Εκδήλωση στη μνήμη του Νίκου Ζαχαριάδη “Όπως κάθε χρόνο, βρισκόμαστε εδώ”

Μέλη των Οργανώσεων Αττικής του ΚΚΕ και της ΚΝΕ τίμησαν σήμερα το πρωί στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών, τη μνήμη του Νίκου Ζαχαριάδη, ανήμερα της συμπλήρωσης 47 χρόνων από τον θάνατό του.

Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε μπροστά στον τάφο του Ν. Ζαχαριάδη, όπου μέλη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ έφτασαν κρατώντας κόκκινες σημαίες. Κατατέθηκαν λουλούδια από τον Γ. Μανουσογιαννάκη, εκ μέρους της ΚΕ του ΚΚΕ, από τον Γ. Λυκούδη, εκ μέρους του ΚΣ της ΚΝΕ και εκ μέρους του γιου του Ν. Ζαχαριάδη, Σήφη.

Παραβρέθηκαν, μεταξύ άλλων, αντιπροσωπεία της ΕΠ Αττικής του ΚΚΕ και ο Γ. Κατημερτζής, πρόεδρος της ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ.

Στην εκδήλωση μίλησε ο Γιάννης Μανουσογιαννάκης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, ο οποίος ανέφερε ότι: «Το ΚΚΕ και η ΚΝΕ, όπως κάθε χρόνο βρισκόμαστε εδώ, στον τάφο του ως ελάχιστο δείγμα σεβασμού στην ανιδιοτελή ηρωική προσφορά του σ. Νίκου Ζαχαριάδη, γγ της ΚΕ του ΚΚΕ από το 1931 μέχρι το 1956, που στην 6η πλατιά Ολομέλεια καθαιρέθηκε με άδικες και εντελώς ανυπόστατες κατηγορίες από γγ και το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ και στη συνέχεια στην 7η Ολομέλεια της ΚΕ, το 1957, διαγράφηκε από το Κόμμα. Ο σ. Νίκος Ζαχαριάδης ήταν αφοσιωμένος, ολοκληρωτικά δοσμένος στην υπόθεση της εργατικής τάξης, στον προλεταριακό διεθνισμό, στην πάλη για την κοινωνική απελευθέρωση, για το σοσιαλισμό – κομμουνισμό».

«Παρά τη δικαιολογημένη πίκρα και τον ανυπόφορο πόνο που ένιωθε εξαιτίας των άδικων κατηγοριών, της καθαίρεσης, της διαγραφής και της απομόνωσής του από το Κόμμα, δεν επέτρεψε αλλά και δεν επιτρέπεται σε κανένα να τον χρησιμοποιήσει για να στραφεί ενάντια, να βλάψει το Κόμμα του, το ΚΚΕ», υπογράμμισε.

«Το ΚΚΕ ήταν και παραμένει το Κόμμα μου και κανένας δεν μπορεί να το χτυπήσει και να το λερώσει χρησιμοποιώντας το όνομά μου. (…) Το ΚΚΕ όμως να το ξεριζώσει κανένας δεν μπόρεσε, γιατί αυτό θα σήμαινε να ξεριζώσει τον ίδιο το λαό. (…) Το γράμμα αυτό το γράφω για να βουλώσω το στόμα σ’ όλους αυτούς που θα βάλουν τώρα τις φωνές».

Αυτά ήταν τα τελευταία λόγια, στο τελευταίο γράμμα, πριν δώσει με οδυνηρό τρόπο τέλος την 1η Αυγούστου 1973, στη μακρόχρονη, πλούσια σε ιστορικούς αγώνες για τα δικαιώματα της εργατικής τάξης και όλου του εργαζόμενου λαού ζωή του, αποστομώνοντας όλους όσους τότε, τώρα αλλά και στο μέλλον προσπάθησαν ή θα προσπαθήσουν να τον χρησιμοποιήσουν για να χτυπήσουν το Κόμμα του, το ΚΚΕ, για να βάλουν εμπόδια στην πάλη για επαναστατική ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, για το σοσιαλισμό – κομμουνισμό» είπε ο Γ. Μανουσογιαννάκης.

Αναφέρθηκε στη συνέχεια στην ιστορική διαδρομή του Ν. Ζαχαριάδη, στις ατελείωτες διώξεις και φυλακίσεις που υπέστη, στην αταλάντευτη στάση του και στις δοκιμασίες που πέρασε αλύγιστος στο Γεντί Κουλέ, στην Ασφάλεια, στα κάτεργα της 4ης Αυγούστου, στις φυλακές της Κέρκυρας και στο Νταχάου.

Μίλησε επίσης για την σημαντική συμβολή του Ν. Ζαχαριάδη στην ανάπτυξη του ΚΚΕ «που δεν σταμάτησε ούτε την περίοδο της πολύχρονης κράτησής του στην Ασφάλεια, στις φυλακές, την απομόνωση, ενώ πρωτοστάτησε στη δημιουργία και την ηρωική πάλη του ΔΣΕ, της κορυφαίας εκδήλωσης της ταξικής πάλης στην Ελλάδα».

Ο Γ. Μανουσογιαννάκης επισήμανε ότι «η πείρα, τα συμπεράσματα αλλά και η αταλάντευτη, ηρωική στάση και η βαθιά πίστη στην εργατική τάξη και την ανάγκη της επαναστατικής ανατροπής του καπιταλισμού για το σοσιαλισμό – κομμουνισμό που χαρακτήριζαν το σ. Νίκο Ζαχαριάδη, είναι πολύτιμη ιδιαίτερα στη σημερινή εποχή που βιώνουμε τις συνέπειες της αντεπανάστασης, την κλιμάκωση της επίθεσης του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του, ενάντια στην εργατική τάξη και το φτωχό λαό, αξιοποιώντας την καπιταλιστική κρίση αλλά και τις ιδιαίτερες συνθήκες που δημιουργεί η πανδημία».

«Ξεχωριστή και διαχρονικά πολύτιμη είναι η επιμονή του στην ανάγκη ύπαρξης και ενίσχυσης των κομματικών οργανώσεων σ’ όλες τις συνθήκες, αλλά και η πολύτιμη πείρα, θετική και αρνητική, μέσα από τα 3 γράμματα για τον ελληνοϊταλικό πόλεμο και τη στάση του Κόμματος» υπογράμμισε ο Γ. Μανουσογιαννάκης καταλήγοντας: «Ιδιαίτερα τώρα που φουντώνουν οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί και αντιθέσεις, εξαιτίας και της επιθετικότητας της τουρκικής αστικής τάξης, αλλά και της εμπλοκής της ελληνικής αστικής τάξης στην προσπάθειά της να αναβαθμίσει τη θέση και το ρόλο της στην περιοχή. Αυτός είναι νομίζουμε ο καλύτερος τρόπος να τιμήσουμε τη μνήμη αγωνιστών, όπως του σ. Νίκου Ζαχαριάδη».