Faces of Death: Αυτή είναι η πιο σοκαριστική ταινία που γυρίστηκε ποτέ

Αν ο θάνατος είχε πρόσωπο, πώς θα ήταν αυτό; Στο ερώτημα αυτό προσπάθησε, υποθετικά τουλάχιστον, να απαντήσει το 1978 μια φθηνή κινηματογραφική παραγωγή με τον τίτλο “Faces of Death”. Μέσα από τον ωμό και φθηνό εντυπωσιασμό της, η ταινία χαρακτηρίστηκε έκτοτε ως η πιο σοκαριστική και σιχαμένη ταινία που είδατε ποτέ. Και πράγματι, είναι τόσο κακή και άθλια που καταντά εθιστική, διασκεδαστική, ακόμη και… ιδιοφυής. Διόλου τυχαία, σαράντα χρόνια μετά την πρώτη κυκλοφορία της, η ταινία χαρακτηρίζεται ως η απόλυτη “καλτίλα” που είδε ποτέ ανθρώπου μάτι…

Όσα μάτια την είδαν δηλαδή, γιατί η αυθεντική κόπια απαγορεύθηκε σε 46 χώρες! Κάτι που βέβαια αποδείχθηκε μέρος της δαιμόνιας διαφημιστικής καμπάνιας, αφού η προβολή απαγορεύθηκε σε ελάχιστες μόνο χώρες και αυτό προσωρινά. Η επιτυχία της ταινίας οδήγησε στην κυκλοφορία μερικών ακόμη “sequel”, ενώ η πρωτότυπη ταινία συνέχισε να διανέμεται, προβάλλεται, συζητιέται κρυφά και υπογείως, ενισχύοντας τη δυναμική και το μύθο της στις κλίκες κάποιων “σινεφίλ”… Χαρακτηριστικό είναι ότι ενώ κόστισε λιγότερο από 450.000 δολάρια, τα κέρδη της ξεπέρασαν τα 35 εκατ. δολάρια. Και τα επόμενα χρόνια, χάρη στο βίντεο, τα DVD και κυρίως σήμερα πια χάρη στο Ίντερνετ κατάφερε να σπάσει κάθε ρεκόρ και να θεωρείται μια από τις πιο “ένοχες απολαύσεις” για τους θεατές της.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Το “Faces of Death” δεν είναι καν ταινία. Ανήκει σε μία πολύ ιδιόρρυθμη κατηγορία, αυτή του… “ψευδο-ντοκιμαντέρ”, ή ακόμη πιο σωστά όπως είναι και η αγγλική ορολογία του “shockumentary”, ενός υβριδίου στην ουσία ντοκιμαντέρ που (πέραν του ότι συνήθως απέχει μακράν από την πραγματικότητα) έχει ως μοναδικό σκοπό και στόχο να σοκάρει τους θεατές. Με κάθε τρόπο και με κάθε τίμημα. Θυμηθείτε ότι βρισκόμαστε στα 70’s, την εποχή που οι κάθε είδους πειραματισμοί, υπερβολές και υπερβάσεις όχι μόνο επιτρέπονταν, αλλά επιβάλλονταν κιόλας. Το συγκεκριμένο ρεύμα, γνωστό και ως “mondo films” γνώρισε τεράστια άνθηση εκείνη την εποχή και παρά την αμφίβολη αισθητική του, επιβίωσε πεισματικά και άκρως ανθεκτικά στο πέρασμα των χρόνων.

Τι μπορεί να παρακολουθήσει κανείς βλέποντας το “Faces of Death” δεν μπορεί να περιγραφεί απλώς με λόγια…. Μην αφήσετε τον (υποτιθέμενο) επιστήμονα με το μουσάκι και τα γυαλιά που μιλάει στην αρχή να σας κοροϊδέψει: Μεταξύ άλλων, τις επόμενες δυόμιση ώρες, θα παρακολουθήσετε νεκροψίες, εκτελέσεις, αεροπορικά δυστυχήματα, τραγικά τροχαία, ανθρώπους να καίγονται, να πνίγονται, να λιμοκτονούν. Αποκορύφωμα όλων η απερίγραπτη σκηνή μιας παρέας σε εστιατόριο η οποία αφού δολοφονεί ένα πιθηκάκι με πολλαπλά χτυπήματα στο κεφάλι, στη συνέχεια του ανοίγει το σκαλπ για να φάει τα μυαλά του! (Προφανώς και δεν υπάρχουν περιστροφές ή απλά λόγια για να περιγράψει κανείς την παραπάνω σκηνή).

Στην συντριπτική πλειοψηφία τους, όσα απίστευτα και αηδιαστικά παρακολουθήσετε, αν και φαίνονται αληθοφανή δεν ήταν τελικά παρά γυρισμένα για τις ανάγκες του φιλμ (όπως η σκηνή με το πιθηκάκι που προαναφέραμε). Ελάχιστα είναι τα πλάνα που έχουν χρησιμοποιηθεί από πραγματικά περιστατικά, όπως αυτή ενός τροχαίου δυστυχήματος.

Το ασύλληπτο αυτό ανοσιούργημα σκηνοθέτησε ο Conan LeCilaire. Ακόμη και το ψευδώνυμό (γιατί περί τούτου πρόκειται) μαρτυρά τις προθέσεις του: Conan, όπως “Κόνας ο Βάρβαρος” και LeCilaire για να… “γαλλοφέρνει” και να ακούγεται στα αγγλικά όπως η λέξει “killer” (δολοφόνος)… Άβυσσος η ψυχή του σκηνοθέτη. Το σενάριο υπογράφει ο Alan Black. Στην ουσία, σκηνοθέτης και σεναριογράφος είναι ένα και το αυτό πρόσωπο: Ο Τζον Άλαν Σκουαρτζ.

Ο άστικός μύθος λέει ότι η ταινία ενέπνευσε ζωντανούς θρύλους του σύγχρονου Χόλιγουντ, όπως τον Στίβεν Σπίλμπεργκ και τον Κουεντίν Ταραντίνο… Θέλει επίσης την ταινία να συνδέεται με φόνους που διέπραξαν έφηβοι τη δεκαετία του ’80, αφού είχαν παρακολουθήσει “απαγορευμένες” κόπιες της ταινίας σε βίντεο… Είδηση που ο σκηνοθέτης/σεναριογράφος απορρίπτει ως μια πρωτόλειας μορφής “fake news”.