Παυλίνα Βουλγαράκη στο NEWS 24/7: Η Κρήτη καθόρισε τα μουσικά μου ακούσματα και τα γούστα μου στο φαγητό και στους άντρες

Η πρώτη φορά που νιώθω ότι τη “γνώρισα” ήταν το καλοκαίρι του 2018, οδηγώντας λίγο έξω από την Πάτρα, όταν πέτυχα στο ράδιο το «Έλα λίγο πιο κοντά». Με αιφνιδίασε, ήταν ξεκάθαρο ότι βρήκα ένα μικρό θησαυρό και μια ερμηνεύτρια που με τη φωνή και την αισθαντικότητά της μού θύμισε πως η καλή μουσική μπορεί να σε “σπάσει” (όπως λέει κι ο εκπληκτικός τελευταίος στίχος), να σε “ξεκλειδώσει” και να σε ξαναενώσει. Η Παυλίνα Βουλγαράκη έχει αναμφίβολα ένα δυναμικό παρόν στο ελληνικό τραγούδι, το ένστικτό μου ωστόσο λέει ότι είναι μια τραγουδοποιός αργής καύσης που θα συνεχίσει να φέρνει διαμάντια στο φως. Και αυτό γιατί η μουσική της είναι βαθιά προσωπική, κάτι σαν το “ημερολόγιό” της όπως μου αποκαλύπτει. Ηχογραφεί όσα βιώνει και όσα της αρέσει να ακούει.

Δεδομένων των συνθηκών, η κουβέντα μας έγινε διαδικτυακά, ωστόσο ακόμα και μέσω “οθόνης” κατάλαβα ότι η Παυλίνα Βουλγαράκη έχει φλόγα μέσα της, αυτό που λέμε τσαγανό. Είναι ένα κορίτσι που πήγε ακάλεστη κάποτε σε ένα μπουρζουά πάρτυ αποφοίτησης για να κάνει χαλάστρα σε κάποια 18χρονα που έκαναν bullying σε έναν φίλο της λόγω σεξουαλικών προτιμήσεων. Είναι η τραγουδίστρια που έκανε στις πρόβες της τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα να χαμογελά. Και η καλλιτέχνιδα που μέσα από μια σειρά podcast με τίτλο “Έλα λίγο πιο κοντά” επιλέγει να μιλά για μείζονα κοινωνικά ζητήματα.

Το νέο της μουσικό δείγμα είναι ο «Ενικός» ένα τραγούδι σε μουσική Γιώργου Σαμπάνη που κυκλοφόρησε από την Cobalt Music, συνοδευόμενο από ένα ατμοσφαιρικό βίντεο κλιπ που πραγματεύεται τον χρόνο και τη μοναξιά και την ακολουθεί από τα παιδικά μικράτα της μέχρι τα γηρατειά. «Ο ενικός είναι η πρώτη σοκαριστική συνειδητοποίηση της απώλειας. Ένα απέραντο σιωπηλό κι αιμάτινο “εγώ” στην θέση του “εμείς”» μου εξηγεί, όταν της ζητώ να μου μιλήσει για το τραγούδι.

            

Η Παυλίνα Βουλγαράκη μιλά στο NEWS 24/7 για τις προκλήσεις που αντιμετώπισε στην καριέρα της (λόγω και του επωνύμου της), μοιράζεται τις αναμνήσεις της με τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα και τον Θάνο Μικρούτσικο και αποτίει φόρο τιμής στην Κρήτη και στις γειτονιές της Αθήνας που εκτίμησε αργά.

“Ενικός” ένα νέο τραγούδι με συναισθηματικό φορτίο. Ποια η ιστορία του;

«Εγώ μπορώ να μοιραστώ μόνο την ιστορία από τη δική μου πλευρά που την θεωρώ ισάξια με την ιστορία όποιου ακούει και αγαπά αυτό το τραγούδι. Μου το έστειλε ο Γιώργος Σαμπάνης ξημερώματα, κιθάρα-φωνή, ήταν το πρώτο πράγμα που άκουσα όταν άνοιξα τα μάτια μου εκείνη τη μέρα.

Ένιωσα βαθιά και πηγαία σύνδεση με το τραγούδι. Μου φάνηκε ιδιαίτερα εύστοχη η περιγραφή του “από το εμείς στο εγώ: ανελέητη πτώση”. Θεωρώ ότι ο ενικός είναι η πρώτη σοκαριστική συνειδητοποίηση της απώλειας. Ένα απέραντο σιωπηλό κι αιμάτινο “εγώ” στην θέση του “εμείς”.»

Στο βίντεο κλιπ του τραγουδιού παρουσιάζετε μια εντυπωσιακή μεταμόρφωση. Πώς ήρθε η έμπνευση για το concept αυτό και τι μπορείτε να μας πείτε για τα γυρίσματα και τη διαδικασία του make-up.

«Ήταν ιδέα του σκηνοθέτη μας, Δημήτρη Γκάνιου. Με ξέρει απ’ έξω κι ανακατωτά όποτε μόλις μου το πρότεινε χωρίς δεύτερη σκέψη είπα “ναι”. Το έζησα το κλιπ κι όταν το βλέπω νιώθω πως φαίνεται αυτό.

Έχω τόσο έντονη χημεία με τον Δημήτρη όπως και με τον Διονύση Βουλγαράκη (αδερφός και βασικός συνεργάτης μου που ανέλαβε την επιμέλεια του video clip) που ήταν εύκολο να δημιουργήσουμε έναν δικό μας κόσμο και να μπούμε μέσα.

Ο χρόνος δεν υπάρχει, είναι μια ψευδαίσθηση. Είναι ένα συνεχές παρόν. Για εμένα όλες οι ηλικίες του video clip υπάρχουν, συμβαίνουν παράλληλα. Για κάποιον άλλον μπορεί να είναι το παρελθόν, το παρόν, το μέλλον.

Το make-up χρειάστηκε πάρα πολύ χρόνο. Και μου έκανε εντύπωση ότι οι ρυτίδες παρέμειναν για κάποιες ώρες στο πρόσωπό μου.»

Στο τραγούδι πραγματεύεστε τη σχέση μας με τον χρόνο; Είναι κάτι που σας τρομάζει;

«Η έννοια του χρόνου είναι σχετική με τα γεγονότα που βιώνουμε.Όταν είμαι στον δρόμο μου, δεν με τρομάζει ο χρόνος που περνάει. Αντιθέτως θα έλεγα ότι τον απολαμβάνω.

Όταν παρεκκλίνω, νιώθω εκτός. Είναι και μια ένδειξη. Όταν είμαι στο λάθος μέρος, οι ώρες δεν περνούν. Όταν είμαι στο σωστό, κυλάει ο χρόνος σαν νεράκι.»

Επιλέγετε τη χρήση του πληθυντικού στη ζωή σας και αν ναι σε ποιες περιστάσεις; Ή σας αρέσει η οικειότητα και “σπάτε” πιο εύκολα τους τύπους;

«Δεν θεωρώ ότι η οικειότητα έχει να κάνει με τον πληθυντικό και τον ενικό. Έχει να κάνει με τη σύνδεση και την ενέργεια. Η ενέργεια επίσης με οδηγεί. Όταν αισθάνομαι ότι έχει σημασία για τον συνομιλητή μου, του απευθύνομαι στον πληθυντικό. Όταν βλέπω έναν άνθρωπο μεγαλύτερό μου αλλά με νεανική ή παιδική ψυχή, παρατηρώ ότι συνήθως επιδιώκει ο ίδιος τον ενικό.»

Μετά από πολλές διακυμάνσεις μπορώ να πω ότι μεγαλώνοντας μοιάζω σε εκείνη που ήμουν παιδί

Θα ήθελα να το πιάσω λίγο από την αρχή. Πώς ήσασταν σαν παιδί; Έχω διαβάσει ότι “βρίσκατε τη γωνιά σας” και φαντάστηκα ένα ήρεμο κορίτσι που της αρέσουν τα βιβλία αλλά μετά είδα για σκανταλιές που μαζεύτηκαν μέχρι τα 22.

«Ένα μείγμα πραγμάτων, όπως όλοι. Ήμουν συνεσταλμένη αλλά με έπιαναν κι οι τρέλες μου. Κυρίως μετά την εφηβεία.

Ήμουν αθώα – εννοώ καλόπιστη και καλοπροαίρετη, ενθουσιώδης αλλά καθόλου εκφραστική. Με έντονο το αίσθημα του δικαίου και με μια έμφυτη περιέργεια σε σχέση με όλα. Κλειστή και πολύ ντροπαλή έως ενοχική. 

Μετά από πολλές διακυμάνσεις μπορώ να πω ότι μεγαλώνοντας μοιάζω σε εκείνη που ήμουν παιδί. Χωρίς την ενοχή και την ντροπή.»

Η εναλλαγή Αθήνας – Κρήτης στα παιδικά σας χρόνια πώς σας επηρέασε. Τι στοιχεία πιστεύετε πήρατε από τον κάθε τόπο.

«Ενώ είμαι μοναχική, η Κρήτη με έκανε να παραμένω ανοιχτή ταυτόχρονα. Να μη χάνω την στιγμή. Να εντοπίζω τις ομορφιές. Μπορεί για παράδειγμα μια μέρα να γνωρίσω 3 ή 10 ανθρώπους, να αλληλεπιδράσουμε με ουσιαστικό τρόπο και να συνδεθούμε. Να καταγράφει ο ένας στην καρδιά του αλλού με σεβασμό κι αγάπη. Όμως να υπάρχει ένας αμοιβαίος κώδικας που λέει ότι δεν επιδιώκει κανείς μας κάτι πέρα από αυτήν τη συνάντηση. Και μάλλον δεν πρόκειται να ξανά επιζητήσει ο ένας τον άλλον.

Δεν ξέρω πώς λέγεται αυτό αλλά είναι κάτι που μου συμβαίνει σταθερά και νομίζω ότι καλλιεργήθηκε στην Κρήτη. Η Κρήτη καθόρισε τα μουσικά μου ακούσματα. Τα γούστα μου στο φαγητό και στους άντρες.

Την Αθήνα επειδή δεν την άντεχα από την δική μου προοπτική, την ξανανακάλυψα μεγαλώνοντας. Κι είδα ότι υπάρχουν πολλοί κόσμοι μέσα της. Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς έναν περίπατο στην Ακρόπολη ή στα Εξάρχεια και την Κυψέλη.»

Πότε ασχοληθήκατε πρώτη φορά με τη μουσική; Και ποια ήταν η στιγμή που σκεφτήκατε ότι θα ασχοληθείτε επαγγελματικά με αυτή.

«Πρώτα ασχολήθηκα επαγγελματικά κι ύστερα το κατάλαβα. Το 2013. Ήμουν μέλος της μπάντας που έπαιζε σταθερά μουσική στον Σταυρό του Νότου ενώ παράλληλα είχαμε κάνει ένα σχήμα κιθάρα – φωνή με έναν φίλο μου και παίζαμε σε μπαράκια μεσοβδόμαδα σε όλη την Ελλάδα. Μετά το ένα έφερε το άλλο. Η συνάντησή μου με τον Ψαραντώνη αργότερα με έκανε να συνειδητοποιήσω πού βρίσκομαι.»

Οι γονείς σας ήταν υποστηρικτικοί με την απόφασή σας να γίνει μουσικός-τραγουδίστρια.

«Οι γονείς μου δεν ανακατεύονται όμως μου έμαθαν να αντιλαμβάνομαι και να φέρω την ευθύνη του εαυτού μου. Το πιο σημαντικό πράγμα σε σχέση με την οικογένεια μου είναι πως όλα όσα μας συνδέουν, όλα όσα είμαστε σήμερα ο ένας απέναντι στον άλλον τα επιλέξαμε, τα καλλιεργήσαμε μαζί.

Δεν μείναμε εγκλωβισμένοι σε παρελθοντικές πεποιθήσεις και μοτίβα ως προς τις σχέσεις μας. Εξελισσόμαστε και θεραπευόμαστε παράλληλα.»

Αλήθεια πώς είναι ο Γιώργος Βουλγαράκης σαν πατέρας;

«Ο πατέρας μου έχει τόσο ανήσυχα παιδιά που από ψύχραιμος μεταλλάχθηκε σε cool. Δεν ξέρω αν βγάζει νόημα αυτό που λέω.»

Ποιες είναι οι μεγάλες σας επιρροές καλλιτεχνικά.

«Αλλάζουν με τις φάσεις μου. Εκεί καταλήγω. Γράφω πάνω κάτω ό,τι ακούω και διαβάζω στην αντίστοιχη φάση. Εδώ και πολλούς μήνες ακούω ελληνική ραπ.»

Πώς θα χαρακτηρίζατε τα τραγούδια σας και τι απαντάτε σε όσους θα τα έλεγαν μονολεκτικά μπαλάντες.

«Δεν μου το έχουν ξαναπεί αυτό. Όμως έτσι κι αλλιώς τα μοιράζομαι από εκεί και πέρα ο καθένας τα χαρακτηρίζει όπως νιώθει.

Εγώ θα έλεγα ότι γράφω όσα αισθάνομαι σαν ημερολόγιο κι ότι ηχογραφώ τραγούδια που μου αρέσει να ακούω. Τους δίνω πολλή ενέργεια κι αγάπη. Αυτό συνέβη και με τον “Ενικό” του έχω πολύ μεγάλη αδυναμία.»

Αν πρέπει να ξεχωρίσετε τρεις στιγμές-σταθμούς στη μέχρι τώρα πορείας σας, ποιες θα ήταν και γιατί.

«Οι περιοδείες κι η γνωριμία μου με τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα. Μου έφυγαν οι ντροπές πάνω στη σκηνή.

Η Συνεργεία με τον Ψαραντώνη. Ταρακουνήθηκα. Έτσι όπως έγινε η συγκυρία, ήταν αγγελιοφόρος για να συνειδητοποιήσω ότι ασχολούμαι με τη μουσική επαγγελματικά, σοβαρά κι όσα αυτό συνεπάγεται.

Δήμητρα Γαλάνη οι συναυλίες στο Μέγαρο μουσικής και οι συν-δημιουργίες μας. Με ενέπνευσε. Τη θαυμάζω πολύ.»

Άνθρωποι του χώρου δεν μου έδωσαν την ευκαιρία να με ακούσουν ή μπορεί να με απέρριπταν επειδή ήταν προκατειλημμένοι σε σχέση με το επίθετό μου

Τι σας έχει δυσκολέψει περισσότερο στην καριέρα σας.

«Όταν πρωτοξεκίνησα. Έχουν περάσει 7 ή 8 χρόνια. Άνθρωποι του χώρου δεν μου έδωσαν την ευκαιρία να με ακούσουν ή μπορεί να με απέρριπταν επειδή ήταν προκατειλημμένοι σε σχέση με το επίθετό μου. Ή ακόμα χειρότερα επειδή θεωρούσαν ότι θα είναι προκατειλημμένοι οι θεατές μαζί τους… “Μπράβο είσαι πολύ καλή αλλά αν σε παίξουμε / σε πάρουμε / σε δεχτούμε, θα πουν ότι το κάναμε για άλλους λόγους, οπότε δυστυχώς δεν γίνεται. Κατάλαβες;”

Δεν κατάλαβα. Κι αυτό ήταν που με δυσκόλεψε. Ένιωθα μια ύποπτη εξαίρεση και μου πήρε χρόνο να πιστέψω σε εμένα.Πίστεψα αργά, δύσκολα, όμως σταθερά και πεντακάθαρα.»

Και τώρα με την πανδημία, ποιες προκλήσεις διακρίνετε. Συμμετείχατε σε πρωτοβουλίες όπως το Support Art Workers;

«Φυσικά και συμμετείχα. Δύσκολα τα πράγματα τώρα. Δεν μπορεί να υπάρξει φόρμουλα ισάξια των ζωντανών παραστάσεων. Χάνονται τα πάντα. Δεν έχω κάνει ιντερνετική συναυλία όποτε δεν ξέρω πώς θα νιώσω ούτε πώς λειτουργεί όλο αυτό.

Μια θετική πρόκληση στην καραντίνα ήταν η δημιουργία μιας σειράς podcast με τίτλο “Έλα λίγο πιο κοντά” που είναι κι ο τίτλος ενός τραγουδιού μου.

Πιάνω θέματα που με αφορούν και που νιώθω ότι μας αφορούν όλους λίγο ή πολύ. παρουσιάζω μια ολιστική εικόνα – όπως μπορώ φυσικά – και στο τέλος μοιράζομαι την αντίληψη που διαμόρφωσα. Αυτό ήταν κάτι που με έφερε κοντά με πολλούς ανθρώπους. Μπήκα στα charts του Spotify από τα πρώτα επεισόδια που ήταν ανέλπιστο για εμένα. Με γέμισε αισιοδοξία και μου έδωσε δύναμη.

Να κάτι που μου έκανε εντύπωση. Δίνεται η δυνατότητα για όποιον θέλει στο τέλος να πατήσει “support my show”. Παρότι η πρόσβαση είναι ελεύθερη, σε αυτά τα podcast σε κάθε επεισόδιο υπήρχαν άνθρωποι που πράγματι μέσω του link με βοήθησαν όπως ο καθένας μπορούσε κι έκρινε. Μου δόθηκε η δυνατότητα να αναβαθμίσω κι εγώ τον εξοπλισμό μου. Η διαφορά φαίνεται από επεισόδιο σε επεισόδιο.»

Δεν υπάρχει το περιθώριο σε αυτήν την φάση να με εκτοπίσει ένας έρωτας

Μοιραστείτε μαζί μας μια ανάμνησή σας από τον Θάνο Μικρούτσικο.

«Θυμάμαι να είμαι σπίτι του στο Μετς και να μου μιλάει για τη Φλέρυ Νταντωνάκη. Μου είχε πει μια ιστορία, όπου σε ένα στούντιο στην Αμερική τραγουδούσε εκείνη γυρισμένη ανάποδα. Κάνοντας κατακόρυφο. Μου είχε κάνει πολύ μεγάλη εντύπωση.»

Και μία με τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα.

«Με πείραζε επειδή στις περιοδείες ήμουν πάντα με ένα σνακ στο χέρι (κρέπες, πίτσες, πατατάκια και άλλες βλακείες). Κι ήμουν η πιο αφηρημένη της παρέας. Με το που με έβλεπε γέλαγε , όπως κι αν ήταν πριν. Κάποιες φορές ρώταγα “τώρα πάλι τι έκανα;” και γέλαγε. “Eσύ; Τίποτα πουλάκι μου” απαντούσε.

Δεν υπάρχει μία στιγμή που μπορώ να ξεχωρίσω. Είναι ένα γενικό συναίσθημα. Πίστευε σε εμένα και μου το μετέφερε με κάθε ευκαιρία. Ήταν ουσιαστικός ο λόγος του. Δεν μίλαγε για να μιλήσει. Είχε μια μεταδοτικότητα, ένα ταλέντο να σε βυθίζει σε εσωτερική διεργασία και να σε μεταμορφώνει. Αυτό παραμένει στη μουσική του.»

Έχετε δηλώσει ότι “πλέον τον έρωτα τον αντιλαμβάνεστε αλλιώς”. Μιλήστε μου λίγο παραπάνω για αυτό, πώς βιώνετε σήμερα έναν έρωτα, τι θέση καταλαμβάνει στη ζωή και στην καθημερινότητά σας.

«Ας πούμε ότι κάθε φορά που ερωτευόμουν, έδινα την δύναμή μου. Αυτό άλλαξε επειδή πια ξέρω ποια είμαι. Το έχω χωνέψει εννοώ.

Οπότε συστήνομαι σωστά κι αληθινά. Δεν υπάρχει το περιθώριο σε αυτήν την φάση να με εκτοπίσει ένας έρωτας. Μόνο να με μεταμορφώσει θετικά. Αυτό εννοούσα.»

Ο ρατσισμός με εξοργίζει δεν με ενοχλεί απλώς. Με θυμώνουν οι στερεοτυπικοί κι οι κολλημένοι

Ποιο είναι το πιο extreme πράγμα που έχετε κάνει μέχρι τώρα;

«Έχω κάνει τόσα νομίζω που αν πω ένα, θα αδικήσω κάποιο άλλο. Βέβαια, το γεγονός ότι θεωρούνται extreme, το έχω εμπεδώσει από τις ιστορίες των άλλων. Στην πραγματικότητα, έχω ξεπεράσει τα όρια μου πολύ λίγες και συγκεκριμένες φορές, τις θυμάμαι όλες.

Κατά αλλά αλλά έχω ταξιδέψει από τό πουθενά χωρίς τίποτα πλασαρισμένο ή εκ τους ασφαλούς αρκετές φορές. Έχω μείνει σε φίλους, έχω κάνει καινούργιους. Δεν τα θεωρώ extreme.

Είχα χαλάσει κάποτε ένα μπουρζουά πάρτι αποφοίτησης αγνώστων 18χρονων επειδή έκαναν bullying σε κάποιον δικό μου λόγω σεξουαλικών προτιμήσεων. Πήγα ακάλεστη, χτύπησα το κουδούνι τσακώθηκα και με εκείνα και τις μαμάδες τους κι έφυγα…

Μου το θύμισε τώρα ο αδερφός μου. Πιάνεται;»

Φυσικά πιάνεται. Μια ενοχική απόλαυση.

«Διπλό καπουτσίνο ντεκαφεινέ γλυκό με στέβια και γάλα αμυγδάλου. (Έχω φάει σοβαρό τρολάρισμα δικαίως).»

Σε μια καφετέρια αυτό παραγγέλνετε συνήθως.

«Ναι, ή ότι πιο κοντά σε αυτό.»

Αγαπημένη βρισιά.

«Νομίζω δεν βρίζω. Πολύ σπάνια κι αν αρχίσω, δεν τελειώνει. Κι ούτε θυμάμαι τι λέω.»

Ένα φαγητό που σιχαίνεστε.

«Κρέας.»

Μια ταινία που είδατε ή ένα βιβλίο που διαβάσατε τελευταία και σας άρεσε.

«Τπ “Pretend it’s a city”, ένα ντοκιμαντέρ σκηνοθετημένο από τον Martin Scorsese, όπου παρουσιάζονται συζητήσεις του ίδιου και της Fran Lebowitz.»

Τι σας ενοχλεί;

«Η αγένεια. Η υποκρισία. Η απολυτότητα. Η ηθικολογία.

Ο ρατσισμός με εξοργίζει δεν με ενοχλεί απλώς. Οι στερεοτυπικοί κι οι κολλημένοι.»

Τι σας αρέσει;

«Η αυθεντικότητα. Η φύση, ο ουρανός. Οι ωραίες συζητήσεις. Περπάτημα με καφέ στο χέρι.

Οι γάτες. Τα σκυλιά. Οι καρακάξες και τα σπουργίτια. Η σοκολάτα.

Το νερό σε κάθε του μορφή. Οι εξερευνήσεις.»

Τι σας εμπνέει;

«Η συθεντικότητα είναι εξ ορισμού εμπνευσμένη. Δίνει την άδεια να αγκαλιάζουμε αυτό που στα αλήθεια είμαστε. Και σ’ εμάς και στους γύρω μας. Το θάρρος με εμπνέει επίσης.

Η δημιουργικότητα, η φαντασία. Τα συναισθήματα. Οι εικόνες κι οι εναλλαγές τους.»

Διαβάστε τη σημερινή έκδοση του Sunday Edition από το NEWS 24/7