Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων

«Άρθρο 2

1. Ο άνθρωπος οφείλει να σέβεται τη ζωή κάθε ζώου.

2. Ο άνθρωπος ανήκει στο ζωικό βασίλειο και δεν μπορεί να εξοντώνει ή να εκμεταλλεύεται τα άλλα είδη του ζωικού βασιλείου. Αντίθετα, οφείλει να χρησιμοποιεί τις γνώσεις για το καλό των ζώων.

3. Κάθε ζώο δικαιούται φροντίδας, προσοχής και προστασίας από τον άνθρωπο».

Αυτό είναι ένα απόσπασμα από τη Διεθνή Διακήρυξη των Δικαιωμάτων των Ζώων του 1978. Και αποτελεί βέβαια ένα πολιτικώς ορθό μνημείο υποκρισίας, ένα άσφαιρο ευχολόγιο, μιας και είναι λογικά αδύνατον από τη μια να σέβεσαι τη ζωή ενός ζώου, να μην το εξοντώνεις και να μην το εκμεταλλεύεσαι, και από την άλλη να το σκοτώνεις για να το φας. Ή, ακόμα χειρότερα, να το σκοτώνεις για την πλάκα σου, όπως στις ταυρομαχίες, ή στο «σπορ» του κυνηγιού, ας πούμε.

Όπως ίσως καταλάβατε, σήμερα είναι η Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων. Και έχει οριστεί να εορτάζεται στις 4 Οκτωβρίου, γιατί σήμερα η Καθολική Εκκλησία τιμά τη μνήμη του Αγίου Φραγκίσκου της Ασίζης, που έχει αναγορευτεί ως προστάτης των ζώων και του περιβάλλοντος. Πράγματι, ο Άγιος Φραγκίσκος, ο «Φτωχούλης του Θεού», όπως τον χαρακτήρισε ο Νίκος Καζαντζάκης στον ομώνυμο μυθιστορηματικό βίο του αγίου, αυτός ο ένθεος τρελός, δίδασκε το Λόγο το Θεού στα πουλιά, κι εκείνα μαζεύονταν γύρω του για να τον ακούσουν…

Όλα αυτά τα χαριτωμένα όμως καμία σχέση δεν έχουν με τις συνθήκες ζωής των ζώων σήμερα. Ασφαλώς και πρέπει να υπάρχουν νόμοι που να απαγορεύουν την κακοποίησή τους, και να τιμωρούν αυστηρά τους παραβάτες, αλλά από την άλλη, η παγκόσμια βιομηχανία κρέατος που υποβαθμίζει δισεκατομμύρια ζώα σε απλές πηγές πρωτεϊνών και πλούτου, είναι απολύτως νόμιμη, παρόλο που οι συνθήκες διαβίωσης και θανάτωσης των ζώων είναι επαίσχυντες.  Δεν είναι δυνατόν ένα κατοικίδιο ζώο, όπως ένα σκύλος ή μια γάτα, να έχουν δικαιώματα, και μια κότα ή ένα μοσχάρι όχι. Η ζωοφιλία μας είναι απελπιστικά αλλήθωρη…

Εκτός από τον σύγχρονο, κοσμικό πολιτισμό μας που εγκρίνει και προωθεί την μαζική σφαγή των ζώων, ακόμα και οι θεοί, που επινόησε το ανθρώπινο είδος, δίνουν την άδεια στον άνθρωπο να σκοτώνει τα ζώα για τροφή, θεωρώντας τα, συνεπώς, κατώτερα των ανθρώπων: «Και ελάλησε  Κύριος προς τον Μωϋσήν, και προς τον Ααρών λέγων προς αυτούς, Λαλήσατε προς τους υιούς Iσραήλ, λέγοντες, Ταύτα τα ζώα, τα οποία θέλετε τρώγει εκ πάντων των κτηνών των επί της γης», όπως αναφέρεται στο Λευιτικό της Παλαιάς Διαθήκης.

Από το να εορτάζουμε λοιπόν ευπρεπώς και πολιτικώς ορθά την Ημέρα των Ζώων, δοξολογώντας ουσιαστικά την υποκρισία, την εθελοτυφλία ή την αδιαφορία μας, θα έπρεπε όλοι να σκεφτούμε πως ο Άνθρωπος είναι ένα ακόμα ζώο. Δίποδο και άπτερο. Εάν η Φύση είχε λειτουργήσει διαφορετικά, και είχαν εξελιχθεί τα αιλουροειδή, ας πούμε, και όχι οι πίθηκοι, αναρωτιέμαι πώς θα μας φαινόταν να μας εξέτρεφαν οι πάνθηρες ή οι τίγρεις για το κρέας μας, ψηφίζοντας όμως παράλληλα νόμους που θα προστάτευαν τα οικόσιτα ανθρωπάκια συντροφιάς.

Από πού κρατάει η σκούφια μας

Κάθε λέξη κρύβει μια ιστορία. Η ετυμολογία της, δηλαδή η αναζήτηση της προέλευσής της και της αρχικής της σημασίας, μπορεί να μας οδηγήσει πολύ μακριά, τόσο στα ονόματα των ανθρώπων και των τόπων, όσο και στις λέξεις που περιγράφουν αντικείμενα και αφηρημένες έννοιες.