Γιώργος Βασιλειάδης: Να γνωριστούμε ξανά

Πάνε σχεδόν τρία χρόνια από τον Ιούλη του 2019 που ο λαός με την ψήφο του επέλεξε την επανάκαμψη της συντηρητικής παράταξης στην διακυβέρνηση του τόπου. Τρία χρόνια ακραίου νεοφιλελευθερισμού. Τρία χρόνια συνεχών επιθέσεων στα κοινωνικά δικαιώματα και το κοινωνικό κράτος. Συντηρητικοποίησης και αυταρχισμού. Τρία χρόνια ελέγχου των θεσμών και της πληροφόρησης. Ακρίβειας και αναξιοκρατίας. Με το αφήγημα της δήθεν αριστείας, μέρα με τη μέρα υποθηκεύονται όσα με κόπους και θυσίες κατάφερε ο ελληνικός λαός στην τελευταία στροφή της μνημονιακής δίνης.

Μετά από μια μεγάλη περίοδο αναστοχασμού, αυτοκριτικής (και πολλές φορές αυτομαστιγώματος), εσωστρέφειας και εν πολλοίς ενοχικότητας από την κυρίαρχη Αριστερά η οποία στη νέα πολιτική συγκυρία αγκάλιασε τον προοδευτικό χώρο και αποτυπώθηκε ως ο κυρίαρχος εκφραστής του συνόλου των προοδευτικών δυνάμεων, οφείλουμε να τελειώνουμε με τις διαπιστώσεις.Οι καιροί απαιτούν να τραβήξουμε εδώ και τώρα μια διαχωριστική γραμμή με το χθες.

Ο ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία χωρίς φόβο και ενοχές οφείλει να κάνει το επόμενο βήμα. Το συνέδριο του πρέπει να μετατραπεί σε μια γιορτή της Δημοκρατίας. Με διάλογο και σύνθεση, χωρίς αυταπάτες και αποκλεισμούς να κοιτάξει με ειλικρίνεια την κοινωνία στα μάτια. Με σεβασμό στην ιστορία του αλλά ταυτόχρονα και την νέα ευρύτερη κοινωνική του αναφορά, να αντιπαρατάξει το όραμά του για την επόμενη μέρα της χώρας. Για να σταματήσει ο νεοφιλελεύθερος επικίνδυνος κατήφορος που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια την χώρα σε νέα χρεοκοπία και τους πολίτες σε ακόμα πιο δύσκολες μέρες.

Για να γίνει αυτό, μικρή σημασία έχει το να μιλήσουμε στον κόσμο για όσα έγιναν ή δεν έγιναν την περίοδο της διακυβέρνησης μας. Ο κόσμος με το κριτήριο του και την πρωτοφανή προπαγάνδα έκρινε, είτε συμφωνούμε είτε διαφωνούμε. Όσο ενδεχόμενα κι αν μας πονάει όλους εμάς που πήραμε μέρος στην πρώτη γραμμή της μάχης της πρώτης διακυβέρνησης να παραμερίζεται και να λασπολογείται η μεγάλη προσπάθεια στήριξης των πυλώνων που καταφέραμε να δημιουργήσουμε. Της εργασίας, της παιδείας, της υγείας και του εν γένει κοινωνικού κράτους. Πρέπει να αφήσουμε το παρελθόν στην άκρη και να μιλήσουμε για τα μεγάλα διακυβεύματα του αύριο.

Με την έλευση της πανδημικής κρίσης, αρχικά, και του νέου παγκόσμιου πολεμικού και οικονομικού ανταγωνισμού που εκφράστηκε με την ωμή επέμβαση της Ρωσίας στην Ουκρανία, το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα μπήκε σε μια νέα, άγρια τροχιά. Μια τροχιά που ήδη έχει ραγδαίες επιπτώσεις σε οικονομίες ασθενείς όπως η ελληνική. Και οι οποίες άμεσα θα πρέπει να πάρουν αποφάσεις για τη δομή τους την επόμενη δεκαετία.

Σ’αυτό το σημείο λοιπόν τα διλήμματα είναι απλά και δεν υπάρχουν πολλές διαχωριστικές γραμμές. Από τη μία η ατζέντα του σκληρού νεοφιλελευθερισμού που στην Ελλάδα εκφράζεται από την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Ένα μοντέλο που στο επίκεντρο έχει την στήριξη των πολύ μεγάλων επιχειρήσεων και την κατάλυση κάθε έννοιας κοινωνικού κράτους. Και όλα αυτά μέσω του γνωστού αφηγήματος ότι η ανάπτυξη της ιδιωτικής οικονομίας με την παράλληλη συρρίκνωσή των κρατικών παρεμβάσεων θα φέρει αυτοματοποιημένα την καλυτέρευση των συνθηκών ζωής των πολιτών.

Τη λογική του ότι ο δυνατότερος θα επιβιώσει. Τις καταστροφικές συνέπειες αυτών των εμμονών τις βιώνει η ελληνική κοινωνία σήμερα. Ένα αφήγημα όμως που ακόμα και η ιστορία έχει αποδείξει πως δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Στην Ελλάδα άλλωστε το ζήσαμε στην πράξη την πρώτη δεκαετία του αιώνα. Αρκεί να θυμηθούμε οι της γενιάς μου και οι λίγο μεγαλύτεροι την ονομαζόμενη γενιά των 700 ευρώ (που θεωρείτο, τότε, όνειδος) με την ελληνική οικονομία να τρέχει για χρόνια με ετήσιους ρυθμούς ανάπτυξης τουλάχιστον 7%. Στην περίοδο της παραγωγής πλούτου, οι κοινωνικές ανισότητες εντείνονταν και η νέα γενιά βρισκόταν για ακόμα μια φορά στο περιθώριο.

Από την άλλη η πρόταση για μια προοδευτική αλλαγή. Με κυρίαρχη θέση στην πολιτική ατζέντα του ρόλου του μισθού ως μοχλού πραγματικής ανάπτυξης, κοινωνικής συνοχής και ευημερίας.

Της προστασίας της εργασίας. Της ανάπτυξης του κοινωνικού κράτους ως βάσης στήριξης της κοινωνικής συνοχής που έχει ανάγκη ο λαός μετά και την νέα κρίση. Του πυλώνα της αξιοκρατίας που δεν είναι άλλος από τη δημόσια υψηλού επιπέδου παιδεία. Τη στήριξη της δημόσιας υγείας.

Με άλλα λόγια όλων όσων επί της ουσίας παρέχουν πραγματική ασφάλεια στους πολίτες. Γιατί πόσο ασφαλής είναι άραγε κάποιος αν δεν μπορεί να ζήσει από την δουλειά του, αν το παιδί του δεν μπορεί να λάβει μόρφωση και να έχει δυνατότητα για την ανάπτυξη των δυνατοτήτων του, αν φοβάται μήπως αρρωστήσει;

Παράλληλα όμως και εξίσου σημαντικά τη δημιουργία ενός φορολογικού συστήματος δίκαιου, αναλογικού και σταθερού. Που θα αφήνει σε πολίτες και επιχειρήσεις τη δυνατότητα να δημιουργήσουν αλλά ταυτόχρονα θα εκπληρώνει τη συνταγματικά κατοχυρωμένη υποχρέωση περί ισότιμης κατανομής των βαρών ανάλογα με τις δυνατότητες του καθενός. Που θα επιβραβεύει τους συνεπείς και όσους πραγματικά επενδύουν στο ανθρώπινο δυναμικό.

Με τη λειτουργία ενός κράτους που θα ενισχύει την μικρή και μικρομεσαία επιχειρηματικότητα και θα είναι θεσμικός αρωγός της μεγάλης. Με την δημιουργία και υλοποίηση ενός νέου μοντέλου πραγματικής βιώσιμης και πράσινης ανάπτυξης που θα σχεδιαστεί στη βάση των πλεονεκτημάτων αυτού του τόπου.

Για μια χώρα ενεργειακά αυτάρκη μέσα από την επένδυση στην πράσινη ενέργεια αλλά και τις περιφερειακές συμμαχίες που θα ενισχύσουν την αυτονομία της αλλά και τον ρόλο της.

Για μια ισχυρή και κυρίαρχη Ελλάδα που στέκεται μόνη της και δεν φοβάται κανέναν, πυλώνας ειρήνης, σταθερότητας και ανάπτυξης για όλη την περιοχή μας.

Ας κάνουμε το μεγάλο βήμα λοιπόν. Μέσα από ένα συνέδριο-τομή στην ιστορία των αριστερών και προοδευτικών κομμάτων της Ευρώπης. Που με παρρησία θα δώσουμε στους αριστερούς, προοδευτικούς και δημοκρατικούς πολίτες το δικαίωμα να συνδιαμορφώσουμε, να συναποφασίσουμε και να συμπορευτούμε. Για τα μεγάλα διακυβεύματα του τόπου αλλά και τη συλλογική μας ηγεσία. Μέσα από τις προτάσεις του Αλέξη Τσίπρα διαμορφώνουμε ένα ουσιαστικά δημοκρατικό κόμμα, έναν σύγχρονο συλλογικό διανοούμενο. Με τον πολίτη στο επίκεντρο όλων των κρίσιμων αποφάσεων.

Ο ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία οφείλει να εκφράσει το σύνολο των πολιτών που θέλουν ένα διαφορετικό αύριο. Ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά τους. Πέρα από ψευτοδιαχωριστικές γραμμές που το παρελθόν μας, οι αγκυλώσεις μας, οι πικρίες μας αλλά και το ίδιο το σύστημα υψώνουν.

Δεν έχει νόημα να κοιτάμε πίσω. Το δίλημμα είναι ένα και είναι απλό: Νεοφιλελευθερισμός ή ένας άλλος δρόμος. Με δημοκρατία, ελευθερία και κοινωνικά δικαιώματα. Με στόχο το σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία.

Να γνωριστούμε ξανά με τον κόσμο και χέρι-χέρι με τις δυνάμεις της προόδου να τελειώσουμε με το νεοφιλελεύθερο μονόδρομο της κυβέρνησης Μητσοτάκη.

Ο Γιώργος Βασιλειάδης είναι δικηγόρος, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ και πρώην Υπουργός Αθλητισμού.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις