Το “αντι-δεξιό” προσκλητήριο, είναι η απάντηση

Αφήνοντας πίσω, η Ελλάδα τα Μνημόνια, διαμορφώνονται τα βασικά πολιτικά σχέδια που θα αναμετρηθούν στις επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις. Μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας που διασπάστηκαν σε μικρότερα, νέοι πολιτικοί σχηματισμοί που αναδείχτηκαν. Τα όρια της καθεστωτικής πολιτικής ενσυνείδησης δοκιμάστηκαν και αμφισβητήθηκαν από μια νέα διεργασία πολιτικής νοηματοδότησης. Ο ιδεολογικοπολιτικός συσχετισμός του σήμερα, ανατρέπει εκείνον του χθες.

Κινούμαστε σε καθεστώς ολοένα και μεγαλύτερης κανονικότητας, στηρίζοντας τους οικονομικά ασθενέστερους, βάζοντας νέα πολιτικά, κοινωνικά και περιβαλλοντικά θεμέλια, ανακτώντας την αξιοπιστία και το διεθνές κύρος της χώρας.

Η Συμφωνία των Πρεσπών ήρθε να επιβεβαιώσει τη συνθήκη, αυτή. Σε μια περίοδο, που ο εθνολαϊκισμός και η πατριδοκαπηλία έκαναν και πάλι την εμφάνισή τους, η Συμφωνία λειτούργησε ως καταλύτης ουσιαστικού και συντεταγμένου διαλόγου ανάμεσα στις αριστερές και προοδευτικές δυνάμεις της χώρας.

Στη βάση της διάκρισης προοδευτικών και συντηρητικών δυνάμεων, Αριστεράς και Δεξιάς, που συνεχίζει να υπάρχει, τα παραπάνω πολιτικά γεγονότα δημιουργούν προϋποθέσεις αναδιάταξης και επανακαθορισμού των ήδη αποδυναμωμένων πολιτικών δυνάμεων.

Ως τέτοια εξέλιξη λαμβάνεται και η συμμετοχή αλλά και η αποχώρηση των ΑΝΕΛ από το κυβερνητικό σχήμα, η οποία είχε ειδικό χαρακτήρα και προγραμματική βάση. Επί της ουσίας, για την οικοδόμηση ηγεμονικής παρέμβασης της Αριστεράς σε συνθήκες κρίσης του πολιτικού συστήματος υπηρετήθηκε η ανάγκη των συμμαχιών μακριά από τα παλαιοκομματικά σχήματα.

Ανάλογη είναι και η κατάσταση στην Ευρώπη. Τα δυσδιάκριτα όρια μεταξύ ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας και λαϊκού κόμματος που σηματοδότησαν για χρόνια τον εναγκαλισμό των νεοφιλελεύθερων πολιτικών στοίχισαν στις ευρωπαϊκές κοινωνίες και τους λαούς τους, την άνοδο του ακροδεξιού φαινομένου.

Κι αυτό διότι, δεν κατάφεραν να αντιμετωπίσουν τις κοινωνικές ανισότητες, να ενδυναμώσουν τις θεσμικές δομές, να ενισχύσουν τη δημοκρατική κουλτούρα, να εμπνεύσουν τη συνεργασία, να ενθαρρύνουν την αλληλεγγύη, να καταστήσουν το σεβασμό μεταξύ των κρατών. Σήμερα, ένας μέρος της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας κάνει την αυτοκριτική του και απεγκλωβίζεται από την αυτοκαταστροφική προσκόλληση στο νεοφιλελεύθερο και συντηρητικό πλαίσιο.

Η Αριστερά στην Ελλάδα και στην Ευρώπη πρωτοστατεί στην κινητοποίηση των δυνάμεων του προοδευτικού χώρου. Αριστερή σοσιαλδημοκρατία, ριζοσπαστική οικολογία και Αριστερά μπορούν να αποτελέσουν τον κοινό χώρο διαλόγου και βηματισμού ακόμη και με συντηρητικούς πολίτες που δεν μπορούν να ταυτιστούν πολιτικά με τις ακροδεξιές πολιτικές του χώρου πολιτικής τους προέλευσης.

Η «Προοδευτική Συμμαχία», όπως επιχειρήθηκε στο Ευρωκοινοβούλιο ανοίγει το δρόμο για παρόμοια σύγκλιση των αριστερών και προοδευτικών δυνάμεων στη χώρα μας, σε τρία επίπεδα. Στην αυτοδιοίκηση, στην εθνική διακυβέρνηση και στην ευρωπαϊκή κοινή δράση.

Σε ένα κοινό προγραμματικό πλαίσιο, διακριτής υπόστασης που η ισότητα και ο αλληλοσεβασμός, η ειλικρίνεια και η υπευθυνότητα θα δώσουν το χώρο στην παραγωγή του προοδευτικού πολιτικού αναχώματος απέναντι στη νεολαϊκιστική ακροδεξιά στροφή της Ευρώπης. Απέναντι, στις δυνάμεις της αντίδρασης με κορμό μια μεταλλαγμένη ΝΔ που θα διολισθαίνει όλο και περισσότερο προς τα άκρα, στην Ελλάδα.

Μια συμμαχία δυνάμεων που θα θέσει δημοσίως, διλήμματα στρατηγικής φύσης, αλλά και τις βάσεις της νέας ευρωπαϊκής προοπτικής. Για τις προοδευτικές δυνάμεις αλλά και για το Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα θα πρέπει να είναι πλήρως διακριτή, η διαφοροποίηση από την ευρωπαϊκή δεξιά.

Η ελληνική σοσιαλδημοκρατία όπως ανέδειξε και η Συμφωνία των Πρεσπών ως νέα διαιρετική τομή των πολιτικών «στρατοπέδων» ακολούθησε για μια ακόμα φορά, την τακτική γραμμή της δεξιάς. Μια στάση, η οποία θεωρείται απολύτως μη κατανοητή από τους σοσιαλδημοκράτες της Ευρώπης.

Ωστόσο, αυτό δε συνεπάγεται την υιοθέτηση ανάλογης θέσης στον ευρύτερο χώρο που εκπροσωπείται σε επίπεδο κοινωνίας. Η συστράτευση των αντι-δεξιών δυνάμεων μπορεί να εγκολπώσει εκείνους που συνεχίζουν να αυτοπροσδιορίζονται ως προοδευτικοί πολίτες και διατηρούν αντι-δεξιά πολιτικά ανακλαστικά. Δεν μπορεί να συνασπίζεσαι με κάποιον που θέλει να διαλύσει το κοινωνικό κράτος και θεωρεί φυσικό φαινόμενο τις ανισότητες και ταυτόχρονα, να μιλάς για κοινωνική δικαιοσύνη.

Η περίοδος που διανύουμε διακρίνεται από την ομογενοποίηση των μικρότερων κοινωνικών κομματιών που δημιούργησε η κρίση σε μεγαλύτερα, τα οποία έχουν να επιλέξουν ανάμεσα στην πρόοδο ή τη συντήρηση με αφορμή τις εξελίξεις και τα μεγάλα πολιτικά γεγονότα των ημερών μας.

Ο διπολισμός που βρίσκεται ante portas έχει τα χαρακτηριστικά μιας αδιαμφισβήτητης προγραμματικής σύγκρουσης. Οι συνθήκες έχουν ωριμάσει για τη δημιουργία ενός προοδευτικού μετώπου και τα διακυβεύματα είναι σαφή.

Οι ιδέες αυτές, έχουν να κάνουν με τον κόσμο της εργασίας, το δημόσιο τομέα, την παραγωγική ανασυγκρότηση, τα δημόσια αγαθά, την υγεία και την παιδεία, την ίδια, τη Δημοκρατία.

Εμείς, θα είμαστε (και πάλι) με τη σωστή πλευρά της ιστορίας, όπως έχει πει ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας. Στο «αντι-ΣΥΡΙΖΑ» μέτωπο ή στο δόγμα της «στρατηγικής ήττας» του ΣΥΡΙΖΑ, το «αντι-δεξιό» προσκλητήριο, είναι η απάντηση.

Του Πρόδρομου Θεοδουλίδη – Επικοινωνιολόγου, Πολιτικού Αναλυτή, Μέλους της Γραμματείας του Τμήματος Ευρωπαϊκής Πολιτικής ΣΥΡΙΖΑ