Εκατομμυριούχος σε μια νύχτα – “Αναρωτιέμαι συνεχώς, αξίζω αυτά τα χρήματα;”

Από τον Ιούλιο του 2020, σχεδόν 750 εταιρείες έχουν μπει στο χρηματιστήριο, συγκεντρώνοντας περισσότερα από 200 δισεκατομμύρια δολάρια. Εν μέσω αυτής της φρενίτιδας, μία millennial, εργαζόμενη στον τομέα της τεχνολογίας μοιράστηκε όλα όσα πέρασαν από το μυαλό της, μετά την απροσδόκητα μεγάλη αύξηση που είδε στον λογαριασμό της.

“Όταν μπήκα στην εταιρεία μου, θεώρησα ότι υπήρχαν μόνο δύο διαδρομές: η συγχώνευση ή η εισαγωγή στο χρηματιστήριο. Σκέφτηκα ότι με την εισαγωγή στο χρηματιστήριο θα είχα κάποια κέρδη, ίσως 200.000 $. Ένα τέτοιο ποσό δεν θα άλλαζε και την ζωή μου. Άκουγα συναδέλφους να λένε “Νομίζω ότι μετά από αυτά τα κέρδη, θα αποσυρθώ” και δεν καταλάβαινα για τι μεγέθη μιλάμε. Τότε, ένας φίλος τηλεφώνησε και είπε: “Είσαι έτοιμη να γίνεις εκατομμυριούχος; Δες τις ειδήσεις”. Έτσι έμαθα ότι η εταιρεία μου, μέσω του χρηματιστηρίου θα μου αποφέρει 6 εκατομμύρια δολάρια”.

Δεν ήταν μία στιγμή χαράς και εορτασμού. Ήταν μια αγχωτική στιγμή, λόγω των αποφάσεων που έπρεπε να παρθούν. Το ποσό των χρημάτων ήταν τόσο μεγάλο που αν έκανα βλακεία με το 5% αυτών, θα κόστιζε εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια.

Τα χρήματα τόσο αλλαζουν όσο και δεν αλλάζουν τη ζωή. Σε αυτό το σημείο της ζωής μου, τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει. Τι θα έκανα διαφορετικά; Διασκεδάζω ακριβώς όπως και η παρέα μου. Δεν ξέρω για ποιον λόγο να αγόραζα ένα όχημα Tesla, αγορά που αποτελεί κοινή αντίδραση όσων γίνονται πλούσιοι. Δεν θέλω να αγοράσω σπίτι. Το Σαν Φρανσίσκο μοιάζει να έχει ξεκινήσει να παίρνει την “κάτω βόλτα”. Βγάζω βόλτα τα σκυλιά μου στις 10 μ.μ. και δεν νιώθω απόλυτα ασφαλής και νομίζω ότι αυτό δεν είναι βιώσιμο.

Δεν είμαι γενναιόδωρος άνθρωπος. Είμαι απίστευτα λιτή. Τώρα, οι πύλες της γενναιοδωρίας μου μπορούν επιτέλους να ανοίξουν. Πήρα δώρο στην αδερφή μου ένα κερί από μια τοπική μπουτίκ. Η αποστολή κοστίζει 10 $. Κανονικά, δεν θα πλήρωνα για την αποστολή, αλλά τώρα θέλω. Όπως αγόρασα και ένα τυρί από την αγορά των αγροτών για 15 $. Πριν, αυτό το ποσό θα το θεωρούσα υπερβολικό για τυρί, δεδομένου ότι δεν μου αρέσει και τόσο πολύ.

Ο τρόπος ζωής των σκύλων μου έχει αλλάξει περισσότερο από τον δικό μου. Έχουν κάνει αναβάθμιση φαγητού (70 $ ανά τσάντα) και βλέπουν τρεις γιατρούς, περισσότερους από όσους έχω δει ποτέ εγώ.

Θα έλεγα ότι ο τρόπος ζωής των σκύλων μου έχει αλλάξει περισσότερο από τον δικό μου. Έχουν αναβαθμιστεί οι τροφές τους. Τροφή με ειδική συνταγή για χαμηλή περιεκτικότητα σε νάτριο κοστίζει 70 $ η μία τσάντα. Η μέση τροφή για κατοικίδια στο σούπερ μάρκετ κοστίζει 15 $. Και τους πήρα και συμπληρώματα: ένα ιχθυέλαιο, ένα προβιοτικό, ένα για την υγεία των αρθρώσεων.

Αναβαθμίστηκε επίσης η οδοντιατρική φροντίδα των σκυλιών μου – πρέπει να εξαχθούν κάποια σάπια δόντια. Πάω επίσης σε έναν αναισθησιολόγο κατοικίδιων ζώων και όλο αυτό θα κοστίσει περίπου 10.000 $. Θα τα πάω επίσης σε έναν καρδιολόγο και το κόστος θα είναι και εκεί χιλιάδες δολάρια. Έτσι, θα έχουν εξεταστεί συνολικά από τρεις εξειδικευμένους γιατρούς για σκύλους, περισσότερους από όσους έχω δει ποτέ στη ζωή μου.

Είχα πάντα την αίσθηση, από τότε που ήμουν νέα, ότι θα έκανα παιδιά με τον λιγότερο παραδοσιακό τρόπο. Στο γυμνάσιο, διαγνώστηκα με ορμονική ανισορροπία που καθιστά δυσκολότερη την εγκυμοσύνη. Από τότε, το πάγωμα των ωαρίων μου ήταν πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Ο πρώτος γύρος θα είναι 15.000 $ και θα ήθελα να κάνω πολλαπλούς γύρους.

Για μένα, το μόνο πράγμα που θέλω είναι να έχω τον ίδιο τρόπο ζωής με τον οποίο μεγάλωσα. Όταν ήμουν μικρή, οι γονείς του καλύτερού μου φίλου χώρισαν. Η μητέρα του δεν είχε ξανά δουλέψει ποτέ στην ζωή της και ήταν πλήρως εξαρτημένη από τον σύζυγό της που δούλευε σε τράπεζα. Μετά το διαζύγιο, κατέληξε να παίρνει χρήματα από τους γονείς της για να πάει σούπερ μάρκετ. Αυτή η σχέση οικονομικής εξάρτησης με φρίκαρε. Το 2008 οι γονείς μου μας ανακοίνωσαν το διαζύγιο τους και δύο μήνες αργότερα η αγορά κατέρρευσε. Έτσι, για μένα, αυτή η ιδέα της οικονομικής εξάρτησης συνδέεται τόσο πολύ με την ιδέα της σχέσης. Το να εξαρτώμαι από κάποιον οικονομικά είναι ο μεγαλύτερος φόβος μου. Με την είσοδο στο χρηματιστήριο ένα πράγμα κατάλαβα: Ο χειρότερος φόβος μου δεν είναι δυνατός πια. Είναι το πιο απελευθερωτικό πράγμα.

Πάντα ήθελα κάποιον που να έχουμε παρόμοιο εισόδημα. Αλλά δεν ήθελα να βγάζει περισσότερα από εμένα, γιατί τότε θα είχε περισσότερη δύναμη, ούτε να βγάζει λιγότερα, γιατί δεν θα μπορούσα να ζω όπως θα ήθελα.

Μεγαλώνουμε ακούγοντας για αυτήν τη γραμμική διαδικασία όπου γνωρίζεις κάποιον, αρραβωνιάζεσαι, παντρεύεσαι και μεγαλώνεις μαζί του δύο παιδιά. Λόγω του διαζυγίου των γονιών μου, δεν ένιωσα ποτέ ότι έπρεπε να είμαι με έναν σύντροφο για να αποκτήσω παιδιά. Όμως, από οικονομικής άποψης, θα ήταν αρκετά δύσκολο να στηρίξω και να μεγαλώσω παιδιά στο Σαν Φρανσίσκο, ακόμη και με τον τρέχοντα μισθό μου. Τώρα μπορώ να διατηρήσω τον ίδιο τρόπο ζωής με τον οποίο μεγάλωσα, χωρίς κάποιον σύντροφο στην εξίσωση. Ίσως αποφασίσω να κάνω παιδιά στα μέσα της δεκαετίας των 30, γι αυτό χρησιμεύει το πάγωμα των αυγών.

Όσο για τα ραντεβού, πάντα επικεντρωνόμουν στο μυαλό του άλλου. Έχω εμμονή με άντρες που είναι πιο έξυπνοι από εμένα. (Ακόμα και όταν ήμουν μικρή, στην κατασκήνωση “κολλούσα” με τα αγόρια που πήγαν στα καλύτερα δημόσια σχολεία, γιατί ήξερα ότι ήταν δύσκολο να μπει κανείς εκεί). Εκτός από μια έμμονη ιδέα που έχω το παιδί μου να είναι έξυπνο, θεωρώ σημαντική την ύπαρξη προοπτικών κερδών, επειδή οι έξυπνοι άντρες τείνουν να βγάζουν πολλά χρήματα. Βλέπω τους φίλους μου που βρίσκονται σε τέτοιες σχέσεις, όπου και οι δύο άνθρωποι βγάζουν περισσότερα από 200.000 $ έκαστος. Ζευγάρι χωρίς παιδιά και 400.000 $; Αυτός είναι ένας υπέροχος τρόπος ζωής. Πάντα ήθελα κάποιον που να έχουμε παρόμοιο εισόδημα. Αλλά δεν ήθελα να βγάζει περισσότερα από εμένα, γιατί τότε θα είχε περισσότερη δύναμη, ούτε να βγάζει λιγότερα, γιατί δεν θα μπορούσα να ζω όπως θα ήθελα.

Αλλά τώρα, ακόμη και αν ένας σύντροφος έχει περισσότερα χρήματα από εμένα, ποιος νοιάζεται; Μετά από ένα συγκεκριμένο “σημάδι” εκατομμυρίων δολαρίων, κανείς δεν γίνεται ανταγωνιστικός. Έτσι και στα δύο άκρα του φάσματος, θα έχω τη δύναμη, οικονομικά. Θεωρώ πιθανότερο να γνωρίσω κάποιον που βγάζει πολύ λιγότερα από εμένα. Ωστόσο, θέλω να επικεντρωθώ στις αξίες του, όχι στα χρήματα.

Πρόσφατα, βγήκα ραντεβού με έναν άντρα. Με ρώτησε πού δούλευα και του είπα και αμέσως αποκρίθηκε: «Θα γίνεις πλούσια». Δεν ήξερα πώς να απαντήσω. Σκέφτηκα απλά, «Ναι». Μερικές φορές σκέφτομαι τον άντρα με τον οποίο έχασα την παρθενιά μου και θέλω να τον βρω να του πω πόσα χρήματα έχω τώρα. Νομίζω ότι θα ήταν υπέροχο.

Στην πραγματικότητα κάνω τα πάντα και δεν κάνω τίποτα. Είναι πολύ άυλο αυτό που κάνω. Έτσι αναρωτιέμαι συνεχώς, αξίζω αυτά τα χρήματα;

Στην δουλειά μου, είναι όλα αφηγηματικά. Δεν χτίζω τίποτα. Δεν κάνω μαθηματικές εξισώσεις. Συγκεντρώνω πολλά κομμάτια μαζί, οπότε στην πραγματικότητα κάνω τα πάντα και δεν κάνω τίποτα. Είναι πολύ άυλο αυτό που κάνω. Έτσι αναρωτιέμαι συνεχώς, αξίζω αυτά τα χρήματα; Γιατί το αξίζω αυτό; Δεν είναι απαραίτητα ένα επίτευγμα το να γίνει κανείς πλούσιος από την εταιρεία στην οποία εργάζεται, επειδή απλά και μόνο μπήκε στο χρηματιστήριο. Είναι τύχη – τυχαία βρισκόμουν στο σωστό μέρος τη σωστή στιγμή. Δεν είμαι πιο έξυπνη από τις δεκάδες χιλιάδες άτομα που έχουν τη δουλειά μου σε άλλες εταιρείες.

Για μένα, δεν υπάρχει άλλη επιλογή παρά να επιστρέψω τα χρήματα. Το να είσαι τεχνικός δεν μοιάζει με τις τράπεζες, όπου ξέρεις ότι δεν κάνεις καλό για την κοινωνία. Πολλοί εργαζόμενοι στην τεχνολογία παραπλανώνται και σκέφτονται ότι έχουν μία “αποστολή”. Δεν ήμουν ποτέ αρκετά παραπλανημένη για να το πιστέψω αυτό. Απλώς ήλπιζα ότι δεν έκανα τίποτα αντικειμενικά “κακό”, το οποίο από μόνο του είναι δύσκολο να αποφευχθεί σε αυτόν τον κλάδο. Θέλω να δωρίσω όσο περισσότερο μπορώ στη ζωή μου και μέσα από αυτά τα χρήματα να δημιουργήσω κάτι καλό, κάτι που θα έχει νόημα. Ωστόσο, δεν έχω αποφασίσει ακόμα τι θα κάνω.

