Η ALEXI PAPPAS ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ ΤΗΣ ΣΤΗ ΔΙΚΗ ΤΗΣ ΜΑΧΗ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ
Γράφει με ειλικρίνεια και δίχως ίχνος λογοκρισίας για τον τρόπο που διαμόρφωσε τη ζωή της η αυτοκτονία της μητέρας της, πριν αποφασίσει να πάρει η ίδια τη ζωή στα χέρια της.
Όταν η Αλεξία Παπαγιάννη (Alexi Pappas) ήταν 4 χρόνων, πέθανε η μητέρα της. Χρόνια μετά έμαθε πως η γυναίκα που την είχε φέρει στη ζωή, είχε αυτοκτονήσει. Στο μεσοδιάστημα, άρχισε να τρέχει. Όχι για να κυνηγήσει τα όνειρα της, αλλά για να κατακτήσει πράγματα και να αποδείξει έτσι, στον εαυτό της πως έχει σημασία. Ότι αξίζει.
Για χρόνια πίστευε πως δεν άξιζε αρκετά, ώστε να κάνει τη μητέρα της να μείνει κοντά της. Ελλείψει γυναικείου πρότυπου στο σπίτι, άρχισε να το αναζητεί παντού. Οι αθλήτριες ήταν από τις πρώτες γυναίκες που θαύμασε. Έτσι, ονειρεύτηκε για πρώτη φορά τον εαυτό της σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Μετά την πρόκριση σε εκείνους του 2016, ένιωσε άδεια. Κατάλαβε πως δεν είχε απολαύσει κανένα βήμα της διαδρομής της.
Στο βιβλίο της με τίτλο “Γενναία” (εκδόσεις Key Books), η Ελληνοαμερικανίδα με καταγωγή από τη Ρόδο, κάτοχος του πανελληνίου ρεκόρ στα 10 χιλιόμετρα, κάνει μια βαθιά ‘βουτιά’ στον εαυτό της και τις αλήθειες της. Μιλά ειλικρινά για τη μάχη της με την κατάθλιψη, για τον πιο σημαντικό αγώνα της ζωής της, που την ‘έβγαλε’ στη φωτεινή πλευρά της ζωής.
Με την απόσταση των χρόνων και τη ‘νίκη’ επί των παρελθοντικών της βιωμάτων, αφηγείται τα σημεία-σταθμούς των εμπειριών της ως αθλήτριας, σκηνοθέτιδας και βραβευμένης συγγραφέως. Με δικά της παραδείγματα, επιχειρεί να κάνει κατανοητό πως όλοι μπορούμε να ‘αγκαλιάσουμε’ τον πόνο, πριν ‘αγκαλιάσουμε’ τον εαυτό μας και διεκδικήσουμε το μερίδιο μας στη χαρά.
Το Magazine επικοινώνησε με την 32χρονη και της ζήτησε να μιλήσει για τη ζωή και το βιβλίο της.
Πότε κατάλαβες τον πραγματικό αντίκτυπο του θανάτου της μητέρας σου -σε εσένα την ίδια και τη λειτουργία της οικογενείας σου;
Ειλικρινά, μόνο όταν κάθισα να γράψω το ‘Bravey’ κατάλαβα πλήρως τον αντίκτυπο που είχε ο θάνατος της μητέρας μου, στην οικογένειά μου. Όπως μεγάλωνα, αντιμετώπιζα την κατάσταση της οικογένειάς μου ως κάτι το δεδομένο. Ο πατέρας μου, ο αδερφός μου κι εγώ λειτουγούσαμε ως μια ομάδα. Γράφοντας ωστόσο, τη βιογραφία μου είχα τη δυνατότητα να επιστρέψω στις παλιές αναμνήσεις, να ενώσω τα κομμάτια και να αναλογιστώ πραγματικά το προσωπικού μου ταξίδι, όπως και αυτό της οικογένειας μου από την απώλεια της μητέρας μου έως τους Ολυμπιακούς Αγώνες -και όχι μόνο”.
Όταν πέθανε η μητέρα σου, ήσουν 4 χρόνων -ηλικία που ένας άνθρωπος δεν έχει καταλάβει ακόμα τι είναι ζωή. Υποθέτω ότι χρειαζόσουν κάποιον να σου εξηγήσει, κατ’ αρχάς τι είναι θάνατος και μετά να σου μιλήσει τη μητέρα σου και τους δαίμονες της. Ενδεχομένως να σου πει πως δεν έφταιγες εσύ. Μπορείς να ‘γυρίσεις’ σε εκείνη την εποχή;
Στην πραγματικότητα γράφω μια σχετική ιστορία, στο βιβλίο. Δεν ήξερα ότι η μητέρα μου αυτοκτόνησε, έως το γυμνάσιο -αρκετά χρόνια, μετά το θάνατο της. Όλοι μου είπαν ότι πέθανε από το κάπνισμα. Κάτι που από μόνο του δείχνει πόσο ταμπού ήταν τότε τα θέματα της ψυχικής υγείας. Όταν διάβασα τις αναφορές του νοσοκομείου, έμαθα για τη μάχη της με τη ψυχική υγεία και πώς τις είχαν διαχειριστεί οι θεράποντες γιατροί. Όσα έμαθα μου ράγισαν την καρδιά -το γράφω αυτό και στο βιβλίο.
Παράλληλα, με έκαναν να αισθανθώ υπερήφανη που είμαι κομμάτι της πολιτιστικής αναγέννησης γύρω από την ψυχική υγεία -την οποία ζούμε τώρα. Πλέον μιλάμε για τη ψυχική υγεία και στην πραγματικότητα ‘αγκαλιάζουμε’ την ψυχική υγεία και τη θεραπεία, ως μέρος του να είμαστε άτομα υψηλής λειτουργικότητας, με τον τρόπο που ένας αθλητής ‘αγκαλιάζει’ τη σωματική θεραπεία.
Στο τέλος της ημέρας, ο εγκέφαλος είναι ένα μέρος του σώματος μας. Οι Ολυμπιακοί αθλητές θέτουμε αυτήν την στιγμή, το συγκεκριμένο ζήτημα. Και αν οι Ολυμπιονίκες φροντίζουν για την ψυχική τους υγεία, μπορούν να το κάνουν όλοι”.
Η ζωή σου φαινόταν να είναι υπέροχη, σε όσους την παρακολουθούσαν ως τρίτοι. Έχεις πει πως δεν μπόρεσες να απολαύσεις κανένα από τα επιτεύγματά σου. Πότε και πώς ανακαλύψατε την πραγματική χαρά;
Μόνο μετά τη μάχη που έδωσα με τη μεταολυμπιακή κατάθλιψη συνειδητοποίησα πως ένα μεγάλο μέρος του κινήτρου που είχα, για να κυνηγάω το μεγαλείο, προερχόταν από την επιθυμία μου να αποδείξω στον εαυτό μου ότι είχα σημασία.
Από όταν πέθανε όπως πέθανε η μητέρα μου, ένα κομμάτι μου πάντα ένιωθε ότι δεν είχα αρκετή σημασία, ώστε να την κάνω να μείνει κοντά μας. Προσπάθησα έτσι, να λύσω ένα εσωτερικό πρόβλημα με εξωτερικά επιτεύγματα. Παρ’ όλο που αυτή η διαδικασία με πήγε πολύ μακριά, τελικά δεν ήταν κάτι που θα μπορούσε να συνεχιστεί για πάντα.
Η πραγματική χαρά έρχεται από το να είσαι εντάξει με τον εαυτό σου -ό,τι κι αν γίνει- και να κυνηγάς τα όνειρα σου, γιατί αυτό σε κάνει ευτυχισμένο.
Αισθάνεσαι ευλογημένη που βρήκες έναν θεραπευτή που μίλησε τη γλώσσα σου; (“ο εγκέφαλός σας μπορεί να τραυματιστεί όπως οποιοδήποτε άλλο μέρος του σώματος και μπορεί να θεραπευτεί όπως οποιοδήποτε άλλο μέρος του σώματος”);
Ναι! Μπαίνω σε πολύ περισσότερες λεπτομέρειες σχετικά με αυτό το γεγονός, στο κεφάλαιο του βιβλίου για την κατάθλιψη. Σε κάθε περίπτωση, μια σημαντική καμπή στον αγώνα μου εναντίον της μεταολυμπιακής κατάθλιψης ήταν όταν ο γιατρός μου περιέγραψε αυτό που είχα, ως τραυματισμό που συμβαίνει στον εγκέφαλο. Μου εξήγησε πως μπορεί να ‘γιατρευτεί’, όπως κάθε άλλος τραυματισμός.
Η κατάθλιψη είναι μια ασθένεια εξάντλησης και όπως ένας δρομέας μπορεί να πάθει τράβηγμα στο οπίσθιο μηριαίο αν προπονηθεί υπερβολικά και δεν δώσει χρόνο για ανάρρωση, μπορείς να πάθεις ‘τράβηγμα’ στον εγκέφαλο και να γίνεις καταθλιπτικός.
Η κατανόηση της κατάθλιψης, με αυτόν τον τρόπο, ήταν απίστευτα χρήσιμη. Ως αθλητής -και ειδικά ως δρομέας αποστάσεων- δέχομαι ότι ο τραυματισμός και η αποκατάσταση είναι μέρος αυτού που σημαίνει το ‘δουλεύω σκληρά’.
Φυσικά και προσπαθώ να αποφύγω τον όποιον τραυματισμό, αλλά όταν προκύπτει δεν νιώθω ντροπή. Αυτό που κάνω είναι να επικεντρώνομαι στη θεραπεία.
Πρακτικά πώς ήταν η ανατροφή σου χωρίς γυναικείο πρότυπο, στο σπίτι; Πού σε οδήγησε το να λειτουργείς από ένστικτο;
Με οδήγησε στο να αναζητήσω όσα περισσότερα γυναικεία πρότυπα μπορούσα, για να προσπαθήσω να καλύψω το κενό που άφησε πίσω της η μητέρα μου. Υπάρχει ένα κεφάλαιο στο ‘Bravey’ σχετικά με αυτό. Ο τίτλος είναι ‘Mentor Buffet’. Σε αυτό περιγράφω πώς αναζήτησα πρότυπα και ποια ήταν τα αγαπημένα μαθήματα που πήρα από αυτήν τη διαδικασία -όπως το να φτιάχνω ένα πιάτο σε έναν μπουφέ.
