Είδαμε το γυρισμένο στην Ελλάδα “Beckett” στο Netflix και δεν ήταν αυτό που περιμέναμε

Η αλήθεια είναι πως περιμέναμε με ανυπομονησία να δούμε το γυρισμένο εξ ολοκλήρου στην Ελλάδα «Beckett» σε παραγωγή του Λούκα Γκουανταντίνο και σε σκηνοθεσία του Φερντινάντο Τσίτο Φιλομαρτίνο. Τα διαπιστευτήρια του τελευταίου ήταν εξόχως ισχυρά, καθώς ήταν βοηθός σκηνοθέτη του Γκουανταντίνο στις τελευταίες του ταινίες («Να Με Φωνάζεις Με Τ’ Ονομά Σου» και «Suspiria»).

Παράλληλα, επρόκειτο για μία ταινία που εκ πρώτης όψεως τα είχε όλα: είχαμε δει ένα καταιγιστικό τρέιλερ και στην υπόθεσή της διαβάζαμε για ένα καταιγιστικό και ανελεητο ανθρωποκυνηγητό σε πανέμορφες περιοχές της Ελλάδας με έντονο πολιτικοκοινωνικό περίβλημα το οποίο μάλιστα είχε έντονες αναφορές στην ελληνική κρίση. Επίσης, είχε ένα πολύ δυνατό καστ, τον χαρισματικό Τζον Ντέιβιντ Γουάσινγκτον (που ήταν έξοχος στα «Malcolm and Marie», «Tenet», «BlacKkKlansman») και την πανέμορφη Σουηδή ηθοποιό Αλίσια Βικάντερ (Το κορίτσι από τη Δανία, Τζέισον Μπορν κ.ά).

Τι συνέβη ωστόσο και η ταινία αποδείχθηκε σκέτη φενάκη και δεν κατάφερε να συντηρήσει το ενδιαφέρον μας παρά μόνο σε επίπεδο «οφθαλμόλουτρου» των ελληνικών τοπίων;

Το μεγαλύτερο ίσως βάρος ευθύνης το φέρει το προχειροφτιαγμένο, γεμάτο κενά και κλισέ σενάριο. Κατά τη διάρκεια των διακοπών του στην Ήπειρο, ένας Αμερικανός τουρίστας, ο Beckett, μετά από ένα ατύχημα γίνεται στόχος ενός ανθρωποκυνηγητού και προσπαθεί να επιβιώσει μέχρι να φτάσει στην Αμερικανική Πρεσβεία στην Αθήνα. Ωστόσο, το θρίλερ αυτό επιβίωσης του πρωταγωνιστή καταλήγει να γίνεται χαωτικό και «ντύνεται» με αναμενόμενα ευρήματα. Τίποτα δεν εξηγείται, άπειρα ερωτήματα μένουν έωλα και ο θεατής βλέπει απλώς τον πρωταγωνιστή να προσπαθεί να κρυφτεί και να σωθεί από έναν κακό αστυνομικό (Πάνος Κορώνης) και μία μυστηριώδη γυναίκα (Λένα Κιτσοπούλου) μέσα σε όμορφα ορεινά ελληνικά τοπία γεμάτα πλατάνια και βράχια, σε σιδηροδρομικούς σταθμούς και τρένα, αλλά και σε επεισοδιακές πορείες μέσα στο μουντό Κλεινόν Άστυ. Το δε πολιτικοκοινωνικό περίβλημα της ταινίας δεν υφίσταται, καθώς γίνονται μεν κάποιες αναφορές στην ελληνική κρίση και στην άνοδο της ακροδεξιάς, αλλά αυτές είναι τόσο επιδερμικές που πνίγονται και εξαφανίζονται μέσα στο χαλαρό νοηματικό πλαίσιο της ταινίας.

Η σκηνοθεσία του Φερντινάντο Τσίτο Φιλομαρτίνο όχι μόνο δεν είναι στιβαρή, αλλά χαρακτηρίζεται από μία έκδηλη αμηχανία και ατονία. Δε χαρίζει ιδιαίτερες εντάσεις και δημιουργεί την αίσθηση πως ο πρωταγωνιστής απλώς άγεται και φέρεται μπροστά από μία κάμερα.

Μοναδικά θετικά στοιχεία της ταινίας; Τα πανέμορφα ελληνικά τοπία που αναδεικνύονται (φωτογραφία: Σαγιόμπου Μουκντιπρόμ Sayombhu) και η ερμηνεία του Τζον Ντέιβιντ Γουάσινγκτον που προσπαθεί να αντισταθμίσει μόνος του το βάρος όλων αυτών των σοβαρών αστοχιών της ταινίας.

Οι υπόλοιποι χαρακτήρες της ταινίας είναι άχρωμοι, ενώ οι Έλληνες ηθοποιοί μονολότι εντάχθηκαν στην ομάδα εξαιρετικά ομαλά δεν ανταποκρίθηκαν στις προσδοκίες μας. Η Αλίσια Βικάντερ στον ρόλο του κοριτσιού του Beckett δυστυχώς πεθαίνει πολύ νωρίς, ο Μπόιντ Χόλμπρουκ ως διεφθαρμένος πρόξενος είναι γραφικά κακός, απλώς συμπαθητική η Βίκυ Κριπς. λίγος ο Πάνος Κορώνης στον ρόλο του κακού αστυνομικού, μονοδιάστατη η Λένα Κιτσοπούλου ως ακροδεξιά που επίσης κυνηγά τον πρωταγωνιστή, εκτελεστικός ο Γιώργος Πυρπασόπουλος στον ρόλο του Έλληνα πολιτικού και σχεδόν καρικατούρα ο Μάκης Παπαδημητρίου στον ρόλο του κακού.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις