Όσκαρ 2022: Ποια είναι τελικά τα φαβορί στις μεγάλες κατηγορίες

Τα φετινά Όσκαρ είναι μια τελετή επεισοδιακή πριν καν πραγματοποιηθεί. Με δεδομένο ότι στα βραβεία θα πρωταγωνιστήσουν ταινίες αληθινά άγνωστες στο ευρύ κοινό (πολλές εκ των οποίων δεν έχουν ακόμα καν κυκλοφορήσει ή και δεν πρόκειται να κυκλοφορήσουν στην Ελλάδα) το μεγαλύτερο μέρος της κουβέντας αυτό το διάστημα έχει εστιάσει –δικαιολογημένα κιόλας– σε άλλους, περιφερειακούς παράγοντες.

Όπως την απαράδεκτη απόφαση της Ακαδημίας, ύστερα προφανώς από πιέσεις του δικτύου ABC, να κόψει από τη ζωντανή μετάδοση 8 κατηγορίας, ανάμεσα στις οποίες το μοντάζ, η φωτογραφία και η μουσική, για να υπάρχει περισσότερος τηλεοπτικός χρόνος για αστειάκια και, εχμ, μοντάζ σκηνών. Αυτά θέλει ο κόσμος; Αμφιβάλω.

Επίσης πέρα από αυτό, η Ακαδημία φέτος αποφάσισε να αναγγελθεί από τη σκηνή η νικήτρια ταινία ενός ονλάιν διαγωνισμού «για τους φανς», όποια δηλαδή έχει ψηφιστεί περισσότερο στο σχετικό χάσταγκ. Για να μη τα πολυλογούμε, στο ABC πιστεύουν ότι αν με το ζόρι πάρει έστω ένα ψεύτικο βραβείο το “Spider-Man: No Way Home” και την ίδια στιγμή κοπούν από το λάιβ οι κατηγορίες που δεν έχουν μέσα διάσημους ανθρώπους, θα ανέβουν οι θεαματικότητες της τελετής. Αν ανακαλύψουν και τρόπο να αρχίσουμε να γερνάμε αντίστροφα, ας μας το πουν.

Κατά τα άλλα, στο ζουμί της υπόθεσης, έχουμε στα χέρια μας μια αληθινή περίεργη συγκυρία, με αρκετές παραδόσεις να απειλούν να σπάσουν και πολλές μεγάλες κατηγορίες να μοιάζουν εντελώς ανοιχτές. Γιατί αυτό; Είναι ένας συνδυασμός ταινιών χαμηλής αναγνωρισιμότητας και μιας οσκαρικής περιόδου πολύ μακράς που μας έφεραν εδώ.

Πάμε να ρίξουμε μια ματιά στις μεγάλες κατηγορίες για να δούμε πού τελικά υπάρχουν φαβορί, και ποια είναι.

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΤΑΙΝΙΑ

Ξεκινήσαμε την τελική οσκαρική ευθεία όταν ακόμα το “Belfast” έμοιαζε με το μεγάλο φαβορί της βραδιάς, σύντομα φάνηκε πως τελικά ήταν μια ταινία που δεν απασχολούσε κανέναν κι έτσι οι προβλέψεις επέστρεψαν κάπως αυτόματα, πίσω στο “Power of the Dog” της Τζέιν Κάμπιον. Έξαφνα όμως το τελευταίο διάστημα ξεπετάχτηκε ένα νέο φαβορί, από το πουθενά: το “CODA”, μια επιτυχία από το περσινό Σάντανς, ριμέικ της γαλλικής επιτυχίας “Οικογένεια Μπελιέ”, που ελάχιστοι άνθρωποι είχαν δει ή έστω ακούσει ότι υπάρχει, και που κατάφερε να πάρει μόνο τρεις υποψηφιότητες, τώρα κερδίζει φόρα με αποκορύφωμα το βραβείο του σωματείου των Παραγωγών πριν λίγες μέρες– ακριβώς τη στιγμή που άνοιγε η οσκαρική ψηφοφορία.

Πόσο σοβαρό είναι το αφήγημα του “CODA”; Μάλλον αρκετά. Η ταινία δεν διαθέτει ιδιαίτερες κινηματογραφικές αρετές αλλά είναι ένα συγκινητικό, feelgood συμβατικό φιλμ το οποίο έρχεται ως αντίβαρο στο βαρύ, συχνά δυσάρεστο (ακόμα κι όταν είναι σπουδαίο) σινεμά της Τζέιν Κάμπιον. Μια στιβαρή, νηφάλιων τόνων ταινία βαθιάς americana εικονογραφίας που έμοιαζε κάπως σβηστά να πηγαίνει προς τη στέψη, περίπου όπως συνέβη πέρσι και με το “Nomadland”, δίχως απαραίτητα να ενθουσιάζει πολλούς ψηφοφόρους.

