Μίκης Θεοδωράκης: Το αγαπημένο μουσικό έργο του Φιντέλ Κάστρο ήταν δικό του

Συναυλία του Μίκη Θεοδωράκη στη Μακρόνησο EUROKINISSI

O Φιντέλ Κάστρο συνήθιζε να δακρύζει όταν άκουγε το Canto Gerenal" το έργο του Μίκη Θεοδωράκη πάνω στους στίχους του Πάμπλο Νερούδα.

NEWSROOM
02 Σεπτεμβρίου 2021 13:06

Οταν δύο πολύ μεγάλες προσωπικότητες όπως ήταν ο Μίκης Θεοδωράκης και ο Φιντέλ Κάστρο συναντώνται, το αποτέλεσμα δεν μπορεί παρά να είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον.

Η πρώτη γνωριμία των δύο ανδρών έλαβε χώρα το μακρινό 1962. “Νεαρή” ακόμα η κουβανική επανάσταση, ηγέτης της οποίας ήταν ο Κάστρο, ασκούσε μεγάλη έλξη στους ανά τον κόσμο κομμουνιστές. Ο Θεοδωράκης τότε, στο πρώτο του ταξίδι στην Αβάνα, εκπροσώπησε την ΕΔΑ (το νόμιμο, δηλαδή, κομμάτι της ελληνικής Αριστεράς) και είχε την ευκαιρία να ανταλλάξει απόψεις όχι μόνο με τον Φιντέλ αλλά και με τον άλλο μεγάλο πόλο επιρροής στην Κούβα, τον Ερνέστο Τσε Γκεβάρα.

Εν συνεχεία, ο Κάστρο ήρθε σε άμεση επαφή με το καλλιτεχνικό μεγαλείο του Μίκη. Οταν ο Θεοδωράκης μελοποίησε τους στίχους του Πάμπλο Νερούδα προέκυψε το θεϊκό “Canto General” το οποίο εξελίχθηκε στο αγαπημένο μουσικό έργο του ηγέτη της κουβανικής επανάστασης. Λέγεται ότι στο άκουσμά του ο Φιντέλ πάντα άφηνε και ένα δάκρυ να κυλήσει.

Με το σύνθεση του έργου να ολοκληρώνεται το 1981, ο Μίκης Θεοδωράκης προσκαλείται και πάλι στην Κούβα, αυτή τη φορά προσωπικά από τον Κάστρο, για να δώσει συναυλίες. Στο περιθώριο Κάστρο και Θεοδωράκης παιρνούν πολλές ώρες μαζί, ανταλλάσσουν πολιτικές θεωρήσεις και επηρεάζουν ο ένας τον άλλον βαθιά.

Οι συναυλίες του που έδωσαν στην Αβάνα το καλοκαίρι του 1981 ο Μίκης Θεοδωράκης, η Μαρία Φαραντούρη, ο Πέτρος Πανδής και ο Λάκης Καρνέζης, πέρασαν στην ιστορία ως σπουδαία πολιτιστικά γεγονότα στην ιστορία της Κούβας.

Οταν πολύ αργότερα, ο Κάστρο πέθανε, στις 25 Νοεμβρίου του 2016, ο Μίκης Θεοδωράκης τόνισε χαρακτηριστικά ότι “αυτή η φορά είναι η μόνη που διαφωνώ με τον Φιντέλ”.

Ο Κάστρο, όσο ήταν εν ζωή, είχε πει: “Πιστεύω ότι η μουσική είναι πιο δύσκολη από την πολιτική. Η απόδειξη είναι ότι υπάρχουν περισσότεροι πολιτικοί στον κόσμο και λιγότεροι μουσικοί».