Βίκυ Σταυροπούλου: “Η Κατερίνα Σακελλαροπούλου είναι μια σύγχρονη Λυσιστράτη”

Είναι ένα πλάσμα μαγικό. Από τους φωτεινούς εκείνους ανθρώπους που αν συναντηθεί το βλέμμα σου με το δικό τους (έστω και φευγαλέα) ή τους ακούσεις, θα χαμογελάσεις αυτόματα. Νιώθεις ότι την γνωρίζεις και αυτό δεν είναι επειδή έχεις γελάσει με έναν ρόλο της ή επειδή την έχεις απολαύσει να “οργώνει” τη θεατρική σκηνή με το ταλέντο της, αλλά γιατί εκπέμπει οικειότητα και ανθρωπιά. Η Βίκυ Σταυροπούλου είναι ένας δικός σου άνθρωπος.

Ορίσαμε τη συνάντησή μας στο πολύχρωμο καφέ Kika στο Περιστέρι, που αποτελεί αγαπημένο στέκι της. Όταν την είδα έγινε το αναμενόμενο: σκάσαμε και οι δύο ένα χαμόγελο. Είχε μόλις επιστρέψει από ένα γύρισμα για ένα σποτ αλλά όλη η ενέργεια που περίμενα από αυτή ήταν εκεί. Μάτια να πετάνε σπίθες, χιούμορ, αυτοσαρκασμός και αυτοκριτική, ειλικρίνεια και μια ευγνωμοσύνη για τη ζωή, την πορεία της και την κόρη της. Νομίζω αυτά είναι τα κύρια χαρακτηριστικά που τη συνθέτουν.

Αφορμή για τη συνέντευξη αποτελέσε ο Αριστοφάνης: Η Βίκυ Σταυροπούλου θα υποδυθεί την ερχόμενη Παρασκευή 31/7 και το Σαββατοκύριο 1 & 2 Αυγούστου στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου τη «Λυσιστράτη» σε σκηνοθεσία Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου. Ο ρόλος είναι σαν να την περίμενε καιρό, νομίζω δεν μπορούμε σήμερα να φανταστούμε άλλη ηθοποιό να της ταιριάζει περισσότερο. Άλλωστε όπως μου αποκάλυψε της είχε ξαναγίνει η πρόταση, αλλά δεν ήταν η “σωστή στιγμή”, στην οποία πιστεύει πολύ.

Στην κουβέντα μας μιλήσαμε για όλα: Για την παρθενική της εμφάνιση στην Επίδαυρο, για τον αστερισμό του Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου, τον έρωτα, τις σύχρονες “Λυσιστράτες”, τον κορονοϊό, τη νέα θεατρική πραγματικότητα, και το ξεκίνημα στο “Είσαι το ταίρι μου”.

Είναι μια πρωτόγνωρη θεατρική σεζόν, με πολλές “πρωτιές”. Να ξεκινήσουμε με μια ευχάριστη πρωτιά: Πρώτη φορά Επίδαυρος.

«Είμαι πραγματικά συγκινημένη και ομολογώ πολύ αγχωμένη. Έτσι και αλλιώς με τη δουλειά που κάνω υπάρχει ένα άγχος πάντα. Είμαι 20 χρόνια στον χώρο και παρόλα αυτά, σε κάθε πρεμιέρα η καρδιά μου πάει να σπάσει. Νόμιζα ότι με το πέρασμα του χρόνου αυτό θα μειωνόταν αλλά μάλλον πολλαπλασιάζεται. Γιατί ξέρετε, όταν σου πάνε καλά τα πράγματα και ο κόσμος σε ακολουθεί, έχεις μια γλυκιά ευθύνη να τον δικαιώσεις, να δικαιώσεις την επιλογή του. Οπότε αυτό σου δημιουργεί πάντα μια αναστάτωση, όχι κακή, ανάλογα βέβαια και με τον χαρακτήρα. Εμένα προσωπικά μου δημιουργεί ένα άγχος, πόσο μάλλον τώρα που καλούμαι να παίξω στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου. Είναι μια πραγματικά πολύ σημαντική και ευχάριστη πρόκληση.»

Και μια στιγμή που πρέπει να χαρείτε.

«Γενικά προσπαθώ σαν άνθρωπος να ζω όλες τις εμπειρίες στο έπακρο, στα “κόκκινα”. Γιατί αλλιώς δεν έχει νόημα, η ζωή είναι ένα τόσο σύντομο πέρασμα που πιστεύω ότι αν χάσεις μια στιγμή, καμία αιωνιότητα δεν μπορεί να στη φέρει πίσω.»

Και πρώτη φορά που καταπιάνεστε με Αριστοφάνη;

«Παρόλο που είχα δεχτεί αρκετές προτάσεις να παίξω τη Λυσιστράτη, είναι η πρώτη φορά που καταπιάνομαι με τον Αριστοφάνη και ευγνωμονώ την τύχη μου γιατί θεωρώ ότι μου συνέβη με τις καλύτερες δυνατές συνθήκες: Παίζω Αριστοφάνη στην παρθενική μου εμφάνιση στην Επίδαυρο και με έναν σκηνοθέτη, ο οποίος με έχει γοητεύσει καλλιτεχνικά όσο δεν φαντάζεστε. Διανύω μια περίοδο “στον αστερισμό του Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου”. Με έχει συγκινήσει πολύ το ταλέντο του, η ευγένεια της ψυχής του, ο τρόπος και η αγάπη που προσεγγίζει τη δουλειά και τους ηθοποιούς. Έχει καταφέρει να φτιάξει μια ομάδα από θαυμάσιους συνεργάτες και δε μιλώ μόνο για τους εξαιρετικούς ηθοποιούς, αλλά και για τη δημιουργική ομάδα πίσω από τη σκηνή. Για αυτό θεωρώ ότι η δική μας Λυσιστράτη πραγματικά θα είναι μια καινούργια πρόταση. Εγώ προσωπικά δεν έχω ξαναδεί ανάλογα παράσταση.

Δεν θέλω να θεωρηθεί ως έπαρση αυτό, γιατί δεν ξέρω αν θα αρέσει στον κόσμο ή όχι – πιστεύω ότι είναι αδιαμφισβήτητα κάτι καινούργιο. Δεν υπάρχει βωμολοχία ούτε σχολιασμός στην επικαιρότητα όπως έχουμε δει σε άλλες “Λυσιτράτες”. Βλέπουμε μια πιο ανθρώπινη, πιο ευαίσθητη γυναικεία πλευρά της ηρωίδας, είναι μια γυναίκα με ρωγμές. Ο Οδυσσέας (Παπασπηλιόπουλος) δεν τη βάζει κατευθείαν στη θέση του αρχηγού, αλλά επιδιώκει να δέίξει λίγο τη διαδρομή της και αυτό που την οδηγεί. Την κινητοποιεί όλο αυτό που βιώνουν στην Αθήνα εκείνη την εποχή: Η Λυσιστράτη γράφτηκε το 411 π.Χ., όπου η Αθήνα σαν πόλη-κράτος ήταν σε μια οδυνηρή κατάσταση εν μέσω Πελοποννησιακού Πολέμου και μετά την καταστροφή της Σικελίας, με τον Αλκιβιάδη να έχει αυτομολήσει στους Σπαρτιάτες και τους ολιγαρχικούς να προσπαθούν να επιβληθούν.

Θεωρώ πανέξυπνο το έργο αυτό-πρόταση του Αριστοφάνη γιατί είναι μη αναμενόμενο. Είναι τόσο έξυπνο τέχνασμα να κατάφερει να συμφιλιώσει δυο λαούς μία γυναίκα, χρησιμοποιώντας ως μέσο την κύρια δύναμη του έρωτα. Και με συγκινεί ιδιαίτερα το πόσο έχει εστιάσει ο σκηνοθέτης στο θέμα της συμφιλίωσης, το οποίο ανά τους αιώνες αναπαράγεται και παραμένει πάντα χρήσιμο. Πόσο σημαντική είναι η συμφιλίωση με τον εαυτό μας και με τους γύρω μας. Νομίζω ότι όταν συμβαίνει είναι λυτρωτικό.»

Είχατε συνεργαστεί με τον κ. Παπασπηλιόπουλο υποκριτικά στο παρελθόν;

«Ποτέ. Τον θαύμαζα πάντα σαν ηθοποιό αλλά δεν είχα τη χαρά να συνεργαστούμε και να με σκηνοθετήσει. Εύχομαι να μου ξανασυμβεί.»

Ποιες Λυσιστράτες διακρίνετε σήμερα και ποια όπλα χρησιμοποιούν;

«Θεωρώ ότι η Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου είναι μια σύχρονη Λυσιστράτη. Από τη στάση της, τις απόψεις – θέσεις της και τον τρόπο που τις εκφράζει, αισθάνομαι ότι είναι μια γυναίκα που πραγματικά μπορεί να “λύσει” στρατούς.

Υπάρχουν όμως πολλές αφανείς Λυσιστράτες. Προσωπικά θα μπορούσα να χαρακτηρίσω Λυσιστράτη τη μητέρα μου, η οποία παρόλο που έχει κουραστεί και ταλαιπωρηθεί πολύ στη ζωή της, παραμένει μια γυναίκα δυνατή που συνεχίζει να πιστεύει ότι η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Επιλέγει πάντα να λειτουργεί με άξονα το καλό και τη συμφιλίωση. Πιστεύω τέτοιες γυναίκες υπάρχουν πολλές γύρω μας που κινούνται με γνώμονα την ένωση, την κατανόηση, το χτίσιμο γεφυρών και τόλμη για να περάσουμε στην αντίπερα όχθη.»

Ένα ενδιαφέρον στοιχείο του έργου θεωρώ ότι είναι ο σεβασμός στο δικαίωμα του έρωτα και του σεξ.

«Νομίζω ότι είναι ένα τόσο μύχιο και δόλιο συναίσθημα ο έρωτας και ο πόθος που ο καθένας το ζει και το αντιλαμβάνεται με έναν δικό του τρόπο. Οπότε δεν μπορώ να γενικεύσω και να το σχολιάσω για όλους. Θεωρώ ότι ο έρωτας είναι ένα ακούσιο αντανακλαστικό που όλοι πέφτουμε θύμα του. Εμένα όταν μου συμβαίνει αυτό, μου φωτίζει όλη μου τη ζωή. Προτιμώ να ζήσω έναν έρωτα με τη γνώση ότι μόλις τελειώσει θα υποφέρω από το να μην το ζήσω καθόλου.» 

Ερωτεύεσετε συχνά;

«Όχι αλλά όταν ερωτευτώ, την ακούω για τα καλά. Όταν ερωτευόμαι πραγματικά και πολύ, είμαι λίγο πιο “κότα” αλλά και αυτό νομίζω συμβαίνει λόγω χαρακτήρα.»

Δίνετε την εντύπωση ενός εξωστρεφή ανθρώπου, εκδηλωτικού.

«Έτσι δείχνω και έτσι είμαι αλλά σε πιο “ανάλαφρα” πράγματα. Αν φλερτάρω, είμαι “δασκάλα”, μπορώ να το κάνω με μεγάλη άνεση. Αν όμως την πατήσω για τα καλά, παθαίνω μια εφηβική συστολή. Είμαι αυτό που έχει πει τόσο ωραία η αγαπημένη μου Κική Δημουλά ότι από λόγω ευγένειας ή και φόβου μην “ενοχλήσω”, μην παρέμβω, μη φέρω τον άλλο σε δύσκολη θέση, κάνω πίσω. Και τελικά αυτό είναι μια ήττα.»

Είχατε δηλώσει ότι στον έρωτα οι άνδρες και οι γυναίκες έχουν “διαφορετικό λογισμικό”. Μιλήστε μου λίγο για αυτό.

«Νομίζω ότι σε γενικές γραμμές οι άνδρες είναι πιο αυτόνομοι στην ηδονή. Εγώ και φαντάζομαι και άλλες γυναίκες θέλω να ζήσω το παραμύθι, που λένε. Για μένα ο έρωτας βγαίνει από την έλλειψη του άλλου, όταν υπάρχει κάτι που δεν το έχω και αγωνίζομαι για να το κατακτήσω. Μετά, μόλις το κατακτήσω, μεταλάσσεται, γίνεται κάτι άλλο, είτε πιο ουσιαστικό είτε πιο αδιάφορο. Αλλά για μένα ο έρωτας σχετίζεται με την έλλειψη και την ανάγκη του άλλου. Και θεωρώ ότι δύο άνθρωποι που ερωτεύονται συναντιώνται μόνο σε μια στιγμή. Μετά ο ένας κυνηγάει τον άλλο, κάποιος είναι ο νικητής και κάποιος ο ηττημένος.»

Τι θεωρείτε ερωτεύσιμο στοιχείο και τι απεχθές;

«Ίσως η γνώμη που έχουν κάποιοι για μένα είναι ότι ερωτεύομαι τα six-packs (γέλια) αλλά δεν ισχύει. Η αλήθεια είναι ότι ερωτεύομαι κάτι, το οποίο έχει φως, έχει μυστήριο και σκοτάδι… Βαριέμαι απίστευτα κάτι που είναι ετοιμοπαράδοτο και ευκολοανάγνωστο.»

Έχετε δεχθεί ατυχές φλερτ ή ακόμα και παρενόχληση;

«Ναι αλλά ακόμα και από το ατυχές φλερτ μπορεί να κολακευτώ. Πάντα είναι κολακευτικό όταν αισθάνεσαι ότι κάποιος σου δίνει μεγαλύτερη σημασία. Το αδέξιο φλερτ το αντιμετωπίζω με χιούμορ και το σχολάω χωρίς δεύτερη σκέψη. Η παρενόχληση αγγίζει άλλο επίπεδο και χρήζει άλλου χειρισμού.»

Ο Λένι Κράβιτζ μεταξύ άλλων είχε πει ότι τόσους αιώνες κυβερνούν τον κόσμο οι άντρες κι είναι καιρός να δώσουμε τα ηνία στις γυναίκες. Συμφωνείτε;

«Απολύτως. Υπάρχουν τρομερά ικανές γυναίκες. Πιστεύω πολύ στις γυναίκες, στην ευφυία τους, τη δύναμή τους, στη σύνθεση που κάνουν στο μυαλό και την ψυχή τους. Θα μπορούσαν σίγουρα να πάρουν τα ηνία και να κάνουν σπουδαία πράγματα. Έχουμε ενεργά τέτοια παραδείγματα σήμερα.»

Αν δινόταν η εξουσία στις γυναίκες και σας έδιναν κάποιο αξίωμα, υπάρχει κάτι που θα θέλατε να αλλάξετε;

«Είναι τόσα πολλά που χρειάζεται να αλλάξουν. Νομίζω ότι το πρώτο που πρέπει να αλλάξει είναι η ματιά μας στα πράγματα. Αυτός ο ρατσισμός στη διαφορετικότητα. Ζούμε στην ομορφότερη χώρα του κόσμου και δεν δείχνουμε να το εκτιμάμε. Στον δρόμο καθημερινά παρκάρουν σε θέσεις αναπήρων και συναντάμε πολλή αγένεια. Βλέπουμε ανθρώπους που βγαίνουν να μιλήσουν για τον πολιτισμό και είναι απολίτιστοι και άλλους που κάνουν τους μορφωμένους και η μόρφωση δεν έχει περάσει στον βιωματικό χώρο αλλά είναι στυγνή πληροφορία. Και συναντάς άλλους ανθρώπους, οι οποίοι ίσως δεν έχουν τη μόρφωση και τις δυνατότητες που έχουν κάποιοι άλλοι, αλλά έχουν ψυχάρα, κότσια, όρεξη και αγάπη για τη ζωή και τους άλλους. Αυτό ευθύς αμέσως τους μεταλάσσει σε κάτι πολύ πιο ισχυρό και ουσιαστικό από όλους τους υπόλοιπους.

Αυτό λοιπόν που θα ήθελα να αλλάξει είναι η δική μας ματιά στα πράγματα. Να σεβόμαστε, να κατανοούμε, να είμαστε ευγενικοί και όχι άδικοι, να ευγνωμονούμε, να συμμεριζόμαστε αντί να κατακρίνουμε. Το άλλο είναι ο εύκολος δρόμος, είναι πολύ εύκολο να κάτσει κάποιος στην καρέκλα του και να αρχίσει να τα χώνει.

Κατά την καραντίνα, έζησα κάτι που δεν το είχα ξαναζήσει: Σε μια συνέντευξή μου είπα ότι ευχαριστώ τους ανθρώπους της κυβέρνησης, οι οποίοι λειτούργησαν γρήγορα και αποτελεσματικά σε ό,τι αφορά στο θέμα του κορονοϊού και της πρόληψης και που γίναμε κι ένα παράδειγμα παγκοσμίως. Εκτίμησα αφάνταστα που ο υπέροχος κ. Τσιόδρας, ο κ. Χαρδαλιάς και όλη αυτή η ομάδα βγήκαν με αυτόν τον ήσυχο ταπεινό και ειλικρινή τρόπο να μας ενημερώσουν. Υπήρξαν δυο τρεις, οι οποίοι σχολίασαν ότι έγινα “φιλοκυβερνητική”.

Είναι ένα παράδειγμα που δείχνει γιατί πρέπει να αλλάξουμε ματιά: Δεν μπορεί να συμβαίνει κάτι καλό και να μην το αναγνωρίζεις γιατί έχεις μείνει από απόφαση στο “κακό”. Δεν υπάρχει μόνο κακό: Η ζωή έχει το άσπρο και το μαύρο. Είμαι ένας άνθρωπος που θεωρώ ότι το καλό κερδίζει το κακό και με αυτό πορεύομαι και νομίζω ότι για αυτό μου έχουν πάει και τόσο ωραία τα πράγματα στη ζωή μου. Δεν έχω ζητήσει ποτέ τίποτα, έρχονται όλα από μόνα τους. Θεωρώ ότι αυτό συμβαίνει γιατί πορεύομαι με αυτόν τον τρόπο και το σύμπαν μου το γυρίζει.»

Η συμμετοχή σας στο τηλεοπτικό σποτ για τη μάσκα ήταν λόγω εκτίμησης της προσπάθειάς αυτής.

«Φυσικά μόλις μου ζητήθηκε, δέχτηκα αμέσως γιατί οφείλουμε ως “δημόσια πρόσωπα” να συνεισφέρουμε στο κοινό καλό. Και φυσικά το έκανα αφιλοκερδώς και με πολλή μεγάλη χαρά. Είμαι έτοιμη ανά πάσα στιγμή, με οποιαδήποτε κυβέρνηση, από οποιονδήποτε φορέα μου ζητηθεί, αν μπορώ να βοηθήσω και να συμβάλω σε κάτι για το κοινό καλό, να το κάνω.

Θυμάμαι μια στιγμή που μια μητέρα με πλησίασε και μου είπε ότι το κοριτσάκι της στα 13 του χρόνια αντιζετώπιζε ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας κι ήθελε πάρα πολύ να με δει γιατί της έδινα χαρά. Μόλις συνάντησα αυτό το κορίτσι, η ζεστή αγκαλιά του, ο τρόπος που μιλήσαμε και η δύναμη που αισθάνθηκα από αυτό, με έκανε να σκεφτώ “να ένας λόγος που αξίζει να κάνω αυτήν τη δουλειά”. Αν έστω και σε έναν άνθρωπο μπορείς να προσφέρεις χαρά στην ψυχή του, τότε έχει νόημα και η δική σου ζωή. Γιατί -νομίζω ο Τσόρτσιλ το είχε πει αυτό- μπορεί να ζούμε από αυτά που παίρνουμεμ αλλά τη ζωή μας τη φτιάχνουμε από αυτά που δίνουμε.»

Έχω την αίσθηση ότι ο κόσμος νιώθει οικεία μαζί σας, σας θεωρεί δικό του άνθρωπο. Στον δρόμο θα σας φωνάξουν με το μικρό, Βίκυ ή και Βικάρα.

«Ξέρετε πόσο με δυναμώνει αυτό; Ο κόσμος αντιλαμβάνεται την αλήθεια σου. Όταν έχει δει όλη σου την πορεία, καταλαβαίνει ακριβώς ποιος είσαι με έναν μαγικό τρόπο, και αυτό εμένα με συγκινεί αφάνταστα. Εγώ από μικρή δεν έκανα ποτέ κάτι διαφορετικό από αυτό που είμαι, με τις αδυναμίες μου, με τα καλά μου και τα κακά μου. Με μια αλήθεια. Την αλήθεια τη θυμάσαι πάντα. Το ψέμα θολώνει τα πράγματα, σε κάνει να ξεχνάς, να εκτίθεσαι, να μπερδεύεσαι.  Η αλήθεια σε προχωράει, είναι ο μόνος δρόμος για να πορευτείς ουσιαστικά στη ζωή σου.

Έχω εκπαιδευτεί από μικρή να μεταλλάσσω το οποιοδήποτε “κακό”, να το γυρνάω. Ακόμη και τον πόνο θέλω να τον μετατρέπω σε δημιουργία, σε αποσκευές για τη δουλειά μου, σε γνώση, εμπειρία.»

Στις κακές μέρες τι κάνετε;

«Κατεβάζω ρολά, πέφτω σε γούβες, κάνω εσωτερικές βαθιές διαδρομές και μόλις φτάνω στον πάτο, πατάω και δίνω μία με φόρα για να ξαναβγώ στο φως. Μου είναι δύσκολο να μοιραστώ τη δυσκολία, ενώ τη χαρά αναζητώ να τη μοιραστώ.»

Ο κορονοϊός πού σας βρήκε;

«Με πέτυχε στο θέατρο Αλίκη με τη “Μάμα Ρόζα”, η οποία έσκιζε, και ξαφνικά έκλεισαν όλα και βρέθηκα στο σπίτι. Είχα πολύ καιρό να ξεκουραστώ τόσο πολύ και χωρίς ενοχές. Εάν δεν υπήρχε ο λόγος να με στεναχωρεί βαθιά με αυτό που συνέβαινε παντού, θα μπορούσα να πω ότι πέρασα όμορφα. Έμεινα μέσα στο σπίτι ακριβώς όπως είχε ζητηθεί, ήμουν πάρα πολύ προσεκτική. Είμαι άνθρωπος που αποζητά την επαφή, το “από κοντά”, το χάδι και ίσως αυτή ήταν η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετώπισα κατά την καραντίνα. Ωστόσο επειδή οι επαφές μου με τους ελάχιστους και δοκιμασμένους φίλους μου είναι ουσιαστικές, δεν ένιωσα μοναξιά. Γιατί ακόμα και αν δεν τους έβλεπα μέσω skype ή αν δεν μιλούσαμε, είναι τόσο κοντά οι ψυχές μας που ήξερα ότι είναι εκεί για εμένα όπως ξέρουν και ότι εγώ είμαι εκεί για αυτούς.»

Είστε από αυτούς που άδραξαν την ευκαιρία να βρουν νέες ασχολίες ή από τους άλλους που έλιωσαν στον καναπέ;

«Είμαι από αυτούς που κόντεψαν να πάθουν στομαχικό ίλιγγο από τις εύκολες τραγανές νόστιμες σπιτικές μπουγάτσες του Άκη Πετρετζίκη (γέλια). Με κατέστρεψε. Ενώ δεν μαγειρεύω, μένοντας στο σπίτι έφαγα αρκετά.»

Ως προς τα μέτρα για τον κορονοϊό, τι να περιμένουμε στην Επίδαυρο;

«Δυστυχώς θα είναι λιγότερος ο κόσμος. Οι προφυλάξεις τηρούνται στο έπακρο. Ακόμα και στις πρόβες εφαρμόζονται αυστηρά μέτρα. Θα είναι μία συνθήκη λίγο δύσκολη λόγω της περιορισμένης χωρητικότητας και μια πρωτόγνωρη εμπειρία. Από την άλλη μου φαίνεται συγκινητικό που σε αυτή τη δύσκολη συνθήκη, το Εθνικό Θέατρο θα δηλώσει το παρών στη χώρα που γεννήθηκε το θέατρο και μάλιστα στην Επίδαυρο.»

Αγχώνεστε για τον χειμώνα που έρχεται. τι θα γίνει με τις θεατρικές σκηνές, ειδικά τις μικρομεσαίες;

«Φυσικά αγχνώνομαι, όχι μόνο για τα θέατρα αλλά για όλους, για τους συναδέλφους και όλον τον κλάδο. Θεωρώ ωστόσο ότι υπάρχουν πολύ σημαντικότερα προβλήματα, όπως αυτό της υγείας, το οποίο δεν λύνεται και έτσι τα υπόλοιπα ζητήματα μου φαίνονται διαχειρίσιμα. Ξέρω ότι αυτό που λέω μπορεί ίσως να ερμηνευτεί ότι τάχα εγώ έχω λύσει τα προβλήματά μου. Δεν είναι καθόλου έτσι. Απλά πιστεύω ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερο πρόβλημα από αυτό της υγείας. Μη χάνουμε τον στόχο μας: Μπορούμε να ζήσουμε και με λιγότερα αν χρειαστεί, με πιο δύσκολες συνθήκες, με στεναχώριες, με τους φίλους μας, με έρωτες, με προδοσίες, αλλά δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς την υγεία μας.»

Είστε αισιόδοξη ότι θα επιστρέψουμε στην κανονικότητα;

«Είμαι αισιόδοξη αρκεί να είμαστε και εμείς φρόνιμοι. Να μην εφησυχαστούμε. Κατά τον Αϊνστάιν παράνοια είναι να κάνεις τα ίδια πράγματα περιμένοντας διαφορετικά αποτελέσματα. Να μην είμαστε λοιπόν παρανοϊκοί. Να φροντίζουμε να προφυλάσσουμε τους εαυτούς μας και τους γύρω μας για να μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι και να κερδίσουμε άλλη μία πίστα, όπως έγινε και στο πρώτο στάδιο.»