Η επικρατούσα θεωρία, νομίζω, είναι η πιο απλή: Όταν το “CODA”, που είχαν δει σχετικά λίγοι άνθρωποι, σκόραρε έστω τις τρεις μόλις του υποψηφιότητες (Ταινία, Σενάριο, Β’ Ανδρικός), μπήκε στο ραντάρ και των υπολοίπων μελών της Ακαδημίας. Όλο και περισσότεροι το έβλεπαν και τους άρεσε, κι έτσι εξηγείται η φόρα της τελευταίας στιγμής, σε σχέση με τις λιγοστές του υποψηφιότητες. Για να το πούμε αλλιώς, αν οι υποψηφιότητες έβγαιναν ξανά σήμερα, το “CODA” θα διεκδικούσε πολύ περισσότερα Όσκαρ. Τώρα, αυτό που πολύ πιθανά θα συμβεί, είναι ότι θα κερδίσει και τα τρία για τα οποία προτείνεται.

Η μάχη ανάμεσα στις δύο ταινίες φαίνεται πως θα είναι πολύ κοντινή. Οι πιο σινεφίλ φράξιες της Ακαδημίας οπωσδήποτε θα επιμείνουν στο “Power of the Dog”, ως επιστέγασμα κιόλας μιας σπουδαίας πορείας και ενός σημαντικού comeback από μια από τις πιο αναγνωρισμένες δημιουργούς του σύγχρονου παγκόσμιου σινεμά. Αλλά αυτή τη στιγμή το “CODA” μοιάζει να απολαμβάνει την Στιγμή του. Θα είναι κάπως απίστευτο αν, τελικά, το πρώτο Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας που θα πάει σε streaming ταινία, δεν θα πάει στο Netflix. (Το “CODA” αγοράστηκε για την Αμερική από το Apple TV+, μια κακή συμφωνία για την οποία είχαμε γράψει περισσότερα το καλοκαίρι.)

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ

Αυτό μοιάζει αρκετά σίγουρο. Η Τζέιν Κάμπιον έχει κερδίσει ό,τι σκηνοθετικό βραβείο προηγείται των Όσκαρ, με την βιομηχανία να μοιάζει αποφασισμένη να την τιμήσει επιτέλους με ένα Όσκαρ σκηνοθεσίας, δεκαετίες μετά το Όσκαρ Σεναρίου που είχε πάρει για το –βραβευμένο με Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες– “Μαθήματα Πιάνου”.

Ακόμα κι αν υπάρχει μια κάπως κατανοητή κούραση που έρχεται πάντα για μια ταινία κι ένα πρόσωπο που μοιάζει αυτονόητο φαβορί για 6 σερί μήνες (από όταν δηλαδή βραβεύτηκε στη Βενετία, τον Σεπτέμβριο), σε αυτή την κατηγορία απλά δεν υπάρχει το αντίπαλο δέος που θα μπορούσε να κλέψει το Όσκαρ από την Κάμπιον. Το “Belfast” έχει σβήσει, ο Πολ Τόμας Άντερσον έχει διχάσει απρόσμενα με το “Πίτσα Γλυκόριζα”, ο Χαμαγκούτσι με το “Drive My Car” είναι αρκετά βαριά σινεφιλική εναλλακτική (οι πιθανοί ψηφοφόροι του λογικά θα στηρίξουν Κάμπιον), κι ενώ το “West Side Story” μπήκε πρόσφατα σε streaming στην Αμερική και το είδε πολύ περισσότερος κόσμος, δύσκολα θα σχηματιζόταν αουτσάιντερ αφήγηση για έναν δημιουργό τόσο αναγνωρισμένο και πολυβραβευμένο όσο ο Στίβεν Σπίλμπεργκ.

Α’ ΑΝΔΡΙΚΟΣ

Μια αρχική διαφαινόμενη κόντρα ανάμεσα σε 2 ή ακόμα και 3 ηθοποιούς (δηλαδή τον Μπένεντικτ Κάμπερμπατς και τον Άντριου Γκάρφιλντ) τελικά υποχώρησε καθώς οδεύουμε προς μια λίγο πολύ σίγουρη επικράτηση του Γουίλ Σμιθ για την “Μέθοδο των Γουίλιαμς”. Η ταινία, αν και ελάχιστοι την είδαν, παρέμεινε στην επικαιρότητα χάρη και στην καμπάνια των ίδιων των αδελφών Γουίλιαμς, ενώ ο Σμιθ είναι ένας από εκείνους τους μεγάλους χολιγουντιανούς σταρ που το Χόλιγουντ ψάχνει ευκαιρίες για να επιβραβεύσει, επιβεβαιώνοντας ουσιαστικά την ίδια του την ύπαρξη. Ένα από τα 2-3 πιο σίγουρα της βραδιάς.

Α’ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΣ

Αντιθέτως εδώ έχουμε την πιο ανοιχτή από όλες τις μεγάλες κατηγορίες. Στις ακυρωμένες Χρυσές Σφαίρες κέρδισε η Νικόλ Κίντμαν, μια νίκη που μάλλον δεν θα παίξει κανένα ρόλο. Στο σωματείο των ηθοποιών κέρδισε η Τζέσικα Τσαστέιν. Στα βρετανικά BAFTA καμία από τις πέντε υποψήφιες δεν ήταν καν υποψήφια! Επιπλέον παράγοντας ως προς το πόσο απρόβλεπτη είναι εδώ η κατηγορία είναι το ότι καμία από τις πέντε ηθοποιούς δεν πρωταγωνιστεί σε ταινία που είναι υποψήφια για Καλύτερη Ταινία– συχνά, όταν έχουμε απρόβλεπτη δυναμική σε μια ερμηνευτική κατηγορία, η ευρύτερη αναγνωρισιμότητα μιας ταινίας μπορεί να είναι αρκετή για να κάνει τη διαφορά, κι εδώ ακόμα κι αυτό δεν υπάρχει.

Με την εξαίρεση της Κρίστεν Στιούαρτ (που δίνει πάντως την κορυφαία ερμηνεία όλων, στο εξαιρετικό “Spencer” ως πριγκίπισσα Νταϊάνα), καμία άλλη τελική νικήτρια δε θα μας εξέπληττε. Η Νικόλ Κίντμαν είχε ξεκινήσει στην αρχή ως υποθετικό φαβορί ενός εξαρχής αβέβαιου πεδίου, όμως πέρα από τους ηθοποιούς η ταινίας της (το “Being the Ricardos” του Άαρον Σόρκιν) δεν φαίνεται να απασχόλησε τελικά πολύ κόσμο.

Η Ολίβια Κόλμαν, που δεδομένα έχει την αγάπη της Ακαδημίας (με μια νίκη-έκπληξη και άλλη μια υποψηφιότητα τα τελευταία 4 χρόνια) μοιάζει ανά πάσα στιγμή ως πάρα πολύ φυσική νίκη. Παίρνει το “Lost Daughter” πάνω της και δίνει μια σπουδαία ερμηνεία, όμως είναι μια ταινία πιο δύσκολη από ό,τι μοιάζει σε πρώτη ματιά– κι επίσης η Κόλμαν δεν έχει κερδίσει κάποιο από τα βραβεία που συνήθως δείχνουν προς το αντίστοιχο Όσκαρ.

Αντιθέτως, το SAG της Τσαστέιν μοιάζει να την τοποθετεί ως φαβορί αυτή τη στιγμή, ενώ έχει μερικούς ακόμα παράγοντες να λειτουργούν υπέρ της, ειδικά σε μια κατηγορία που μοιάζει τόσο ανοιχτή: Είναι ο παράγοντας της μεταμόρφωσης, καθώς παίζοντας την τηλε-ευαγγελίστρια Τάμι Φέι Μπέικερ (στο “The Eyes of Tammy Faye”) αλλάζει τα πάντα στο physique της, κάτι που επιβραβεύτηκε και με την αντίστοιχη υποψηφιότητα για Όσκαρ Μακιγιάζ– το combo που είχε δώσει Όσκαρ και στην Ρενέ Ζελβέγκερ για το “Judy”. Επίσης, η Τσαστέιν είναι απλά πολύ συμπαθής. Η βιομηχανία εκτιμά πολύ το πόσο πάθος δείχνει για όλους τους ρόλους που διαλέγει, και σε μια χρονιά που δε μοιάζει να έχει παραδοθεί σε κάποια αφήγηση, αυτή η λεπτομέρεια μπορεί να παίξει ρόλο.

Παρόλαυτά, ας αναλογιστούμε και μια άλλη εκδοχή: Πενέλοπε Κρουζ. Η ισπανίδα ηθοποιός προτείνεται για το σπουδαίο “Παράλληλες Μητέρες” του Πέδρο Αλμοδόβαρ, σε μια από τις καλύτερες ερμηνείες της καριέρας της. Είναι μια ταινία που η Ισπανία δεν κατέθεσε για το Διεθνές Όσκαρ– αν είχε συμβεί αυτό, και την είχαν δει περισσότερα μέλη της Ακαδημίας, είναι βέβαιο πως θα είχε συγκεντρώσει πολύ περισσότερες υποψηφιότητες. Αντιθέτως αυτό που έγινε είναι ότι η Κρουζ πήρε υποψηφιότητα με τη δύναμη του ονόματός της και της φήμης της (κέρδισε εξάλλου και το ερμηνευτικό βραβείο της Βενετίας) και τώρα που πολλοί άρχισαν να βλέπουν την ταινία, εντυπωσιάζονται. Γι’αυτό ίσως να μην έχει τρομερή σημασία η απουσία βραβεύσεων της Κρουζ πριν τα Όσκαρ. Ειδικά, όπως ξαναείπαμε, σε μια πεντάδα όπου οι ψήφοι μοιάζουν τόσο μοιρασμένες.

Β’ ΡΟΛΟΙ

Εδώ τα πράγματα μοιάζουν κάπως απλά. Στις γυναίκες η Αριάνα ΝτεΜπόουζ μοιάζει ασταμάτητη και γενικότερα αδύνατο να της αρνηθείς αυτή την ερμηνευτική ορμή που φέρνει στο ρόλο. Δείτε:

Θα είναι μόλις η τρίτη φορά στην ιστορία των Όσκαρ που δύο ηθοποιοί θα έχουν κερδίσει Όσκαρ για τον ίδιο ρόλο, αλλά η πρώτη που αυτό γίνεται σε απευθείας ριμέικ. Οι προηγούμενες δύο περιπτώσεις ήταν ο Τζόκερ (με Όσκαρ για τον Χιθ Λέτζερ και τον Χοακίν Φοίνιξ, αλλά για εντελώς διαφορετικές εκδοχές του χαρακτήρα, σε διαφορετικές ιστορίες) και ο Βίτο Κορλεόνε (με Όσκαρ για τον Μάρλον Μπράντο και τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο, που έπαιξαν τον ίδιο χαρακτήρα σε σίκουελ, και σε διαφορετικές ηλικίες). Εδώ η ΝτεΜπόουζ παίζει τον ίδιο ρόλο που έπαιζε στο πρωτότυπο “West Side Story” η Ρίτα Μορένο.

Στους άντρες, παρότι στην αρχή φαινόταν πως προβάδισμα έχει ο πολύ καλός στην ταινία Κόντι Σμιτ-ΜακΦι του “Power of the Dog”, τελικά η αφήγηση έχει γυρίσει κι εδώ υπέρ του “CODA” και συγκεκριμένα του Τρόι Κότσουρ.

ΣΕΝΑΡΙΑ

Στο Διασκευασμένο η υπόθεση μοιάζει να κρίνεται ανάμεσα στο “Power of the Dog” και το “CODA”. Η ταινία της Κάμπιον έμοιαζε ανίκητη εδώ μέχρι πρόσφατα, όμως η φόρα που έχει πάρει το “CODA” μπορεί να το φέρει κι εδώ από πάνω– ειδικά με δεδομένο το ότι αυτού του είδους οι μικρού βεληνεκούς, feelgood, ανεξάρτητες ταινίες, έτσι κι αλλιώς πάντα έβρισκαν πεδίο δράσης στην κατηγορία Σεναρίου.

Στο Πρωτότυπο η κατάσταση είναι πιο μπλεγμένη. Το φαβορί είναι θεωρητικά το “Belfast” αλλά αυτή η ταινία μοιάζει πραγματικά να έχει εξαφανιστεί από κάθε ραντάρ. Πίσω του, τα πράγματα είναι πλήρως αβέβαια, με την “Πίτσα Γλυκόριζα” να είναι μια καλή ευκαιρία να βραβευτεί ο Πολ Τόμας Άντερσον (αλλά δεν είναι τελικά σαφές πόση στήριξη απολαμβάνει η ταινία) αλλά το “Don’t Look Up” να κάνει την έκπληξη στα βραβεία του σωματείου των σεναριογράφων. Αν τα πράγματα είναι τόσο απλωμένα και αβέβαια όσο φαίνεται, και λαμβάνοντας υπόψη τις διεθνιστικές τάσεις της Ακαδημίας τα τελευταία χρόνια, δε θα μας εκπλήξει καθόλου αν έρθει από το πουθενά και κερδίσει το νορβηγικό “Worst Person in the World”, μια ταινία που μοιάζει να έχει βρει μεγάλη μερίδα φανατικών υποστηρικτών στην Αμερική– και που μπαίνει κι αυτή στην κατηγορία των «αν οι υποψηφιότητες ξανάβγαιναν τώρα, θα είχε περισσότερες».

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.