Σκέφτομαι πώς δεν θέλω τα μελλοντικά μου παιδιά να έχουν τόσα πολλά χρήματα που να νομίζουν ότι έχουν χρήματα. Όταν ήμουν στο λύκειο, υπήρχαν πολλά παιδιά δικηγόρων και γιατρών – άνθρωποι που προέρχονταν από υψηλά κοινωνικά στρώματα, αλλά κανείς δεν βασίζονταν στα χρήματα της οικογένειάς του. Οι γονείς μου πάντα μας έλεγαν ότι ήμασταν μεσαία τάξη και πραγματικά πίστευα ότι ήμασταν. Και οι δύο γονείς μου δούλεψαν πολύ σκληρά – η μαμά μου περισσότερο από τον μπαμπά μου από την άποψη ωραρίων. Δεν τέθηκε ποτέ το ερώτημα αν θα έπρεπε να δουλέψω σκληρά για να κερδίσω τα δικά μου χρήματα.

Για τα παιδιά μου, θα πληρώσω για όποια εκπαίδευση χρειάζονται και αυτό είναι όλο. Αν επιτρέψω στα παιδιά μου να πάρουν τα χρήματά μου, αυτό θα τους δώσει κυριολεκτικά ένα “δωρεάν πάσο” στη ζωή. Δεν είναι καλό για την κοινωνία να κρατάς τον πλούτο σε μια γραμμή “αίματος” και συγγένειας. Και όταν σκέφτομαι τον κληρονομικό πλούτο, σκέφτομαι επίσης: Γιατί να τον σπαταλήσω σε ένα μέλλον όπου δεν ξέρω καν πώς θα μοιάζει; Μερικές από τις πρώτες μου αναμνήσεις είναι η 9/11, η οικονομική ύφεση, η υπερθέρμανση του πλανήτη και η προεδρία του Τραμπ. Η γενιά μας έχει δει πολλές κρίσεις. Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς σε ποιον κόσμο θα πήγαινε η κληρονομιά μου. Θα ζουν τα παιδιά μου σε παραθαλάσσιες πόλεις; Οι παράκτιες πόλεις θα είναι κατοικήσιμες; Τα παραδοσιακά χρήματα θα παίζουν ακόμη κάποιον ρόλο; Είμαστε 30 χρόνια μακριά από μια πλήρη κλιματική κρίση.

Δεν είμαι κρυψίνους, αλλά νιώθω ότι είναι προσβλητικό να μιλάω για τα χρήματα που έχω με άλλα άτομα. Ο συγκάτοικος μου κάνει πολύ πιο ευγενή δουλειά – εργάζεται στην υγειονομική περίθαλψη – και φαντάζομαι πως θα έλεγε, “Δεν πρόκειται ποτέ να γίνω τόσο πλούσιος”. Ποτέ δεν θα το έφερνε στην συζήτηση βέβαια, εκτός εάν ξεκινήσω να μιλάω εγώ για το ζήτημα.

Στην δουλειά μου, όλοι γινόμαστε πλούσιοι. Έλεγα στον φίλο και συνάδελφό μου “Νιώθουμε ότι γυρνάμε όλοι με μυστικότητα κάποιο πορνό”. Και αυτοί οι άνθρωποι χωρίζονται σε δύο στρατόπεδα, παρατήρησα. Υπάρχουν αυτοί που δεν ξέρουν τι κάνουν με τα χρήματα, αλλά αισθάνονται πολύ ενθουσιασμένοι. Από την άλλη, υπάρχουν άνθρωποι που αισθάνονται ότι δεν ξέρουν τι κάνουν με τα χρήματα και περικλείονται από άγχος. Δεν συνειδητοποιούν ότι την ίδια στιγμή κανείς άλλος δεν ξέρει τι να τα κάνει, νομίζουν είναι οι μόνοι.

Είμαστε η νέα “γενιά χρημάτων”. Όλοι μεγαλώσαμε στην ύφεση, φοβόμαστε την πανδημία και όλοι γνωρίζουμε κάποιον που έχασε τη δουλειά του. Είμαστε η πρώτη γενιά εδώ και πολύ καιρό που θα έχει μέση καθαρή αξία μικρότερη από τους γονείς μας. Έτσι, ακόμη και αν τα πάτε πολύ καλά, είναι πάντα πολύ πιο κοντά σας από όσο νομίζετε η αποτυχία. Σκέφτομαι συνεχώς το Yahoo που στη δεκαετία του ’90 ήταν η “αγαπημένη” εταιρεία και τώρα δεν ξέρω καν αν υπάρχει. Υπάρχουν τόσες πολλές επιχειρήσεις που δεν υπάρχουν ή δεν έχουν αξία πια. Θεωρώ πως θα ήταν καταστροφικό να ξοδέψουμε επιπόλαια όσα χρήματα κερδίσουμε από την δουλειά μας.

Τα λόγια της νεαρής γυναίκας μεταδόθηκαν αρχικά από το intelligencer.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις