Είδαμε το “Πονηρό Πνεύμα” σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά και μπήκαμε σ’ ένα ανάλαφρο κενός αέρος

Θεωρήθηκε ο πρώτος Βρετανός αστέρας της ποπ. Χρησιμοποιούσε μάλιστα το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο “The Master”. Σε ηλικία 12 ετών πραγματοποίησε την πρώτη του εμφάνιση στο θέατρο. Ο λόγος για τον θεατρικό συγγραφέα, σκηνοθέτη του θεάτρου και του κινηματογράφου, ηθοποιό, ζωγράφο, συνθέτη και τραγουδιστή Νόελ Κάουαρντ που γεννήθηκε το 1899 στο Τέντινγκτον στην ευρύτερη περιοχή του Λονδίνου.

Το ενδιαφέρον με τον Κάουαρντ είναι πως κατηγορήθηκε για “ελαφρότητα” στα πρώτα του θεατρικά έργα και γι’ αυτό επιχείρησε γρήγορα μια στροφή προς την πιο ποιοτική γραφή, με τον “Στρόβιλο”, που πραγματοποίησε την πρεμιέρα του στις 26 Δεκεμβρίου του 1924 και άγγιξε θέματα – ταμπού της εποχής, όπως η ομοφυλοφιλία και τα ναρκωτικά.

Το “Πονηρό Πνεύμα” το γράφει την ανοιξη του 1941. Κατά τη διάρκεια του βομβαρδισμού του Λονδίνου από τους Γερμανούς, ο Κάουαρντ πηγαίνει στην εξοχή με σκοπό να γράψει μια κωμωδία με φαντάσματα, ώστε να αποσπάσει την προσοχή του κόσμου από τη φρίκη του πολέμου. Πέντε μέρες ήταν αρκετές για τη συγγραφή του έργου, το οποίο έτυχε ευρείας αποδοχής από το κοινό –έκανε ρεκόρ παραστάσεων στο Ουέστ Εντ, με τον κόσμο να σχηματίζει ουρές- που επιθυμούσε διακαώς να χαλαρώσει και να ξεχαστεί μέσω της Τέχνης του Θεάτρου.

Ο Γιάννης Χουβαρδάς “στήνει” και σκηνοθετεί μέχρι και την τελευταία του λεπτομέρεια ένα πάρτι διαρκείας, στο οποίο οι ήρωες “ζουν” σε μία μετατοπισμένη πραγματικότητα. Έξω σκάνε βόμβες και μέσα στο σπίτι του Τσαρλς και της Ρουθ, οι πρωταγωνιστές πίνουν ποτά, χορεύουν ανέμελοι και μεθούν ανενόχλητοι, χωρίς να δίνουν σημασία στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Όταν, ωστόσο, το φάντασμα της πρώτης συζύγου του Τσαρλς, Ελβίρα, εμφανιστεί, τότε η κατάσταση εκρήγνυται.

Η γυμνή από σκηνικά Κεντρική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου αποδεικνύεται ο κατάλληλος χώρος για να “λάμψει” αφενός μεν η “κενότητα”, αφετέρου δε το καυστικό, φλεγματικό κι ανελέητο χιούμορ του έργου, μέσα από το οποίο περνούν το θέμα του γάμου, αλλά και οι τρομερές ανθρώπινες άμυνες που κάνουν τους ήρωες να μπορούν να μεθούν ανενόχλητοι και να ασχολούνται με τα προσωπικά τους φαντάσματά, την ώρα που κάπου έξω- όχι και πολύ μακριά- σκάνε βόμβες. Την ίδια στιγμή, ωστόσο, αρκετά προβλήματα ήχου εξαιτίας της χρήσης όλου του βάθους της σκηνής, “υποδεικνύουν” πως ίσως ένας πιο μικρός χώρος ήταν κατάλληλος, ενώ υπάρχουν αρκετές φλύαρες σκηνές που στοιχίζουν στην εύρυθμη παρακολούθηση της.

Η Αμαλία Μουτούση με την ερμηνεία της αυτή αποδεικνύει πως της πηγαίνει πολύ και η κωμωδία. Στον ρόλο της εκκεντρικής μέντιουμ Μαντάμ Αρκάτι είναι απολαυστικη και καταφέρνει με κάθε της εμφάνιση στη σκηνή να “κουρδίζει” εκ νέου την παράσταση και να την επαναφέρει στους σωστούς της ρυθμούς. Όλη η υποκριτική ομάδα είναι εξαιρετική, ο Αργύρης Ξάφης είναι στιβαρός και ταυτόχρονα εύθραυστος στον ρόλο του Τσαρλς, η Κωνσταντίνα Τάκαλου απόλυτα πειστική στον ρόλο της δεύτερης γυναίκας του, αέρινη η Ελβίρα της Άννας Μάσχα, ενώ δεν μπορείς να μη γελάσεις με τον Γιώργο Γλάστρα και τη Κατερίνα Λέχου -που δίνει μία από τις καλύτερες ερμηνείες της- ως ζεύγος Μπράντμαν. Καθοριστική και η συμβολή της πονηρής Υπηρέτριας Ειρήνης Λαφαζάνης. Υψηλής αισθητικής τα κοστούμια της Ιωάννας Τσάμη, ευρηματικό το σκηνικό της Εύας Μανιδάκη, αλλά και οι φωτισμοί της Χριστίνας Θανάσουλα.

Συμπέρασμα: Μία άψογη αισθητικά παράσταση που σκηνοθετείται αριστοτεχνικά στην κάθε της λεπτομέρεια από τον Γιάννη Χουβαρδά και μία στιβαρή υποκριτική ομάδα που βάζει για δυόμισι ώρες τον θεατή σε ένα ανάλαφρο κενό αέρος και τον ταξιδεύουν μακριά από οτιδήποτε αρνητικό.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις