Κόκκινο Ποτάμι-Μεχμέτ Καρτάλ: Το ιστορικό πρόσωπο πίσω από τον Τούρκο σφαγέα

Η σειρά 32 επεισοδίων Κόκκινο Ποτάμι έγραψε το μεγάλο φινάλε της κερδίζοντας τις καλύτερες κριτικές και τις καρδιές των τηλεθεατών. Βασιζόμενη στο ομώνυμο βιβλίο του Χάρη Τσιρκινίδη, το σενάριό της είχε αναφορές σε ιστορικά πρόσωπα και γεγονότα που συνδέονταν με τη γενοκτονία Ποντίων και Αρμενίων.

Ένα από τα ιστορικά πρόσωπα που είδαμε να διαπερνά τα επεισόδια και να “σημαδεύει” το συγκλονιστικό τελευταίο επεισόδιο, ήταν εκείνο του “Μεχμέτ Καρτάλ”, τον οποίο ενσάρκωσε ο ηθοποιός ∆ηµήτρης ∆ρόσος.

Ο ρόλος του “Μεχμέτ Καρτάλ” βασιζόταν στον Μεχµέτ Ταλάατ, ο οποίος ήταν Τούρκος πολιτικός. Ο Ταλάατ µαζί µε τους Εµβέρ και Τζεµάλ αποτελούσαν την τριανδρία του τουρκικού κοµιτάτου “Ενωση και Πρόοδος” των Νεότουρκων µετά την επικράτησή τους το 1908, µέχρι την τουρκική ήττα του 1918.

Ανέλαβε καθήκοντα υπουργού Εσωτερικών (1913-1917) και στη συνέχεια µέγα βεζίρη (1917-1918), θέση από την οποία παραιτήθηκε λίγο πριν από τη συνθηκολόγηση.

Χαρακτηριστικό του ήταν η σκληρότητά του, καθώς ανάμεσα σε άλλες πράξεις του, είχε πρωτοστατήσει στον σχεδιασμό και εκτέλεση του εκτοπισμού των ελληνικών στοιχείων από τη Θράκη και τα παράλια της Μικράς Ασίας και του Πόντου. Θεωρείται ο κύριος υποκινητής και πρωταγωνιστής της διπλής Γενοκτονίας των Ελλήνων και των Αρµενίων κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσµίου Πολέµου που υλοποιήθηκαν µε δική του εντολή από την άνοιξη του 1914 µέχρι το 1918.

Έπεσε νεκρός από Αρμένιο

Αναλυτικότερα, ο Ταλάατ γεννήθηκε στην Αδριανούπολη το 1874, που τελούσε ακόμα υπό Οθωμανική Αυτοκρατορία και ήταν γιος κατώτερου Οθωμανού αξιωματούχου. Αρχικά προσλήφθηκε από την τηλεγραφική εταιρεία στην Αδριανούπολη και το 1893 συνελήφθη για ανατρεπτική δράση. Αποφυλακίστηκε δύο χρόνια μετά και διορίστηκε γενικός γραμματέας των οθωμανικών ταχυδρομείων στη Θεσσαλονίκη όπου και εντάχθηκε από τους πρώτους στο κίνημα των Νεότουρκων, το 1908, με συνέπεια το ίδιο έτος να απολυθεί από την υπηρεσία του.

Στη συνέχεια ανέλαβε μέλος της Επιτροπής για την Ένωση και Πρόοδο (ΕΕΠ), που αποτελούσε τον συνωμοτικό πυρήνα του κινήματος. Με την έναρξη όμως του πολέμου η Οθωμανική Αυτοκρατορία τάχθηκε στο πλευρό των κεντρικών δυνάμεων κατά την τότε επιθυμία όπως αποδείχθηκε του υπουργού Στρατιωτικών Εμβέρ Πασά.

Τότε ως υπουργός Εσωτερικών ο Ταλαάτ ανέλαβε την ευθύνη για τον εκτοπισμό των μειονοτήτων και κυρίως Αρμενίων και Ελλήνων. Το 1917 ανέλαβε Μέγας Βεζίρης (1917-1918), θέση από την οποία και παραιτήθηκε στις 14 Οκτωβρίου 1918, λίγο πριν τη συνθηκολόγηση.

Μετά την υπογραφή της ανακωχής του Μούδρου – που υπογράφτηκε στον όρμο Μούδρο της Λήμνου σηματοδοτώντας ουσιαστικά και τη λήξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου – ο Ταλαάτ μαζί με τους άλλους δύο ηγέτες της τριανδρίας, Εμβέρ πασά και Κεμάλ πασά, διέφυγαν στη Γερμανία. Εκεί το 1921, ο Ταλαάτ δολοφονήθηκε από τον Αρμένιο φυγά Τεϋλιριάν.