγματικά! Όλοι εμείς, μαζί με τους κάτοικους εκεί, άντρες και γυναίκες με φορτωμένα τα μωρά στην πλάτη τους δουλεύαμε, χορεύαμε, γελάγαμε, σταματούσαμε, ξεκινούσαμε είχαμε γίνει ένα σώμα λες και γνωριζόμαστε από χρόνια».

Το ταξίδι, όπως λένε, τους προσέφερε το πιο σημαντικό απο όλα: γυρνώντας πίσω, να επανεξετάζουν σχεδόν αυθόρμητα τις προτεραιότητες και να βλέπουν τα προβλήματα γύρω με άλλο μάτι, γιατί γύρισαν πίσω καλύτεροι άνθρωποι, με μια υπενθύμιση ότι δεν είμαστε το κέντρο του κόσμου. Με την επιστροφή τους, το μήνυμα αυτό μεταφέρθηκε σε φίλους και οικογένειες.

Η Χαρά και η Βάσω έγιναν μέρος της λύσης, χαρίζοντας ελπίδα σε ανθρώπους που δεν γνώριζαν και που πιθανώς δεν θα ξαναδούν. Στις γυναίκες που περπατούν χιλιόμετρα κουβαλώντας κουβάδες με νερό και στα παιδιά που διασχίζουν ολόκληρα βουνά μες στα χαράματα για να πάνε σχολείο. Το ταξίδι τους θα το θυμούνται και οι δύο για καιρό με νοσταλγία και μέσω αυτού θα στέλνουν ένα δυνατό μήνυμα για τη σημαντικότητα του να μπορεί με τον τρόπο του ο καθένας να αλλάζει λίγο λίγο αυτόν τον κόσμο προς το καλύτερο.

Μάθε πώς μπορείς να γίνεις Ανάδοχος της ActionΑid εδώ