Χαμογέλα ρε εργαζόμενε, τι σου ζητάνε;

“Χαμογέλα ρε! Τι σου ζητάνε;” Αυτός είναι ο τίτλος ενός βιβλίου του Χρόνη Μίσσιου, εμπνευσμένος από μία κουβέντα που με θράσος τού είπε ο βασανιστής του επί Χούντας.

Και αυτός ο τίτλος έρχεται στο μυαλό με το ανεκδιήγητο και δη έγγραφο αίτημα διευθύντριας της αλυσίδας σουπερ μάρκετ My Market προς εργαζόμενους των 300 ευρώ να χαμογελάνε, διότι έχουν δουλειά και τα 300 ευρώ είναι περισσότερα από το μηδέν.

Προσπερνώντας ότι τα 300 ευρώ δεν είναι το 300% του μηδενός (στοιχειώδη μαθηματικά), το ασύλληπτο θράσος εξόργισε την κοινή γνώμη και δικαίως. Όλοι οι εργαζόμενοι ξέρουμε και λίγο πολύ όλοι τα έχουμε ζήσει σε δουλειές την περίοδο της κρίσης, πως κάποιοι θεωρούν λίγο πολύ ότι κάνουν χάρη να προσφέρουν σε έναν άνθρωπο τη χαρά να δουλεύει για πετσοκομμένο μισθό, σε πιο εξαντλητικά ωράρια.

Με το συγκλονιστικό κυνικό επιχείρημα “κι αυτό καλύτερο από το τίποτα”, λες και ο εργαζόμενος δεν προσφέρει την (υπερ)αξία της (υπερ)εργασίας του. Και την απειλή, πως υπάρχουν πολλοί εκεί έξω που θα ήθελαν τη θέση του. Διαίρει και βασίλευε, κλασική συνταγή. Στην οποία δυστυχώς τσιμπάνε και πολλοί εργαζόμενοι, οι οποίοι δεχόμενοι την πίεση μίας εξαντλητικής εργασίας ξεσπάνε στους συναδέλφους τους, αντί να διεκδικήσουν από τον εργοδότη τους. Ο οποίος εργοδότης δεν καταλαβαίνει τη σοφία του meme που κυκλοφορεί στο ελληνικό διαδίκτυο με έναν πίκατσου – εργοδότη να μένει άναυδος όταν λέει στον υπάλληλο του “θα σε πληρώσω με τον κατώτατο μισθό”, για να λάβει την απάντηση “κι εγώ θα δώσω στη δουλειά τον κατώτατο μου εαυτό”.

Το εξώφθαλμο στη συγκεκριμένη περίπτωση ήταν ότι η εν λόγω διευθύντρια δεν είπε απλά τις γνωστές κυνικές θρασύτητες, αλλά είχε αποθρασυνθεί τόσο που τις έγραψε κιόλας. Για αυτό ίσως δεν είδαμε τους γνωστούς υπερμάχους της επιχειρηματικότητας, όχι της κανονικής, της άλλης, της έκφρασης της λαμογιάς, να επαναλαμβάνουν τα περί ανταγωνιστικότητας, δύσκολων εποχών κλπ.

Με 300 ευρώ ούτε να ζήσει, πολλώ δε μάλλον ούτε να χαμογελάσει δε μπορεί κανείς. Δεν είναι δύσκολη η εποχή; Οντως είναι. Πρωτίστως για τους εργαζόμενους. Αλλά όλα έχουν ένα όριο.

Πάντως ο γενικός γραμματέας του Υπουργείου εργασίας, Ανδρέας Νεφελούδης, δήλωσε ευχαριστημένος από την ανακοίνωση της εταιρίας, η οποία τονίζει ότι πρόκειται για “ατυχές περιστατικό” που οφείλεται σε πρωτοβουλία της συγκεκριμένης διευθύντριας. Δεν ξέραμε ότι η δουλειά των οργάνων της πολιτείας είναι να ευχαριστιούνται με ανακοινώσεις. Και έπειτα το θέμα δεν ήταν να απολυθεί η συγκεκριμένη “κυρία” (ένα χρήσιμο βέβαια μήνυμα προς άπαντες τους προθύμους, στελέχη και μη: εάν κάτι πάει στραβά θα απολυθούν πρώτοι, οπότε δε χρειάζεται να είναι και τόσο πρόθυμοι), αλλά τι γίνεται από πλευράς εργασιακών συνθηκών και αμοιβών στη συγκεκριμένη επιχείρηση. Αλλά και τι γίνεται γενικότερα στην αγορά εργασίας. Ναι ξέρουμε τα μνημόνια, το παλιό πολιτικό σύστημα, η διαπλοκή, μπλα μπλα μπλά. Βαρεθήκαμε πια να μας λέτε ποιος φταίει, λύσεις θέλουμε.

Βέβαια, τις λύσεις τις δίνουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. Η κατακραυγή στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δείχνει ότι το κόστος που προσπαθούν να γλυτώσουν οι εταιρείες κινδυνεύουν να το πληρώσουν στο πολλαπλάσιο. Οσο καθημαγμένοι και να είμαστε, έχουμε ακόμη έστω τη δύναμη του καταναλωτή. Ισως όταν καταλάβουμε και τη δύναμη μας ως εργαζόμενοι, να πάνε καλύτερα τα πράγματα.

Και τότε θα χαμογελάσουμε ξανά.