Τα Τίρανα είναι γεμάτα ποδηλατόδρομους. Η Αθήνα;

Δεν χρειάστηκαν παρά μόνο λίγες ώρες παραμονής στα Τίρανα, την πρωτεύουσα της Αλβανίας, για να υποστούμε το πρώτο σοκ, ιδιαίτερα ευχάριστο μάλιστα.

Ατελείωτοι οι ποδηλατόδρομοι στο κέντρο της πόλης. Οπως το διαβάζετε. Αν θέλεις να χρησιμοποιήσεις το ποδήλατό σου ή το πατίνι σου στα Τίρανα, μπορείς άνετα να το κάνεις χωρίς να διατρέχεις τον παραμικρό κίνδυνο από τα υπόλοιπα οχήματα.

Θα αναρωτηθείτε που είναι το σοκ… Αυτό έχει να κάνε με τη δίχως άλλο δυσάρεστη σύγκριση με την Αθήνα. Αν εξαιρέσει κανείς το Μεγάλο Περίπατο που εξελίχθηκε σ’ ένα μεγαλειώδες φιάσκο, στην ελληνική πρωτεύουσα δεν υπάρχει κάποιος άλλος χώρος έτσι ώστε οι ποδηλάτες να μην νιώθουν την καυτή ανάσα των αυτοκινήτων.

Στα Τίρανα, όπως μπορείτε να διαπιστώσετε και από την παρακάτω φωτογραφία, ποδηλατόδρομοι ξεφυτρώνουν ακόμα και στις νησίδες των μεγάλων κεντρικών αρτηριών της πόλης. Απόδειξη ότι γίνεται, υπάρχει ο τρόπος, υπάρχει το know how ακόμα και σε πόλεις που πριν από 30 χρόνια έμοιαζαν με χωριά όπως τα Τίρανα. Οπότε, ένα μεγάλο Χ από τα Τίρανα σε όσους ανέλαβαν καθήκοντα δημάρχου στην Αθήνα τουλάχιστον από το 1990 και μετά.

Αν ο παραπάνω ισχυρισμός (ότι τα Τίρανα έμοιαζαν πριν από 30 χρόνια με μεγάλο χωριό) πιστεύετε ότι είναι υπερβολικός, δεν έχετε παρά να παρατηρήσετε την παρακάτω φωτογραφία. Παιδιά και γυναίκες, φτωχικά ντυμένοι, έχουν παραταχθεί σε ουρά περιμένοντας να μοιραστούν το γάλα της ημέρας. Το όλο σκηνικό θυμίζει χωριό της ελληνικής επαρχίας λίγο μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.

Και όμως, η φωτογραφία, που μπορεί να βρει κανείς στο θαυμάσιο μουσείο γυναικών στα Τίρανα, είναι τραβηγμένη το… 1989, λίγο πριν δηλαδή το “κομμουνιστικό” καθεστώς αφήσει την τελευταία του πνοή και απαλλάξει την Αλβανία από τη δηλητηριώδη παρουσία του. Καταλαβαίνετε ποια απόσταση διένυσαν τα Τίρανα τα τελευταία 33 χρόνια; Σαφώς και καταλαβαίνετε!

Φουτουριστική αρχιτεκτονική και ασοβάτιστες πολυκατοικίες

Τα Τίρανα είναι μία πόλη εκκωφαντικών αντιθέσεων, ίσως πουθενά αλλού στην Ευρώπη δεν μπορεί να συναντήσει κανείς κάτι τέτοιο. Δίπλα στις τερατώδεις εργατικές πολυκατοικίες του καθεστώτος Χότζα, ξεφυτρώνουν θηριώδη, πανύψηλα κτίρια σε πολύ γρήγορους ρυθμούς.

Οπως και η Κωνσταντινούπολη των τελευταίων δέκα χρόνων, έτσι και στην αλβανική πρωτεύουσα ο οικοδομικός οργασμός είναι κάτι ασύλληπτο, η πόλη μοιάζει με τεράστιο εργοτάξιο με ότι αυτό συνεπάγεται.

Ολοι στις ιδιωτικές συζητήσεις θα σου πουν ότι αυτού του είδους ο οργασμός έχει να κάνει με ξέπλυμα χρήματος από παράνομες, πάσης φύσεως, οικονομικές δραστηριότητες. Επισήμως και μπροστά σε κάμερες ουδείς θα πάρει τέτοια ευθύνη. Μοιάζει με αυτό που όλοι το έχουν τούμπανο και κάποιοι (εκ Τιράνων εν προκειμένω) κρυφό καμάρι.

