Κορονοϊός: Νίκος Σταύρου, ο διασώστης του ΕΚΑΒ που ήταν πάντα στην πρώτη γραμμή

Το επάγγελμα του διασώστη δεν είναι εύκολο καμία μέρα του χρόνου. Σε κάθε βάρδια, ένας διασώστης του ΕΚΑΒ έρχεται αντιμέτωπος με περιστατικά στα οποία η ζωή και ο θάνατος κρέμονται από μια κλωστή. Και πολλές φορές, η κλωστή αυτή βρίσκεται στα χέρια του διασώστη.

Η ταχύτητα, η ψυχραιμία, τα γρήγορα αντανακλαστικά και το καθαρό μυαλό, είναι προαπαιτούμενα 365 μέρες το χρόνο, 24 ώρες την ημέρα. Το χειροκρότημα και η αναγνώριση τους αξίζει διαρκώς, αν και πιο συχνά ακούνε παράπονα για καθυστερήσεις παρά συγχαρητήρια για το έργο που προσφέρουν.

Τουλάχιστον, στις πολύ δύσκολες ημέρες της πανδημίας του κορονοϊού που περνάμε, αρχίσαμε όλοι να σεβόμαστε λίγο παραπάνω αυτά που προσφέρουν οι διασώστες, οι οποίοι άλλωστε είναι στην πρώτη γραμμή όχι μόνο σε τόσο δύσκολες συγκυρίες, αλλά όποτε τους χρειαστούμε.

Εμείς μιλήσαμε με τον Νίκο Σταύρου, μέλος πληρώματος του ΕΚΑΒ από το 2002, ο οποίος μας περιέγραψε την καθημερινότητα και τις ιδιαίτερες συνθήκες της δουλειάς του, στις ημέρες του κορονοϊού.

Αυτές τις ημέρες, η δουλειά από τα άλλα περιστατικά έχει σχεδόν σταματήσει, τα τροχαία, τα παθολογικά, τα ορθοπεδικά και όλα όσα μας απασχολούν στην καθημερινότητα τον υπόλοιπο χρόνο κινούνται μόλις σε ένα 5-10%. Όλα τα περιστατικά που δεχόμαστε πλέον είναι ύποπτα κρούσματα, εμπύρετα και άνθρωποι με βήχα και δύσπνοιες.

Επειδή ακριβώς τα υπόλοιπα περιστατικά έχουν μειωθεί και ο κόσμος παίρνει μόνο για τα πολύ σοβαρά, οι βάρδιες βγαίνουν κανονικά. Αν είχαμε και τις συνηθισμένες κλήσεις της κάθε βραδιάς, τότε δεν θα έβγαινε με τίποτα. Το σύστημα υγείας αντέχει ακόμα, μιας και τα περισσότερα κρούσματα δεν νοσηλεύονται.

Τα ύποπτα κρούσματα τα πάμε σε όλα τα νοσοκομεία που εφημερεύουν. Εκεί, τους γίνεται το τεστ και αν βγει θετικό, τότε γίνεται η διακομιδή σε κάποιο από τα νοσοκομεία αναφοράς, όπως το ‘Σωτηρία’ ή ο ‘Ευαγγελισμός’.

Τα περισσότερα ύποπτα κρούσματα που παραλαμβάνουμε είναι σχετικά νέοι, από 40 μέχρι 60 ετών. Υπάρχουν και άνθρωποι άνω των 70, αλλά είναι πιο σπάνια αυτά τα περιστατικά.

Στην αρχή ήταν πάρα πολύ δύσκολο, λόγω και της μεγάλης μεταδοτικότητας του ιού. Φοβόμασταν μήπως κάνουμε κάποιο λάθος χειρισμό και κολλήσουμε. Πλέον έχουμε συνηθίσει σε μεγάλο βαθμό, κάθε μέρα η ίδια ρουτίνα, ντύσου-ξεντύσου και πάλι από την αρχή.

Για όποιο περιστατικό προέρχεται από τον ΕΔΟΥ φοράμε τις ολόσωμες στολές. Όταν ένα κρούσμα είναι απλά ύποπτο, φοράμε τις ποδιές και τις χειρουργικές μάσκες. Στην αρχή σε όλα τα περιστατικά βάζαμε τις ολόσωμες στολές και τις μάσκες που πιάνουν όλο το πρόσωπο, επειδή όμως όλα αυτά είναι μίας χρήσης, δεν φτάνουν για να τα φοράμε σε κάθε κλήση που δεχόμαστε.

Ντυνόμαστε κατάλληλα και βάζουμε κατευθείαν μάσκα στον ασθενή. Το χειρότερο είναι ο βήχας, ειδικά μέσα στην καμπίνα του ασθενοφόρου, γεμίζει με μικρόβια. Μετά από κάθε περιστατικό παραδίδουμε το ασθενοφόρο για απολύμανση. Ευτυχώς πλέον έχουν προσλάβει συνεργεία καθαρισμού, γιατί στην αρχή κάναμε μόνοι μας την απολύμανση. Πετάμε τις στολές, παραλαμβάνουμε το όχημα και συνεχίζουμε για το επόμενο περιστατικό.

Ο κόσμος είναι πολύ τρομαγμένος, δεν γνωρίζει τις λεπτομέρειες της νόσου και είναι λογικό να φοβάται. Κοιτάζει ο ένας τον άλλο με καχυποψία.

Είναι σίγουρα η πιο δύσκολη περίοδος που έχουμε περάσει σε αυτή τη δουλειά. Έχουμε περάσει και SARS, H1N1, αλλά αυτά κράτησαν λίγο, τα μέτρα δεν ήταν τόσο έντονα. Όλο αυτό είναι πολύ αγχωτικό, βλέπεις και τον χαμό που γίνεται στα κανάλια.

Όσο δεν δουλεύουμε καθόμαστε κι εμείς σπίτι, δεν μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά. Ψυχολογικά είναι πιο ζόρικη περίοδος από ποτέ, γιατί έχουμε το άγχος μην κολλήσουμε και δεν μπορούμε να κάνουμε και τίποτα για να ξεχαστούμε από όλο αυτό που ζούμε.

Έχει κολλήσει ένας συνάδελφος, αλλά δεν γνωρίζουμε αν το κόλλησε στη δουλειά ή από το περιβάλλον του. Ευτυχώς, το πέρασε ελαφριά και επανήλθε.

Το περιστατικό που μου έχει μείνει, είναι ένας άνδρας 40 ετών, ο οποίος είχε πυρετό για 10 μέρες. Έκανε το τεστ, βγήκε θετικός και γύρισε σπίτι του για να μπει σε καραντίνα σε ένα δωμάτιο από το οποίο έβγαινε μόνο για τουαλέτα. Η γυναίκα του, κάθε μέρα του πήγαινε μόνο φαγητό και καθάριζε την τουαλέτα. Στο σπίτι έμεναν και τα δύο τους παιδιά και εκτός του άνδρα, δεν κόλλησε κανένας άλλος.

Το άσχημο είναι ότι υπάρχει πολύ μοναξιά, δεν μπορεί να έρθει κανείς να σε επισκεφτεί αν νοσηλευτείς. Φυσικά και μέσα στο ασθενοφόρο δεν υπάρχει συνοδός.

Πρώτη φορά αισθάνομαι ότι κατάλαβε ο κόσμος τον ρόλο μας και εκτιμά αυτό που κάνουμε. Πριν από όλο αυτό, ακούγαμε γκρίνιες και βρισιές για τις καθυστερήσεις. Στα δύσκολα ευτυχώς μας εκτίμησαν. Βέβαια ο Έλληνας ξεχνάει εύκολα, μετά την κρίση θα γυρίσουμε στα προηγούμενα.

Όταν τελειώσει όλο αυτό, φοβάμαι ότι θα ξεκινήσει άλλο κακό, θα έχουμε αυτοκτονίες λόγω της οικονομικής κατάστασης. Θα έχουμε τέτοια περιστατικά, θα είναι χειρότερα και από το 2009. Θα ανοίξουν και τα μαγαζιά και θα γεμίσουμε με περιστατικά μέθης και τροχαία. Οι δυσκολίες της δουλειάς μας δεν πρόκειται να τελειώσουν, απλά δεν θα έχουμε το άγχος μην κολλήσουμε.

Θέλει λίγη υπομονή ακόμα, για να τα καταφέρουμε. Πρόκειται για την υγεία μας. Τι να πούμε κι εμείς που πάμε για δουλειά κάθε μέρα, αν είναι να κάτσουμε εμείς σπίτι για να βγει ο κόσμος που θέλει να βγει. Αν δεν το ζήσεις, δεν το καταλαβαίνεις, μόλις περάσεις μια μέρα σε νοσοκομείο δεν θα θέλεις να ξαναβγείς.