Οι ταινίες της εβδομάδας: Μια κωμωδία πολεμικών τεχνών σε πολλά παράλληλα σύμπαντα κι ο Λίαμ Νίσον (ξανά) εκτελεστής

Οι ταινίες της εβδομάδας:

Τα Πάντα Όλα

(“Everything Everywhere All at Once”, Οι Ντάνιελς, 2ω19λ)

4 / 5

Η θρυλική Μισέλ Γιέο του “Τίγρης και Δράκος” πρωταγωνιστεί στο ρόλο της Έβελιν, η οποία ζει τα πιο πεζά και καθημερινά προβλήματα που βάζει ο νους. Ο γάμος της καταρρέει. Η κόρη της δεν επικοινωνεί μαζί της, θέλει να απομακρυνθεί από αυτήν, μαζί με την κοπέλα της. Το μαγαζί της, με πλυντήρια αυτοεξυπηρέτησης, δεν πάει καλά και η ίδια προσπαθεί να βγάλει άκρη με την εφορία. Ο γηραιός πατέρας της έχει ταξιδέψει στην Αμερική δίνοντάς την έναν επιπλέον πονοκέφαλο. Και μέσα σε όλα αυτά λαμβάνει ένα μήνυμα πως αν δεν βοηθήσει τον σύζυγό της από μια παράλληλη διάσταση, μια αδηφάγα μοχθηρή οντότητα απειλή να καταβροχθίσει όλο το multiverse.

Αυτό που ξεκινά ως ένα εντελώς προσγειωμένο, έστω με ένα χαοτικό τρόπο, καθημερινό οικογενειακό δράμα για μια οικογένεια μεταναστών στις ΗΠΑ που αντιμετωπίζουν πολυσύνθετα προβλήματα –ενσωμάτωσης, επιβίωσης, αλλά και αγάπης, φιλίας, επιθυμίας– εξελίσσεται σε μια εντυπωσιακά φιλόδοξη κωμωδία πολεμικών τεχνών που εμπλέκει στην αφήγησή της την αποτύπωση μυριάδων άλλων παράλληλων κόσμων που απέχουν από τον δικό μας από ελάχιστα (όσο είναι μια απλή διαφορετική απόφαση) μέχρι αδιανόητα πολύ (έναν σύμπαν με εντελώς διαφορετική βιολογία).

Η πανδαισία ιδεών που υπό άλλες συνθήκες θα απειλούσε να κάνει το φιλμ να εκραγεί, συνδέεται σε κάθε στιγμή με την διαδρομή και την σκιαγράφηση της Έβελιν, και με τον τρόπο που αντιμετωπίζει πρώτα τον εαυτό της κι ύστερα όλους τους άλλους. Η Έβελιν είναι το άθροισμα αμέτρητων χαμένων ευκαιριών. Χαμένων συνδέσεων. Χαμένων δεξιοτήτων. Αυτό που την κάνει σπουδαία είναι αυτό που την κάνει συνηθισμένη– δηλαδή, το ότι μοιάζει χαμένη, να επιπλέει στη θάλασσα δυνητικών θριάμβων. Κάθε παράθυρο σε άλλο κόσμο, κάθε θραύσμα, είναι κι ένα ακόμα αγκάθι. Ή μήπως μια νέα ευκαιρία;

Η ταινία έχει για οδηγό την Γιέο σε μια εκπληκτική ερμηνεία κατά την οποία την παρατηρείς όχι μόνο να έρχεται σταδιακά σε συναίσθηση του εαυτού και του κόσμου της, αλλά να δανείζει το σώμα της, το βλέμμα και τη φωνή της σε μυριάδες παραλλαγές του είναι της. Δίπλα της, οι δύο σκηνοθέτες δημιουργούν έναν κόσμο (ή πολλούς) που μοιάζει χειροποίητος, φτιαγμένος με πάθος, φαντασία και χωρίς σύνορα στη σκέψη.

Η δημοφιλής ιδέα του κινηματογραφικού πολυσύμπαντος χρησιμοποιείται χιουμοριστικά, αυτοαναφορικά (υπάρχει μια εκδοχή της Έβελιν που μοιάζει βασικά με μια εκδοχή της Μισέλ Γιέο), σουρεαλιστικά, για ανάπτυξη πλοκής, για ανάπτυξη χαρακτήρων, για διαρκή αισθητική επέκταση, αλλά και για παιχνίδι στυλ. Όταν μπαίνουν οι πολεμικές τέχνες στο παιχνίδι, η ταινία ανυψώνεται εκ νέου, δίχως ποτέ να χάνει ούτε τη διάθεση για σαχλό χιούμορ, ούτε για εντελώς προσβάσιμο, προσγειωμένο ανθρώπινο δράμα. Ο θρίαμβος του φιλμ τελικά βρίσκεται εκεί, καθώς η Έβελιν προσπαθεί μέσα από μια διαρκώς αποσπασματική αίσθηση πραγματικότητα να κατανοήσει ποια είναι.

Προσπαθεί, μαζί με εμάς, να ανακτήσει το κέντρο βάρους της μέσα σε ένα χάος, να βρει την δυνατότητα διαπιεραστικής αγάπης και κατανόησης μέσα από τα θραύσματα της κατακερματισμένης της (μας) πραγματικότητας. Η ταινία αναπτύσσεται ως μια ξέφρενη, εγκάρδια και ανεξάντλητα εφευρετική (οπτικά αλλά και δομικά) ιστορία πάνω στην στην αλληλοκατανόηση, τις χαμένες –και τις κερδισμένες– ευκαιρίες και το να βγάζεις συναισθηματικό νόημα μέσα από το χάος. Είναι ένας μικρός θρίαμβος.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ: Αναλυτικό άρθρο για την ταινία στο The Magazine

H Μνήμη του Δολοφόνου

(“Memory”, Μάρτιν Κάμπελ, 1ω54λ)

2 / 5

Ο Λίαμ Νίσον υποδύεται τον ηλικιωμένο εκτελεστή που ενώ φημίζεται για τον επαγγελματισμό του, μια προσωπική του ηθική γραμμή τον εμποδίζει να ολοκληρώσει τη νέα του δουλειά. Όχι μόνο αυτό, αλλά τον φέρνει αντιμέτωπο με την πυραμίδα ισχύος που τον προσέλαβε, σε μια σύγκρουση με τα τοπικά οικονομικά συμφέροντα διαφθοράς μια κοινότητας του Τέξας.

Σκηνοθετημένο από τον βετεράνο Μάρτιν Κάμπελ (“Casino Royale”, “Η Μάσκα του Ζορό”) το φιλμ δε φοβάται να εστιάσει στον Νίσον ως αληθινά γερασμένο, έναν άντρα που τα βάζει με τις δυνάμεις διαφθοράς γύρω του νιώθωντας τον χρόνο να τον κυνηγά δίχως έλεος. Όμως η ιδέα αυτής της προσωπικής ηθικής όπως πλαισιώνεται από πράξεις απάνθρωπες, δεν εξερευνάται στα αλήθεια, ενώ ο Κάμπελ σε αρκετές στιγμές της ταινίας μοιάζει να σκηνοθετεί σχεδόν σε αυτόματο πιλότο (με ανέμπνευστο staging ή αφήνοντας ηθοποιούς να μονολογούν ακόμα και σε σημεία που εμφανώς θα εξυπηρετούνταν από κάποιο σπάσιμο ροής). Ο Νίσον δίνει μια από τις καλές του ερμηνείες σε αυτή την υποκατηγορία περιπετειών του, και το όλο κομμάτι παρακολουθείται χωρίς να χάνει τον θεατή όμως σε καμία περίπτωση δεν είναι τελικά κάτι ξεχωριστό.

Ο Κήπος των Φίντσι Κοντίνι

(“The Garden of the Finzi-Continis / Il giardino dei Finzi Contini”, Βιτόριο Ντε Σίκα, 1ω34λ)

3 / 5

Κλασικός (αν και όχι από τους διασημότερους) Ντε Σίκα του ‘70 σε επανέκδοση. Η ιστορία της οικογένειας των Φίντσι Κοντίνι, εβραίων στην Ιταλία του Μουσολίνι, καθώς οι αντι-εβραϊκοί νόμοι αρχίζουν να μπαίνουν σε ισχύ. Τα αισθήματα, η κοινωνική του θέση, η ίδια τους η ζωή– τίποτα δε μοιάζει πια βέβαιο καθώς οι Φίντσι Κοντίνι χάνουν τον έλεγχο της μοίρας τους μέσα από τα ίδια τους τα χέρια και ο μικρός τους παράδεισος αρχίζει να μοιάζει με ηχώ της ίδιας του της ύπαρξης. Η υπόκωφη έλευση του φασισμού εξετάζεται μέσα από ένα πρίσμα προσωπικό αλλά και ταξικό, στην μάλλον πιο σημαντική ταινία της ύστερης περιόδου του Ντε Σίκα, βραβευμένη με Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας και με Χρυσή Άρκτο στο Βερολίνο, ακόμα κι αν κινηματογραφικά δεν έχει πολλά πια να προτείνει.

Kerr: Τούρκικη κοινωνική περιπέτεια, για έναν άντρα που επιστρέφει στην πόλη για την κηδεία του πατέρα του αλλά γίνεται μοναδικός μάρτυρας σε ένα φόνο, με αποτέλεσμα τώρα να πρέπει τρέξει για τη ζωή του, σε μια πόλη όπου κανείς δεν επιτρέπεται να κυκλοφορεί.

Αΐνμπο: Η Πριγκίπισσα του Αμαζονίου: Η μικρή Αΐνμπο πρέπει να δράσει όταν η φυλή της στον Αμαζόνιο απειλείται από αυτούς που θέλουν να καταστρέψουν τη ζούγκλα για το κέρδος. Παιδική ταινία κινουμένων σχεδίων.