Αυτή η εικόνα των αναρίθμητων οικοδομών για την ανέγερση πολύ μεγάλων κτιρίων είναι αδύνατον να μην τη συσχετίσει κανείς με αυτή των πολλών, πάρα πολλών, υπερβολικά πολλών υπερπολυτελών αυτοκινήτων. Είναι ένα από τις χαρακτηριστικές εικόνες των Τιράνων και ταυτόχρονα μία ακόμη τεράστια αντίθεση. Mercedes, BMW και Audi σε τέτοια… ποσότητα σε μία χώρα που έχει το βασικό της μισθό στα 300-350 ευρώ σίγουρα δεν μπορεί να δικαιολογηθεί, αυτή είναι μία πρώτη βασική σκέψη, έστω και αν φαντάζει πρόχειρη.

Παρά την πολυτέλεια όμως, η φτώχεια δεν κρύβεται, δεν είναι δυνατόν να κρυφθεί. Αποτυπώνεται, εκτός των άλλων, στα ταλαιπωρημένα κτίρια που πολλά παραμένουν ασοβάτιστα και ασυντήρητα επειδή προφανώς οι ένοικοι δεν έχουν τα χρήματα για να τα συντηρήσουν.

Πολυκατοικίες που μοιάζουν στην όψη με τα προσφυγικά της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, χαμηλά σπίτια με κεραμίδια, εμφανώς παρατημένα στην τύχη τους, δίπλα σε ατελείωτα πάρκινγκ (μεγάλο πρόβλημα της πόλης) και ουρανοξύστες ιδιαίτερα μοντέρνας, φουτουριστικής αισθητικής. Το παρελθόν συγκρούεται συνεχώς και ανελέητα με το παρόν και το μέλλον ακόμα και σε επίπεδο συμβολικό σ’ αυτήν την περίεργη πόλη.

Μιλώντας για μέλλον, αυτό έχει ήδη έρθει στα Τίρανα. Πολλά από τα ταξί της πόλης είναι ηλεκτρικά, άρα πολύ φιλικά ως προς το περιβάλλον ενώ στο κέντρο θα δει κανείς πολλούς σταθμούς ανεφοδιασμού ηλεκτρικής ενέργειας για τα οχήματα.

Η ζωή η ίδια παίζει απίστευτα παιχνίδια στους κατοικους των Τιράνων. Ενας σημερινός πενηντάρης, ο οποίος ακόμα και το 1990 στριμωχνόταν πρωί-πρωί στην ουρά για λίγο γάλα, σήμερα μπορεί να οδηγεί… ηλεκτρικό ταξί.

Είναι σαφές ότι η ιστορία σ’ αυτή τη γωνιά των Βαλκανίων τρέχει με πολύ γρήγορους ρυθμούς. Ισως γι’ αυτό οι περισσότεροι να χάνουν το τρένο της εξέλιξης που περνάει αστραπιαία από μπροστά τους. Αλλά γι’ αυτό θα μιλήσουμε εκτενώς-και με τη βοήθων ειδικών-σε επόμενα άρθρα.

Προς το παρόν μπορούμε να εξάρουμε τη θρησκευτική ανεκτικότητα αυτής της πόλης. Πάνω στον ίδιο δρόμο μπορεί να συναντήσει κανείς ορθόδοξους ή καθολικούς ναούς καθώς και τζαμιά. Τα δύο χριστιανικά δόγματα συνυπάρχουν χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα με το ισλάμ, ίσως γιατί η υποχρεωτική αθεϊα στα χρόνια του Χότζα να μειώσε-αναγκαστικά-τις θρησκευτικές εντάσεις. Αλλά αυτό είναι μόνο μία πιθανή ερμηνεία. Το σίγουρο είναι ότι η αλβανικότητα προφανώς και δεν ορίζεται από το θρήσκευμα αλλά περισσότερο από τη γλώσσα. Οι κοπέλες με τη μαντίλα είναι Αλβανίδες όπως οι Χριστιανές, τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.

Και μιλώντας για γλώσσα. Ας μην νομίσει κανείς ότι στα Τίρανα δεν επαναλαμβάνονται φαινόμενα όπως αυτά που καταγράψαμε στον αλβανικό νότο. Πίνεις ένα ποτό το βράδυ σ’ ένα μικρό μπαρ, ο ιδιοκτήτης ακούει ελληνικά, ρωτά (στα ελληνικά πάντα) αν οι πελάτες του είναι Ελληνες και όταν παίρνει καταφατική απάντηση μοιράζεται μαζί τους στιγμές που έζησε στη διάρκεια της επαγγελματικής του πορείας στην Ελλάδα η οποία επισφραγίστηκε με την αγορά ενός μαγαζιού στην Πάρο. Αληθινή, πέρα έως πέρα, ιστορία.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις