ΜΙΚΗ ΗΜΩΝ ΕΝ ΤΟΙΣ ΟΥΡΑΝΟΙΣ
Ο Σπύρος Παπαδόπουλος γράφει για τον αυθάδη πιτσιρικά που αρνιόταν πεισματικά να μεγαλώσει.
Κάποια στιγμή θα γινότανε.. Έτσι αποφάσισες, έτσι έκανες και λογαριασμό δε δίνεις! Τρέχουν και δεν φτάνουν τώρα οι καντηλανάφτες, ν ανάψουνε τ αστέρια για την υποδοχή. «Φωταγωγείστε το στερέωμα, έρχεται ο Αθάνατος παιδιά»!
Ο αυθάδης πιτσιρικάς που αρνιόταν πεισματικά να μεγαλώσει. Που έπαιζε με τις σφαίρες, όπως έπαιζε με τις νότες. Όπως έπαιζε με τα κορίτσια. Όπως έπαιζε με τους κοντόφθαλμους και τους μικρόνοες.
Πριν 4-5 χρόνια ήμασταν σπίτι σου και κάποια στιγμή χτυπάει το τηλέφωνο. Μια τεράστια έκπληξη ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό σου, όταν σου είπε τ’ όνομά του, ο συνομιλητής. Σχεδόν ταράχτηκες και έκλεισες λέγοντας «βεβαίως θα ‘ρθω, μην ανησυχείς». Μου ειπες οτι ήταν ένας πασίγνωστος (δε θέλω να πω τ όνομα), εκ των πρωτεργατών της χούντας, ο οποίος σου ‘χε κάνει τη ζωή κόλαση.
Ύστερα από 45 χρόνια περίπου, βαριά άρρωστος και συναισθανόμενος το τέλος που ερχόταν, το μόνο πράγμα που ήθελε πριν φύγει, ήταν να σε δει από κοντά και να σου σφίξει το χερι!
«Γιατι, αυτο;» Σε ρωτάω.
«Δεν ξερω», μου λες.
«Θέλει να σβήσει τα παλιά, να κλείσει τα τεφτέρια.»
«Και θα πας;»
«Ε βέβαια θα παω, του το υποσχέθηκα!
Και την επόμενη φορά που βρεθήκαμε, το πρώτο πράγμα που σε ρώτησα ήταν αν πήγες τελικά. Φυσικα και πηγες! Με το που σε είδε, άρχισε να κλαίει με αναφιλητά. Σου κρατουσε το χέρι κι έκλαιγε, χωρίς να βγάλει λέξη… Και ‘κλείσαν τα τεφτέρια…
Η ψυχή σου, δυό μέτρα πάνω απ το μπόι σου! Τι να σου κάνει εσενα ο Χαρος, με τετοια ψυχή; Ενας τόσος δα φουκαράς, κακομοίρης Χάρος!
Θα τον καλέσεις στα περβόλια και θα τον νικήσεις άλλη μια φορά, στο πιοτό, στο κρασί και στο τραγούδι.Τόσες φορές τον νίκησες, τώρα θα ’ναι η χαριστική του!
Το πολύ-πολύ, να τον βάλεις κι αυτόν στη χορωδία. Όπως τότε στη Ζάτουνα, που έβαλες τους χωροφύλακες που σε επιτηρούσαν και λέγαν τα τραγουδια σου!
«Ρε παιδιά, αφου κάθεστε που κάθεστε εκεί έξω όλη μέρα, δεν θελετε να σας μαθω να τραγουδάτε, να κανουμε μια χορωδία, να περνάει κι η ώρα σας;»
«Ενταξει», ειπαν μισοφοβισμένοι, μισοέκπληκτοι.
«Λοιπόν, θα μαθουμε το «η Μαργαριτα, η Μαργαρώ».
«Οχι δικο σας κυριε Μικη, ειστε απαγορευμενος, θα βρουμε κανα μπελά»
«Δεν ειναι δικο μου ρε παιδιά, του Χατζιδάκι είναι!»
Αγιασθήτω τ όνομά σου!
