Alice Cooper: “Πηγαίνω στην εκκλησία με τα παιδιά μου, δεν έχω σχέση με τον Άλις”

Παιδί και εγγόνι κληρικού, παντρεμένος σχεδόν τέσσερις δεκαετίες με τη γυναίκα του, κατά δήλωσή του “ήρεμος” -πλέον- χαρακτήρας. Ο 72χρονος, κατά κόσμον Βίνσεντ Ντέιμον Φουρνιέ, έχει ελάχιστη σχέση με το “παιδί” του που τον έκανε διάσημο σε όλο τον πλανήτη. Τον Alice Cooper δηλαδή.

Δίδυμες περσόνες με τεράστιες διαφορές, ο Βίνσεντ έζησε την προσωπική του επανάσταση μέσα από τον χαρακτήρα που δημιούργησε. Ο Alice Cooper θεωρήθηκε αντισυμβατικός, αιρετικός και εκτός νόρμας για τα δεδομένα της εποχής του, παρότι γαλουχήθηκε σε ένα περιβάλλον ευρύτερης κοινωνικοπολιτικής αμφισβήτησης. Είναι χαρακτηριστικό ότι το 1971, μετά την κυκλοφορία του δίσκου Killer, μέλος του κοινοβουλίου του Ηνωμένου Βασιλείου αιτήθηκε την απαγόρευση των εμφανίσεων του ίδιου και της μπάντας του, στη χώρα.

Φυσικά, η μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία για τον Cooper ήρθε το 1988 με το Trash, όταν πλέον η περσόνα του είχε κατοχυρωθεί στο πάνθεον της ποπ κουλτούρας ως μια καλτ φιγούρα διαχρονικής υφής. Η “horror rock” performance του άλλωστε ενέπνευσε ουκ ολίγους, από τις glam rock μπάντες των ’80s μέχρι τον Marilyn Manson.

Το πώς “χτίστηκε” βήμα βήμα η περσόνα του Alice, περιγράφεται εν πολλοίς στο “Γράμμα στον νεότερο εαυτό μου” της Jane Graham που κυκλοφορεί από τη KEY BOOKS.

Στο βιβλίο, μεταξύ άλλων ο Πολ Μακ Κάρτνεϊ αποκαλύπτει τις πηγές της έμπνευσής του, ο Μο Φάρα τη σημασία της ήττας, ο Τζέιμι Όλιβερ τη σπουδαιότητα του ενστίκτου, όλοι ανεξαιρέτως καταθέτουν τα δικά τους βιώματα και τις εμπειρίες που τους ώθησαν στο επιτυχημένο μέλλον τους.

Συνολικά δημοσιεύονται 80 επιστολές ανθρώπων που ξεχώρισαν στον πολιτισμό, τις τέχνες, την πολιτική, τον αθλητισμό και τις επιχειρήσεις, ο καθένας με τον δικό του τρόπο.

Παρακάτω το News 24/7 δημοσιεύει το γράμμα του Alice Cooper στον 16χρονο εαυτό του, τον Vincent Damon Furnier, ένα κείμενο στο οποίο ο καλλιτέχνης κοιτάζει στα μάτια τις καταχρήσεις του παρελθόντος του.

Ευχαριστούμε τη KEY BOOKS για την παραχώρηση χρήσης του αποσπάσματος του βιβλίου.

“Στα δεκάξι μου περνούσα όλο τον χρόνο μου κάνοντας προπονήσεις και πρόβες. Ήμουν ένας ανταγωνιστικός δρομέας μεγάλων αποστάσεων στο σχολείο κι επίσης συμμετείχα σε μια μπάντα η οποία λεγόταν Spiders – το αρχικό σχήμα που μετεξελίχθηκε στους Άλις Κούπερ. Είχα αφοσιωθεί, λοιπόν, στις προπονήσεις και στις πρόβες. Δεν είχα πολύ χρόνο για μαθήματα. Τα αγόρια στα συγκροτήματα πάντα είχαμε κορίτσια που έκαναν τις εργασίες μας για χάρη μας. Έχετε δει ποτέ την ταινία “H Πιο Κουφή Μέρα” Του Φέρις Μπιούλερ;

Κανείς δεν θέλει να είναι ο κακός της ροκ

Εγώ ήμουν ο Φέρις Μπιούλερ, ο πλακατζής της τάξης, ο λουφαδόρος της τάξης. Σίγουρα θα τον συμπαθούσα αυτόν τον πιτσιρικά, τον δεκαεξάχρονο εαυτό μου, αν τον συναντούσα τώρα. Είχε προσωπικότητα. Θα του έλεγα: “Να ακολουθείς πάντα το ένστικτό σου, είναι σωστό”. Όταν ήμουν μικρός είχα κάποιες καλές ιδέες και τις ακολούθησα. Κοίταζα τριγύρω και σκεφτόμουν:

“Κανείς δεν θέλει να είναι ο κακός της ροκ”. Κι έτσι δημιούργησα τον Άλις για να υποδυθεί αυτόν τον ρόλο. Δεν ήθελα να είμαι σαν όλους τους άλλους. Ήθελα να είμαι εντελώς διαφορετικός. Νομίζω πως αυτό, καθώς και η ικανότητα να εκτιμάς την πραγματικά καλή ροκ μουσική και να ξέρεις να την παίζεις μπορεί να σε πάνε πολύ, πάρα πολύ μακριά. Ήμασταν τόσο διαφορετικοί, ώστε άλλες μπάντες έλεγαν ότι αποκλειόταν να πετυχαίναμε. Όμως οι περισσότερες απ’ αυτές έχουν χαθεί κι εγώ είμαι ακόμα εδώ, έχοντας στο ενεργητικό μου είκοσι επτά άλμπουμ και σαράντα παγκόσμιες περιοδείες.

Ο πατέρας μου ήταν ένας πολύ δυναμικός πάστορας, αλλά αγαπούσε και τη μουσική – τον Σινάτρα και τα πρώτα ροκ εν ρολ. Ποτέ δεν πίστεψε ότι είναι μουσική του διαβόλου. Έλεγε ότι είναι απλώς μουσική και απορούσε γιατί οι άνθρωποι τη μετέτρεπαν σε θρησκευτικό ζήτημα. Του άρεσε αυτό που κάναμε και καταλάβαινε την αίσθηση του χιούμορ μας, το ότι έπαιζα τον Κάπτεν Χουκ. Και ποτέ δεν ύψωσε ο ένας τη φωνή στον άλλον, ήμασταν πάντα οι καλύτεροι φίλοι. Όμως εκείνο που δεν αποδεχόταν ήταν ο τρόπος ζωής – το καθημερινό πιόμα, η ζωή του ροκ σταρ γενικότερα. Δεν ήθελε μια τέτοια ζωή για μένα.

Νομίζω ότι ο έφηβος εαυτός μου θα ξαφνιαζόταν με τη διάρκεια της καριέρας μου. Θυμάμαι μια φορά που ήμασταν όλα μαζί τα μέλη της αρχικής μπάντας –ήμουν περίπου είκοσι δύο και είχαμε μόλις κυκλοφορήσει το “School’s Out”– μπήκε κάποιος στο δωμάτιο και είπε: “Ο δίσκος σας έγινε νούμερο ένα”.

Κοιταχτήκαμε και βάλαμε τα γέλια. Ήταν τόσο εξωφρενικό το γεγονός ότι μια μπάντα η οποία δεν θα έπρεπε καν να υπάρχει είχε φτάσει στο νούμερο ένα. Δεν μπορούσαμε να το πιστέψουμε – αυτό το σχολικό συγκροτηματάκι, το οποίο όλοι απεχθάνονταν, είχε γίνει νούμερο ένα.

Ωστόσο, ήμουν απόλυτα πεπεισμένος ότι θα γινόμουν ροκ σταρ. Δεν είχα απολύτως καμία αμφιβολία. Τίποτα δεν θα μας σταματούσε αν δεν το πετυχαίναμε. Ήμασταν πολύ αποφασισμένοι. Όταν είσαι δρομέας μεγάλων αποστάσεων δεν σταματάς ποτέ. Έχεις την εξής νοοτροπία: Ο αγώνας δεν τελειώνει μέχρι να κερδίσω ή να τερματίσω. Νομίζω, επίσης, πως αυτό επηρέασε τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμασταν τη μουσική σταδιοδρομία μας. Ο Μικ Τζάγκερ είχε πει κάποτε ότι έλπιζε να μην τραγουδάει ακόμα το “Satisfaction” στα τριάντα του – ε, λοιπόν, είναι εξήντα εφτά κι ακόμα το τραγουδάει. Εγώ τα αντιμετωπίζω όλα χαλαρά. Κι αν κάποιος μου ζητήσει να παρουσιάσω τα Γκράμι, δεν θα ταραχτώ καθόλου. Είμαι γεννημένος για όλα αυτά. Πάνω στη σκηνή νιώθω πιο άνετα από οπουδήποτε.

Θα συμβούλευα εκείνον τον πιτσιρικά να αποφύγει το ποτό

Εάν ταξίδευα πίσω στον χρόνο, θα συμβούλευα εκείνον τον πιτσιρικά να αποφύγει το ποτό. Το άρχισα στα είκοσι ένα και τότε δεν αντιλαμβανόμουν ότι θα γινόμουν αλκοολικός.

Για το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας μου ήμουν ένας λειτουργικός αλκοολικός, ποτέ δεν μεταμορφωνόμουν σε τέρας. Ήμουν ένας πρόσχαρος μέθυσος, όχι καταστροφικός, κακός, σκληρός, ανόητος. Ήμουν ακριβώς όπως είμαι και τώρα, μόνο που το αλκοόλ με σκότωνε εσωτερικά. Η γυναίκα μου κι εγώ είμαστε παντρεμένοι τριάντα πέντε χρόνια. Την πρώτη πενταετία πιθανόν έκανα τα πιο χοντρά μεθύσια, ωστόσο αυτό ποτέ δεν επηρέασε τη σχέση μας. Όταν άρχισε να με σκοτώνει, πήγαμε στο νοσοκομείο. Κι ήταν άσχημα τα πράγματα, αλλά η αλήθεια είναι πως το γεγονός ότι νίκησα το αλκοόλ αποτέλεσε ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της ζωής μου.

Όλα αυτά που πέρασα και τελικά κατάφερα να τα νικήσω εξακολουθούν να μου δίνουν μαθήματα. Και τώρα που το αλκοόλ δεν υπάρχει πια στη ζωή μου, δεν ανησυχώ για τίποτε άλλο.

Ο Άλις είναι ένας φρικτός, υπεροπτικός, μοχθηρός τύπος

Μέχρι στιγμής έχω κάνει περίπου δεκαοκτώ ταινίες. Για μένα ήταν απλό το βήμα προς την υποκριτική. Ένιωθα πως είχα ήδη μεγάλη εμπειρία, μιας και όταν ανέβαινε ο Άλις Κούπερ στη σκηνή ήταν σαν να έκανα παράσταση στο Μπρόντγουεϊ. Το μόνο που έπρεπε να μάθω ήταν η τεχνική, να κάνω πιο μικρές κινήσεις. Όμως από την άποψη της ερμηνείας, ήδη χρόνια τώρα υποδυόμουν κάποιον άλλον και όχι τον εαυτό μου. Ο Άλις είναι ένας φρικτός, υπεροπτικός, μοχθηρός τύπος. Έχει πλάκα να παίζεις τον Άλις, είναι τόσο διαφορετικός από μένα. Ο αληθινός εαυτός μου είναι ένας σύζυγος με έναν ευτυχισμένο γάμο και απόλυτα πιστός εδώ και τριάντα πέντε χρόνια. Πηγαίνω στην εκκλησία με τα παιδιά μου και βγαίνω μαζί τους.

Παρακολουθούμε συναυλίες παρέα –π.χ., του Σνουπ Ντογκ ή του Μέριλιν Μάνσον– και μετά τις σχολιάζουμε. Μπορεί η κόρη μου να με ρωτήσει, “Μα, πρέπει να βρίζουν τόσο πολύ;”, κι εγώ της απαντάω: “Όχι, δεν νομίζω ότι πρέπει να βρίζει κανείς για να είναι καλλιτέχνης”.

Το να είσαι ροκ σταρ είναι απλώς ένα επάγγελμα

Με χαροποιεί το γεγονός ότι ο πατέρας μου πρόλαβε να με δει να επιστρέφω στον δρόμο του Χριστού. Νομίζω πως ήταν μια μεγάλη στιγμή για εκείνον. Είδε τον άσωτο γιο του που είχε παραστρατίσει να επανέρχεται στον ίσιο δρόμο. Αφού έλυσα το πρόβλημά μου με το αλκοόλ, η γυναίκα μου κι εγώ σκεφτήκαμε καλά τι θεωρούμε σημαντικό και επιστρέψαμε στην εκκλησία.

Το να είσαι ροκ σταρ είναι απλώς ένα επάγγελμα – δεν είναι πιο σημαντικό από την ψυχή σου, από τα πιστεύω σου. Και είσαι υπόλογος στον Κύριο. Αφότου ξεπέρασα τον αλκοολισμό, ειλικρινά συνειδητοποίησα ότι το να είσαι ροκ σταρ είναι απλώς ένα επάγγελμα. Όμως θεωρώ ότι αυτή η αντίληψη υπέβοσκε πάντα στο DNA μου. Ποτέ δεν υπήρξε κάτι βλάσφημο στις εμφανίσεις μου – αν μη τι άλλο, διακωμωδούσα τον Σατανά. Και δεν νομίζω ότι ενοχλήθηκε ο Κύριος επειδή διακωμώδησα τον Σατανά”.

Για την ιστορία, ο Alice διατηρεί σήμερα την οργάνωση Solid Rock που προσφέρει δωρεάν μαθήματα μουσικής και τεχνών για παιδιά και εφήβους ηλικιών 12-20 ετών στο Phoenix των ΗΠΑ. Παράλληλα, υποστηρίζει οικονομικά δεκάδες άλλες οργανώσεις που δραστηριοποιούνται για τα άπορα παιδιά.

Η Jane Graham

Η Jane Graham είναι η αρχισυντάκτρια της στήλης βιβλίου του The Big Issue. Έχει εργαστεί ως παραγωγός/ρεπόρτερ για τα BBC Radio 1, 3 και 4, καθώς και για το Radio Ulster. Ως δημοσιογράφος και εκφωνήτρια έχει συνεργαστεί, μεταξύ άλλων, με το BBC, τον Guardian, το Uncut και το The LA Review of Books. Κάνει συνεντεύξεις για τη στήλη “Γράμμα στον νεότερο εαυτό μου” του The Big Issue από το ξεκίνημά της, το 2007.

Το The Big Issue είναι ένα βραβευμένο περιοδικό που προσφέρει ευκαιρίες απασχόλησης σε ανθρώπους που ζουν σε συνθήκες φτώχειας, δίνοντάς τους μερίδιο από τα κέρδη των πωλήσεων. Από την ίδρυσή του, το 1991, μέχρι σήμερα, το περιοδικό έχει πουλήσει πάνω από 200 εκατομμύρια αντίτυπα.

Η εταιρεία διαθέτει επίσης επενδυτικό παράρτημα, την Big Issue Invest, που χρηματοδοτεί την ανάπτυξη βιώσιμων κοινωνικών πρωτοβουλιών και φιλανθρωπικών οργανώσεων στο Ηνωμένο Βασίλειο, και έναν ανεξάρτητα χρηματοδοτούμενο φιλανθρωπικό φορέα, τον The Big Issue Foundation, με σκοπό την αντιμετώπιση των θεμελιωδών θεμάτων που συνδέονται με τον κοινωνικό και οικονομικό αποκλεισμό. Για πάνω από 25 χρόνια, το The Big Issue Group αγωνίζεται για την εξάλειψη της φτώχειας μέσω της δημιουργίας ευκαι­ριών, και στην πορεία έχει γίνει ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα brands στο Ηνωμένο Βασίλειο.

Διαβάστε τις Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο, με την αξιοπιστία και την εγκυρότητα του News247.gr