Νίκος Παρασκευόπουλος: Για τον πολιτικό γάμο ομοφύλων

Δυο λαοί σφάζονταν για χρόνια στην Τροία για την τιμή μιας Ελένης. Η παρθενοφθορία, η μοιχεία, οι ομοφυλοφιλικές πράξεις, για τρεις περίπου χιλιετίες τιμωρούνταν σχεδόν παντού με θάνατο. Ανάρμοστα παντρολογήματα και συνουσίες στα ενδότερα ή στις παρυφές της πατριαρχικής εξουσίας σήμαιναν εσχάτη προδοσία. Βασίλεια, φέουδα, επιχειρήσεις κολοσσοί, πολιτικές σταδιοδρομίες, στηρίχθηκαν στο κοινό αίμα, στην καταγωγή.

Παράλογο; Όχι, καθόλου, αν το αναλογιστείς είναι λογικό.

Λογικό , αφού από την εποχή που συνήθως ονομάζουμε προϊστορική η εξουσία απορρέει από την καταγωγή, από την πατρική γραμμή και τα παντρολογήματά της. Αυτήν όφειλε να υπηρετεί η γυναίκα ως εργαλείο κανονικής ανα-παραγωγής απογόνων της πατριάς.

Λογικό, αφού η αξία – Άντρας δεν μπορούσε να ανεχθεί την υπονόμευσή της από συμπεριφορές που αρνούνταν και ελάφρυναν τον αντρικό ρόλο. Δεν ανεχόταν τον ομοφυλόφιλο, ούτε τη γυναίκα που ξέφευγε από την κανονικότητα του έρωτα και από τις αστυνομεύσεις της, που τολμούσε εδώ να κυκλοφορεί χωρίς λύχνο προφαίνοντα, αλλού χωρίς καλύπτρα – μπούρκα. Η ανοχή στην ελευθεριότητα θα σήμαινε αυτοκατάργηση εξουσίας (1).

Λογικό, αφού η πατριαρχική καταγωγή και ο καπιταλισμός είναι οι δυο συμβατοί, αναγώγιμοι και αλληλο-διαπερατοί πυλώνες της Ολιγαρχίας. Το προπατορικό αμάρτημα της Δημοκρατίας είναι ότι αποκαθηλώνει τον όποιο Πατέρα – Αφέντη – Ηγέτη από τον θρόνο του και αφήνει να καθίσουν εκεί οι οποιοιδήποτε. Ότι ταπεινώνει ακόμη και ως ιδέα τον Ηγέτη και κάνει καρικατούρα ή μπαμπούλα τον Μεγάλο Αδελφό. Γι΄αυτό, όπου δημοκρατία, εκεί και απύθμενο μίσος γι’ αυτήν (2) από τους μπράβους των αρχηγών.

Λογικά όλα αυτά, και παράλογη κατ’ αντιδιαστολή η φιλαλληλία, η αδιάκριτη αγάπη, η ειρηνική συμβίωση, η θεσμοποίηση της συντροφικότητας των «αντικανονικών» με γάμους θρησκευτικούς ή πολιτικούς, η διεκδίκηση του δικαιώματος στη διαφορά, η αμφισβήτηση της ποινής – πανάκειας δια πάν σύμπτωμα αντικανονικότητας. Εξωφρενική (!) δηλαδή η ουσιαστική δημοκρατία και η ισότητα.

Συγχωρείστε μου τη θυμική γραφή, δεν εγκαταλείπει πάντως αυτή το έδαφος της επιχειρηματολογίας αλλά αποτελεί μια σύντομη παρένθεση «επί προσωπικού». Τυχαίνει να έχω συμβάλει στη σύνταξη της εισηγητικής έκθεσης για τη ρύθμιση που κατήργησε τη θανατική ποινή (Ν. 2172/1993, Εισηγητής Υπουργός ο Γ. Κουβελάκης). Συνέβαλα επίσης στην καθιέρωση του συμφώνου συμβίωσης (Ν. 4356/2015) και στην κατάργηση του αξιοποίνου της λεγόμενης παρά φύσιν ασέλγειας από τον Ποινικό Κώδικα (Ν.4356/2015, άρθρο 68).

Θα ήταν επομένως αδύνατο να παρακολουθήσω αδιάφορα τον ορθολογισμό και τον ανθρωπισμό του Γ. Καπουτζίδη, όταν αναφέρεται με παρρησία στην ισότητα των δικαιωμάτων μιλώντας στο συνέδριο με θέμα «Κοινωνία χωρίς Ρατσισμό, Κοινωνία με Μέλλον», που οργάνωσε το Υπουργείο Δικαιοσύνης. Φυσικό είναι να χαρώ για τη συνηγορία του Α. Τσίπρα και να συμμετέχω στην ευρύτερη συζήτηση για την επέκταση του πολιτικού γάμου και στους ομοφύλους στην Ελλάδα.

* (1) Εδώ τηλεγραφικά, αναλυτικότερα σε Ν. Παρασκευόπουλου, Έρωτας και τιμωρία στην Ελλάδα- σύντομη ιστορική εισαγωγή, 2011, Σαββάλας.

* (2) J. Ranciere, Το μίσος για τη Δημοκρατία. Πολιτική- δημοκρατία -χειραφέτηση, μτφρ. Β.Ιακώβου, 2009, Πεδίο.

* Ο Νίκος Παρασκευόπουλος είναι ομότιμος καθηγητής ΑΠΘ, πρώην υπουργός Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρώπινων Δικαιωμάτων.

Πάρε μέρος στην έρευνα αναγνωστών του NEWS 24/7. Αφιέρωσε 3 λεπτά για να απαντήσεις γρήγορα και ανώνυμα! Ξεκίνα εδώ: Έρευνα News 24/7

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις