“ΟΤΑΝ ΕΙΠΑ ΣΤΗ ΜΑΝΑ ΜΟΥ ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ ΛΕΣΒΙΑ, ΜΕ ΠΗΓΕ ΣΕ ΨΥΧΙΑΤΡΟ”
Η Χριστίνα δε θέλησε ποτέ να παντρευτεί τον ξανθό πρίγκιπα του παραμυθιού.
Η 25χρονη Χριστίνα είναι μια ομοφυλόφιλη γυναίκα που πάλεψε με τους δαίμονές της για να καταφέρει να είναι ελεύθερη και να μπορεί να εκφράζει ανεμπόδιστα την σεξουαλικότητά της.
Η ίδια, μιλώντας στην ενότητα “Rainbow Stories” του Magazine, αναφέρεται στα όσα αντιμετώπισε όταν θέλησε να κάνει coming out στους γονείς της, ενώ στέκεται στην αρνητική στάση της μητέρας της, η οποία μαθαίνοντας ότι η Χριστίνα είναι γκέι, αποφάσισε να την πάει σε ψυχίατρο…
Στόχος της ήταν να βάλει την κόρη της “στον ίσιο δρόμο”… Όμως, δεν γνώριζε ότι τον δρόμο μας τον φτιάχνουμε μονάχα εμείς και κανένας δεν έχει δικαίωμα να μας αλλάξει πορεία. Ακολουθεί η ιστορία της Χριστίνας.
“Ήμουν 17 χρονών όταν αποφάσισα να αποκαλύψω στους γονείς μου ότι είμαι ένα ομοφυλόφιλο κορίτσι. Για πολύ καιρό, χρόνια ολόκληρα, αγωνιούσα για τη μέρα που θα μπορούσα να νιώσω ελεύθερη, που θα μπορούσα να είμαι απλά ο εαυτός μου.
Περίμενα για χρόνια να τους πω ότι δεν με ελκύουν τα αγόρια, ότι δεν ονειρεύομαι να γίνω μια ευτυχισμένη μανούλα, ότι δεν έχω όνειρο να παντρευτώ τον ξανθό πρίγκιπα του παραμυθιού.
Για πολλά χρόνια οι μανάδες, οι γιαγιάδες και οι θείες με “εκπαίδευαν” ώστε να γίνω μια καλή σύζυγος και μια σωστή μάνα, αλλά δυστυχώς τους χάλασα τα σχέδια…
-Μαμά, μπαμπά θέλω να σας πω ότι μου αρέσουν τα κορίτσια, είμαι λεσβία!
Αρχικά σοκ -κυρίως από τη μάνα-, μετά σιωπή, μετά δάκρυα (πάλι από τη μάνα) και στο τέλος αμήχανες και αλλόκοτες ερωτήσεις.
– Γιατί έγινες λεσβία; Γιατί δε σου αρέσουν τα αγόρια; Γιατί δε θες να παντρευτείς; Μήπως επηρεάστηκες από τη μόδα;
– Όχι, μαμά, απλά μου αρέσουν οι γυναίκες, όπως σε εσένα αρέσουν οι άνδρες και είσαι ελεύθερη να αγαπάς αυτ@ που θες! Έτσι κι εγώ.. Θέλω να είμαι ελεύθερη να κάνω το ίδιο, χωρίς ενοχές και ντροπή!
Η μάνα σε ταραχή, ο πατέρας όμως κουλ, όπως και στη συνέχεια της ιστορίας..
Για τις επόμενες τρεις εβδομάδες στο σπίτι επικρατούσε μια πένθιμη σιωπή, την οποία είχε επιβάλει με τον τρόπο της η μητέρα μου. Δεν συζητούσαμε για το θέμα, δεν κοιταζόμασταν στα μάτια και υπήρχε μονίμως μια έντονη αμηχανία λες και συνέβη κάτι κακό, κάτι ντροπιαστικό.
Ώσπου μια μέρα, η μάνα μου μπήκε στο δωμάτιό μου και μου ανακοίνωσε πως έχει κλείσει ραντεβού για να με πάει στον ψυχίατρο, με στόχο ‘να λύσουμε το πρόβλημα’.
Δεν είπα πολλά και δέχθηκα αμέσως να πάω, μόνο και μόνο για να αποδείξω στη μητέρα μου ότι το να είσαι ΛΟΑΤΚΙ+ δεν χρήζει ψυχιατρικής βοήθειας, μιας και είναι κάτι το απολύτως φυσιολογικό..
Έτσι λοιπόν κι έγινε. Λίγες μέρες μετά πήγαμε στον ειδικό, ο οποίος για καλή μου τύχη ήταν, όντως, ειδικός και απλά κάναμε μια συζήτηση, κατά τη διάρκεια της οποίας με αντιμετώπισε ζεστά και φιλικά και απ’ όπου διαπίστωσε πως είμαι απολύτως συνειδητοποιημένη για τα θέλω μου, πως δεν με έχουν επηρεάσει οι φίλοι μου, πως δεν περνάω κάποια φάση και πως δεν έχω λοξοδρομήσει, όπως δηλαδή πίστευε η μάνα μου.
Μετά τη συνεδρία, απλά, λιτά και όμορφα ο ψυχίατρος της είπε ότι είμαι απολύτως καλά και πως το καλύτερο που έχει να κάνει είναι να με αποδεχτεί.. Η μάνα μου στο άκουσμα των παραπάνω απογοητεύτηκε, μιας και η θεραπεία μεταστροφής που είχε οργανώσει απέτυχε και έτσι απλά αποφάσισε μετά από αυτό το “χαστούκι” να τα παρατήσει..
Με τα χρόνια και με μικρά και αργά βήματα η μάνα μου με αποδέχτηκε, τουλάχιστον σε ένα βαθμό… Τόσο μπορούσε, μέχρι εκεί έφτανε ή μπορεί να θέλει και λίγο ακόμη χρόνο..
Τουλάχιστον, όμως, τώρα, οκτώ χρόνια μετά το coming out μου, είμαστε καλά, είμαστε ειλικρινείς και ξέρω πως η μάνα μου θέλει να είμαι χαρούμενη, παρόλο που κάποτε με πήγε στον ψυχίατρο επειδή είμαι γκέι…
Γονείς αγαπήστε τα παιδιά σας, σταθείτε στο πλάι τους και ακούστε τα. Μην τα κάνετε να νιώθουν άρρωστα, γιατί δεν είναι… Μην τα κάνετε να πνίγονται και απλά δώστε τους μια βοηθητική ανάσα, σε αυτόν τον τόσο αποπνικτικό κόσμο.
Και καθώς μιλάω για όλα αυτά, την ίδια ώρα σκέφτομαι, ποιος ξέρει τι θα είχε συμβεί αν τότε ο ψυχίατρος μου έδινε χάπια, ποιος ξέρει τι θα είχε συμβεί αν προσπαθούσε να ‘αλλάξει’ τη σεξουαλικότητά μου, γεμίζοντάς με με ενοχές και ανασφάλειες;
Ευτυχώς, ποτέ δεν θα μάθω τι θα είχε συμβεί…”
