ΟΙ 35 ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΔΕΙΣ ΤΩΡΑ ΣΤΟ NETFLIX

Ξέρω, ξέρω. Είναι τέτοιο ο χάος του Netflix που τις περισσότερες μέρες δυσκολεύεσαι να βρεις τα best of του. Γι’ αυτό είμαστε εδώ.

Ακολουθούν οι καλύτερες επιλογές που μπορείς να κάνεις στο Netflix αυτή τη στιγμή.

Zodiac

Ο David Fincher δεν είχε ικανοποιήσει τους πιστούς του “Fight Club” και του “Se7en” με το “Panic Room”, αλλά έκανε απόσβεση πέντε χρόνια αργότερα με το “Zodiac”. Βασισμένο στον ομώνυμο κατά συρροή δολοφόνο και το ανθρωποκυνηγητό που προκάλεσε η αναζήτησή του, το “Zodiac” είναι ένα αθόρυβο, εγκεφαλικό θρίλερ που μπολιάζει κάθε του σκηνή με υπόκωφο, εσωτερικό άγχος, ασχολείται περισσότερο με λεπτομέρειες που αναβιώνουν πειστικά τα ‘70s παρά τα αποτροπιαστικά φονικά, και αποδίδει με το εκλεκτό του καστ (Jake Gyllenhaal, Robert Downey Jr., Mark Ruffalo, Chloë Sevigny) δύο εμμονές του ίδιου νομίσματος: την επιθυμία ενός άνδρα να σκοτώνει και την εκστρατεία ενός άλλου για την εύρεση της αλήθειας. Διάβασε εδώ το αφιέρωμά μας για τη 15η επέτειο της άλλοτε υποτιμημένης ταινίας.

A Sun

Το Netflix απέκτησε μία από τις καλύτερες ταινίες του 2020 και μετά την κατάπιε. Μαζί με το “Atlantics” και το “Shirkers” που θα βρεις παρακάτω, το “A Sun” είναι το πιο αντιπροσωπευτικό παράδειγμα για την ανάγκη του Netflix να βρει έναν καλύτερο, πιο φιλικό για τον χρήστη τρόπο να αναδεικνύει τις επενδύσεις του στο παγκόσμιο και το αμερικανικό σινεφίλ σινεμά.

Στο crime drama του Chung Mong-Hong, μία οικογένεια αντιμετωπίζει τις συνέπειες της φυλάκισης του νεότερου γιου της και μίας ακόμη μεγαλύτερης τραγωδίας που ακολουθεί. Είναι η πέμπτη ταινία του σκηνοθέτη και διευθυντή φωτογραφίας (η πρώτη, το “Parking”, είχε κάνει πρεμιέρα στο τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα των Καννών) και, μετά τα έξι Golden Horse βραβεία που κέρδισε στην Ταϊβάν, είχε μπει στον δρόμο για τα φετινά Όσκαρ. Τα χαρτιά του Chung Mong-Hong για τον κάθε χαρακτήρα θα ανοίγουν προσεκτικά και σε τέλειο timing στις 2,5 ώρες της ταινίας, το καστ ερμηνεύει αξιομνημόνευτους χαρακτήρες σε απροσδόκητες συχνά αλληλεπιδράσεις, και το μαύρο χιούμορ δεν λείπει (σε μία σκηνή, ένας χαρακτήρας αδειάζει ένα φορτηγό σκατά σε ένα πάρκινγκ – όταν το δεις θα βγάζει νόημα). Ακόμα και από τη μικρότερη οθόνη του Netflix θα αντιληφθείς πόσο κινηματογραφική εμπειρία θα έπρεπε να είναι το ‘A Sun’, με τον καθηλωτικό σχεδιασμό φωτός και σκίασης που ντύνει τον αγώνα της οικογένειας όσο repo manαυτή δοκιμάζεται.

Atlantics

Υπερφυσικό ρομαντικό δράμα που έδωσε στη Mati Diop, την πρώτη μαύρη γυναίκα που διαγωνίστηκε ποτέ στις Κάννες στα 72 χρόνια ιστορίας τους, το Grand Prix με το καλημέρα του ντεμπούτου της. Στο “Atlantics”, τη φετινή πρόταση της Σενεγάλης για τα Όσκαρ που ανέλαβε τελικά το Netflix για διανομή, ένας νεαρός άνδρας ερωτεύεται μια κοπέλα που εξαναγκάζεται σε γάμο με ένα πλούσιο. Όταν εκείνος και οι συνάδελφοί του και εργάτες οικοδομής αποφασίζουν να αναζητήσουν ένα καλύτερο μέλλον στην Ευρώπη, η Ada νιώθει την παρουσία του Souleiman στη Σενεγάλη παρότι αυτός πια έχει εξαφανιστεί.

Το “Atlantics” είναι ένα αμάλγαμα κλασικού παραμυθιού, αστυνομικής σειράς, ιστορίας φαντασμάτων, ρομάντσου, μύθου ενδυνάμωσης. Είναι ένα σκηνοθετικό ντεμπούτο που αλλάζει με αυτοπεποίθηση κατευθύνσεις για να γίνει μια δημιουργία μαγικού ρεαλισμού αντάξια των μετρ του είδους. Από τα κρυμμένα διαμάντια του Netflix.

Heat

Σε ταινίες όπως το “Thief” και το “Manhunter”, και μέσα από τηλεοπτικές σειρές όπως το “Miami Vice”, ο Michael Mann επανεπεξεργαζόταν διαρκώς ιστορίες για εμμονικούς μπάτσους στο κυνήγι εγκληματιών που γλιστρούσαν απ’ τα χέρια τους.

Με πρωταγωνιστή τον Pacino σε ρόλο εκρηκτικού μπάτσου που ξεκινά μία εκστρατεία εναντίον ενός μεθοδικού κλέφτη (De Niro), το “Heat” γίνεται ένα περίπλοκα σχεδιασμένο παιχνίδι γάτας και ποντικού 170 λεπτών, με περισσότερους από 70 χαρακτήρες και τουλάχιστον δύο από τις πιο καθοριστικές σκηνές δράσης της δεκαετίας του. Είναι η διάσημη σκηνή στην καφετέρια όμως που εντυπώνεται περισσότερο από κάθε άλλη.

Little Women

Η υποψήφια για Όσκαρ με το “Lady Bird”, Greta Gerwig, καταπιάνεται με έναν ογκόλιθο της αμερικανικής λογοτεχνικής και όχι μόνο κουλτούρας και το αποτέλεσμα είναι αριστουργηματικό. Οι “Μικρές Κυρίες” της Louisa May Alcott ακολουθούν τέσσερις αδερφές και τη μητέρα τους στην Αμερική του Εμφυλίου Πολέμου όσο μεγαλώνουν, όσο ωριμάζουν, όσο μαθαίνουν, όσο μένουν στάσιμες, όσο πληγώνουν και πληγώνονται, όσο γελάνε και πηγαίνουν παρακάτω. Οι “Μικρές Κυρίες” της Gerwig έχουν το ίδιο πνεύμα όσον αφορά την αναπαράσταση της καθημερινότητάς τους, με μία ζωτικής σημασίας διαφοροποίηση που ενισχύει την καρδιά στη δημιουργία της Alcott. Διάβασε εδώ γιατί πρόκειται για μία ριζοσπαστική μεταφορά λογοτεχνίας στο σινεμά και μία από πιο άδικες χασούρες του Όσκαρ Διασκευασμένου Σεναρίου.

The Shawshank Redemption

Εσφαλμένα καταδικασμένος, ο Andy Dufresne (Tim Robbins) πρέπει να περάσει δύο φορές ισόβια στις φυλακές Shawshank του Maine, για τον φόνο της συζύγου του και του εραστή της. Το μυθιστόρημα του Stephen King μεταφέρεται στη μεγάλη οθόνη και ακολουθεί τον Andy στην προσπάθειά του να προσαρμοστεί στη φυλακή και να κερδίσει τον σεβασμό των υπόλοιπων φυλακισμένων. Η ταινία είναι τόσο αναγνωρισμένη που είναι δύσκολο να διανοηθεί κανείς ότι είχε εγκαταλείψε τις αίθουσες έναν μόνο μήνα μετά την κυκλοφορία της. Επανακυκλοφόρησε για λίγο όταν το τίμησαν τα Όσκαρ με 7 υποψηφιότητες, και έγινε τελικά επιτυχία μέσα από τις ενοικιάσεις από βιντεοκλάμπ και τις προβολές του στην τηλεόραση.

The Edge of Seventeen

Η 17χρονη Nadine (Hailee Steinfeld) νιώθει αμήχανα. Ένιωθε αμήχανα δηλαδή και πριν ακόμα ο δημοφιλής στο σχολείο τους αδερφός της αρχίσει να βγαίνει με την κολλητή της φίλη. Τώρα όμως νιώθει πιο μόνη από ποτέ. Μέσα από την απροσδόκητη φιλία της με ένα συμπονετικό αγόρι και με τον καθηγητή της (Woody Harrelson) που την καθοδηγεί σε προβλήματα φιλίας, έρωτα και οικογένειας, αρχίζει να ελπίζει ότι τα πράγματα ίσως δεν είναι τελικά και τόσο μαύρα.

Τόσο γλυκό όσο και βρώμικο, το κωμικό “Edge of Seventeen” που μπορείς να δεις τώρα στο Netflix μοιάζει εντυπωσιακά αυθεντικό ως ιστορία ενηλικίωσης – ειδικά σε σχέση με το πόσο σημαντικά φαίνονται όλα στην ηλικία της Nadine – και είναι πιο σκοτεινό απ’ ότι οι ταινίες του John Hughes τόλμησαν ποτέ να είναι. Οι ιστορίες ενηλικίωσης που παρουσιάζουν την εφηβεία όπως θα θέλαμε να είναι, είναι περισσότερες σε σχέση με αυτές που παρουσιάζουν αυτήν που όντως είχαμε (αυτές που παράγει το ίδιο το Netflix οπωσδήποτε). Το “Edge of Seventeen” όμως ξεδιπλώνεται σε μία σειρά μικρών εξευτελισμών που δε μπορεί, από μικρό έως μεγαλύτερο βαθμό αναλόγως την περίπτωση, θα τους νιώσεις κάπως γνώριμους.

Dick Johnson Is Dead

«Μπαμπά, πώς θα σου φαινόταν αν κάναμε μια ταινία όπου σε σκοτώνω ξανά και ξανά μέχρι να πεθάνεις στ’ αλήθεια;».

Η κινηματογραφίστρια Kirsten Johnson, γνωστή κυρίως μέσα από τη δουλειά της πίσω από την κάμερα σε ντοκιμαντέρ όπως το “Citizenfour”, γυρίζει ένα ντοκιμαντέρ γύρω από τον πατέρα της Dick Johnson. Η Johnson παρουσιάζει τον ηλικιωμένο μπαμπά της, ένα συνταξιοδοτημένο ψυχίατρο που πάσχει από άνοια, σε ευρηματικές αναπαραστάσεις – ανάμεσά τους και κάποια βίαια ‘ατυχήματα’ – που θα μπορούσαν να οδηγήσουν στον θάνατό του. Ο μπαμπάς πάει με τα νερά της κόρης του και ακολουθεί το μαύρο της χιούμορ, προτείνοντας κάποια στιγμή στο φιλμ και τη λύση της ευθανασίας. Το φιλμ παρουσιάστηκε στο φετινό Φεστιβάλ Sundance όπου κέρδισε το ειδικό βραβείο της επιτροπής για Καινοτομία στη Non-Fiction Αφήγηση, ενώ τώρα είναι υποψήφιο για βραβείο Emmy.

Strong Island

Κέρδισε το Special Jury Prize στο φεστιβάλ του Sundance, αγοράστηκε από το Netflix και έφτασε μέχρι τα Όσκαρ.

Το “Strong Island” είναι η ιστορία του William Ford Jr., ενός μαύρου κατοίκου του Long Island που δολοφονήθηκε το 1992 από τον Mark Riley, έναν λευκό μηχανικό. Ο τότε 19χρονος μηχανικός δεν καταδικάστηκε ποτέ για το έγκλημά του, ενώ ο Ford που περιγράφηκε ως εχθρικός και βίαιος από την αστυνομία, σκιαγραφείται τώρα από φίλους και συγγενείς ως μία προστατευτική φιγούρα που αγαπούσαν όλοι. Το δυνατό χαρτί του “Strong Island” είναι ότι ενδιαφέρεται τόσο για την εξερεύνηση της ιστορίας, όσο και για τον τρόπο με τον οποίο θα στη διηγηθεί. Είναι μία αποφασιστική ματιά στην απώλεια όπως τη βιώνει ο αδερφός του Ford και δημιουργός του φιλμ, Yance Ford, και την κοινωνική αδικία του αμερικανικού συστήματος που συνδέεται συχνά με τον συστημικό ρατσισμό.

GoodFellas

Το gangster classic του Martin Scorsese μπορεί να έχασε το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας από το “Χορεύοντας με τους Λύκους” στη χρονιά του, είναι για πολλούς όμως το υψηλότερο σημείο της καριέρας του δημιουργού του.

Έχει διασωθεί από το αμερικανικό National Film Registry για να επιβιώσει στους αιώνας των αιώνων και μόλις ψηφίστηκε ως η καλύτερη ταινία των ‘90s από κριτικούς και ανθρώπους της βιομηχανίας από όλο τον κόσμο. Καμία ταινία στην τεράστια φιλμογραφία του Scorsese δεν έχει αποτυπώσει την οπτική του δημιουργού της ως παιδί που μεγάλωνε στη Μικρή Ιταλία της Νέας Υόρκης καλύτερα από το “Goodfellas”. Ασθματικός, με υγεία πολύ κακή για να του επιτρέψει τη φυσιολογική παιδική ηλικία των συμμαθητών του που έπαιζαν και αθλούνταν στις αλάνες, ο Scorsese ήταν ο αθόρυβος παρατηρητής των γκάνγκστερ της περιοχής από το παράθυρό του. Είχαν τα κορίτσια, είχαν τα λεφτά, είχαν τα καλά αμάξια, αλλά είχαν και αμαρτίες που δεν μπορούσε να ξεπλύνει το αλκοόλ που έπιναν στα κλαμπ. Και περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, το “Goodfellas” αφορά τις τύψεις. Τύψεις για την προδοσία του κώδικα της Μαφίας και τύψεις γιατί οι ήρωες θα έκαναν ξανά τις αμαρτίες τους στο όνομά του.

Για περισσότερη σκορσέζικη μαφία, στο Netflix είναι διαθέσιμος και ο σαρωτικός “Ιρλανδός”.

No Country For Old Men

Το 2007 ήταν η νέα κορύφωση στην καριέρα των Αδελφών Coen. Σήμερα είναι μία από τις καλύτερες ταινίες της δεκαετίας των 2000s.

Τα αδέρφια αφηγούνται ξανά εδώ μια μικρή τραγωδία βιβλικών διαστάσεων που προκύπτει από την απληστία και διαταράσσει την τάξη δημιουργώντας αλυσιδωτές αντιδράσεις σε μια ολόκληρη κοινότητα. Το Αμερικανικό Όνειρο είναι αγαπημένη αποδόμηση για τους Coen και παρουσιάζεται συνήθως σε επιτεύξιμες μορφές, οι χαρακτήρες τους όμως προτιμούν να επιλέγουν τον σύντομο δρόμο για να το πετύχουν και έτσι υφίστανται καταστροφικές συνέπειες. Στο “No Country for Old Men” όμως, την πιο ρεαλιστική απεικόνιση ενός ψυχοπαθούς (Javier Bardem) στη μεγάλη οθόνη σύμφωνα με μελέτες, η βία και το σάστισμα μπροστά στην ευκολία της αφαίρεσης ζωής επανέρχεται ως θεματική στη φιλμογραφία τους με τη σφοδρότητα που το είχαμε δει στο “Blood Simple” και θα βλέπαμε ξανά λίγο αργότερα στο “True Grit”. Η ανήθικη παραφροσύνη του “No Country for Old Men” εξαπλώνεται και επανακαθορίζει το τοπίο.

Για περισσότερους Coen, το “The Big Lebowski’ και το “The Ballad of Buster Scruggs” είναι επίσης διαθέσιμα στο Netflix.

Boyhood

Ο Richard Linklater γύριζε το “Boyhood” επί 12 χρόνια με το ίδιο καστ, ακολουθώντας τη ζωή του Mason όσο ο ηθοποιός που τον υποδυόταν, ο Ellar Coltrane, μεγάλωνε κανονικά και η κάμερα τον αποτύπωνε σε όλα τα στάδια μέχρι την ενηλικίωσή του.

Τίποτα στην ιστορία του Mason δεν είναι ιδιαίτερα ξεχωριστό, όμως όλα όσα βιώνει είναι πραγματικά γιγαντώδες και αξεπέραστο στα μάτια του. Όπως όλα όσα συμβαίνουν στον μικρόκοσμο του καθενός μας. Γι’ αυτό και το “Boyhood”, που μεταφέρει τη ροή της ζωής στην οθόνη όπως σπάνια μπορούν να κάνουν οι ταινίες, είναι μία οικουμενική εμπειρία. Διάβασε εδώ μία συζήτησή μας με τον δημιουργό.

Τα Άγρια Βλαστάρια (Les Roseaux Sauvages)

Σε ένα οικοτροφείο στη νότια Γαλλία, ο συνεσταλμένος μαθητής Francois (Gaël Morel) ανακαλύπτει τη λανθάνουσα ομοφυλοφιλία του όταν μπαίνει σε ερωτική σχέση με τον αγρότη Serge (Jacques Nolot). Σύντομα ένα παράξενο ερωτικό τρίγωνο σχηματίζεται μεταξύ του Francois, της καλύτερής του φίλης, Maetie (Élodie Bouchez), και του Serge, όσο στο παρασκήνιο μαίνεται ο Πόλεμος της Αλγερίας ως παραλληλισμός με την ταραχή της αυτεξερεύνησης και της σεξουαλικής αφύπνισης. Οι έφηβοι χαρακτήρες των Άγριων Βλασταριών που είναι πλέον διαθέσιμο στο Netflix πρέπει να απομακρυνθούν από τις άκαμπτες θέσεις τους και να αποδεχτούν τις ασάφειες που ενυπάρχουν στην ενήλικη ζωή.

Η ταινία είναι η πιο προσωπική – και καλύτερη – ταινία του André Téchiné, φτιαγμένη από τις αναμνήσεις του και βραβευμένη με Cesar. Άλλες ταινίες του σκηνοθέτη στο Netflix είναι το “Ένας Ακραίος Έρωτας” (Alice and Martin/Alice et Martin) και το “Τις Μικρές Ώρες της Νύχτας” (Thieves/Les Voleurs).

Moneyball

Ο Bennett Miller του “Capote” πήρε μαζί με τον Brad Pitt και τον Jonah Hill ένα niche θέμα όπως το χτίσιμο μιας ομάδας baseball, και έφτιαξαν ένα κοφτερό, αστείο και συγκινητικό πορτρέτο για τον άνδρα που άλλαξε έξυπνα και υπόγεια την ιστορία του αθλήματος. Το φιλμ βασίζεται στο βιβλίο του μάνατζερ της Oakland A, Billy Beane, “Moneyball: The Art of Winning an Unfair Game”, και εξιστορεί το πώς ο Beane συνέθεσε μία ανταγωνιστική ομάδα για το πρωτάθλημα με ένα πενιχρό μπάτζετ και τη βοήθεια ενός σύνθετου υπολογιστικού συστήματος. Η ταινία δεν αφορά καθαρά το baseball γι’ αυτό και πετυχαίνει. Αφορά την αμφισβήτηση πεπαλαιωμένων παραδόσεων και την πρόκληση συστημάτων που μένουν στην εξουσία έχοντας βαθιές τσέπες. Άρα μια μικρή – ή μεγαλύτερη ενίοτε – επανάσταση.

Inglourious Basterds

Η εκδοχή του war movie από τον Tarantino δανείζεται από τη δράση και το χιούμορ των προπαγανδιστικών ταινιών των ‘40s για να φτιάξει το δικό του “Και οι 12 Ήταν Καθάρματα” που, τελικά, γίνεται πολύ προσωπικό. Η ταινία επικεντρώνεται σε ανθρώπους που μεμονωμένα έχουν βιώσει απώλειες και θέλουν να πάρουν εκδίκηση, παρά σε μια πιο αφηρημένη έννοια όπως η ανθρωπότητα ή κάποιο έθνος. Και παρ’ όλα αυτά, η πρώτη του τόσο ευθεία, ηθική στροφή, όχι μέσα από ηθικά αινίγματα που προέκυπταν στη δημιουργία των χαρακτήρων του ως τότε αλλά με ένα παλιό, καλό βρωμόξυλο που ξαναγράφει την Ιστορία, μοιράζεται απλόχερα σε όλους μας.

Το παράτολμο παραμύθι του Tarantino τον εδραιώνει ως μετρ δονκιχωτικών απολαύσεων, μας συστήνει έναν Christoph Waltz που μοιάζει να υπάρχει στις ταινίες μας καμιά εικοσαετία, απογειώνει το slow burn και φτιάχνει στο τέλος μία ταινία για τις ταινίες. Όλοι οι χαρακτήρες υποκρίνονται, όλες οι δυναμικές είναι μία κακή περφόρμανς από το χείλος της καταστροφής και το πρόσωπο της Shoshanna θα γελάει για πάντα από μια γιγαντιαία οθόνη. Για περισσότερο Tarantino, είναι διαθέσιμα επίσης στο Netflix τα “Pulp Fiction”, “Hateful Eight” και “Django Unchained”.

Shirkers

Η Sandi Tan ήταν 19 ετών και ζούσε ακόμα στη Σιγκαπούρη στις αρχές των ‘90s όταν ο μέντορας, καθηγητής και φίλος της, George Cardona, έκλεψε τις μπομπίνες της ταινίας που γύριζαν μαζί και έφυγε για την Αμερική. Παραπάνω από δύο δεκαετίες μετά, η χήρα του Cardona τής έστειλε ταχυδρομικά το υλικό που θα ονομαζόταν “Shirkers” αν ποτέ ολοκληρωνόταν και, ποιος ξέρει, μπορεί να είχε εκκινήσει την αναγέννηση του σιγκαπουριανού κινηματογράφου πριν το “Mee Pok Man”. Αυτή είναι η εικασία και το όνειρο που αφηγείται η Tan στο non-fiction φιλμ της, αλλά έχουν όλα ρεαλιστική βάση.

Το σημερινό “Shirkers” στο Netflix είναι μία σκληρή αυτοπροσωπογραφία, ένα true crime ντοκιμαντέρ, μία ελεγεία για τη Σιγκαπούρη πριν τη βιομηχανοποιήσουν οι ουρανοξύστες της, ένα ερωτικό γράμμα στο σινεμά και τη δημιουργία του. Από τις καλύτερες και πιο παραγνωρισμένες ταινίες του 2017.

Marriage Story

Η καλύτερη ταινία στη φιλμογραφία του Noah Baumbach (Frances Ha) ως τώρα. Όπως συνέβη και με το αυτοβιογραφικό “The Squid and the Whale”, ο Baumbach τις προσωπικές του εμπειρίες εδώ και δημιουργεί ένα ενήλικο, οικογενειακό δράμα που δεν βλέπουμε πλέον στο εμπορικό σινεμά. Η Scarlett Johansson και ο Adam Driver – και οι δύο υποψήφιοι για Όσκαρ για τις ερμηνείες τους – υποδύονται ένα ζευγάρι που προχωρούν σε διαζύγιο και άρα στην υπόθεση κηδεμονίας του γιου τους. Το αποτέλεσμα είναι ευαίσθητο, σπαρακτικό φιλμ χωρισμού με crowd-pleaser χαρακτήρα. Δες το επίσης διαθέσιμο “The Meyerowitz Stories (New and Selected)” από τον ίδιο δημιουργό με τον Adam Sandler, τον Ben Stiller, τον Dustin Hoffman, την Emma Thompson και άλλους.

The Social Network

Ένα από τα σημαντικότερα και καλύτερα φιλμ των 2010s – το καλύτερο όλων για τον Quentin Tarantino – το “Social Network” απαθανατίζει τις ιστορικές στιγμές δημιουργίας του Facebook όταν το φαινόμενο βρισκόταν ακόμα στα σπάργανα και, αποφεύγοντας την παγίδα της μοναδικής οπτικής γωνίας, υφαίνει τις διαφορετικές εμπειρίες των επαναστατών της τεχνολογίας που το γέννησαν – τους τρόπους με τους οποίους τους έδεσε και τους τρόπους με τους οποίους του χώρισαν. Η δημιουργία και η καταστροφή διατρέχουν εξίσου την ταινία και το οσκαρικό σενάριο του Aaron Sorkin, η σκηνοθεσία του Fincher, και οι ερμηνείες των Jesse Eisenberg και Andrew Garfield, συνοδεύουν το καυστικό πνεύμα του φιλμ με μια μελαγχολία που καθορίζει τις πιο σκοτεινές στιγμές της περασμένης δεκαετίας.

Passing

Βασισμένο στο πασίγνωστο ομώνυμο μυθιστόρημα του 1929 από τη Nella Larsen, το “Passing” αφηγείται την ιστορία δύο μαύρων γυναικών, της Irene (Tessa Thompson) και της Claire (Ruth Negga), που μπορούν να “περάσουν” ως λευκές αλλά επιλέγουν να ζουν σε διαφορετικές πλευρές των χρωματικών συνόρων κατά τη διάρκεια της ακμής της Αναγέννησης του Χάρλεμ στα τέλη της δεκαετίας του ’20 στη Νέα Υόρκη.

Την ταινία σκηνοθετεί η Rebecca Hall, ηθοποιός που τώρα περνάει πίσω από την κάμερα για πρώτη φορά. Η Hall – που διασκευάζει η ίδια το βιβλίο της Larsen στο σενάριο – έχει γυρίσει την ταινία σε ασπρόμαυρο και άρα δεν κάνει καμία διάκριση σχετικά με τον τόνο του μαύρου δέρματος όπως συμβαίνει στο βιβλίο, ισοπεδώνοντας τα χρώματα και, κατ’ επέκταση, τη συζήτηση που συνδέεται με αυτά. Αυτό δίνει στην ταινία μία meta λογική στο έργο της – η άρνησή της να παίξει με τους κανόνες του μυθιστορήματος μοιάζει με κριτική στο ίδιο το κόνσεπτ του colorism.

Με την έλλειψη του χρώματος να ωθεί τους θεατές να μη σκέφτονται ιδιαίτερα γύρω από τον τόνο του δέρματος των πρωταγωνιστών, η σκηνοθέτης προσεγγίζει τον χρωματικό ρατσισμό περισσότερο ως έννοια παρά ως πραγματικότητα, και είναι μία έννοια που βρίσκει εγγενώς παράλογη. Για εκείνη η φυλετικότητα είναι ένα θέατρο που διαμορφώνεται από τις αντιλήψεις μας, και οι χαρακτήρες της κάνουν ο καθένας τη δική τους παράσταση.

Erin Brockovich

Περισσότερα από είκοσι χρόνια πριν, ο Steven Soderbergh είχε βιώσει αυτό που οι περισσότεροι κινηματογραφιστές ονειρεύονται αλλά δύσκολα βιώνουν. Το “sex, lies and videotape” είχε μεν πετύχει, αλλά μετά ακολούθησε μία σειρά από εμπορικές αποτυχίες. Το “Erin Brockovich” με την Julia Roberts όμως ήταν η πιο σπάνια ταινία: μία καλλιτεχνική επιτυχία που είχε συντρίψει στο box office και είχε ταυτόχρονα επαινεθεί από την κριτική και τα βραβεία.

Ως δημιουργός λέει πως θέλει να «εξοντώνει» τις προηγούμενες εμπειρίες του κάθε φορά που γυρίζει νέα ταινία, αλλά οι καλλιτεχνικοί τεχνίτες έχουν υπογραφή και έτσι το “Erin Brockovich” που είναι ένα επιθετικά γραμμικό δράμα ακριβώς μετά τη δομική ευλυγισία του “Limey”, ήταν εξίσου έξυπνο, ενήλικο και ξεχωριστό με το καθένα από τα πιο πρόσφατα έργα του δημιουργού.

Το φιλμ που τώρα στριμάρει στο Netflix, συνδυάζοντας τη δημοσιογραφική λεπτομέρεια ενός “All the President’s Men” με την ψυχαγωγική αξία μίας κωμωδίας του Howard Hawkes από τη δεκαετία του 1940, είχε αποδείξει πως το “Out of Sight” του 1998 δεν ήταν τυχαίο. Ο Soderbergh ήξερε πώς να καλιμπράρει το υλικό του με τρόπο που το κάνει τόσο προσιτό όσο και περίπλοκο, και αυτός είναι ένας από τους λόγους που η ταινία έχει καλομεγαλώσει.

Diva

Ντεμπούτο του Jean-Jacques Beineix που μαζί του έφερε το cinéma du look, το αισθητικό κινηματογραφικό ρεύμα όπου θα συγκαταλέγονταν επίσης ο Luc Besson και ο Leos Carax. Κρυφοκοιτώντας στις σκοτεινές γωνιές του Παρισιού, ο Beineix είχε αναδυθεί παρουσιάζοντας ορισμένους απίθανους ή και αδιανόητους χαρακτήρες για να κατοικήσουν τη “Diva” του: μία ελιτίστρια τραγουδίστρια της όπερας που δεν έχει επιτρέψει ποτέ να ηχογραφηθεί η φωνή της, τον ταχυδρόμο που την έχει ερωτευτεί, δύο μπράβους με φονικά ένστικτα. Η καριέρα του Beineix δεν έφερε ποτέ τα αναμενόμενα, αλλά τι ξεκίνημα.

Tenebrae (Unsane)

Πλέον αναγνωρίζεται ως ένα έξυπνα αντανακλαστικό και αποδομητικό σχόλιο, όχι μόνο πάνω στο σύνολο της δουλειάς του Dario Argento αλλά και για τις συμβάσεις του ιταλικού giallo. Το Tenebrae έχει βιώσει μια κριτική επανεκτίμηση λόγω του υποκείμενης θεματικής του για τις επιπτώσεις της βίαιης ψυχαγωγίας στο κοινό.

Το Tenebrae σηματοδότησε την επιστροφή του Argento στο giallo μετά από μια επιτυχημένη παράκαμψη στον υπερφυσικό γοτθικό τρόμο των Suspiria (1977) και Inferno (1980), και είναι η διεστραμμένη ιστορία ενός Αμερικανού μυθιστοριογράφου θρίλερ που παγιδεύεται σε μια σειρά από σαδιστικές δολοφονίες, φαινομενικά εμπνευσμένες από το τελευταίο του βιβλίο.

Roma

Η επιστροφή του Alfonso Cuarón μετά το Όσκαρ του “Gravity” ήταν το πιο προσωπικό του πρότζεκτ. Το “Roma” ήταν ο φόρος τιμής του στη μητριαρχική οικογένεια που τον μεγάλωσε και τον διαμόρφωσε, μέσα από ένα χρονικό μιας οικογένειας μεσαίας τάξης στο Μεξικό των ’70s. Το φιλμ απέσπασε τρία από τα δέκα βραβεία Όσκαρ για τα οποία ήταν υποψήφιο, και είναι το ακριβέστερο παράδειγμα για το σινεμά αναμνήσεων. Αψεγάδιαστο τεχνικά, είναι ένα ζωντανό πορτρέτο οικογενειακών συγκρούσεων και κοινωνικής ιεραρχίας στις αναταραχές των ‘70s στο Μεξικό, ξεριζωμένο αυτούσια μέσα από το κεφάλι του Cuarón.

Under the Shadow

Απόλυτο must για τους φαν του “Babadook” και για όσους προτιμούν τα θρίλερ τους με κλασικά τρικ και πρακτικά εφέ. Το “Under the Shadow” ακολουθεί μία μητέρα με την ανήλικη κόρη της στην Τεχεράνη κατά τη διάρκεια του Πολέμου των Πόλεων, μία συγκεκριμένη χρονική περίοδο στον πόλεμο Ιράν-Ιράκ, μετά την αποπομπή της πρώτης από τη σχολή Ιατρικής με την κατηγορία της υπονόμευσης της κυβέρνησης. Οι δυο τους θα νιώσουν σύντομα ότι απειλούνται από ένα τζίνι, ένα κακό πνεύμα της παράδοσης στη Μέση Ανατολή που ταξιδεύει με τον αέρα.

Το “Under the Shadow” που είχε κερδίσει το βραβείο Καλύτερου Σεναρίου στις Νύχτες Πρεμιέρας – εκτός από το σενάριο ο Babak Anvari είχε κάνει και τη σκηνοθεσία του φιλμ – χρησιμοποιεί με αποτελεσματικό μέτρο τα κλασικά εργαλεία των jump scares, αλλά ανεβαίνει επίπεδο ως αλληγορία της καταπίεσης των γυναικών στη ρημαγμένη από βόμβες Τεχεράνη του θεοκρατικού Ιράν στα ‘80s.

Das Boot

Ένας Γερμανός δημοσιογράφος, απεσταλμένος της γερμανικής κυβέρνησης, αναλαμβάνει να καλύψει σε ένα ρεπορτάζ την ζωή των Γερμανών ναυτών μέσα σε ένα από τα υποβρύχια του γερμανικού στόλου κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου. Αν και ο πόλεμος έχει πάρει άσχημη τροπή για τους Γερμανούς, ο πλοίαρχος του υποβρυχίου και το πλήρωμά του στέκονται άτεγκτοι στις θέσεις τους και υπερασπίζονται μέχρι τελικής πτώσεως τις εντολές που έχουν λάβει, προσπαθώντας να κατανοήσουν την ιδεολογία της κυβέρνησής τους.

Στιβαρή καταδίκη του πολέμου και συναρπαστική περιπέτεια ταυτόχρονα, γυρισμένη με ζοφερή, κλειστοφοβική ατμόσφαιρα από τον Wolfgang Petersen. Η θέαση του “Das Boot” δεν είναι εύκολη εμπειρία, είναι όμως αλησμόνητη.

The Dark Knight

Υπερηρωική ταινία σε απόγνωση, όπου το να είσαι υπερήρωας είναι στην καλύτερη περίπτωση δίκοπο μαχαίρι και κανένας θρίαμβος δεν είναι ποτέ μακρόβιος. Εμβληματικό φιλμ του Christopher Nolan με μία αξέχαστη ερμηνεία από τον Heath Ledger ως Joker που του έδωσε ένα μετά θάνατον Όσκαρ.

The Disciple

Sharad Nerurkar (Aditya Modak) έχει αφιερώσει τη ζωή στο κλασικό ινδικό τραγούδι που θέλει να τιμήσει ως τραγουδιστής, ακολουθώντας τις παραδόσεις και την πειθαρχία των μάστερ του είδους, του γκουρού του και του πατέρα του. Όσο τα χρόνια περνούν ωστόσο, ο Sharad αρχίζει να αναρωτιέται εάν θα γίνει ποτέ ο στόχος του πραγματικότητα.

Ο Chaitanya Tamhane γράφει και γυρίζει εδώ ένα ονειρώδες ψυχογράφημα ενός αποτυχημένου καλλιτέχνη σε έναν ναρκωμένο ρυθμό – που ίσως αποτρέψει όσους ψάχνουν κάποια εκρηκτική εξερεύνηση της ινδικής παραδοσιακής μουσικής – σκιαγραφώντας ένα ταξίδι αυτογνωσίας μέσα από τις μετασχηματιστικές μελωδίες της raga. Το παράθυρο σε έναν καλοστημένο μικρόκοσμο για τον οποίο δε γνωρίζουμε πολλά είναι συναρπαστικό, η μελαγχολία όμως της ιστορίας ενός ανθρώπου που ανακαλύπτει ότι δε μοιράζεται με πολλούς το μεγάλο του πάθος είναι οικουμενικό.

Το φιλμ είναι παραγωγή του Alfonso Cuarón και έχει κερδίσει το βραβεία FIPRESCI και Σεναρίου στο Φεστιβάλ Βενετίας. Από τα κορυφαία φιλμ που ο αλγόριθμος του Netflix καταπίνει.

Spider-Man: Into the Spider-Verse

Το “Spider-Man: Into the Spider-Verse” είχε πετύχει το ακατόρθωτο. Μετά από τρεις live-action Spider-Men και καμιά δεκαριά εμφανίσεις του ήρωα στο animation μέσα σε μία δεκαπενταετία, μας έπεισε από το πουθενά ότι τελικά είχαμε χώρο για ακόμη έναν. Και μάλλον τον καλύτερο ως τώρα.

Το “Into the Spider-Verse” – που είχε σπάει όλα τα ρεκόρ των ταινιών animation για τον μήνα Δεκέμβριο πριν φτάσει στο Netflix – εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο τις δυνατότητες του animation και συνδύασε την εκρηκτική, ψυχεδελική του εικονογράφηση με μια ατρόμητη αφήγηση, γεμάτη χιούμορ, καρδιά, και μια αυτεπίγνωση πολύτιμη και πάντα ευπρόσδεκτη στο υπερηρωικό κύμα που διανύουμε. Ίσως η μοναδική τόσο κοντινή απεικόνιση της αίσθησης που έχουμε βιώσει όλοι όσοι έχουμε ποτέ απορροφηθεί από ένα κόμικ. Δεν είναι μονάχα μία από τις σπουδαιότερες ταινίες animation που θα δεις ποτέ, αλλά και μία από τις καλύτερες ταινίες του υπερηρωικού genre.

Spirited Away

Το “Princess Mononoke” ήταν η πρώτη ταινία που ενίσχυσε το Miyazaki στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά το “Spirited Away” εδραίωσε το στούντιο. Η Chihiro παγιδεύεται σε έναν αλλόκοτο κόσμο πνευμάτων και, μετά από μια αναπάντεχη μεταμόρφωση των γονιών της, πρέπει να βρει το κουράγιο που δεν ήξερε ότι έχει για να απελευθερωθεί και να οδηγήσει την οικογένειά της ξανά στον έξω κόσμο. Το “Spirited Away” ήταν μία από τις καλύτερες ταινίες του 2002 και είναι φανταστική εισαγωγή στην υπόλοιπη φιλμογραφία του Miyazaki που θα βρεις στο Netflix. Άλλες εκπληκτικές επιλογές είναι το “Princess Mononoke”, το “Howl’s Moving Castle”, το “Ponyo” και το “My Neighbor Totoro”.

Da 5 Bloods

Το “Da 5 Bloods” ήρθε στα χέρια του οσκαρικού πια Spike Lee μετά την απόσυρση του Oliver Stone. Μαζί με τον σταθερό συνεργάτη του τα τελευταία χρόνια, Kevin Willmott, έγραψαν εκ νέου το σενάριο μετά την ολοκλήρωση του “BlacKkKlansman”, και το προσάρμοσαν στην Αφροαμερικανική προοπτική. Πλέον θα αφορούσε πέντε μαύρους βετεράνους του Πολέμου του Βιετνάμ που θα επέστρεφαν στον τόπο του εγκλήματος για να βρουν τον κρυμμένο τους χρυσό και τα λείψανα ενός συναγωνιστή τους.

Θυμωμένος όπως πάντα, πιο εμπρηστικός από ότι στο “BlacKkKlansman”, και ακόμα πιο ξεκάθαρος στις άμεσες συνδέσεις που κάνει με το σήμερα, ο Lee έκανε μία από τις πιο θεματικά πλούσιες, φιλόδοξες ταινίες στη φιλμογραφία του. Ολόκληρη η ταινία διατρέχεται από την ιδέα ότι ένας πόλεμος δεν τελειώνει ποτέ πραγματικά και ως highlight αναδεικνύεται εύκολα ο μονόλογος του Delroy Lindo που έπρεπε να τον είχε οδηγήσει στα Όσκαρ του 2021.

Babe

Ένα υπέροχο, πεισματικά ιδιότυπο παραμύθι φιλοδοξίας και επιβίωσης, με ένα Όσκαρ Καλύτερων Εφέ και επτά ακόμα υποψηφιότητες. Ό,τι κι αν συμβεί στο μέλλον του σινεμά, θα έχουμε για πάντα το “that’ll do pig, that’ll do”.

The Age of Innocence

Daniel Day-Lewis, Michelle Pfeiffer και Winona Ryder σε ένα ιστορικό ρομαντικό δράμα για τρεις πλούσιους κατοίκους στη Νέα Υόρκη των 1870s που μπλέκουν σε ερωτικό τρίγωνο. Δια χειρός ενός μεθοδικού, οικονόμου Martin Scorsese που διαχειρίζεται τόσο καλά τους εδουαρδιανούς τρόπους συμπεριφοράς όσο και το μαφιόζικο αντριλίκι.

Annihilation

Η Lena (Natalie Portman), μία βιολόγος και πρώην στρατιωτικός, συμμετέχει σε μία αποστολή εξερεύνησης ώστε να ανακαλύψει τι συνέβη στον άντρα της στην Area X – ένα μυστήριο φαινόμενο που απλώνεται σε όλη την ακτογραμμή της Αμερικής. Η αποστολή βρίσκεται τελικά μπροστά σε ένα τοπίο από μεταλλαγμένα πλάσματα και φύση, επικίνδυνο όσο και πανέμορφο, που θα απειλήσει όχι μόνο τη ζωή αλλά και τη λογική. Το υπόκωφο θρίλερ του Alex Garland είναι τρομερά φιλόδοξο, ειδικά στην αισθητική του, και θα μείνει μέσα σου και μετά τους τίτλους τέλους. Εκτός από την Portman, θα δεις επίσης και τους Jennifer Jason Leigh, Gina Rodriguez, Tessa Thompson, Tuva Novotny και Oscar Isaac.

Brokeback Mountain

Θυμάστε που το ‘Brokeback Mountain” ήταν υποψήφιο για Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας, αλλά τελικά το είχε πάρει το “Crash”;

Ο οσκαρικός Ang Lee κινηματογραφεί σαρωτικά τις επαρχίες του Texas και του Wyoming και αφηγείται την ιστορία δύο νεαρών ανδρών – ενός εργάτη σε ράντσο και ενός καουμπόη σε ροντέο – που συναντήθηκαν το καλοκαίρι του 1963 και δημιούργησαν απροσδόκητα μία δια βίου σύνδεση. Οι επιπλοκές, οι χαρές και οι τραγωδίες αυτής της σχέσης γίνονται μία συγκινητική μαρτυρία για την αντοχή και τη δύναμη της αγάπης και, τελικά, μία ιστορική ταινία.

The Life and Death of Marsha P. Johnson

Ο υποψήφιος για Όσκαρ David France (How to Survive a Plague) τιμά τη ζωή και το έργο της τρανς ακτιβίστριας Marsha P. Johnson, 25 χρόνια μετά τον μυστηριώδη θάνατό της. Η ταραχώδης ιστορία της ειπώνεται μέσα από αρχειακό υλικό και συνεντεύξεις φίλων της, πλαισιώνοντάς την όμως ως έρευνα για τα πραγματικά αίτια θανάτου της Johnson ο France τον παραλληλίζει εύστοχα με τη βία που αντιμετωπίζουν ακόμα σήμερα οι μαύρες τρανς γυναίκες. Οι αναμνήσεις του παρελθόντος γίνονται στιγμιότυπα στο παρόν.