“ΠΑΣΧΑ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ”, “ΣΥΝΩΣΤΙΣΜΟΣ ΣΤΙΣ ΠΛΑΤΕΙΕΣ” ΚΙ ΑΛΛΕΣ “ΚΑΛΕΣ ΑΠΟΨΕΙΣ” ΕΚΤΟΣ ΜΕΘ

Υπάρχει ένα μοτίβο, εδώ και 13-14 μήνες που ζούμε με την υποσημείωση “μόλις τελειώσει όλο αυτό”. Κάθε φορά που ανακοινώνονται νέα, πιο “αυστηρά” ή πιο “χαλαρά”, μέτρα, κάθε φορά που η κυβέρνηση θέλει να πει “μαζευτείτε” είτε γιατί τα νούμερα έχουν πάρει την ανηφόρα είτε γιατί σκοπεύει να ανοίξει π.χ. την αγορά ή τον τουρισμό, στήνεται ένα μικρό πανηγύρι έντασης. Η αστυνομία “εντατικοποιεί τους ελέγχους”, τα ρεπορτάζ γίνονται πιο στοχευμένα (καμιά φορά το παρακάνουν και με τον ευρυγώνιο φακό που έκανε πέρυσι τη νέα παραλία της Θεσσαλονίκης να μοιάζει με το Γούντστοκ), οι τίτλοι γίνονται πιο γλαφυροί πλειοδοτώντας πάνω στο “ρεσιτάλ ανευθυνότητας”, στις πλατείες μπορεί να πέφτει και καμιά ψιλή, στα δελτία ειδήσεων παίζει σε λούπα το ίδιο πλάνο από ουρές σε σούπερ μάρκετ, σε τράπεζες ή από μποτιλιαρίσματα στους δρόμους (Να μην ανοίξουμε καν το κεφάλαιο “πορείες”.) “Κοροϊδευόμαστε, σε κανένα λοκντάουν δεν βρισκόμαστε”, αποφασίζει διά βοήςτο ιντερνετικό καφενείο και η λούπα συνεχίζεται.

Όλα αυτά μέχρι τα γεγονότα της Νέας Σμύρνης. Εκει που με άγαρμπο τρόπο εκτέθηκε η παραπάνω υποκρισία της μερικής εικόνας. Τότε περίπου που “τελείωσαν τα λεφτά” του κράτους (ή η πρόθεσή του να εξακολουθήσει να τα δίνει). Τότε που συνειδητοποιήσαμε ότι πλησιάζει η τουριστική περίοδος και δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να “ανοίξουμε”, no matter what.

Ας μην κρυβόμαστε, η κοινωνία ήταν έτοιμη. ΄Έστω ένα μέρος της, έστω οι “ανεύθυνοι νέοι”. Θέλετε η μέρα που μεγάλωσε, θέλετε ο καιρός που γλυκανε, θέλετε το Netflix που κάπου τερμάτισε, ανυπομονούσε για το σύνθημα. Στο πάρκο Ελευθερίας δίπλα στο Μέγαρο Μουσικής κάθε απόγευμα γίνεται ένα μικρό φεστιβάλ, στον Εθνικό Κήπο έχει τόσο κόσμο που ξανασυναντιούνται άνθρωποι που έκαναν μαζί κλαμπινγκ επί δραχμής κι έχουν χαθεί από τότε, στην πλατεία Προσκόπων τα ποτά είναι κοκτέιλ και τα προσχήματα (hint: οι μάσκες) τηρούνται χαλαρά, στην πλατεία Βαρνάβα τα προσχήματα πνίγηκαν σε περιπτερόμπιρες μέχρι που ήρθαν τα κανάλια και την απέκλεισε προληπτικά την Παρασκευή η Ομάδα Διαχείρισης και Οριοθέτησης Συναθροίσεων (η περίφημη Ο.Δ.Ο.Σ.), αφήνοντας πεδίο δόξης λαμπρόν στην πλατεία Αγίου Γεωργίου της Κυψέλης να μας δώσει το viral του ΣΚ με “το κορονοπάρτι που χόρευαν εκατοντάδες νέοι χωρίς μάσκες“. Το ίδιο συμβαίνει παντού, μην κάνετε πώς δεν πήρατε take away τζιν τόνικ από το συνοικιακό μπαρ της γειτονιάς σας. Όχι για το σπίτι, αλλά για το απέναντι πεζούλι…

Την ίδια ώρα, ο αριθμός των διασωληνωμένων είναι 800+, σταθερά στην περιοχή του αρνητικού ρεκόρ, οι θάνατοι ξεπερνούν ακόμα και τους 100 την ημέρα (στην ανώνυμη λίστα που σε λίγο θα πλησιάσει τα 10.000 θύματα). Κι από Δευτέρα δοκιμάζεται το πιλοτικό άνοιγμα του τουρισμού, χωρίς υποχρεωτική καραντίνα για όσους μπαίνουν στη χώρα, με την εστίαση επισήμως κλειστή και τους ημεδαπούς να εξακολουθούν να μην μπορούν να αλλάξουν νομό.

Κι αν η κεντρική απόφαση είναι κάτι σαν “γαία πυρί μιχθήτω” (“ότι να’ ναι” στα millennial ελληνικά), οι κοινωνιοπαθείς των σόσιαλ παραμένουν με μόνιμα στραμμένο το δάχτυλο (αγκυλωμένο στην ίδια θέση περίπου από το Καστελόριζο). Έτσι κι αλλιώς, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ποτέ δεν ήταν περισσότερο καθρέφτης απ’ όσο είναι την περίοδο της πανδημίας. Όσοι εξακολουθούν να βγαίνουν από τα σπίτια τους είναι “καθάρματα”, είναι “κανίβαλοι”, είναι “έτοιμοι να δολοφονήσουν τους γονείς τους” (πριν λίγα χρόνια, βέβαια, έφταιγαν οι γονείς τους που έπαιρναν νέοι συντάξεις και τους “δολοφονούσαν” το μέλλον). Αποδεικνύοντας ότι τελικά το μεγαλύτερο κουσούρι που θα μας μείνει “όταν τελειώσει όλο αυτό” είναι ένας ακόμα πιο αποκρουστικός κοινωνικός αυτοματισμός. Α, και φυσικά μην ξεχάσω το τελευταίο χιτ…

Πώς τολμάτε να θέλετε να κάνετε “Πάσχα στο χωριό;

Μπορούμε να μιλάμε όσο θέλουμε για “ατομική ευθύνη”, μπορούμε να δαιμονοποιούμε για πάντα τις επιλογές του διπλανού μας, άκρη πάντως δε θα βγάλουμε με μια νέα πανδημικού τύπου ηθικολογία. Στην περίπτωση της Covid-19, ο φόβος του πρώτου κύματος -καλώς ή κακώς- έγινε συνήθεια (κάπου εκεί που βαρεθήκαμε να αναζητούμε νόημα στο να φτιάξουμε το τέλειο banana bread). Και οι άνθρωποι, όσο λυρικό ή μελό κι αν ακούγεται αυτό, βλέποντας τη ζωή να περνά μπροστά τους θέλουν να την αρπάξουν. Αναλαμβάνοντας κάτι που στο μυαλό τους φαίνεται ως υπολογισμένο ρίσκο, ενώ ορθολογικά είναι ανοησία. Όχι μόνο στην Ελλάδα: το ίδιο κανουν οι Βρετανοί που έχουν ρεζερβάρει τις παμπ μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία (και μην πει κανείς ότι είναι πια εμβολιασμενοι, θυμηθείτε πως όρμηξαν και στο χριστουγεννιάτικο λιανεμπόριο), το ίδιο συνέβη στο Μαϊάμι πριν λίγους μήνες με τις spring break εκδρομές, το ίδιο συμβαίνει και στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες από τις οποίες σκάνε συνεχώς ειδήσεις για παράνομα πάρτι και παντός τύπου παραβιάσεις. Το ίδιο συμβαίνει, αν θέλετε, και στην περίπτωση του Πρωθυπουργού που κατηγορήθηκε πρωτοσέλιδα αυτή την εβδομάδα επειδή πήγε κι έπαιξε τένις (λες κι ότι δεν τον βλέπουμε κάθε απόγευμα να κλαίει σε εθνικό δίκτυο είναι αυτό που μας πειράζει με εκείνον). Το ίδιο συμβαίνει και με αυτούς που, εφόσον τους επιτραπεί, θέλουν να πάνε μια εκδρομή το Πάσχα μπας και ξεφύγουν λίγο από την πίεση του εγκλεισμού που έχει αυξήσει κατά 80% το πρώτο δίμηνο του 2021 (σε σχέση με την αντίστοιχη περίοδο του 2020) τις κλήσεις στις γραμμές ψυχολογικής υποστήριξης.

Τα πολλά μέτρα είναι φτώχεια. Το αποδεικνύουν τα ευρωπαϊκά λοκντάουν, απλούστερα κι οριζόντια. Ενώ το περίπλοκο ελληνικό διαιωνίζει τις αντιφάσεις, ανοίγοντας παράθυρα και παραθυράκια. Σαν το περίφημο SMS που, ένα χρόνο μετά, ας μην διστάσουμε να ομολογήσουμε ότι δεν ήταν κάτι παραπάνω από ένα φλεξάρισμα “επιτελικού κράτους” (ή κανείς δεν παρουσίασε στοιχεία για να μας αποδείξει το αντίθετο). Αν είναι αυτό το “τελευταίο μίλι”, ας συνυπολογίσουμε -τουλάχιστον μεταξύ μας- την κούραση. Κι ας είμαστε περισσότερο επιεικείς και ρεαλιστές από το να αραδιάζουμε “Καλές Απόψεις” εκτός ΜΕΘ…