ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΛΕΙΠΕΙ ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΚΑΜΠΑΝΙΑ “ΒΓΑΙΝΟΥΜΕ ΑΠ’ ΤΟ ΣΠΙΤΙ”…

Ξεκινώντας να γράφω, ξεκίνησε να συνεδριάζει και η Επιτροπή Λοιμωξιολόγων προκειμένου -όπως λένε χωρίς πολλές περιστροφές τα ρεπορτάζ- να «νομιμοποιήσει» την ειλημμένη απόφαση για σταδιακό άνοιγμα ύστερα από το πεντάμηνο lockdown που πια μετράει σχεδόν τόσα volumes όσα και τα βιβλία Χάρι Πότερ. Αν υπάρχει κάτι παράξενο στην παραπάνω πρόταση δεν είναι ο διοπτρόφορος μάγος, αλλά η σειρά των λέξεων που είναι προβληματική. Όμως αυτή είναι μια μάχη από καιρό χαμένη.

Η συνεδρίαση της Επιτροπής, στην καλύτερη περίπτωση πια, ψαλιδίζει κάποια απ’ αυτά που με χαρακτηριστική αμετροέπεια τάζουν τα μέλη της κυβέρνησης. Έπεται και δεν προηγείται, εργαλειοποιείται με τον πλέον διάφανο τρόπο. Μια πράξη της κακόγουστης παράστασης που λέγεται επικοινωνιακή διαχείριση της πανδημίας είναι εδώ και καιρό το «η κυβέρνηση θέλει αλλά οι εμπειρογνώμονες δεν την αφήνουν, ζουν σε ένα γυάλινο πύργο και δεν έχουν επαφή με τον κόσμο». Κι όταν μάλιστα οι δημοσιολογούντες επιστήμονες τσακώνονται στο ναρκοπέδιο των τηλεοπτικών παραθύρων ή στους κρεμαστούς κήπους του Facebook, βάζουν και πολύ νερό στον μύλο των συνωμοσιολόγων. Αν και οι τελευταίοι έχουν κάπως υποχωρήσει έτσι όπως κερδίζεται, αργά αλλά καθησυχαστικά, το παγκόσμιο στοίχημα των εμβολιασμών.

Ως Έλληνες είμαστε παραδοσιακά μετεωρολόγοι, γίναμε οικονομολόγοι τα χρόνια της κρίσης, σε ειδικές περιστάσεις έχουμε υπάρξει χρηματιστηριακοί αναλυτές και σεισμολόγοι, παραμένουμε σταθερά προπονητές της εξέδρας, ετοιμοπόλεμοι ανά πάσα στιγμή να δώσουμε συμβουλές πάνω από το τάβλι. Εδώ κι ένα χρόνο, φαντάζομαι όμως όχι μόνο στη χώρα μας, γίναμε κι «έθνος επιδημιολόγων». Δε μας απέτρεψε και κανείς. 12 μήνες παίρνονται αποφάσεις χωρίς καμία πειστική εξήγηση που να αιτιολογείται με στοιχεία, πρακτικά και μακροπρόθεσμη στρατηγική. Κάπως έτσι, η αντίδραση «κλείσαμε με 1500 κρούσματα κι ανοίγουμε με αρνητικό ρεκόρ στα σχεδόν τριπλάσια 4000+, με 700+ διασωληνωμένους και 8000+ θανάτους» αν κι απλοϊκή, είναι απόλυτα φυσιολογική. Αφού κανείς πια δεν μπορεί να πείσει κανέναν για τίποτα. Κι αυτό είναι το τίμημα της επικοινωνιακής μονοχρωμίας. Αν τα μίντια είναι ένα βάζο με μέλι, η κυβέρνηση έχει βάλει τόσο βαθιά μέσα όλη την παλάμη που πια φλερτάρει με το ζάχαρο.

Φτάνει απλά να δούμε πώς πλασάρεται εδώ και λίγα 24ωρα το «άνοιγμα». Η «αποσυμπίεση», καλύτερα, για να τηρούμε και το νέο λεξιλόγιο…

Στα μέσα Μάϊου, ο τουρισμός υποδέχεται κι επίσημα με σύνθημα “All You Want Is Greece”. Οι ενστάσεις δεκτές προκειμένου να αποφευχθεί το περσινό επιπόλαιο «ανοίξαμε και σας περιμένουμε», οποιαδήποτε διαφωνία όμως είναι μάλλον άτοπη από την στιγμή που μιλάμε για τη βαριά βιομηχανία της χώρας από την οποία βιοπορίζονται ίσως και περισσότεροι από 1 εκατομμύριο πολίτες. Μοιάζει λογικό ότι αφού έχει κυκλωθεί αυτή η ημερομηνία, το άνοιγμα θα έπρεπε να είναι σταδιακό. Λιανεμπόριο (με μήνυμα κι όχι click away/inside λένε οι τελευταίες διαρροές), σχολεία, εστίαση σε ανοικτούς χώρους. Μοιάζει επόμενο, με όσα ξέρουμε έναν χρόνο τώρα που ζούμε με την πανδημία, να ενθαρρύνονται και οι συναθροίσεις σε εξωτερικούς χώρους από το να επιβάλλονται παράλογοι περιορισμοί όπως η απαγόρευση διαδημοτικής μετακίνησης ή το «ΣΚ μέχρι τις 18.00». Εδώ που τα λέμε και το μήνυμα στο 13033, είναι αμφισβητούμενο τι αξία έχει πια (αν είχε ποτέ).

Όμως για να περάσει αυτή η νέα κατεύθυνση, εκεί που πριν λίγες εβδομάδες η χώρα διχάστηκε ξανά με τα επεισόδια της Νέας Σμύρνης, χρειάζεται στροφή 180 μοιρών. Στην ομορφότερη χώρα του κόσμου, η κωλοτούμπα ποτέ δεν ήταν πρόβλημα. Τα δελτία ειδήσεων πλημμύρισαν με τίτλους όπως «μικρότερη μετάδοση λόγω έναρξης δραστηριοτήτων», η εξωστρέφεια που μια ανάσα πριν ήταν υπόθεση ατομικής ανευθυνότητας ή/και νεανικής απερισκεψίας τώρα είναι «παράγοντας αποσυμπίεσης», οι αστυνομικοί -όπως μας πληροφορούν οι τηλεσυνδικαλιστές τους- δε θα μας ενοχλούν αφού κάνουν κάτι σαν «μουτράκια» ή «λευκή απεργία», τα self tests μπορεί να φέρουν ως και 10.000 κρούσματα ημερησίως που όμως θα είναι… σαν να μην είναι 10.000 κρούσματα. Έτσι κι αλλιώς, Ρόδος και Κρήτη υποδέχθηκαν τους πρώτους τουρίστες.

Όλη αυτή η φάρσα ίσως θα είχε αποφευχθεί αν υπήρχε στοιχειώδης ειλικρίνεια αντί για επικοινωνιακό πριαπισμό. Πιθανώς να γινόταν και περισσότερο αποδεκτό το ότι πάμε σε ένα άνοιγμα απελπισίας επειδή τα λεφτά τελείωσαν αντί να έχουμε και τον βουλευτή Κυρανάκη να λέει ότι κινδυνεύουμε από την «κουλτούρα του επιδόματος» με ύφος ουραγού στα καλλιστεία Μάργκαρετ Θάτσερ.

Από την άλλη, το μόνο που λείπει από την φωτογραφία της στιγμής είναι μια καμπάνια «Βγαίνουμε απ’ το Σπίτι», δε νομίζετε;