Η ένταση με την Τουρκία θέτει στο τραπέζι θέμα νέου πακέτου εξοπλισμών

Η αναβάθμιση της αποτρεπτικής ισχύος των Ενόπλων Δυνάμεων, έχει μπει πλέον παρασκηνιακά “πολύ δυνατά” στο τραπέζι των συζητήσεων που γίνεται στη χώρα, τόσο από αρμόδια, όσο και από …αναρμόδια πρόσωπα.

Η επιδίωξη της Τουρκίας για νέα τετελεσμένα στο Αιγαίο, με κλιμάκωση της προκλητικότητας, ξαναφέρνει στο προσκήνιο τους τρόπους αντίδρασης της χώρας. Οι διεθνείς συμμαχίες δείχνουν να μην είναι και τόσο επαρκείς, από τη στιγμή που ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ στηρίζει ανοιχτά τον Ταγίπ Ερντογάν, το ΝΑΤΟ εμφανίζεται αναρμόδιο για την επίλυση των … “διαφορών”(!) των δυο μελών του, η Ευρωπαϊκή Ένωση ουσιαστικά δεν υπολογίζεται από τον Σουλτάνο, ενώ η Ρωσία δεν συνιστά πλέον απειλή για την Άγκυρα, εάν δεν είναι και σύμμαχός της!

Η Ελλάδα θα συνεχίσει να στηρίζεται στο διεθνές δίκαιο και στους συμμάχους της, αλλά αυτοί, όπως όλα δείχνουν, δεν αρκούν. Ο ίδιος ο Νίκολας Μπερνς, πρώην πρέσβης των ΗΠΑ στην Αθήνα, δήλωσε πρόσφατα πως η χώρα μας εάν υπάρξει θερμό ελληνοτουρκικό επεισόδιο δεν θα πρέπει να περιμένει τη συνδρομή του Ντ. Τραμπ, αφήνοντας δηλαδή ανοιχτό το ενδεχόμενο σε μια τέτοια περίπτωση η Ουάσιγκτον να μην κάνει ούτε το ελάχιστο, ούτε αυτό δηλαδή που έπραξε με την παρέμβασή της στο επεισόδιο των Ιμίων.

Οι παραπάνω εκτιμήσεις, μαζί με τα αποτελέσματα της συνάντησης του Κυριάκου Μητσοτάκη με τον Ταγίπ Ερντογάν, οδηγούν όσους διαθέτουν τους παραπάνω προβληματισμούς, να πιστεύουν ότι πρέπει πλέον τα τεθεί ανοιχτό το θέμα της αναβάθμισης της αποτρεπτικής ισχύος των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας. Δίπλα, βεβαίως, σε αυτούς είναι και εκείνοι που βλέπουν την κλιμάκωση των εξοπλισμών ως ένα όπλο κερδοσκοπίας, όπως ακριβώς έγινε και μετά τα Ίμια, με το τεράστιο εξοπλιστικό πακέτο της κυβέρνησης Σημίτη, που έφερε υπουργούς και ανώτερους αξιωματούχους στη φυλακή, μεγάλα κέρδη σε μεσάζοντες και συγκροτήματα, καθώς επικράτησε το δόγμα “αμύνεσθαι περί …πάρτης”! Επιπλέον, υπάρχουν και η άποψη, πρωτίστως του Περισσού, ότι η χώρα ξοδεύει ήδη μεγάλα ποσά για τις αμυντικές της δαπάνες (τρίτη, ουσιαστικά, στο ΝΑΤΟ) και θα πρέπει να εξετάσει εάν τα χρήματα είναι πραγματικά για τις δικές της ανάγκες και όχι για τις ανάγκες τρίτων.

Με δεδομένο ότι οι αντοχές της οικονομίας για νέα εξοπλιστικά προγράμματα είναι μικρές, ουδείς παίρνει την ευθύνη να εξειδικεύσει την πρόταση για το πακέτο που θα πρέπει να συζητήσει η χώρα, κάτι που ασφαλώς θα επιχειρηθεί το επόμενο διάστημα.

Είναι, όμως, σαφές πως οι περισσότεροι δεν μιλούν για τα μίνιμουμ που ήδη συζητούνται, όπως η αγορά των φρεγατών (όπου ήδη διαπιστώνεται ότι δεν υπάρχουν τα απαραίτητα χρήματα και ζητούνται άλλες μέθοδοι), ο εκσυγχρονισμός των F-16, η υλοποίηση των συμφωνιών για την υποστήριξη των μαχητικών αεροσκαφών Mirage 2000 (σήμερα πιλότοι δεν πετούν καθώς δεν υπάρχουν όλα τα αεροσκάφη!), ή ο εξοπλισμός υποβρυχίων με σύγχρονες τορπίλες.

Μιλούν, αντιθέτως, για ένα ευρύτερο εξοπλιστικό πρόγραμμα, ενώ στο τραπέζι τίθεται και η αύξηση της θητείας, τουλάχιστον στο Στρατό Ξηράς, παρότι πρόσφατα το Μέγαρο Μαξίμου απέρριψε τις σχετικές προτάσεις του Πενταγώνου.

Το θέμα, πάντως, θα μας απασχολήσει ιδιαιτέρως τους προσεχείς μήνες, οπότε …κρατήστε το!