Κοιτάζοντας ένα γεμάτο λεωφορείο αφ’ υψηλού

Η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών, χρησιμοποιεί συχνά ή καθημερινά μέσα μαζικής μεταφοράς. Από αυτούς ελάχιστοι θα βρεθούν ποτέ σε ελικόπτερο και ακόμα λιγότεροι σε κότερο για οποιοδήποτε λόγο.

Είναι βέβαιο ότι δεν χρησιμοποιούν τα μέσα μαζικής μεταφοράς για διασκέδαση, ειδικά στην κατάσταση που βρίσκονται εδώ και δεκαετίες στην Ελλάδα και είναι εξίσου βέβαιο ότι δεν αποφεύγουν τα ελικόπτερα και τα κότερα, επειδή έχουν κάποια απέχθεια στη γρήγορη μετάβαση ή την ευζωΐα.

Τα μέσα μεταφοράς για όσους τα ζουν, έχουν στις συζητήσεις μεταξύ των ταλαιπωρημένων επιβατών κωδικές ονομασίες που αντιστοιχούν στο δρομολόγιο. Όποιος για παράδειγμα έχει την ευχάριστη εμπειρία του Α10 (Στ. Λαρίσης-Αχαρναί) γνωρίζει ότι στο πίσω μέρος του λεωφορείου τσακώνονται οι τοξικοεξαρτημένοι, στο μέσον του λεωφορείου, που όταν βρέχει μπορεί και να στάζει, τσακώνονται οι ηλικιωμένοι και μπροστά τσακώνεται ο οδηγός με όποιον τύχει.

Αυτές οι εικόνες μπορούν εύκολα να μεταφερθούν στον ΗΣΑΠ (όχι τόσο στο μετρό) με την προσθήκη ιδιαίτερα ικανών πορτοφολάδων.

Το υπέροχο αυτό περιβάλλον μετακίνησης από και προς τη δουλειά καθημερινά, δεν μπορείς να το καταλάβεις αν δεν το έχεις ζήσει.

Τις τελευταίες εβδομάδες σε όλα τα παραπάνω προστέθηκε το ακατανόητο παιχνίδι του Δημάρχου Αθηναίων με τον Μεγάλο Περίπατο, ο οποίος σύμφωνα με τους χειροκροτητές του “άκουσε την Αθήνα” (να ωρύεται;) και θα τον κάνει μικρότερο.

Είχαν προηγηθεί τα αναγκαία μέτρα για τον κορονοϊό, οι μάσκες, τα πρόστιμα και το “επιτρεπόμενο ποσοστό πληρότητας”, που πρέπει να μην ξεπερνά το 64%, ποσοστό που έχουν στο μυαλό τους όλοι οι επιβάτες πριν αρχίσουν να τσακώνονται.

Η “αραίωση δρομολογίων λόγω αδειών και θέρους”, που τελικά την πήρε πίσω το Υπουργείο Μεταφορών και Υποδομών, δημιούργησε τις τελευταίες μέρες μια κινούμενη κόλαση. Ήταν το κερασάκι σε μια τούρτα, που ελάχιστοι πολιτικοί έχουν δοκιμάσει, αφού είτε δεν χρησιμοποίησαν ποτέ μέσα μαζικής μεταφοράς, είτε ξέχασαν πώς είναι να τα χρησιμοποιείς όχι για πλάκα, αλλά επειδή πρέπει να φτάσεις εγκαίρως κάπου.

Το timing στην πολιτική παίζει σημαντικό ρόλο, ακόμα και αν το πολιτικό κόστος μιας ενέργειας δεν γίνει αντιληπτό αμέσως.

Την ώρα που εδώ και εβδομάδες οι επιβάτες συσσωρεύουν οργή, υπήρξε η μετακίνηση του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη με ελικόπτερο από την Αντίπαρο στην Επίδαυρο. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος επιβεβαίωσε τη μετακίνηση, εξηγώντας ότι “στον πρωθυπουργό διατίθενται από την πολιτεία τα μέσα που χρειάζονται για να επιτελεί τα καθήκοντά του και να μετακινείται όπου χρειάζεται. Η χρήση των μέσων αυτών κρίνει και την εκπροσώπηση του θεσμού και τον τρόπο με τον οποίο τα χρησιμοποιεί κάθε φορά ο ένοικος του Μεγάρου Μαξίμου με βάση την ψήφο των πολιτών”.

