Johnny Cash: Και όμως το Ring of Fire δεν ήταν δικό του τραγούδι

Ο “άνδρας με τα μαύρα” πέθανε σαν σήμερα από σακχαρώδη διαβήτη στις 12 Σεπτεμβρίου του 2003, σε ηλικία 71 ετών. Μέχρι τότε όμως, είχε προλάβει να γράψει το όνομα του με χρυσά γράμματα στην παγκόσμια ιστορία της μουσικής.

Πριν λίγες ημέρες ο Lenny Kravitz κυκλοφόρησε το κομμάτι Johnny Cash στη μνήμη του σπουδαίου τραγουδιστή. Ο τίτλος του εν λόγω τραγουδιού οφείλεται στη βοήθεια που του προσέφερε απλόχερα ο Cash όταν ο πρώτος έχασε τη μητέρα του, το 1995.

Το όλο περιστατικό συνέβη στο σπίτι του παραγωγού Rick Rubin, όπου ο “άνδρας με τα μαύρα” και η June Carter έγραφαν τον δίσκο “American Recordings II: Unchained”.

O Lenny Kravitz είχε κανονίσει να μείνει στο σπίτι του Rick Rubin, για να βρίσκεται κοντά στο νοσοκομείο όπου νοσηλευόταν η βαριά άρρωστη μητέρα του. Όπως αποκάλυψε ο Kravitz στο BBC, ο Cash και η σύζυγός του στάθηκαν στο πλευρό του στις δύσκολες ώρες που περνούσε.

“Καθόμουν εκεί, με το κινητό στο χέρι μου, ώσπου κατέβηκε ο Johnny Cash και η June. Με ρώτησαν πώς είμαι και τους απάντησα πως η μητέρα μου πέθανε. Ήμουν αποσβολωμένος, όμως αυτοί ήρθαν αμέσως κοντά μου για να με παρηγορήσουν”, είπε χαρακτηριστικά ο Kravitz, προσθέτοντας πως δεν τους γνώριζε πολύ καιρό αλλά τους ένοιωσε σαν να είναι η οικογένειά του. Ο Cash και η γυναίκα του άλλωστε ήταν οι “άγγελοι” των κατατρεγμένων, με τις συναυλίες στο Folsom State Prison το 1968, να μένουν στην ιστορία. Ο Cash επισκέφθηκε πολλές φυλακές και τραγούδησε δωρεάν για τους κρατούμενους, μεταφέροντας τις ιστορίες που του διηγούνταν στους γερουσιαστές, προκειμένου να βελτιωθεί το ποινικό σύστημα της Αμερικής.  Είχε φυλακιστεί άλλωστε και ο ίδιος επτά φορές για ναρκωτικές ουσίες.

Είναι γνωστό πως Cash και June αγαπιούνταν από το 1956, ενώ είχαν παντρευτεί 12 χρόνια μετά τη γνωριμία τους, το 1968 και μετά το διαζύγιο από την πρώτη του γυναίκα. Όπως είχε δηλώσει, στη June χρωστούσε τη ζωή του, αφού εκείνη τον βοήθησε να απαλλαγεί από τον εθισμό του με τις ναρκωτικές ουσίες.

“Όταν πέθανε η γυναίκα μου, κλείστηκα μέσα στο στούντιο, για να κρατώ τον εαυτό μου απασχολημένο”, είχε πει… Τέσσερις μήνες αργότερα έφυγε κι αυτός από τη ζωή.

Το γράμμα του Johnny Cash στην June Carter (1994)

“Γεράσαμε και συνηθίσαμε ο ένας τον άλλον. Σκεφτόμαστε το ίδιο. Διαβάζουμε το μυαλό ο ένας του άλλου. Ξέρουμε τι θέλει ο άλλος, χωρίς να το ζητήσει. Μερικές φορές, εκνευρίζουμε ο ένας τον άλλον. Μπορεί και καμία φορά, να παίρνουμε ο ένας τον άλλον ως δεδομένο. Αλλά κάθε τόσο, όπως σήμερα, το σκέφτομαι και συνειδητοποιώ, πόσο τυχερός είμαι, που μοιράζομαι τη ζωή μου με τη σπουδαιότερη γυναίκα, που γνώρισα ποτέ”.

Η άγνωστη αλήθεια για το Ring Of Fire

Αυτό που είναι λιγότερο γνωστό για τον Cash, είναι πως η μεγαλύτερη επιτυχία του, το Ring of Fire, δεν το έγραψε ο ίδιος. Για την ακρίβεια, το 1963 ηχογράφησε το “(Love’s) Ring of Fire” το οποίο κυκλοφόρησε από την Anita Carter σαν single εκείνη τη χρονιά.

Το κομμάτι είχε γραφτεί από τη μέλλουσα γυναίκα του, τη June Carter, που ήταν αδερφή της Anita και τη Merle Kilgore. Η εκδοχή της Anita Carter όμως δεν έγινε ποτέ επιτυχία και έτσι ο Cash αποφάσισε να κυκλοφορήσει τη δική του εκδοχή, η οποία έγινε το απόλυτο hit της εποχής και ένα από τα πιο διαχρονικά και αναγνωρίσιμα τραγούδια όλων των εποχών. Το κομμάτι έμεινε στην πρώτη θέση των charts για εφτά εβδομάδες.

Η June είχε δηλώσει πως είχε γράψει το κομμάτι για τα αισθήματα που έτρεφε για τον Johnny την περίοδο που και οι δύο ήταν παντρεμένοι με άλλους συντρόφους, πριν κάνουν τη δική τους οικογένεια.

Ο Cash με δικά του λόγια. Από τη συνέντευξη που είχε δώσει στον Barney Hoskins για το περιοδικό Melody Maker (14 Οκτωβρίου του 1996):

“Δουλεύω τόσο σκληρά και περιοδεύω ακόμα σε όλο τον κόσμο για την ψυχή μου. Είναι δώρο. Θυμάμαι τη μητέρα μου να μου λέει, ότι το ταλέντο μου είναι δώρο Θεού. Αν τα παρατήσω θα ζήσω μπροστά από την τηλεόραση και θα γίνω υπέρβαρος. Θα πεθάνω σύντομα. Ποτέ δεν ήθελα να κάνω κάτι τέτοιο. Προσεύχομαι να πεθάνω φορώντας τις μπότες μου. Πάω από κρεβάτι νοσοκομείου σε κρεβάτι νοσοκομείου και δεν θέλω να καταλήξω εκεί”.

“Πέρασα μια περίοδο που δεν ήθελα να τραγουδώ πια τα παλιά μου τραγούδια. Κατάλαβα ότι έτσι προέδιδα τόσο τα κομμάτια μου, όσο και τον εαυτό μου. Και άρχισα να τα τραγουδάω πάλι με όρεξη και λαγνεία. I Walk the Line, Folsom, Sunday Morning Coming Down, Ring of Fire, είναι όλα μέρος του εαυτού μου. Είναι προέκταση μου και το κοινό το νοιώθει, το νοιώθω ότι το νοιώθουν όταν είμαι μπροστά τους. Μου δείχνουν την εκτίμηση τους. Αυτό είναι η συναυλία, να μοιράζεσαι και να επικοινωνείς”.

“Δεν θα γινόμουν ποτέ κήρυκας. Ποτέ δεν μου ζήτησε ο Θεός να τραγουδήσω γκόσπελ. Το χάρισμα μου είναι να τραγουδάω και να δίνω show. Ωστόσο δεν μπορώ να κάνω συναυλία χωρίς να τραγουδήσω έστω ένα θρησκευτικό τραγούδι. Η μουσική του Ευαγγελίου είναι βαθιά ριζωμένη στα κόκαλα μου, ήταν αυτή που με ενέπνευσε όταν ήμουν παιδί και μεγάλωνα σε ένα αγρόκτημα με βαμβάκι. Εκεί που οι αγγαρείες και οι δουλειές ήταν πολύ σκληρές. Τραγουδούσα όλη μέρα. Συνήθως θρησκευτικά τραγούδια, γιατί ένοιωθα ότι μπορούσαν να με εξυψώσουν πάνω από το χώμα και τη λάσπη”.

Για τις γυναίκες λέει μεταξύ άλλων: “Πάντα μου άρεσαν οι γυναίκες με μακριά μαλλιά. Είμαι παραδοσιακός τύπος”.

Σε άλλο σημείο ο Barney Hoskins τον ρωτάει για τον πόνο στο σαγόνι από τον οποίο υπέφερε εκείνο τον καιρό. “Πονάω συνέχεια”, δήλωσε, “εκτός από την ώρα που είμαι πάνω στη σκηνή. Η δύναμη της μουσικής τα γιατρεύει όλα”.

“Δεν παίρνω παυσίπονα. Δεν μπορώ να τα πάρω. Είναι σαν τον αλκοολικό που δεν μπορεί να πιει. (Είχε εξάρτηση από τα ναρκωτικά στα νιάτα του). Έχω κάνει 34 επεμβάσεις στο σαγόνι, αλλά είναι ο πόνος μου, ο δικός μου πόνος και ξέρω πώς να τον αντιμετωπίζω”.

“Όταν βλέπω τον εαυτό μου στον καθρέφτη δεν βλέπω ένα είδωλο. Όχι. Βλέπω τα σπυράκια στη μύτη μου και το τεράστιο σαγόνι μου”.

“Αισθάνομαι τόσο άβολα όταν φοράω χρωματιστά ρούχα σε δημόσιο χώρο. Ή τζιν. Τα περισσότερα ρούχα μου είναι μαύρα”.

“Με τον Elvis μιλούσαμε συνέχεια για τη γκόσπελ μουσική. Και φυσικά μιλούσαμε για κορίτσια και γυναίκες. Στα καμαρίνια τραγουδούσαμε “μαύρα” τραγούδια, γκόσπελ. Με αυτά μεγαλώσαμε, είχαμε τα ίδια ακούσματα”.