Νίκος Παρασκευόπουλος: Πέραμα, Κερατσίνι και σκουρόχρωμοι

Οι μεν, έριξαν προς τους τρεις σκουρόχρωμους επιβάτες του αυτοκινήτου στο Πέραμα 40 σφαίρες.

Οι δε, στο Κερατσίνι έβλεπαν το μελαψό κοριτσάκι να συνθλίβεται από την πόρτα του εργοστασίου και αντί να κάνουν ότι μπορούν να το σώσουν, κοίταξαν να απομακρυνθούν.

Έτσι τουλάχιστον φάνηκαν τα πράγματα με βάση την ειδησεογραφία. Η απορία θα μείνει εντωμεταξύ αναπάντητη: Θα ήταν ακριβώς ίδια η στάση τους, αν αντί για Ρομά θα αντίκριζαν ανθρώπους που θα έμοιαζαν στους ίδιους ή στα παιδιά τους;

Τα δύο περιστατικά θα συντρίψουν τις ψυχές συγγενών και φίλων, θα αφήσουν ένα αποτύπωμα στον Τύπο και στους πιο ευαίσθητους θεατές – ακροατές και σταδιακά θα αποσυρθούν στην Ιστορία.

Μια και αναφέρθηκα στην Ιστορία, όμως:

Μια μακραίωνη περίοδος αγώνων για κοινωνικές κατακτήσεις και εθνικές ανεξαρτησίες, ιδίως η ήττα του ναζιστικού ολοκληρωτισμού, έφεραν ως καρπούς την Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και την αντίστοιχη Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Στα κείμενα αυτά κατοχυρώθηκε η αξία της ζωής για όλους εξίσου τους ανθρώπους. Ναι, ίσως η αξία ζωής ενός μικρού παιδιού να βαραίνει ουσιαστικά περισσότερο από τη ζωή ενός ενενηντάχρονου. Στις διαβαθμίσεις όμως συναντούμε και τους ναζί που είχαν χαρακτηρίσει κάποιες ζωές (Εβραίων, Τσιγγάνων, ψυχικά ασθενών) ανάξιες προστασίας. Πολλοί άλλωστε θεωρούν ορισμένες ζωές «πιο ίσες» και πιο άξιες προστασίας από αυτές των αλλοφύλων, των όποιων «Άλλων». Οι χρυσαυγίτες μοίραζαν φαγητό μόνο σε Έλληνες ενώ στους ξένους έλεγαν «εσείς να πάτε στην πατρίδα σας». Πράγμα που δεν μπορούσε να γίνει αυτόματα κι επομένως η φράση σήμαινε «εντωμεταξύ ας ψοφήσετε».

Για τον ιστορικό νομοθέτη μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν λοιπόν ξεκάθαρο: Αν αρχίσουμε να ξεδιαλέγουμε ζωές λιγότερο ή περισσότερο άξιες προστασίας, θα διδάσκουμε τη βαρβαρότητα και θα ανακαλύπτουμε διαρκώς νέες διακρίσεις.

Γι’αυτό σε όλες τις ζωές αποδίδεται ίση αξία, όπως επίσης σε όλες τις θανατώσεις (ανθρωποκτονίες ) ίση απαξία.

Αυτός είναι ο θεμέλιος λίθος του Ανθρωπισμού.

Ακριβώς αντίστοιχα άλλωστε έχουν τα πράγματα με την ψήφο. Ο ένας μπορεί να είναι ενεργός και συνειδητός πολίτης, ο άλλος «χαραμοφάης» και αδιάφορος. Αν όμως ο κανόνας «ένας άνθρωπος – μια ψήφος» δεν ισχύσει, θα κυριαρχήσει ο Πατέρας Αφέντης, η Ολιγαρχία με τις χίλιες μάσκες. Εξού και η ισότητα της ψήφου.

Αυτός πάλι είναι ο θεμέλιος λίθος της Δημοκρατίας.

Εννοείται, η Ιστορία δεν εισφέρει μόνο αποθέματα από θεσμικές και κοινωνικές κατακτήσεις πολιτισμού. Διαθέτει επίσης και τους μπράβους της, υπηρέτες – εκτελεστές υπέρ των συμφερόντων των «λίγων». Κρύβονται ακόμη και εκεί που δεν φαντάζεσαι, μέσα σε «καλές οικογένειες», σε υπηρεσίες και σε εργοστάσια.

Τους ανακαλύπτεις εύκολα όμως βλέποντας πως φέρονται εδώ ή εκεί στους σκουρόχρωμους και σε κάθε είδους «διαφορετικούς».

* Ο Νίκος Παρασκευόπουλος είναι ομότιμος καθηγητής ΑΠΘ, πρώην υπουργός Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρώπινων Δικαιωμάτων.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις