Νίκος Κουρής: Ο Δον Ζουάν είναι ο πιο τίμιος, αληθινός και σοφός ήρωας που έχω γνωρίσει

Ο γνωστός ηθοποιός πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Δον Ζουάν» του Μολιέρου σε σκηνοθεσία Θέμη Μουμουλίδη, η οποία αυτή την περίοδο περιοδεύει σε όλη την Ελλάδα, και μιλά στο News 24/7 τόσο για το έργο, όσο και για τον ρόλο του.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ ΚΛΕΑΝΘΟΥΣ
05 Αυγούστου 2019 08:02

Ο Νίκος Κουρής είναι ένας από τους πιο ταλαντούχους ηθοποιούς της νέας γενιάς. Αφοσιωμένος στο θέατρο και πάντοτε επιλεκτικός στις παραγωγές που συμμετέχει, έχει υποδυθεί σπουδαίους ρόλους σε πολλές σημαντικές παραστάσεις των τελευταίων χρόνων.

Έχει παίξει σε μεγάλες αρχαίες τραγωδίες στην Επίδαυρο, έχει ερμηνεύσει εξαιρετικά τον Φάουστ, έχει περάσει από την τηλεόραση και τον κινηματογράφο. Ο Νίκος Κουρής έχει ξεχωρίσει ανάμεσα στους νέους ηθοποιούς και δίνει το δικό του στίγμα και τον δικό του χαρακτήρα σε όποιο εγχείρημα κι αν κληθεί να φέρει εις πέρας.

Αυτή την περίοδο πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Δον Ζουάν» του Μολιέρου σε σκηνοθεσία Θέμη Μουμουλίδη, η οποία περιοδεύει σε όλη την Ελλάδα, σημειώνοντας μεγάλη επιτυχία. Ο Νίκος Κουρής ενσαρκώνει τον ομώνυμο ρόλο, ωστόσο, ο Δον Ζουάν του σπουδαίου Γάλλου θεατρικού συγγραφέα είναι πολύ διαφορετικός από την εικόνα που έχουμε στο μυαλό μας. Ο Μολιέρος οδηγεί στα άκρα το προφίλ του ακόλαστου ήρωα και μετατοπίζει το ενδιαφέρον από τα ερωτικά επιτεύγματα του Δον Ζουάν στη φιλοσοφία του, συνθέτοντας έναν βαθιά σκεπτόμενο και απόλυτα ελεύθερο χαρακτήρα.

Με αφορμή την παράσταση που ξεκίνησε την περιοδεία της από τα μέσα Ιουλίου, ταξίδεψε σε διάφορες πόλεις και θα τελειώσει στις 11 Σεπτεμβρίου, ο Νίκος Κουρής μίλησε στο News 24/7 τόσο για το έργο, όσο και για τον ρόλο του.

Η παράστασή σας βρίσκεται σε μια μεγάλη περιοδεία αυτή την περίοδο. Πώς τα πάει μέχρι στιγμής και πώς την υποδέχεται ο κόσμος;

Πολύ καλά. Είναι λίγο κουραστικό, αλλά εμένα μ’ αρέσει πολύ η περιοδεία. Είναι ένα έργο που έχει μεγάλη αποδοχή και ο κόσμος είναι ιδιαίτερα ευτυχής που το βλέπει. Νομίζω ότι είναι ένα έργο πολύ γοητευτικό για τους θεατές, γιατί είναι μια κωμωδία που, όμως, πάντα κάτι σου αφήνει. Είναι ένα σπουδαίο κείμενο και πολύ φιλοσοφικό, αλλά και πολύ σοκαριστικό κάποιες φορές, καθώς και πολύ ρηξικέλευθο. Είναι ένα κείμενο που έχει μια συγκεκριμένη γοητεία από μόνο του και νομίζω ότι είμαστε περήφανοι για αυτή την παράσταση.

Νίκος Κουρής, Ηρώ Μπέζου στον «Δον Ζουάν» του Μολιέρου NDP Photo Agency

Ο «Δον Ζουάν» του Μολιέρου έχει χαρακτηριστεί «προβοκατόρικο» έργο. Ποια είναι τα στοιχεία που το καθιστούν ως τέτοιο;

Έχουν γραφτεί πολλά για αυτό το έργο και για αυτό τον μύθο του «Δον Ζουάν». Θα αρχίσω την αποδόμησή του λέγοντας πως δεν είναι ο Δον Ζουάν που ξέρουμε. Είναι προβοκατόρικο γιατί τα βάζει με όλους και με όλα. Τα βάζει με τη θρησκεία, με τις κοινωνικές δομές, με την εξουσία, με τις συνήθειες των ανθρώπων, με αυτά που μας έμαθαν ότι πρέπει να κάνουμε, με το πώς λειτουργούν οι κοινωνίες και τότε, που γράφτηκε το έργο, αλλά και τώρα και πάντα. Τα βάζει, επίσης, με τον συντηρητισμό και με την υποκρισία. Είναι έργο που έχει μια αιχμηρή γραφή.

Τι το διαφορετικό έχει ο συγκεκριμένος Δον Ζουάν;

Ο Δον Ζουάν από τη μεριά του είναι ένας άνθρωπος ο οποίος προσπαθεί να ανακαλύψει την επιθυμία, την απόλυτα δική του και προσωπική του επιθυμία, κατά τη γνώμη μου. Αυτή είναι η ανάγνωση της δική μας παράστασης. Δεν είναι ένας ο οποίος κατακτά γυναίκες και τις εγκαταλείπει, που είναι η γνωστή μυθολογία, η οποία είναι πολύ βαρετή. Η γοητεία του φλερτ και της κατάκτησης αυτής καθαυτής δεν έχει καμία σχέση με τον ναρκισσισμό των ταινιών που βλέπουμε κατά καιρούς, όπου ο Δον Ζουάν είναι ένας καζανόβας. Δεν είναι ένας καζανόβας, είναι ένας άνθρωπος βαθιά πνευματικός, βαθιά ζωντανός και βαθιά επαναστάτης. Είναι επαναστάτης γιατί πραγματικά ζει την κάθε στιγμή, κατακτά και κατακτιέται. Δεν είναι υπεράνω της κατάκτησης, ούτε είναι ένας που κοροϊδεύει τις γυναίκες. Ουδεμία σχέση. Απλώς αυτή είναι, δυστυχώς, η μόνιμη και απλοϊκή συνήθεια να βλέπουμε τα πράγματα που δεν γνωρίζουμε τι είναι. Όπως ο Οιδίποδας που νομίζουμε ότι είναι μόνο αυτό ή η Αντιγόνη που λέμε είναι μια επαναστάτρια. Καμία σχέση δεν έχουν τα έργα με αυτό. Γιατί αν ήταν μόνο αυτά, τότε δεν θα ήταν σπουδαία έργα.

Νίκος Κουρής, Ζέτα Μακρυπούλια, Μάκης Παπαδημητρίου στον «Δον Ζουάν» του Μολιέρου NDP Photo Agency

Σίγουρα. Έχουν πολλές αναγνώσεις, πολλές πλευρές και μεγαλύτερο βάθος.

Έχουν πολλά επίπεδα και έχουν μία γραφή που δεν σου επιτρέπει να αποφασίσεις τόσο εύκολα για αυτό το πράγμα. Και σίγουρα εμείς που το κάνουμε, δεν μας επιτρέπεται να το ανεβάσουμε τόσο μονοσήμαντα. Το λέω με καθαρά καλλιτεχνικούς όρους. Η δουλειά μας είναι να υπάρχουν όσο το δυνατόν περισσότερα επίπεδα, γιατί το κείμενο είναι σπουδαίο. Το συγκεκριμένο κείμενο είναι σπαρταριστό, έχει απίστευτη πλάκα, αλλά έχει και τρομερές αιχμές.

Νομίζω ότι έχει μια οξυδέρκεια το χιούμορ του Μολιέρου και το συναντάμε σε αρκετά έργα του.

Ακριβώς. Στον «Δον Ζουάν» υπάρχει ένας μονόλογος στο τέλος περί υποκρισίας, ο οποίος είναι από τα πιο ωραία θεατρικά πράγματα που έχω διαβάσει. Αυτό το κομμάτι το θεωρώ συγκλονιστικό. Γιατί ο Μολιέρος είχε μια μανία με την υποκρισία των κοινωνιών και των ανθρώπων μεταξύ τους και πραγματικά αυτό το κομμάτι είναι τόσο σπαρακτικό και τόσο αλήθεια. Κάθε φορά βλέπω και το κοινό πώς αντιδρά.

Είναι ένας άνθρωπος που κερδίζει την ελευθερία απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό

Λες, πραγματικά ρε παιδί μου, δεν θα αλλάξουμε ποτέ, οι κοινωνίες θα ζουν πάντα έτσι. Θα υπάρχει πάντα ένα φαίνεσθαι και ένα είναι, θα υπάρχει μια υποκρισία προκειμένου να πετύχεις αυτό που θες και θα υπάρχει και μια άλλη ζωή, κρυμμένη, που θα είναι πάντα όλοι οι άνθρωποι σκλάβοι του εαυτού τους. Αυτό είναι ο Δον Ζουάν για μένα. Είναι ένας άνθρωπος που κερδίζει την ελευθερία απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό. Αυτό είναι ακραία συγκινητικό για μένα, ακραία σπάνιο και ακραία επαναστατικό.

Άρα το κοινό βλέπει έναν διαφορετικό Δον Ζουάν, πέρα απ΄το πρώτο επίπεδο που έχουμε στο μυαλό μας.

Ακόμη κι εμείς όταν πιάνουμε τα έργα, είμαστε βεβαρημένοι από την μυθολογία των πραγμάτων. Δεν βγάζω τον εαυτό μου έξω. Πολέμησα πάρα πολύ ώστε να μην πέσω στην παγίδα να παίξω έναν τύπο νάρκισσο, που κατακτά γυναίκες. Υπάρχουν κι αυτές οι σκηνές, αλλά είναι καλλιτεχνική επιλογή το πώς θα πετάξεις από πάνω σου όλα αυτά τα σύννεφα και πώς θα βρεις το γιατί αυτό το έργο είναι σπουδαίο. Βεβαίως και πρέπει να υπάρχει το πρώτο επίπεδο, βεβαίως και πρέπει να το εξυπηρετήσεις, αλλά υπάρχουν άλλα εκατό. Σχεδόν πάντα στις μέρες μας είναι πολύ αρκετό να μένεις στο πρώτο επίπεδο. Δεν σου ζητάει ποτέ κανείς το δεύτερο επίπεδο. Το πρώτο φτάνει. Δεν δίνουμε καμία προσοχή και κανένα χρόνο στα πράγματα. Σαν ο χρόνος να είναι περιττός να δοθεί, γιατί όλα ισούνται με την ταχύτητα. Όπως με το ίντερνετ, μετρά το πόσα G έχεις. Αν έχεις 5G είσαι πιο μπροστά, είσαι πιο ουάου. Αυτό εμένα μου δείχνει πως κάτι δεν πάει καλά εκεί, γιατί δεν μπορεί να είναι όλα έτσι. Δεν μπορεί να είναι οι σχέσεις έτσι, δεν μπορεί να είναι ο τρόπος που επικοινωνείς και που ερωτεύεσαι αυτός. Αυτό, όμως, συμβαίνει. Γρήγορα και πάμε παρακάτω. Βέβαια, σημείο των καιρών είναι αυτό, δεν το κρίνω, αλλά το παρατηρώ.

Θεωρείτε ότι και η ελληνική κοινωνία είναι βαθιά υποκριτική;

Εννοείται. Πιστεύω ότι ισχύει σε κάθε κοινωνία. Προκειμένου να συνυπάρχουν οι άνθρωποι, πρέπει να υποκρίνονται. Δυστυχώς. Για αυτό ο Δον Ζουάν αποπέμπεται και εξοστρακίζεται και στην εποχή του Μολιέρου που υπήρχε ένα παλάτι, αλλά και σήμερα θα τον εξοστράκιζαν. Ή θα εξοστράκιζε ο ίδιος τον εαυτό του, γιατί το έργο έχει αυτή τη διπλή έξοδο στο τέλος. Έχει μια έξοδο του Δον Ζουάν που δεν ξέρεις τι είναι. Για μένα είναι σαν κάποιος να πεθαίνει, να καίγεται, γιατί τότε που γράφτηκε το έργο υποτίθεται ότι τον τιμωρεί ο Θεός για τη ζωή που κάνει. Επειδή ο Μολιέρος, όμως, είναι ένας τεράστιος συγγραφέας και επειδή αφήνει τα απαραίτητα ανοίγματα για να τον διαβάζουμε εμείς σήμερα, ίσως και να σημαίνει ότι αυτός επιλέγει να πεθάνει. Αυτός επιλέγει την έξοδο από μία ιστορία, την οποία έχει δοκιμάσει ολόκληρη και την ξέρει πολύ καλά. Ξέρει πώς ζουν οι άνθρωποι μέσα σ’ αυτό και λέει, μετά τον μονόλογο, ότι εγώ δεν θέλω να ζήσω έτσι. Αυτό είναι ακραία επαναστατικό.

Ο Νίκος Κουρής στον «Δον Ζουάν» του Μολιέρου NDP Photo Agency

Υπήρχε κάτι που σας δυσκόλεψε στην ενσάρκωση του ρόλου;

Με δυσκόλεψαν πολλά πράγματα και με δυσκολεύουν και τώρα. Εγώ με τη δυσκολία έχω μια πολύ καλή σχέση, δεν με πειράζει καθόλου. Δεν ψάχνω να βρω λύσεις στα ζητήματα της δουλειάς μου, γιατί δεν πιστεύω ότι υπάρχουν. Είναι όπως με την ίδια τη ζωή που δεν έχει λύσεις, αλλά έχει διαδικασίες. Τα θεατρικά έργα έχουν τόσες πολλές περιοχές για να δοκιμάσεις και να δοκιμαστείς, που για μένα αυτή η δύσκολη διαδικασία είναι η χαρά μου στη δουλειά. Υπό αυτή την έννοια, οι δυσκολίες των ρόλων είναι για μένα σαν ευκολίες, είναι δώρα και χαίρομαι για αυτό που περνάω. Μία από τις δυσκολίες στον «Δον Ζουάν» είναι το από πόσα πράγματα περνάει αυτός ο ρόλος, το πόσες εκφραστικές αντιφάσεις έχει, το πώς να βρω την ισορροπία ώστε να είναι μεν κωμικό το έργο, αλλά να μην είναι επιφανειακό, να έχει, από τη μία, τα βάθη του προσώπου, την αναζήτησή του, την μελαγχολία του και την ανθρώπινη πλευρά του, αλλά, από την άλλη, να μην είναι μελοδραματικό, να είναι σύγχρονο, να είναι κάτι που μας αφορά σήμερα, τόσο εμένα όσο και τον κόσμο. Το κείμενο είναι τόσο σπουδαίο και είναι τόσο μεγάλη η τύχη μου που βρίσκομαι σε αυτή τη θέση, είμαι πραγματικά ευτυχής. Είναι πολύ μεγάλα τα δώρα των σπουδαίων κειμένων και για εμάς και για το κοινό, γι’ αυτό και στις παραστάσεις έρχεται μετά ο κόσμος και είναι πολύ συγκινημένος, χαρούμενος και φωτεινός.

Είναι πραγματικά πολύ δύσκολο να ανακαλύψεις την απόλυτα προσωπική σου ηδονή στα πράγματα

Πρόκειται, πάντως, για ένα έργο που δημιούργησε σκάνδαλο στην εποχή του και υπήρξε αντικείμενο λογοκρισίας. Θα λέγατε πως και η δική μας κοινωνία έχει αρκετά ταμπού;

Έχει πάρα πολλά. Ακόμη και σήμερα αυτό το έργο είναι προκλητικό. Είναι ένα έργο πολύ τολμηρό και ανατρεπτικό, γιατί τα βάζει πραγματικά με κάθε σύμβαση, με κάθε γνωστή, φορεμένη, μασημένη τροφή. Με καθετί που του παίρνει την προσωπική του σφραγίδα από τα πράγματα. Αυτό είναι τόσο σπουδαίο να το κάνει κανείς, έστω και ελάχιστα στη ζωή του. Σου μαθαίνουν κάτι να κάνεις, κάτι να πιστεύεις, αλλά δουλειά σου είναι να βρεις τη δική σου, πολύ προσωπική πίστη, επιλογή, επιθυμία, το δικό σου, πολύ προσωπικό χαμόγελο, κλάμα, βάδισμα και τη δική σου ζωή. Ακούγεται λίγο γενικό, αλλά είναι πραγματικά πολύ δύσκολο να ανακαλύψεις τη δική σου, απόλυτα προσωπική, ηδονή στα πράγματα. Επίσης, ο Δον Ζουάν είναι ένας άνθρωπος που δεν δέχεται ότι θα ζήσουμε, αφού πεθάνουμε. Γελάει μ’ αυτό και εγώ συμφωνώ μαζί του. Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι, όμως, που είναι θρησκόληπτοι και δεν συμφωνούν μ’ αυτό. Δεν πειράζει. Ένας άνθρωπος ο οποίος πιστεύει ότι θα βρει τη σωτηρία και την ευτυχία στον παράδεισο, αφού πεθάνει, δεν συμφωνεί με τον Δον Ζουάν, ο οποίος λέει ότι η ζωή είναι τώρα. Δεν είναι αύριο, δεν είναι μετά, είναι τώρα. Η ευχαρίστηση είναι όπου την βρει. Η ηδονή και η συγκίνηση και η ζωή του είναι παντού. Ζει και την τελευταία στιγμή. Ο χρόνος που αντιλαμβάνεται τη ζωή του είναι τερατωδώς ακραίος. Δεν δίνει στον εαυτό του τον χρόνο που οι υπόλοιποι κοινοί θνητοί δίνουμε. Αυτός είναι ένας ήρωας, όμως, δεν ξέρω κανέναν άνθρωπο που να ζει έτσι. Δεν υπάρχει κανείς που να ζει έτσι, γι’ αυτό τον ζηλεύουμε όλοι. Ζει συμπυκνωμένα 19,.00 ζωές. Αυτός ζει σε μια στιγμή, όσα έχω ζήσει εγώ σε ολόκληρη τη ζωή μου μέχρι τώρα, τόσο σε ένταση, όσο και σε προσμονή και συγκίνηση. Έχει ανάγκη να γευτεί τα πάντα.

Είναι ο πιο τίμιος, ο πιο αληθινός, ο πιο έξυπνος και ο πιο σοφός ήρωας που έχω γνωρίσει

Εν ολίγοις είναι σαν ένα μικρό παιδί, εγώ έτσι τον διαβάζω και έτσι τον ερμηνεύω. Θεωρώ ότι είναι ένας άνθρωπος ο οποίος έχει μια παιδική, αληθινή και κατακριτέα, βεβαίως, παρόρμηση. Ο Δον Ζουάν έχει την παιδική παρόρμηση, αλλά αυτή φέρνει μαζί της και μικρές ή μεγαλύτερες καταστροφές. Ωστόσο, δεν έχει καμία απολύτως πρόθεση. Είναι ο πιο τίμιος, ο πιο αληθινός, ο πιο έξυπνος και ο πιο σοφός ήρωας που έχω γνωρίσει.

Νίκος Κουρής, Ζέτα Μακρυπούλια, Μάκης Παπαδημητρίου στον «Δον Ζουάν» του Μολιέρου

Πώς είναι η συνεργασία σας με τους συμπρωταγωνιστές σας, τη Ζέτα Μακρυπούλια και τον Μάκη Παπαδημητρίου;

Με τη Ζέτα Μακρυπούλια η συνεργασία μας είναι εξαιρετική. Με τον Μάκη Παπαδημητρίου είμαστε φίλοι, έτσι κι αλλιώς, και είναι ένας άνθρωπος που λατρεύω. Υπάρχει χημεία και με τη Ζέτα τα πήγαμε πολύ ωραία, είναι σπουδαία, κάνει κάτι πολύ μοναδικό και όποιος έρθει στην παράσταση θα το δει. Δουλέψαμε πάρα πολύ και πολύ σκληρά για αυτή την παράσταση, γι’ αυτό και είμαστε περήφανοι.

Ποια είναι τα σχέδιά σας μετά το τέλος της περιοδείας; Πού θα σας δούμε τον χειμώνα;

Τον χειμώνα θα είμαι στην παράσταση «Του Κουτρούλη ο Γάμος» του Ραγκαβή, μαζί με τη Σμαράγδα Καρύδη που θα σκηνοθετήσει κιόλας και θα παίξουμε στο Νέο Θέατρο Βασιλάκου. Τα Δευτερότριτα από Οκτώβρη θα παίζω στο Θέατρο Θησείο τη «Γίδα ή Ποια είναι η Σύλβια;» του Έντουαρντ Άλμπι που την έπαιξα πέρυσι και πήγε πολύ καλά. Είναι ένα έργο πάρα πολύ ωραίο και θα το ξανακάνουμε φέτος μέχρι και τον Φεβρουάριο μαζί με τη Λουκία Μιχαλοπούλου, τον Μιχάηλ Ταμπακάκη και τον Γιάννη Δρακόπουλο σε σκηνοθεσία Νικορέστη Χανιωτάκη.

Πληροφορίες παράστασης

Η παράσταση είναι μια παραγωγή της 5ης Εποχής του σκηνοθέτη Θέμη Μουμουλίδη που έχει στο ενεργητικό του, πολλές παραγωγές υψηλού επιπέδου και αισθητικών απαιτήσεων και επί σειρά ετών παρουσιάστηκαν με επιτυχία σε όλη την Ελλάδα.

Την καινούργια μετάφραση υπογράφει η Παναγιώτα Πανταζή.

Συμμετέχουν οι ηθοποιοί: Δημήτρης Καραμπέτσης, Ηρώ Μπέζου, Γιάννης Σοφολόγης, Μιχάλης Τιτόπουλος, Γιάννης Καπελέρης, Ελίζα Σκολίδη.

Ταυτότητα παράστασης:

Μετάφραση: Παναγιώτα Πανταζή

Σκηνοθεσία: Θέμης Μουμουλίδης

Σκηνικό: Παναγιώτα Κοκορού

Μουσική: Νίκος Πλατύραχος

Φωτισμοί: Νίκος Σωτηρόπουλος

Κινησιολογία: Σεσίλ Μικρούτσικου

Βοηθός σκηνοθέτη: Βίκυ Παναγιωτοπούλου

Βοηθός κινησιολόγου: Νικολέττα Καρμίρη

Διεύθυνση Παραγωγής: Νόρα Φαγά