Ποιο μέσο προτιμάτε για να ενημερώνεστε; Τηλεόραση, εφημερίδες, διαδίκτυο ή και social media;

«Δεν το ‘χω με τα social media. Γενικά με την τεχνολογία. Έχω 25 χρόνια δικό μου πλυντήριο και είτε έιναι μάλλινα, είτε ευαίσθητα ή χρωματιστά, ένα κουμπί πατάω! Έκανα instagram πριν ένα χρόνο και αυτό γιατί με έπεισε η κόρη μου, Δανάη, που ανήκει σε μια γενιά πολύ πιο εξοικιωμένη με αυτά τα μέσα. Είπαμε να ανοίξω λογαριασμό γιατί έκανα περιοδεία, οπότε θα ενημέρωνα τον κόσμο για αυτή. Και χαίρομαι πολύ που το έκανα γιατί όντως με ωφέλησε πολύ σε σχέση με τη δουλειά μου. Με βοηθά και η Δανάη στη διαχείρησή του.

Ομολογώ φρικάρω λίγο με το πόσο έχουν διαδοθεί τα μέσα αυτά. Μου έχει τύχει σε αυτό το ευεργετικό μεγαλείο που λέγεται φύση, να βλέπω στον ήλιο και στη θάλασσα παιδάκια τεσσάρων ετών αντί να παίζουν ρακέτες ή να φτιάχνουν πυργάκια στην άμμο, να ασχολούνται με το κινητό της μαμάς. Είναι αγριευτικό.

Πιστεύω όπως όλα σε αυτή τη ζωή ότι έχει σημασία η αναλογία. Ένα φάρμακο αν το πάρεις στη σωστή δόση θα σε γιάνει. Αν το πάρεις σε μεγαλύτερη, θα σου κάνει κακό. Γενικά πιστεύω στο μέτρο, με εξαίρεση βέβαια τα συναισθήματα.»

Μια είδηση που σας προβλημάτισε τελευταία;

«Είναι απανωτές οι ειδήσεις που με προβληματίζουν. Δεν μπορώ να μην αναφερθώ στην Αγία Σοφία. Διάβασα ένα άρθρο και μου άρεσε πολύ το σχόλιο ότι η Αγία Σοφία δεν είναι εργαλείο πολιτικής ούτε ιδιοκτησία. Είμαστε προσωρινοί όλοι στο πέρασμα της Ιστορίας και διαπράττει ύβρη όποιος δεν το αντιλαμβάνεται.»

Ξεκινήσατε στην τηλεόραση τη “χρυσή” της εποχή και έχετε συμμετάσχει σε μερικές από τις καλύτερες παραγωγές. Πλέον ωστόσο δεν βλέπουμε σίριαλ που προκαλούν την ίδια αίσθηση. Πού το αποδίδετε;

«Θεωρώ ότι σε αυτό συνέβαλε πολύ η οικονομική κρίση που είχε σαν αποτέλεσμα μεταξύ άλλων να μη δίνονται χρήματα για να γίνουν ωραίες και ακριβές παραγωγές. Το “Είσαι το ταίρι μου” -που ήταν η πρώτη μου δουλειά με το που τελείωσα τη σχολή στο “Σύγχρονο Θέατρο”- ήταν μια πολύ ακριβή παραγωγή. Σκεφτείτε ότι μείναμε πάνω από 50 άτομα για ενάμιση μήνα στην Αυστραλία.

Έχουμε ταλαντούχους ανθρώπους. Για παράδειγμα ο Θοδωρής Πετρόπουλος, με τον οποίο είχα την τύχη να κάνω το “Ταίρι” και το “Κάτω Παρτάλι” έχει τρομερή πένα. Έχει λοιπόν μεγάλη σημασία να επιλέγεις τους σωστούς ταλαντούχους ανθρώπους και να μπορούν να γίνονται και ωραίες παραγωγές, κάτι που δεν συμβαίνει πια λόγω των οικονομικών. Και που δυστυχώς υπήρξαν πολλοί άνθρωποι, σε όλες τις δουλειές όχι μόνο στην τηλεόραση, που εκμεταλλεύτηκαν την κρίση για να κατεβάσουν τα στάνταρντς. Εγώ επειδή είμαι ένας πολύ τυχερός άνθρωπος, έχω δουλέψει με καλούς παραγωγούς. Δεν έχω κάνει πολύ τηλεόραση, αν τα μετρήσει κανείς είναι το “Είσαι το Ταίρι μου”, οι “Επτά Θανάσιμες Πεθερές” και το “Κάτω Παρτάλι”από σίριαλ. Από παιχνίδια έχω παρουσιάσει το “Taxi Girl”, το “Money Drop” και τώρα, για πρώτη φορά στην καριέρα μου είμαι σε κριτική επιτροπή στο “Just the two of us”.

Σίγουρα τα παιχνίδια τα κάνει κανείς κυρίως για οικονομικούς λόγους, αλλά δεν είναι ποτέ μόνο αυτό. Για το J2US αισθάνθηκα ότι ο Κοκλώνης ως παραγωγός αγαπά πολύ τη δουλειά του και θα κάνει ό,τι περνά από το χέρι του για να βγει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Οπότε φυσικά και είπα το “ναι”. Δεν το έχω μετανιώσει καθόλου και ευχαριστώ όλη την ομάδα μέσα από την καρδιά μου γιατί μου φέρθηκαν με τέτοια γενναιοδωρία και ευαισθησία που και πάλι ευγνωμονώ την τύχη μου.»

Έχετε κάποια σχέδια για επιστροφή στην τηλεόραση στο εγγύς μέλλον;

«Υπάρχουν αρκετές προτάσεις και πάλι θέλω να ευχαριστήσω όλους όσους με σκέπτονται γιατί είναι ιδιαίτερα τιμητικό. Το έχω ξαναπεί αλλά είναι η αλήθεια: Με συγκινεί, με κολακεύει και με ευχαριστεί να υπάρχουν άνθρωποι που με θέλουν στη δουλειά τους. Γιατί αυτό σημαίνει ότι έχουν καταλάβει πόσο πολύ αγαπάω αυτό που κάνω και πόσο αφοσιωμένη είμαι σε αυτό.

Θα παραμείνω στο J2US, το οποίο συνεχίζεται για δεύτερη σεζόν.»

Για να πείτε “ναι” σε μια νέα πρόταση, ποια είναι τα κριτήρια;

«Είναι ένας συνδυασμός. Στην τηλεόραση εν αρχή είναι ο λόγος: Χρειάζομαι ένα πολύ δυνατό κείμενο και επειδή είχα την τύχη στην εκκίνησή μου να δουλέψω με τον καλύτερο κατά τη γνώμη μου κειμενογράφο, μετά έγινε πιο δύσκολο. Όταν βγήκε το “Ταίρι”, όπως συμβαίνει σε κάθε ηθοποιό που συμμετέχει σε μια τηλεοπτική επιτυχία, μου είχαν προτείνει σχεδόν ό,τι παίχτηκε την επόμενη σεζόν. Εγώ αρνήθηκα γιατί όταν ξεκινάς δυνατά, πρέπει να είσαι πολύ προσεκτικός στο επόμενο βήμα σου και για αυτό και έκανα μετά από δύο χρόνια τις “Πεθερές”. Επιλέγω λοιπόν βάσει κειμένου και θέλω να είναι μια ωραία ομάδα ανθρώπων. Δεν ονειρεύομαι τόσο ρόλους, όσο συνεργασίες.

Χαίρομαι που μου έχουν πάει καλά τα πράγματα και μπορώ να επιλέγω με ποιους θέλω να δουλεύω και σε τι έργα. Ευχαριστώ πολύ όλους τους παραγωγούς μου και στο θέατρο, και ειδικά τα τελευταία χρόνια στα “Αθηναϊκά Θέατρα” τον Διονύση Παναγιωτάκη και την Ελένη Κούρκουλα, οι οποίοι μου δίνουν τη δυνατότητα να έχουμε κοινή πλεύση και να συναποφασίζουμε πράγματα που τραβάει η ψυχή μας.»

Κινηματογράφος;

«Δεν έχω κάνει ποτέ κινηματογράφο, το θέλω πολύ. Αλλά θα πρέπει να νιώσω ότι αξίζει τον κόπο. Έχω διαβάσει πολλά σενάρια, στα οποία δεν με έβλεπα. Περιμένω τη σωστή πρόταση στη σωστή στιγμή. Πιστεύω πολύ στη σωστή στιγμή.»

Όταν η Δανάη σας ανακοίνωσε ότι θα γίνει ηθοποιός, τι τη συμβουλεύσατε;

«Δεν είμαι από τις μαμάδες που συμβουλεύουν. Οι γονείς οφείλουμε να είμαστε φωτεινά παραδείγματα στα παιδιά μας, γιατί το παιδί ό,τι και να του πεις, αυτό που εισπράττει είναι αυτό που βλέπει, τον τρόπο που ζεις. Αν του πεις “μην κάνεις αυτό” αλλά βλέπει εσένα να το κάνεις, είναι σαν να διαλύεις τη συμβουλή. Πρέπει να αποφασίζει το παιδί για το τι θέλει να κάνει. Η εμπειρία δε μεταφέρεται σε χάπι: Το παιδί θα πέσει, θα τρέξει, θα χτυπήσει, θα πονέσει, θα μάθει και θα συνεχίσει.

Η Δανάη από πολύ μικρή έδειχνε ότι θέλει να γίνει καλλιτέχνης, οπότε δεν ήρθε σαν έκπληξη η υποκριτική, ήταν σχεδόν αναμενόμενο. Εγώ χαίρομαι γιατί αισθάνομαι ότι βρήκε αυτό που ήθελε η ψυχή της. Είναι ένα πολύ ευαίσθητο παιδί, πολύ στηρικτικό σε εμένα και νομίζω ότι και γονιδιακά έχει πάρει τη δική μου στάση ζωής, χωρίς να της την επιβάλω.»

Τα σχέδιά της;

«Η Δανάη του χρόνου θα παρουσιάζει το πρωινό του Mega. Μου αρέσει πάρα πολύ που είναι τολμηρή και ενώ έχει συστηθεί στο κοινό ως ηθοποιός, δοκιμάζει τώρα κάτι τελείως διαφορετικό. Θέλει γερά κότσια για να πάρεις μια τέτοια απόφαση. Και όταν μου μίλησε για την ιδέα του πρότζεκτ του Πέτρου Μπούτου, μου φάνηκε ιδιοφυής.»

Τι σας ενοχλεί;

«Το ψέμα, η αδικία, η αγένεια, η αδιακρισία, η χοντροκοπιά, η έπαρση και η υποκρισία.»

Τι σας αρέσει;

«Έχω ένα έμφυτο χάρισμα να οσμίζομαι τη γνησιότητα. Τη γνησιότητα την αγαπώ, την ακουλουθώ, τη στηρίζω. Μου αρέσουν οι φωτεινοί άνθρωποι, οι γενναιόδωροι στην ψυχή, οι αγωνιστές, οι αυτοδημιούργητοι, που θα δώσουν από το υστέρημά τους για να βοηθήσουν άλλους, που νοιάζονται για το κοινό καλό.

Μου αρέσει η φύση, τα ταξίδια, οι δοκιμασμένες φιλίες, τα αγόρια με τις βαθιές ψυχές, τα χρώματα.»

Μια ενοχική σας απόλαυση.

«Το φαγητό αδιαμφισβήτητα. Ειδικά τα γλυκά.»

Μια ταινία ή σειρά που είδατε τελευταία και ξεχωρίσατε.

«Το “Unorthodox” στο Netflix.»

Κι ένα τραγούδι που σας αρέσει;

«”Η στάχτη” της Φωτεινής Βελεσιώτου.»

Λυσιστράτη

Η «Λυσιστράτη» σε σκηνοθεσία Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου κάνει πρεμιέρα την ερχόμενη Παρασκευή 31 Ιουλίου στο αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου. Θα ακολουθήσουν δύο παραστάσεις το Σάββατο 1 Αυγούστου και την Κυριακή 2 Αυγούστου.

Το έργο γράφτηκε το 411 π.Χ., μια χρονιά που η πόλη-κράτος της Αθήνας βρίσκεται στη δυσκολότερη καμπή της, εν μέσω Πελοποννησιακού Πολέμου. Η Σικελική Εκστρατεία έχει καταλήξει σε πανωλεθρία και ο Αλκιβιάδης έχει αυτομολήσει στην πλευρά των Σπαρτιατών, οι οποίοι, οχυρωμένοι στη Δεκέλεια, επιτίθενται με σφοδρότητα στους Αθηναίους.  Εντός των τειχών, η κατάσταση είναι εξίσου ζοφερή, καθώς οι πολιτικοί τριγμοί οδηγούν σε αποδυνάμωση την Εκκλησία του Δήμου και οι ολιγαρχικοί κάνουν έντονη την παρουσία τους.

Ο Αριστοφάνης παρουσιάζει τη «Λυσιστράτη» στα Λήναια, μεταφέροντας τη γυναίκα από τον «Οίκο» στον «Δήμο» (όπως θα κάνει αργότερα και στις Εκκλησιάζουσες) και προσφέροντάς της τη δυνατότητα πολιτικής δράσης για όσα αφορούν στο σπίτι αλλά και στην πόλη της.

Η Λυσιστράτη, που μπορεί να «λύσει στρατούς», σίγουρα μπορεί να φτιάξει τη δική της «ουτοπία». Και κάπως έτσι ο Αριστοφάνης, μέσω της κωμωδίας του, κλείνει το μάτι στην πολιτική, προτείνοντας μια λύση που βρίσκεται «έξω από τα καθιερωμένα».

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Μετάφραση: Σωτήρης Κακίσης

Δραματουργική επεξεργασία – Σκηνοθεσία: Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος

Σκηνικά: Όλγα Μπρούμα

Κοστούμια: Άγγελος Μέντης

Μουσική: Κατερίνα Πολέμη

Κίνηση: Τάσος Καραχάλιος

Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος

Μουσική διδασκαλία: Μελίνα Παιονίδου

Βοηθός σκηνοθέτη: Αναστασία Στυλιανίδη

Παίζουν: Βίκυ Σταυροπούλου, Βίκυ Βολιώτη, Στεφανία Γουλιώτη, Νίκος Ψαρράς, Στέλιος Ιακωβίδης, Πάρης Αλεξανδρόπουλος, Βαγγέλης Δαούσης, Δάφνη Δαυίδ, Γιάννης Κότσιφας, Νεφέλη Μαϊστράλη, Γιώργος Ματζιάρης, Ελπίδα Νικολάου, Αγορίτσα Οικονόμου και ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος.

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Η προπώληση των εισιτηρίων γίνεται από το Ελληνικό Φεστιβάλ: Πανεπιστημίου 39 (εντός στοάς Πεσμαζόγλου), στο www.greekfestival.gr (τηλ. 210 3272000).

Για λόγους αποφυγής ταλαιπωρίας και λόγω οδηγιών των υγειονομικών αρχών, οι θεατές καλούνται να προσέλθουν στο αρχαίο θέατρο 90′ πριν την έναρξη της παράστασης.

Όλες οι θέσεις, κάτω και άνω διαζώματος, είναι αριθμημένες. Τα εισιτήρια είναι απολύτως προσωπικά και μη μεταβιβάσιμα.