Ο Σαρωνικός και η βλακωδώς αυτοκαταστροφική επιμονή του μυθικού βασιλιά να πιάσει τη λεία του

Ο μύθος λέει πως ο Σάρωνας, ο αρχαίος βασιλιάς της Τροιζήνας, ήταν δεινός κυνηγός. Μια μέρα λοιπόν, κυνηγούσε μία ελαφίνα. Για να ξεφύγει το ζώο, έπεσε στη θάλασσα. Ο Σάρωνας δεν άφησε το θήραμά του ήσυχο, και συνέχισε να το καταδιώκει ακόμα και μέσα στη θάλασσα, κολυμπώντας. Όμως, αυτή η στοχοπροσήλωσή του, εάν μπορώ να το θέσω έτσι, έγινε και η καταστροφή του. Ο βασιλιάς απομακρύνθηκε από την ακτή, έχασε τις δυνάμεις του και πνίγηκε.

Από τότε, προς τιμήν του, ο κόλπος της Νοτιοανατολικής Στερεάς Ελλάδας, μεταξύ των νομών Αττικής και Κορινθίας, ονομάστηκε Σαρωνικός. Το Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας αναφέρει πως το όνομα του μυθικού βασιλιά, ίσως συνδέεται με την αρχαία λέξη «σαρωνίς», που είναι ένα είδος βαλανιδιάς, άγνωστης ετυμολογίας. Η βλακωδώς αυτοκαταστροφική επιμονή του μυθικού βασιλιά να πιάσει την λεία του σώνει και ντε, φαίνεται πως στοίχειωσε αυτόν τον ιστορικό κόλπο.

Οι σύγχρονοι βασιλείς, για να βγάλουν ένα εκατομμύριο ακόμα, για να χτίσουν μία έπαυλη ακόμα, διαπράττουν επικίνδυνα, παράτολμα και παράνομα εγχειρήματα εντός του Σαρωνικού, όπως ας πούμε μεταφέρουν μαζούτ με καράβια – σαπάκια, που έχουν την στεγανότητα του κόσκινου. Εάν σκυλοπνίγονταν οι ίδιοι, τιμώντας τη μνήμη του βασιλιά Σάρωνα, προσωπικά δεν θα είχα κανένα πρόβλημα – ήθελές τα και παθές τα. Όμως, ούτε εμείς, ούτε τα ψάρια, τα πουλιά, τα ενάλια φυτά και τα λοιπά ζωντανά πλάσματα του Σαρωνικού κόλπου δεν χρωστάμε τίποτα σε κανένα φραγκοφονιά, για να υφιστάμεθα τις πετρελαιώδεις συνέπειες της εμμονής του.

Από πού κρατάει η σκούφια μας

Κάθε λέξη κρύβει μια ιστορία. Η ετυμολογία της, δηλαδή η αναζήτηση της προέλευσής της και της αρχικής της σημασίας, μπορεί να μας οδηγήσει πολύ μακριά, τόσο στα ονόματα των ανθρώπων και των τόπων, όσο και στις λέξεις που περιγράφουν αντικείμενα και αφηρημένες έννοιες.