Μυστηριώδη σμήνη πουλιών επιτίθενται βίαια και εκδικούνται

Μυστηριώδη σμήνη πουλιών αρχίζουν να επιτίθενται βίαια κατά τη διάρκεια της παλίρροιας οδηγώντας δυο ξένους, τον Νατ, έναν τύπο που πάσχει από πονοκεφάλους, και την Νταϊάν, πρώην μυθιστοριογράφο να καταφύγουν σε ένα απομονωμένο και εγκαταλελειμμένο σπίτι δίπλα σε μια λίμνη προσπαθώντας να επιβιώσουν. Χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα και με λίγα αποθέματα τροφίμων οι σχέσεις δοκιμάζονται την ίδια ώρα που οι ελπίδες για σωτηρία εξανεμίζονται. Ξαφνικά η άφιξη μιας νεαρής μυστηριώδους γυναίκας, της Τζούλια, που παραθέτει εδάφια από τον Εκκλησιαστή και φλερτάρει με τον Νατ, απειλεί να καταστρέψει τις εύθραυστες ισορροπίες.

Ο λόγος για “Τα Πουλιά” (The Birds) του βραβευμένου Ιρλανδού συγγραφέα Conor McPherson (Ο Φάρος, Η λάμψη μιας ασήμαντης νύχτας, Το Φράγμα) που σκηνοθετεί ο Λεωνίδας Παπαδόπουλος στο VAULT Theatre Plus. Το έργο αυτό αποτελεί αποτελεί μια ατμοσφαιρική θεατρική διασκευή της συναρπαστικής ιστορίας της Daphne du Maurier στην οποία βασίστηκε και η ομώνυμη κινηματογραφική ταινία του Alfred Hitchcock.

Ένα μυστηριώδες παραμύθι για την εκδίκηση της φύσης απέναντι στον άνθρωπο, γίνεται ένα ψυχολογικό θρίλερ που διαπραγματεύεται θέματα που αφορούν τον Θεό, την επιβίωση και την λογοτεχνία. Το έργο ανέβηκε στο Gate Theatre του Δουβλίνου και παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα στο Vault Theatre Plus σε σκηνοθεσία Λεωνίδα Παπαδόπουλου.

Εμείς με αφορμή το έργο αυτό μιλήσαμε με δύο από τους πρωταγωνιστές ηθοποιούς, την Άννα Θεοδωρίδου και τον Στέλιο Ψαρουδάκη.

Τι σας γοητεύει στο έργο αυτό;

Άννα Θεοδωρίδου: Ο βραβευμένος ιρλανδός συγγραφέας, Κόνορ Μακ Φέρσον, εμπνεόμενος, όπως και ο Χίτσκοκ το 1962, από το ομώνυμο διήγημα της Ντυ Μωριέ, υπογράφει τη θεατρική διασκευή τούτης της ιστορίας. Με γοητεύει η κινηματογραφική υφή του έργου, οι ταχείς εναλλαγές των σκηνών, η φιλοσοφική διάθεση του συγγραφέα, τα αναπάντητα ερωτήματα και ένα ακαθόριστο déjà vu, που νιώθει ο σημερινός αναγνώστης – θεατής . Έχει ενδιαφέρον ο σκηνικός χώρος, είναι ένας και μοναδικός, λειτουργεί ως καταφύγιο και ταυτόχρονα ως φυλακή. Φως και σκότος σε μια διαρκή σχέση εξάρτησης και σύγκρουσης. Ο θεατής με τη σκηνοθετική μαεστρία του Λεωνίδα Παπαδόπουλου, μπαίνει με ασφάλεια σε ένα κλειστοφοβικό περιβάλλον, γίνεται μάρτυρας της ηθικής κάθε ήρωα και συνειδητοποιεί ότι, όσο κι αν η επιβίωση είναι ατομικό «σπορ», τελικά το να υπάρχουν γύρω κι άλλοι άνθρωποι, αποτελεί ζωτική αναγκαιότητα.

Τι συμβολίζουν τα “Πουλιά”;

Στέλιος Ψαρουδάκης: Τα πουλιά στη σκέψη και την συνείδηση μας έχουν συνδεθεί με την ελευθερία. Αυτό το συναίσθημα που έχουμε όταν στο όνειρο μας βλέπουμε πως πετάμε. Να λοιπόν που σε αυτό το έργο τα πουλιά έρχονται να ανατρέψουν τα πάντα. Είναι η απειλή που έρχεται από ψηλά και απέναντι της είμαστε τόσο αδύναμοι. Η φύση μας εκδικείται για αυτό που της κάνουμε; Ο εαυτός μας αποφάσισε να φέρει στο προσκήνιο τους δαίμονες μας; Πάντως όπως και να έχει, το αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης είναι ο εγκλεισμός. Κάτι τόσο γνώριμο για όλους μας, τελευταία. Τα «Πουλιά», έρχονται να μας υπενθυμίσουν πόσο αδύναμοι και ευάλωτοι είμαστε. Σε ένα σύμπαν που έχουμε την αίσθηση πως είμαστε οι αυτοκράτορες, τα πάντα μπορούν να αντιστραφούν, έτσι, σε μια στιγμή, χωρίς λόγο και αιτία. Η ύπαρξη μας ολόκληρη μπορεί να αμφισβητηθεί από μια περίεργη, αυθόρμητη αντίδραση της φύσης, από μια απλή «μετάλλαξη». Τότε το υπερτροφικό εγώ μας δεν θα μπορεί να μας σώσει. Δεν θα μπορούμε να βασιστούμε στους άλλους, γιατί και αυτοί είναι αδύναμοι κι ο εγκλεισμός με τεράστια ευκολία του μετατρέπει σε δαίμονες.

Σκιαγραφήστε μας τους ρόλους σας

Άννα Θεοδωρίδου: Η Νταϊάν, ο ρόλος που υποδύομαι, είναι μια συγγραφέας, η οποία μπροστά στην απειλή των πουλιών βρίσκει καταφύγιο μαζί με άλλα δυο πρόσωπα του έργου, σε ένα εγκαταλειμμένο σπίτι. Από την αρχή του έργου, την βλέπουμε ως ομοδιηγητική αφηγήτρια, να αφηγείται, να καταγράφει σκέψεις της και γεγονότα. Η αφήγησή της ξεκινά in media res, από το γεγονός που αποτελεί την καρδιά της πλοκής, την απειλή των πουλιών και την προσπάθεια των ανθρώπων να σωθούν, να επιβιώσουν. Χαρακτηρίζεται από αντιφάσεις, παλεύει με τους δαίμονές της, άλλοτε συγκροτημένη, προσγειωμένη, και άλλοτε ασταθής και ονειροπόλα- φύση καλλιτεχνική, άλλοτε δοτική και άλλοτε αδίκως ή δικαίως σκληρή. Είναι η εστία, το ασφαλές πλαίσιο, η μάνα, και ταυτόχρονα η γυναίκα που λυγίζοντας μπροστά στην Αφροδίτη, οδηγεί στον όλεθρο οποιονδήποτε σταθεί εμπόδιο. Παρατηρεί, χειραγωγεί, λαχταρά, φοβάται, ελπίζει, είναι ικανή να σώσει και ταυτόχρονα να σπρώξει στον γκρεμό.

Στέλιος Ψαρουδάκης: Ο Νέητ είναι ο απλός καθημερινός άνθρωπος. Βιοπαλαιστής, ζει τη μέρα του όπως έρχεται. Δεν έχει μεγάλες επιδιώξεις και φιλοδοξίες. Ο ήλιος ανατέλλει και ξεκινάει η μέρα, ο ήλιος δύει και ξεκινάει η νύχτα. Η σκέψη του δεν έχει δεύτερο και τρίτο επίπεδο. Το ίδιο πιστεύει και για τους άλλους ανθρώπους. Όλα είναι όπως φαίνονται. Δεν υπάρχουν κρυμμένες σκέψεις πίσω από λόγια ή πράξεις. Αυθόρμητος, ευάλωτος, θύμα των παθών του και στο βάθος η αναζήτηση μιας οικογενειακής θαλπωρής που όμως δεν είναι σίγουρο πως μπορεί να τη ζήσει, γιατί η οικογένεια και η συμβίωση έχουν κάποιους όρους που είναι αβέβαιο αν μπορεί να τους ακολουθήσει.

Πώς επικοινωνεί το έργο αυτό με το σήμερα;

Στέλιος Ψαρουδάκης: Το έργο αυτό είναι το σήμερα. Μια εξωτερική θανατηφόρα απειλή έρχεται ξαφνικά από το πουθενά. Το αποτέλεσμα. Εγκλεισμός. Αγώνας για επιβίωση. Οι άνθρωποι έρχονται αντιμέτωποι ο ένας με τον άλλο. Τον πραγματικό άλλο. Όχι αυτόν που έχουν φτιάξει στο μυαλό τους και που η καθημερινότητα μες στην τρέλα της, επιβεβαιώνει, απλώς, την ψευδή εικόνα. Τα χειρότερα βέβαια έρχονται όταν ο εγκλεισμός μας φέρνει αντιμέτωπους με τον ίδιο μας τον εαυτό. Πρέπει να συμβιώσουμε με κάποιον που δεν ξέρουμε και που ανακαλύπτουμε πως είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που φανταζόμασταν. Τα πάθη και τα ένστικτα κυριαρχούν της λογικής. Σας θυμίζει κάτι;

Άννα Θεοδωρίδου: Ο παραλληλισμός με τη σημερινή πραγματικότητα είναι αναπόφευκτος. Οι ήρωες βιώνουν έναν ορατό κίνδυνο, με αιτία ανεξήγητη-αόρατη, που θυμίζει όσα βιώνουν οι άνθρωποι και σήμερα. Νοσηρό το περιβάλλον του έργου, οι ανθρώπινες σχέσεις νοσούν. Οι χαρακτήρες δοκιμάζονται σε κατάστασης πίεσης, οι δυνάμεις αλληλοεπιδρούν. Οι διχασμοί των απόψεων, εντονότεροι πάντοτε, σε καθεστώς εγκλεισμού, η ανάγκη του ατόμου να «πιαστεί» από μια ανώτερη δύναμη σε περίοδο πίεσης, φόβου, είναι μερικά από τα στοιχεία που συναντά κανείς στο έργο και που καθρεφτίζουν το σήμερα.

Ιnfo: Συντελεστές: Συγγραφέας: Κόνορ Μακφέρσον /Μετάφραση: Αντώνης Γαλέος /Σκηνοθεσία: Λεωνίδας Παπαδόπουλος /Σκηνικά: Michelangelo Bevilacqua/Κοστούμια: Δομνίκη Βασιαγεώργη/Μουσική – Ηχητικά Τοπία: Μάνος Αντωνιάδης/Σχεδιασμός Φωτισμού: Σοφία Αλεξιάδου/Επιστημονική Συνεργάτης: Άννα Πούπου/Θεατρολόγος – Βοηθός Σκηνοθέτη: Μάνος Δαμασκηνός /Video: Στέφανος Κοσμίδης/Γραφιστική Επιμέλεια: xMx graphics/Φωτογραφίες: Μιράντα Παπαδοπούλου/Παραγωγή: In Between Art Theatre Company/Παίζουν (αλφαβητικά): Ειρήνη Αρβανίτη, Έκτορας Γασπαράτος, Άννα Θεοδωρίδου Στέλιος Ψαρουδάκης

Η παράσταση επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού

Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Δευτέρα & Τρίτη στις 21:15/Τιμές εισιτηρίων: Γενική Είσοδος: 13€, Μειωμένο: 10€, Ατέλειες: 5€/Διάρκεια παράστασης: 80’/Προπώληση εισιτηρίων: Αγορά εισιτηρίων μέσω viva.gr: https://www.viva.gr/tickets/theater/ta-poulia/VAULT Theatre Plus: Μελενίκου 26, Βοτανικός/Τηλ. Επικοινωνίας/πληροφορίες: 213 0356472 & 6951832070/Πλησιέστερος σταθμός μετρό: Κεραμεικός (8′ περίπου με τα πόδια)/Κατά την είσοδό τους στο θέατρο οι θεατές οφείλουν να επιδεικνύουν είτε πιστοποιητικό εμβολιασμού είτε πιστοποιητικό νόσησης (εκδίδεται 30 ημέρες μετά από τον πρώτο θετικό έλεγχο και η ισχύς του διαρκεί έως 6 μήνες μετά από αυτόν) καθώς και πιστοποιητικό ταυτοπροσωπίας (αστυνομική ταυτότητα, διαβατήριο, δίπλωμα οδήγησης). Επίσης υποχρεούνται να φορούν μάσκα κατά την παραμονή τους σε όλους τους χώρους του θεάτρου.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις