Ελένη Μπίνιου, η μαγείρισσα στη δομή συσσιτίου της Equal Society που προστατεύει τους αδύναμους

Το σύνθημα των τελευταίων εβδομάδων είναι αναμφίβολα ένα: Μένουμε Σπίτι. Μένουμε σπίτι με τους ανθρώπους που αγαπάμε, δουλεύουμε από το σπίτι, μαγειρεύουμε, βλέπουμε σειρές και ταινίες, διαβάζουμε, αθλούμαστε και φροντίζουμε να περνάει ο χρόνος γεμάτα και δημιουργικά.

Σίγουρα, το παραπάνω είναι το ιδεατό σενάριο, είναι όμως ακριβώς αυτό: ιδεατό. Δυστυχώς, για πολλούς συνανθρώπους μας, το Μένουμε Σπίτι δεν αποτελεί επιλογή. Γιατί πολύ απλά, για τους συμπολίτες μας αυτούς, η στέγη, ένα πιάτο φαγητό και η συντροφιά, αποτελούν πολυτέλεια.

Ευτυχώς υπάρχουν οργανώσεις όπως η Equal Society και άνθρωποι όπως η Ελένη Μπίνιου, οι οποίοι φροντίζουν ώστε οι συνάνθρωποί μας που δεν έχουν πρόσβαση ούτε στα βασικά, να μπορέσουν να εξασφαλίσουν με αξιοπρέπεια ένα πιάτο φαγητό, μια στοιχειώδη στέγη και κυρίως, μια κοινωνία ίσων ευκαιριών. Και το έργο τέτοιων σπουδαίων οργανώσεων και τέτοιων σπάνιων ανθρώπων, αποκτά ακόμη μεγαλύτερη σημασία στις ημέρες του κορονοϊού, καθιστώντας τους, αληθινούς ήρωες της διπλανής πόρτας.

Ποια είναι τα συναισθήματά σας αυτές τις περίεργες ημέρες που ζούμε; Υπάρχει φόβος και ανησυχία; Ποιες είναι οι σκέψεις σας όταν φεύγετε το πρωί από το σπίτι σας;

Οι ημέρες είναι όντως περίεργες καθώς ζούμε πρωτόγνωρες καταστάσεις. Αλλά σε αυτές τις περίεργες ημέρες το εγώ πρέπει να μπει στην άκρη και να δώσει τη θέση του στο εμείς. Φοβάμαι και ανησυχώ όπως όλοι μας. Σε έντονο βαθμό. Σε κάθε μου μετακίνηση. Μετά όμως σκέφτομαι πως όλοι εμείς στην Equal Society, έχουμε ένα χρέος, να προστατεύσουμε τους πιο αδύναμους συνανθρώπους μας. Εκείνους που δεν έχουν σπίτι να μείνουν. Εκείνους που βασίζονται σε εμάς για την επιβίωσή τους. Τότε ο φόβος δίνει τη θέση του στην ευθύνη και κλείνω την πόρτα του σπιτιού πίσω μου.

Ποια είναι η καθημερινότητα σας αυτή την περίοδο;

Η καθημερινότητά μου είναι τελείως διαφορετική. Έχουν αλλάξει πολλές συνήθειες που πριν λίγο διάστημα έμοιαζαν δεδομένες. Έχω να δω τη μητέρα μου έναν μήνα καθώς είναι 86 ετών. Δεν αγκαλιάζω τα παιδιά μου. Δεν είμαι δίπλα στον άντρα μου γιατί είναι καρδιοπαθής και πρόσφατα χειρουργημένος. Κάθε πρωί όμως θα σηκωθώ και τηρώντας όλα τα απαραίτητα μέτρα προστασίας θα πάω στη Δομή Σίτισης Ανθρώπων Γεύματα της Equal Society. Από τις 9.00 το πρωί είμαστε δίπλα σε άστεγους και άπορους συμπολίτες μας για να γνωρίζουν και να αισθάνονται πως σε αυτές τις κρίσιμες ώρες δεν είναι μόνοι τους. Έχουν ανθρώπους που τους νοιάζονται, που δεν θα τους γυρίσουν την πλάτη

Πόσο έχει αλλάξει η δουλειά σας την εποχή του κορονοϊού, τόσο πρακτικά, όσο και ψυχολογικά;

Η αλλαγή είναι μεγάλη. Πριν τον κορονοϊό, η δομή «Ανθρώπων Γεύματα» του Οργανισμού ήταν ένα μικρό εστιατόριο γειτονιάς με τραπέζια όμορφα στρωμένα. Οι άνθρωποι έρχονταν, γευμάτιζαν και συζητούσαν σε ένα ευχάριστο περιβάλλον. Στο χώρο είχαμε μια πολύ ζεστή ατμόσφαιρα. Παρουσιάσεις βιβλίου, βραδιές κινηματογράφου, μέχρι και ζωντανή μουσική.

Σήμερα όλα αυτά έχουν μπει στην άκρη. Για την προστασία των επισκεπτών μας, ετοιμάζουμε ατομικές μερίδες και τις διανέμουμε. Έχουν υπομονή και κατανόηση όμως. Η μεγαλύτερη αλλαγή βέβαια είναι η ψυχολογική. Αυτές τις δύσκολες ώρες, εσύ πρέπει να γίνεις το βιβλίο, η ταινία, η μουσική. Εσύ πρέπει να τους κάνεις με τα λόγια σου να νιώσουν καλά και αισιόδοξοι.

Τι είναι αυτό που σας ωθεί στο να ξεπεράσετε τον όποιο φόβο και να βγείτε έξω να βοηθήσετε όσους έχουν ανάγκη; Τι μήνυμα θα στέλνατε σε όσους είναι σε θέση να προσφέρουν και διστάζουν ή δεν ξέρουν πώς να το πράξουν;

Πέρα από το φόβο, υπάρχει αυτή η δύναμη που παίρνεις από αυτούς τους ανθρώπους όταν τους προσφέρεις το γεύμα τους. Το φαγητό είναι ένα από τα υπέρτατα υλικά αγαθά της ζωής και δεν πρέπει να το στερηθούν. Κάθε πρωί, πριν φύγω σκέφτομαι πως 150 άνθρωποι με περιμένουν για να φάνε. Αυτό που για εμάς είναι δεδομένο για εκείνους είναι μια αβεβαιότητα.

Και τότε σκέφτομαι πως δεν έχω δικαίωμα να κάνω πίσω. «Κοντά στον Άνθρωπο» λέμε στην Equal Society και τώρα πιο πολύ από ποτέ πρέπει να στηρίξουμε όσους έχουν ανάγκη. Οι συνθήκες που βρίσκονται αυτοί οι άνθρωποι είναι πολύ δύσκολες και εμείς αφού μπορούμε, ας τους δώσουμε μια ευχάριστη νότα στην καθημερινότητά τους. Για όσους θέλουν να προσφέρουν μα διστάζουν, τους καλώ να κάνουν ένα γενναίο βήμα. Να τηρήσουν όλα τα απαραίτητα μέτρα ατομικής προστασίας και να αποδείξουμε στους συνανθρώπους μας που ζουν στην αβεβαιότητα πως δεν είναι άνθρωποι δεύτερης κατηγορίας.

Τι συναισθήματα εισπράττετε από τους ανθρώπους που έρχονται στα συσσίτια;

Άπειρα συναισθήματα. Υπάρχει χαρά στα μάτια τους όταν με βλέπουν και θλίψη όταν τελειώνουμε. Μας λένε άπειρα ευχαριστώ και ειδικά τώρα που σε αυτές τις κρίσιμες ώρες δεν τους εγκαταλείψαμε. Και είναι τόσο ειλικρινές ευχαριστώ. Όχι από αυτά τα τυπικά. Από εκείνα που βγαίνουν από την καρδιά σου και κάνουν το πρόσωπό σου να φωτίζεται. Ξέρετε έχουν φόβο και οι ίδιοι μήπως έρθουν πιο αυστηρά μέτρα και δεν είμαστε κοντά τους. Εμείς όμως σε αυτή τη δύσκολη στιγμή είμαστε εδώ με ύψιστη ευθύνη για τον συνάνθρωπο. Καλώ και το κράτος να κάνει ότι μπορεί και να μεριμνήσει με ουσία για τους συνανθρώπους μας.

Όταν όλο αυτό τελειώσει, θεωρείτε πως ο κόσμος θα μάθει να προσφέρει περισσότερο και θα βοηθήσει στο να αυξηθεί το αίσθημα της αλληλεγγύης;

Είμαι σίγουρη πως μέσα από όλο αυτό θα βγούμε όλοι πιο δυνατοί και πιο αισιόδοξοι γιατί θα έχουμε ξεπεράσει μια πολύ δύσκολη κατάσταση. Η αλληλεγγύη και η αίσθηση κοινωνικής προσφοράς είναι μέσα μας. Πάντα υπήρχε και γι αυτό το λόγο επικρατεί και τώρα στα δύσκολα. Και ναι, πιστεύω πως θα αυξηθεί. Όλοι εμείς στην Equal Society είμαστε εδώ να ενώσουμε τις δυνάμεις μας με όσους έχουν διάθεση να βοηθήσουν το συνάνθρωπό τους. Ελπίζω πραγματικά αυτές οι δύσκολες ώρες να δείξουν σε όλους μας πως στη ζωή μας δεν είναι μόνο ο μικρόκοσμός μας. Λίγη ώρα από τα χρόνο μας μπορεί να αλλάξει τις ζωές ανθρώπων.