Ο πρωθυπουργός δεν μπορεί να μετακινείται με το ΚΤΕΛ φυσικά, αλλά θα μπορούσε να διαμορφώνει το πρόγραμμά του, ώστε να μη χρειάζεται τόσο εντυπωσιακές μετακινήσεις από τον Τομ Χανκς, απευθείας σε μια θεατρική παράσταση.

Οι βασιλικότεροι του βασιλέως δεν τολμούν να πουν ότι αυτά τα πράγματα κοστίζουν σε έναν πολιτικό αρχηγό, ειδικά όταν ο κόσμος ταλαιπωρείται καθημερινά. Αντίθετα τα υποστηρίζουν, συμβάλλοντας στη στρεβλή εικόνα που σταδιακά αποκτά ο εκάστοτε “ένοικος του Μαξίμου” για το τι συμβαίνει στην κοινωνία.

Ξεχνούν προφανώς, πόσο είχε κοστίσει στον τέως πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα, μια διαρροή που οι ίδιοι είχαν εκμεταλλευτεί πολιτικά. Τη διαρροή των φωτογραφιών από τις διακοπές στο κότερο. Μπορεί να ήταν μια χυδαία παραβίαση ιδιωτικότητας και σε αυτό να επικεντρώθηκαν οι απαντήσεις που δόθηκαν από την τότε κυβέρνηση, ωστόσο ήταν ένα πλήγμα στην εικόνα του. Ο τότε πρωθυπουργός είχε υποτιμήσει το πολιτικό κόστος, το οποίο όμως ήταν υπαρκτό και πιθανότατα κανείς από το περιβάλλον του δεν είχε τολμήσει να του πει πόσο έβλαπτε τον “μύθο” του.

Κάθε πολιτικός ηγέτης ξοδεύει το πολιτικό του κεφάλαιο στη διαχειριση των μεγάλων προβλημάτων, στην καθημερινότητα, αλλά και στην υπεράσπιση του προσωπικού του “μύθου”, που συνήθως χτίζεται πριν έρθει στην εξουσία. Ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν ο άνθρωπος της Αλλαγής για παράδειγμα ή ο Κώστας Σημίτης παρουσιάστηκε ως  “εκσυγχρονιστής”, ο Αλέξης Τσίπρας ως ο άνθρωπος του λαού, που θα τα έβαζε με τα μεγάλα συμφέροντα και ο Κυριάκος Μητσοτάκης ως ο μεταρρυθμιστής, που θα αποτινάξει από πάνω του μάλιστα τις κατηγορίες περί ελιτισμού.

Η ενασχόληση με τα μεγάλα θέματα, αλλά όχι με τα μικρά και την καθημερινότητα (από συμπεριφορές στελεχών, μέχρι την ταλαιπωρία σε μέσα μεταφοράς, υπηρεσίες κλπ), μπορεί να οδηγήσουν στο φαινόμενο του ηγέτη που “δαμάζει τα λιοντάρια και τον τρώνε οι κοριοί”.

Ο συνδυασμός όμως της αφ’ υψηλού αντιμετώπισης της πεζής καθημερινότητας, με φαινόμενα αλαζονείας, φέρνει τη φθορά πολύ πιο σύντομα από όσο υπολογίζουν οι χειροκροτητές.

Συνήθως οι πολιτικοί αρχηγοί το συνειδητοποιούν, όταν έχουν χάσει την εξουσία, την οποία προφανώς διάφοροι γύρω τους, διαβεβαιώνουν ότι δεν θα χάσουν ποτέ.

Ίσως οφείλεται στο ότι και οι σύμβουλοι και παρατρεχάμενοι, δεν χρειάζεται να χρησιμοποιούν λεωφορεία και για να διατηρήσουν αυτό το προνόμιο, λένε από το πρωί μέχρι το βράδυ στον αρχηγό τους πόσο υπέροχα περνούν οι πολίτες επί των ημερών του.