Ε, παιδιά, αυτή είναι η ιστορία για το Minnie The Moocher

Πατήστε Play… και συνεχίστε!

Περπατώντας στην Τσακάλωφ, λίγο πριν βρεθεί κανείς στην καρδιά του Κολωνακίου, υπάρχει ένα μπαρ που βγαλμένο θαρρείς από μιαν άλλη εποχή. Αρχικά, η σάλα, τα βαριά σκούρα έπιπλα και οι ξύλινες λεπτομέρειες από το μπαρ και στη συνέχεια όλη η ατμόσφαιρα που παραπέμπει σε μια άλλη εποχή. Αν καθίσεις για λίγο σε κάποια γωνιά του, θαρρείς και θα ξεπροβάλει από κάποια γωνιά ένας ντέντεκτιβ, με τραγιάσκα και καμπαρτίνα, που έχει μόλις ξεπηδήσει από τα καρέ ενός φιλμ νουάρ.

“Χάιντι, χάιντι, χάιντι χο” το κάλεσμα του Cab – του Calloway ντε – και ο ήχος της τρομπέτας λειτουργεί σαν καύσιμο στη χρονομηχανή. Η πολύβουη Τσακάλωφ έτσι κι αλλιώς μπορεί πολύ εύκολα να γίνει σκηνικό άλλης εποχής. Κυρίες και κύριοι, καλώς ήρθατε στο Minnie The Moocher!

Έπεσα πάνω στον σεφ του μπαρ, Φώτη Παυλόπουλο, το βράδυ της ανάδειξης του καλύτερου μακαρόν στη γαλλική πρεσβεία. Μου μίλησε για την φιλοσοφία της κουζίνας του Minnie The Moocher και κουβέντα, στην κουβέντα δελεάστηκα. Ήθελα να δοκιμάσω τις προτάσεις του και έτσι αποδέχτηκα την πρόσκληση. Έφτασα μεσημέρι, όταν οι χώροι του ιδιαίτερου μπαρ ησυχάζουν σαν να ξεκουράζονται από βράδια στα οποία οι άδειες κορνίζες γίνονται μάρτυρες συγκλονιστικών μυστικών. Εντάξει, ίσως παρασύρθηκα λίγο παραπάνω από την ατμόσφαιρα.

Γεγονός είναι όμως πως έφτασα κατ’ ευθείαν από το γραφείο ήθελα να δοκιμάσω κάτι αληθινά νόστιμο και χορταστικό. Η πρόταση του σεφ; Το νέο lunch menu, που προτείνουν το τελευταίο διάστημα στους πελάτες και που κατά τα φαινόμενα γίνεται ανάρπαστο.

Είχα λοιπόν να επιλέξω ανάμεσα σε τρεις σαλάτες, δύο κυρίως πιάτα και ένα ποτήρι κρασί ή μπύρα (ή μεταξύ μας, το μεσημέρι είναι απολαυστικός ένας καφές για μετά). Ένα combo που στοιχίζει 18€. Δεν θα μιλήσω για κάτι που δεν δοκίμασα, όμως μπορώ να περιγράψω εκείνα που διάλεξα και απόλαυσα δεόντος.

Για αρχή, έφτασε στο τραπέζι ένα πλούσιο πιάτο με σαλάτα από ψητά παντζάρια και διάφορα πράσινα λαχανικά. Η βινεγκρέτ από μπαλσάμικο έδενε όλα τα υλικά αρμονικά, ενώ την ένταση στον ουρανίσκο έδινε με ευρηματικό τρόπο το τυρί. Γαλλικό, απολαυστικό παναρισμένο κατσικίσιο τυρί, που μου θύμισε κάποτε στη Γαλλία, που προς μεγάλη μου έκπληξη το δοκίμαζα να λιώνει πάνω στην πίτσα.

Το κυρίως πιάτο ήταν πραγματικά βασιλικό, τόσο από πλευράς ποσότητας, όσο και με τον τρόπο που έδενε η βελούδινη υφή από το σπανάκι σοτέ και τα καλοψημένα φιλέτα ψαριού και όλα αυτά μαζί με τις σος μελιού και μυρωδικών και τις τρυφερές πατάτες.

Έκλεψα και παρά το γεγονός πως ήμουν υπερ-πλήρης, δοκίμασα και ένα γλυκάκι. Για να σας μεταφέρω τη γνώμη μου, όχι που είμαι λιχούδης και δεν μπορούσα να πω όχι. Μια μους λευκής σοκολάτας, να γλείφεις όλο το κολωνάτο ποτήρι.

Εν κατακλείδι και για να μην μακρηγορούμε, εκείνο που πρέπει να κρατήσουμε είναι πως το Minnie έχει χρώμα, έχει στιλ, αποπνέει έναν άλλον αέρα – μάθαμε πως σερβίρει και εξαιρετικά cocktail – αλλά πέραν και πάνω από όλα προσφέρει ωραίο φαγητό. Τίμιο, πως να το πούμε. Θυμηθείτε το αν σας βγάλει ο δρόμος σας κάποιο μεσημέρι και επιλέξτε από τις προτάσεις του σεφ. Θα σας αποζημιώσουν, σε κάθε μπουκιά.